___

Taiwan Taoyuan International Airport

กึก..

ร่างสูงไม่อธิบายอะไร นอกจากก้าวเดินออกมาจากตรงหน้าเธออย่างรวดเร็ว ทว่าเธอเองกลับเป็นฝ่ายวิ่งตามเขา

พรึ่บ !

หยดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มสวย แต่ไร้เสียงสะอื้น ดวงตาสวยก้มมองหน้าท้องแบนราบของตนเองที่กำลังมีอีกหนึ่งชีวิตอยู่ในนั้น

มือสวยลูบหน้าท้องของตนเองไปมา สักพักที่ประตูห้องถูกเคาะดังและเปิดออก

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

แกร๊ก..!

จื่อรั่วไม่ตอบ แต่กลับละสายตาจากเพื่อนของเธอมองพาดผ่านหน้าต่างห้องของเธอที่เผยให้เห็นฟ้าสว่างและเมฆที่ลอยปกคลุมบางๆ

เธอยังคงเงียบและนั่งเหม่อมองหน้าต่าง

น้ำเสียงราบเรียบถูกเอ่ยออกมา

ซีเปียนมองเธออยู่สักพักก่อนจะเอ่ยออกมา

แกร๊ก.. ปึ้ง..!

มือสวยหยิบมือถือที่วางอยู่ข้างกายขึ้น ก่อนจะต่อสายออกหาใครบางคนทันที

ณ ร้านกุญแจซอล

เจ๋อหมิงมองเฟยเจินที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเขา แต่คนที่เขานัดเจอกลับไปทำหน้าที่เป็นพนักงานเสิร์ฟของร้านแทน

หลิวฟางตบบ่าเพื่อนที่กำลังนั่งบิดไปมา จนไม่ได้ยินสิ่งที่ร่างบางพูด เพราะสายตาเฟยเจินตอนนี้เอาแต่นั่งมองเจ๋อหมิงตาเป็นประกาย

ร่างบางกำลังจะเดินออกไป กลับถูกมือหนาคว้าเอาไว้เสียก่อน

หมับ !

หลิวฟางหันไปยิ้มให้ร่างสูงก่อนจะเดินห่างออกจากโต๊ะกลับเข้าครัวไป

คนตัวเล็กทิ้งตัวนั่งเก้าอี้ไม้หน้าบาร์ครัวที่ไว้สำหรับรับออเดอร์จากพนักงานร้าน สายตามองตรงไปยังโต๊ะประจำที่มีหญิงสาวนั่งอยู่ตรงนั้นคนเดียว

|

[Messager]

เยี่ยนฝาง

Read

|

ผมชะโงกหน้าไปมองเฟยเจินที่ผมให้เขาไปอยู่กับเจ๋อหมิงแทนผม เพราะเธอขอร้องผมมาก่อนหน้าที่ร่างสูงจะออกมา ก่อนจะสลับหน้าจอมือถือเข้าไอจีของเจ๋อหมิงและกดเข้าโพสต์ล่างสุดที่มีรูปถ่ายของเธอและเขาที่เคยเห็นมาก่อนหน้า

‘ แฟนเหรอ ในไอจี ’

‘ นั่นเพื่อน ’

สายตาสวยละหน้าจอขึ้นไปมองหญิงสาวที่นั่งหันหลังอยู่ที่โต๊ะตัวเดิม สายตาของเธอคอยมองออกไปยังช่องเล็กๆ ของฉากที่มองเห็นพวกเขาสองคนได้ ก่อนคนตัวเล็กจะลุกเดินไปนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับเธอ

เธอเงียบอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยออกมา

‘ ที่บอกว่าถ้าฉันมีแฟนคงใส่ใจแฟนตัวเองมากน่าดู จริงรึเปล่า ‘

‘ คนที่จะรู้สึกได้ว่าใส่ใจมากน้อยมากแค่ไหน มันอยู่ที่คนโดนกระทำด้วยนะ ถึงจะบอกได้ ’

‘ ฉันเดินไปรอนายที่ป้ายรถเมล์ ’

‘ และเดินพานายข้ามถนนมานั่งที่สวน ’

‘ นายไม่รู้สึกอะไรเลยรึไง ’

อ่า.. คำพูดพวกนั้น การกระทำเหล่านั้น..

เธอส่ายหัวไปมาเบาๆ พลางก้มหน้าต่ำและเอ่ยออกมา

คนตัวเล็กนั่งมองหน้าจอของตนที่กำลังแสดงโพสต์เมื่อหลายปีมาแล้ว ระหว่างเธอและเต๋อหมิงที่ยังคงแสดงให้เห็นเพียงผู้ติดตามเท่านั้น

เยี่ยนฝางค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองหลิวฟาง ด้วยสีหน้าของความไม่เข้าใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ

คนเกลียดกัน.. จะยังเก็บภาพคู่ไว้ทำไม

คนเกลียดกัน.. จะตัดช่องทางทำไม

สำหรับผม การตัดช่องทางติดต่อทุกทาง.. คือ ไม่อาจ.. หยุดรักเขาได้

เพราะผมก็เคยทำ ทำแบบเดียวกันกับเขา

หมับ !

คนตัวเล็กคว้าจับมือเธอและดึงเธอให้ลุกเดินตามเขาออกไปยังโต๊ะของเจ๋อหมิงทันที

เฟยเจินถูกหลิวฟางดึงตัวตามไปข้างหลังร้านซะแล้ว โดยที่ปล่อยให้เธอและเขาสองคนอยู่ที่โต๊ะด้วยกัน

เฟยเจินกำลังเกิดอาการงอแงเหมือนเด็ก

หลิวฟางดันไหล่เฟยเจินให้นั่งลง

เฟยเจินนั่งหน้างอก้มหน้าต่ำ ก่อนจะลุกชะโงกหน้าไปมองทางเจ๋อหมิง

หลิวฟางรีบโผล่หัวออกไปดูอย่างเร็วเมื่อได้ยินอย่างนั้น

โต๊ะที่เหลือเพียงจานชามอาหาร ไร้คนสองคนเมื่อก่อนหน้า

เฟยเจินรีบกดค้นหาไอจีของเจ๋อหมิงอย่างไว ก่อนจะพบกับโพสต์ล่างสุดของบุคคลที่ตนชื่นชอบ

“ น้องเฟย ออเดอร์โต๊ะ 8 จ้ะ ”

คนตัวเล็กเอื้อมมือไปหยิบแผ่นกระดาษจากพนักงานสาว ก่อนจะกลับมาแย่งมือถือของเพื่อนมาอย่างไว

“ อาเฟย มายกหม้อซุปไปหน่อยลูก ”

เสียงดังออกมาจากห้องภายในอีกทีทำให้เฟยเจินถึงกับถอนหายใจ ก่อนจะแบมือมาตรงหน้าหลิวฟาง

แปะ !

กระดาษถูกวางลงบนมือเฟยเจิน ก่อนเฟยเจินจะเดินเอื่อยหายเข้าไปข้างในหลังครัวอีกที คนตัวเล็กชะโงกหน้าออกไปมองอีกครั้ง ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งและถอนหายใจออกมาเช่นกัน

ติ้ง !

Messager <พี่ถง> : พี่เข้าไปหาที่ร้านได้ไหม

ร่างบางหันหน้าหันหลังอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไป และวิ่งหายตามเฟยเจินไป

เยี่ยนฝางสับขาเดินตามชายร่างหนาตรงหน้าเธออย่างไว แต่ทว่าก็ไม่ทันอยู่ดี ในเมื่ออีกฝ่ายไม่คิดจะรอ

กึก..

เสียงตะโกนของเธอที่ทำเอาผู้คนบริเวณนั้น หันมาให้ความสนใจไม่น้อย

ก่อนเธอจะวิ่งเข้าไปหาชายร่างสูงที่ยืนนิ่งมองเธออยู่อีกฝั่ง

พรึ่บ !

เจ๋อหมิงดันเธอให้ออกห่างจากตัวเอง ก่อนจะต้องชะงักเมื่อสายตาสะดุดกับเธอ..

เถาหยวน, ไต้หวัน

สายตาค้อนมองไปยังฮ่าวเหริน

ตึ้ง !

ฮ่าวเหรินถูกหวังเหว่ยผลักเข้าชนกำแพงอย่างแรงโดยไม่ทันตั้งตัว

ฮ่าวเหรินมองเพื่อนของตนด้วยแววตาน่ากลัว ไม่ต่างกัน

‘ เธอถูกเจ๋อหมิงทำร้ายร่างกาย ’

‘ จื่อรั่วบอกฉันอย่างนั้น เธอบอกให้ฉันไป.. ’

หวังเหว่ยนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่พวกเขานั่งดื่มอยู่ด้วยกัน ก่อนจะค่อยๆ ปล่อยมือออก

พร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งอย่างคนหมดหนทางและสูดลมหายใจเข้าและผ่อนออกมาอย่างแรงก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงปกติอีกครั้ง

ณ ฐานฝึก LEGENDS

คนสองคนที่เดินเข้ามาในตัวบ้านพร้อมกัน ก่อนมือหนาจะคว้าจับมือบางที่เดินตามหลังมาอย่างกล้าๆ กลัวๆ ที่จะเข้า

หลันกำลังจะเดินตามเพื่อนของตนไปกลับถูกมือหนาจากรุ่นพี่ในทีมยั้งไหล่เอาไว้เสียก่อน

หมับ !

กึก..!

ฉางมองไปยังอวี่ถงและหลิวฟาง ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะโดยคนตัวเล็กอยู่ในอาการเกร็งมากกว่าจะผ่อนคลาย ทำให้ฉางต้องเดินเข้าไปคลี่คลายความกังวลของหลิวฟาง

ร่างบางเอ่ยทักทาย ก่อนฉางจะพยักหน้าตอบรับและนั่งลงร่วมโต๊ะกัน เขารู้จักทุกคนในทีมนี้ ยกเว้น.. หลัน มู่หยางและฮุ่ยหมิ่น ที่เข้ามาใหม่ในฐานะตัวสำรองของทีม

ฉางส่ายหน้า

ฉางพูดพลางเลื่อนสายตาไปมองอวี่ถงที่นั่งมองมาที่ฉางอยู่เช่นกัน

ร่างบางหันมองคนข้างกายที่กำลังถูกโค้ชของทีมตักเตือน

ไม่รู้เลยว่า… เรื่องของผมกับเขา มัน..ส่งผลกระทบต่อคนในทีมเขามากแค่ไหน

แค่กระทบต่อเราสองคน.. ก็มากเกินพอแล้ว

___