ย้อนอดีตกลับไปเมื่อหกปีก่อน 

ณ อพาร์ตเม้นต์หรูใจกลางเมืองบอสตัน 

“อ๊าๆ...ฟานขา...อีก...อูวย์...พีชเสียวมาก...แรงอีกดาร์ลิ้ง” 

เสียงร้องครวญดังในห้องนอนใหญ่ ร่างอวบอั๋นขาวจั๊วะของพิชนีกำลังคลานสี่ขาอยู่บนเตียงขนาดคิงไซส์ ด้านหลังมีร่างสูงใหญ่ใบหน้าหล่อเข้มร้ายกาจ เรือนกายเต็มไปด้วยมัดกล้ามสวยของ 

สเตฟาน แม็คเคนซี่อยู่แนบชิด ร่างใหญ่กำยำเกร็งกระตุกเฮือกเพื่อปลดปล่อยความอัดอั้นจนเต็มเครื่องป้องกัน 

เขาถอนถอยตัวตนออกมาก้าวยาวไปยังห้องน้ำทันที จัดการถอดถุงยางทิ้งถังขยะและชำระล้าง ใบหน้าคร้ามคมกอปรด้วย คิ้วหนาเป็นปื้นพาดขนานไปกับดวงตาคมกริบ คมเสียจนน่ากลัวจะบาดหัวใจสาวน้อยสาวใหญ่ให้เหวอะหวะเล่นหากเผลอจ้องนานเกินสองนาที ผมสีน้ำตาลเข้มหยักศกสั้นถูกเสยขึ้นอย่างลวกๆ ปากหนาหยักได้รูปนานๆ จึงจะยกยิ้มทีนั้นเวลานี้ไร้รอยยิ้ม 

สเตฟาน แม็คเคนซี่ วัยยี่สิบหกปีพาร่างสูงพันท่อนล่างด้วยผ้าเช็ดตัวหมิ่นเหม่เดินออกมาจากห้องน้ำ ร่างอวบอั๋นเปลือยเปล่าของพิชนีนั่งกึ่งนอนด้วยท่ายั่วยวน ปล่อยทรวงอกอวบอร้าอร่ามเปลือยโชว์พาดบนหมอนไม่มีกระดากอาย มือลูบแก้มสะโพกโด่งงอนของตัวเองไปมา ส่งสายตายั่วอารมณ์กามใคร่มายังร่างสูงสมาร์ต 

พิชนีเป็นหญิงสาวลูกครึ่งไทย-อเมริกัน อายุสิบแปดปีกำลังเรียนอยู่ปีหนึ่งในมหาวิทยาลัยที่เมืองบอสตัน สเตฟานพอใจในความสาวสดและความช่างเอาใจ โดยเฉพาะบทบาทเร่าร้อนถึงพริกถึงขิงยามอยู่บนเตียงของหล่อนดังเช่นผู้ชายที่กำลังสนุกกับชีวิต 

ชายหนุ่มรู้จักหล่อนที่ลาสเวกัสเมืองที่เขาอยู่ ณ เวลานี้เขาชอบหล่อนมากกว่าผู้หญิงทุกคนที่ผ่านมาซึ่งแน่นอนว่ามีมากมาย สเตฟานเป็นผู้ชายคนแรกของผู้หญิงทุกคนที่เขานอนด้วย เพราะคนอย่างสเตฟาน แม็คเคนซี่นั้นจะนอนกับหญิงสาวบริสุทธิ์เท่านั้น ปกติไม่เคยซ้ำหน้าและไม่เคยซ้ำเป็นครั้งที่สอง 

ยกเว้นพิชนีที่เขาคิดจะเลี้ยงหล่อนเอาไว้สักระยะ ถึงขนาดเช่าอพาร์ตเม้นต์และจ่ายค่าเล่าเรียนเลี้ยงดูเป็นรายเดือนให้ ซึ่งเป็นเวลาสองเดือนแล้ว ซึ่งถือว่านานที่สุดเท่าที่สเตฟานเคยคบผู้หญิงมา เขาเช่าห้องหรูนี้ทำสัญญาเป็นรายปี เหตุที่ไม่ซื้อคอนโดให้เสียเลยนั้นก็เป็นเพราะเขายังไม่รู้ว่าจะเบื่อหล่อนเมื่อไหร่นั่นเอง 

ถึงแม้เขาจะร่ำรวยมหาศาลแต่สเตฟานไม่ไร้สติถึงกับหว่านเงินไปทั่วอย่างเศรษฐีเพลย์บอยส่วนใหญ่ เขาเป็นพ่อค้าทางการเงินที่ใช้สมองคำนวณธุรกิจอย่างถ้วนถี่รอบคอบ ว่าถ้าหากเขาลงทุนแล้วการลงทุนของเขาจะต้องได้ผลกำไรคุ้มค่าเสมอ 

ที่สำคัญไปกว่านั้น สเตฟาน แม็คเคนซี่ไม่เคยรักใครและไม่คิดจะรักเพราะความรักไม่ใช่สิ่งจำเป็นสำหรับคนอย่างเขา ตราบใดที่เขายังใช้เงินซื้อทุกอย่างได้ ผู้หญิงที่แวะเวียนเข้ามาในชีวิตของสเตฟานนั้นเพียงแค่เอาเงินปึกหนาๆ ฟาดหัว เจ้าหล่อนทั้งหลายก็พร้อมยอมศิโรราบคลานขึ้นเตียงกับเขาอย่างไร้อาการเกี่ยงงอนลังเล 

ทุกอย่างมันง่ายไปเสียหมดสำหรับลูกชายมหาเศรษฐีเจ้าของธุรกิจเงินทุนหลักทรัพย์ผู้มีอิทธิพล ความรักจึงถือเป็นเรื่องไร้สาระที่ชายหนุ่มยกมุมปากยิ้มเยาะตลอดมา ตราบใดที่มีเงินเสียอย่าง ทุกอย่างง่ายดายและราบรื่นเสมอ 

สเตฟานยังไม่เคยเห็นใครปฏิเสธเงินและปฏิเสธเขา... เพราะฉะนั้นคำว่า...ไม่ได้... จึงไม่มีอยู่ในพจนานุกรมของผู้ชายชื่อ สเตฟาน แม็คเคนซี่ 

“ใครอยู่ห้องเล็กนั่น?” 

ร่างสูงก้าวขึ้นมานั่งเคียงข้าง สเตฟานเป็นคนช่างสังเกต ตั้งแต่เขาเช่าอพาร์ตเม้นต์สามห้องนอนให้หล่อนโดยให้ลูกน้องคนสนิทจัดการให้ทุกอย่าง ชายหนุ่มเพิ่งเคยมาที่นี่ครั้งแรกด้วยมีธุระกับบิดาซึ่งมีฐานธุรกิจอยู่บอสตัน 

เมื่อตอนเดินเข้ามาเห็นห้องเล็กริมสุดเปิดประตูแง้มไว้นิดหนึ่ง เห็นร่องรอยว่ามีผู้อาศัยอยู่ในห้องนั้น เขาจ่ายเงินเช่าห้องหรูให้หล่อนเพื่อที่เขาจะมาหาความสุข ไม่ต้องการให้ใครมาเป็นก้างขวางคอทั้งนั้น 

พิชนีขยับไปนั่งเอาอกอวบขาวเบียดต้นแขนล่ำสันของเขา จมูกคลอเคลียแก้มสากอย่างยั่วเย้า หล่อนพอใจรูปร่างหน้าตาและเงินของเขา ไม่เสียแรงที่ได้เปิดบริสุทธิ์กับผู้ชายคนนี้ มันคุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม 

ตอนที่เจอกับสเตฟานนั้น พิชนีกำลังต้องการย้ายออกจากบ้านของบิดาและมารดาเพื่อใช้ชีวิตเสรีตามแบบหนุ่มสาวชาวอเมริกันทั้งหลาย พอดีประจวบเหมาะได้ไปเที่ยวลาสเวกัสในผับหรูแห่งหนึ่ง จึงได้รู้จักกับชายหนุ่มหล่อเหลาสุดเอ็กซ์ทั้งร่ำรวยมหาศาล แถมเรื่องบนเตียงก็สุดยอดจนหล่อนอิ่มเอมกระอักความสุขสมในทุกครั้ง 

“อ๋อ...เด็กคนรู้จัก ชื่อไวน์ อายุสิบหกกำลังเรียนมัธยมปลายน่ะค่ะ พอดีพีชต้องการคนช่วยทำความสะอาดดูแลอพาร์ตเม้นต์ น้องเขาก็ต้องการที่อยู่พอดี” 

พิชนีตอบ หล่อนรู้จักกับวีรตาหรือไวน์ เด็กสาววัยสิบหกปีกำลังเรียนไฮสกูล เด็กสาวเพิ่งย้ายมาเรียนที่นี่ เห็นว่ามารดาของวีรตาซึ่งแต่งงานกับชายอเมริกันในลาสเวกัสต้องการให้ลูกสาวมาเรียนโรงเรียนดังแห่งนี้ ด้วยความที่พิชนีมีเลือดผสมไทยจึงทำให้รู้จักกันตอนไปสังสรรค์พบปะกับเหล่าคนไทยในเมืองนี้ คุณแม่ของพิชนีก็บังเอิญรู้จักกับคุณแม่ของวีรตาด้วยจึงยอมให้วีรตามาพักกับหล่อน 

พิชนีเกลียดงานบ้านทุกชนิด หลังจากการได้พูดคุยกับวีรตาหล่อนจึงเสนอให้เด็กสาวมาอยู่ด้วยกันโดยแลกกับการทำงานบ้าน และโชคดีที่วีรตาทำกับข้าวเป็นอีกต่างหาก พิชนีจึงไม่มายด์ที่จะแชร์อพาร์ตเม้นต์สุดหรูแห่งนี้กับเด็กสาว 

“เธอก็รู้ว่าฉันไม่ต้องการแขกในอพาร์ตเม้นต์นี้” 

เสียงห้าวกล่าวออกมา เตือนให้พิชนีรู้ว่าเขากับหล่อนเคยตกลงกันไว้เช่นไร พิชนีเอื้อมมือล้วงเข้าไปใต้ผ้าเช็ดตัวแล้วกำรูดรั้งเจ้ามังกรยักษ์ให้อย่างเอาใจ ปากดูดลำคอแข็งแรง 

“พีชไม่ชอบทำงานบ้านนี่คะฟานขา เอาเป็นว่าวันไหนถ้าฟานมา พีชจะบอกเด็กนั่นก็แล้วกัน อันที่จริงเขาก็ไม่ค่อยได้อยู่หรอกค่ะ ไวน์เขาเด็กเรียน เขาชอบไปสิงอยู่ที่ห้องสมุดโน่น” 

พิชนีทำเสียงออดอ้อนฉอเลาะ ปากบางก้มไปดูดหัวนมเล็ก มือแกะผ้าเช็ดตัวออก หล่อนรู้ว่าจะเอาใจเขาอย่างไรบ้าง ร่างอวบอั๋นจูบไซ้ร่างกายเปลือยเปล่าของชายหนุ่ม ลากลิ้นไต่ต่ำจนถึงลำปืนหนาใหญ่ ลิ้นและปากให้บริการไล้เลียจนได้ยินเสียงครางต่ำในลำคอ 

วีรตา รัตนวัลย์รูดคีย์การ์ดเข้ามาในอพาร์ตเม้นต์หรูของเพื่อนรุ่นพี่นามพิชนี เด็กสาวผมซอยสไลด์สั้นระต้นคอ ใบหน้านวลใสนั้นเนียนเปล่งปลั่งด้วยเลือดฝาดแห่งวัยสาวน้อยแรกผลิ ดวงตากลมโตดำขลับ คิ้วเรียวไม่มีร่องรอยของการกันดูเป็นธรรมชาติ สวมแว่นสายตากรอบสีดำค้างอยู่บนสันจมูกโด่งรั้น ริมฝีปากอิ่มรูปคันศรสีชมพูเรื่อบ่งบอกถึงความเป็นคนมีสุขภาพดี ร่างสูงเพรียวยิ่งดูโปร่งบางขึ้นไปอีกภายใต้เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งผูกชายตรงเอวคอดกิ่วกับกางเกงยีนส์ซีดขาดเป็นริ้วตรงหัวเข่า 

เด็กสาวค่อยย่องไปยังประตูห้องเล็กของตัวเองที่เปิดแง้มไว้ เพราะไม่เห็นความจำเป็นที่ต้องล็อก เอากระเป๋าสะพายสำหรับใส่แล็ปท็อปวางบนโต๊ะริมหน้าต่าง ก่อนจะย่องออกไปยังโซนครัว ขอซดกาแฟสักแก้วเถอะ ก่อนจะทำรายงานที่ค้างอยู่ให้เสร็จ 

เสียงครวญครางแว่วๆ ดังจากห้องนอนใหญ่ของพิชนีทำให้ วีรตาอดหน้าแดงเรื่อไม่ได้ หล่อนพอรู้มาบ้างว่าพิชนีเป็นเด็กเจ้าพ่ออะไรสักอย่าง อพาร์ตเม้นต์หรูแห่งนี้เจ้าพ่อมาเฟียนั่นก็จ่ายเงินให้ ตั้งแต่วีรตาย้ายมาอยู่ที่นี่ยังไม่เคยเห็นผู้ชายคนดังกล่าว เห็นว่าเขาเป็นพวกทำธุรกิจด้านการเงินอะไรพวกนั้น ซึ่งอยู่นอกเหนือความสนใจของเด็กสาวอย่างสิ้นเชิง 

โชคดีที่อพาร์ตเม้นต์นี้มีสามห้อง มีห้องว่างคั่นระหว่างห้องหล่อนกับห้องนอนใหญ่ของพิชนี ลักษณะดีไซน์เป็นแบบโอเพิ่นแพลนคือโล่งกว้าง โซนห้องรับแขกกับครัว มีเคาน์เตอร์หินแกรนิตสีดำคั่นกลางให้เป็นสัดส่วน 

วีรตายืนรอให้กาแฟเดือด ภาวนาให้มันเร็วทันใจ หวังว่าคนสองคนในห้องนอนหรูที่กำลังส่งเสียงครางได้ยินแว่วๆ นั้นคงไม่รู้ว่าหล่อนกลับมาแล้ว ร่างบางรีบเทกาแฟดำใส่แก้วใบใหญ่กำลังหันหลังย่องกลับ เป็นเวลาเดียวกับประตูห้องนอนหรูเปิดผางออก 

ร่างสูงใหญ่ของผู้ชายมีเพียงผ้าเช็ดตัวพันท่อนล่าง ตรงแขนล่ำสันและหน้าอกมีรอยสักที่วีรตาไม่ได้มอง ใบหน้าคร้ามเข้มเฉยเมย ดวงตาคมกล้าจ้องมองมายังหล่อนอย่างแปลกใจก่อนคิ้วหนาของเขาจะขมวดมุ่นราวกับไม่สบอารมณ์ เด็กสาวยืนอ้าปากหวอนิ่งขึงอยู่นาทีหนึ่งก่อนจะรีบก้าวฉับเข้าห้องและปิดประตูลงทันที 

สเตฟานแปลกใจที่เห็นร่างเพรียวบางของเด็กสาวผมสั้นระต้นคอสวมแว่นตา เจ้าหล่อนดูเหมือนจะตกใจที่เห็นเขา สังเกตได้จากดวงตากลมโตดำขลับหลังแว่นหนาที่เบิกกว้างเป็นสองเท่านั้น ชายหนุ่มหันกลับเข้าไปในห้องตรงเข้าไปหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมทันที 

“อย่าลืมบอกเด็กของเธอนะพีช ถ้าฉันมา...อย่าให้เห็นอีก!” 

เสียงห้าวเอ่ยบอกก่อนจะวางปึกเงินไว้บนโต๊ะกระจกแล้วเดินก้าวอาดๆ ออกไป  

สเตฟานเกลียดการถูกคุกคามพื้นที่ส่วนตัวยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด! 

​*********************************** 

เปิดตอนย้อนอดีตไปถึง 6 ปี ที่เขาบังเอิญเจอกันค่ะ... น้องไวน์ยังเป็นเด็กแว่นหน้าใสผมสั้นอยู่ค่ะ ส่วนพี่ฟานนั้นร้ายกาจมากนะคะ ไรท์ขอเตือนล่วงหน้า...แฮ่...