เจียวจ้าน=การสรรเสริญที่อ่อนโยน

1:อ๊ากกก

2:อย่าไปกลัว!

.พยักหน้า

{ไหว}

อึดทนเสียจริง

เจ้าสัตว์เวทย์ที่โง่เคล้า

(ผู้ใดกันแน่ที่โง่เคล้า)

{เจียวจ้านเจ้าสามารถสู้กับเจ้าพวกปีศาจได้รึไม่}

{ข้ามิสามารถสู้แบบนี้ได้แล้ว}

.พยักหน้า

สัตว์เวทย์เจ้าไปไหนกัน

.พยักหน้า

.พยักหน้า

(เหตุใดสภาพอากาศถึงเปลี่ยนเร็วเช่นนี้)

หนิงหลง!

.มอง

พวกเจ้า

เรื่องมันยาว

{ข้าอธิบายสั้นๆให้}

{พวกลี่อินและเทียนซิงพอกำจัดปีศาจเสร็จก็ถูกพาตัวไป}

?

...

...

.พยักหน้า

{ด้วยเวทย์เคลื่อนย้าย}

.ส่ายหน้า

{มิเสมอไป}

{เวทย์นี้สามารถเคลื่อนย้ายได้เพียงแค่คนเดียว}

{หากมีใครสามารถจับเจ้าได้ก่อนที่เจ้าจะหายไปเจ้าก็จะมิถูกพาตัวไปที่นั่น}

ว่าอย่างไรบ้าง

(หากข้าตามเจ้าไปเจ้าก็คงมิเกิดเรื่องเช่นนี้)

หากข้าเร็วกว่านี้...

(ข้าจะมิห่างกายเจ้าเลย)

เจ้ารู้?

.มองเฟยหลง

...

เลิกคิดมากได้แล้ว

ข้าแค่-

.พยักหน้า

.พยักหน้า

อืม

อ๊ากกก!

{ข้าจะจับเจ้ากินเสียจะได้มิต้องเจอกันอีก!}

{เจ้ามันโง่เคล้ายิ่งนักแค่พลังเวทย์เจ้าก็สู้ข้ามิได้แล้ว}

จะกำจัดข้ามันยากนะเจ้าสัตว์ที่โง่เคล้า

{ข้าน่าจะใช้เวทย์ซ้ำเจ้าซะ!}

555555

ตายเสียเถอะ!

(ถึงข้ามิตามมันไปอย่างไรมันก็ต้องตายอยู่แล้ว)

หึ🙂

หนีได้ก็หนีไปเถอะ🙂

แล้วดูวันตายของนายเจ้าเสียเถอะ🙂

อ๊ากกกก!

เป็นอันใดไป

ทำไม?

อึก!

หนิงหลง!

หนิงหลง!

{พวกเจ้า!}

ข้ามิอยู่เดี๋ยวเดียวมีคนเพิ่มขึ้นแล้วงั้นรึ

แต่ก็ช่างเถอะ🙂

เจ้าสัตว์เวทย์ที่โง่เคล้านั่น-

โกรธข้าเสียแล้วหรอ

55555

สัตว์เวทย์หายไปเช่นนี้แสดงว่า-

ใช่แล้ว

มันตายไปแล้วอย่างไรเล่า!

ปีศาจเช่นข้างั้นรึ

แล้วเหตุใดผู้ที่มาตรงนี้ถึงมิใช่เจ้าสัตว์เวทย์ที่โง่เคล้านั่นเล่า

เหตุใดถึงเป็นข้า

{เจ้า...}

5555

โกรธข้างั้นรึ

โทษตัวเจ้าเถอะ

หากเจ้าตามไป

เรื่องเช่นนี้คงมิเกิดขึ้น

55555

ต่อให้เจียวจ้านไปเจ้าก็ต้องฆ่าหลงอยู่ดี

มิว่าเลือกทางอันใดเจ้าก็จะเลือกฆ่า

ใช่รึไม่

เจ้ารู้ดียิ่งนัก

ปีศาจอย่างพวกเจ้าควรหายไปจากโลกใบนี้เสียที!

.พยักหน้า

{เจ้าอย่าคิดมาก}

{ข้าเชื่อว่าสหายตัวโตยังมิตาย}

{....}

{อาจจะปลดเวทย์ขั้น3ไง}

{เจ้าจงเชื่อข้า}

{สหายตัวโตมิมีทางตายได้ง่ายๆเช่นนี้}

{ตอนนี้อาจจะแค่มีแผนการบางอย่าง}

{แล้วพยายามอย่าให้ความแค้นเข้าครอบงำเจ้า}

{มิเช่นนั้นหัวหน้าปีศาจจะฟื้น-}

อ๊ากกกก!!

เฟยหลง!

รับทราบ

อั่ก!

เลี่ยงจิน!

เข้าใจแล้ว

เท่านี้ก็น่าจะ-

เลี่ยงจิน!

เจียวจ้าน!

จะเจ้า..

เวทย์แค่นี้

.ดึงดาบที่แทงอยู่ท้องตัวเองออก

ทำอันใดข้ามิได้หรอ

{บ้าเอ๊ย!}

{ร่างกายข้าก็}

{ข้าจะปลดเวทย์ขั้น3ให้เจ้า}

.พยักหน้า

{4ขั้น}

{ข้ายังมิสามารถบอกเจ้าได้}

{....}

{เจ้ากลัวรึไม่}

{เหตุใดเจ้ายังยิ้มได้อยู่อีกเล่า}

{นั่นสินะ}

{เจียวจ้าน}

{เวทย์ขั้น3นี้เจ้าจะใช้เวทย์ของข้าได้}

{ข้ามีอีกอีกเวทย์นึงที่เหล่ามังกรมี}

{นั่นคือเวทย์รักษา}

{แต่สามารถรักษาได้แค่ตนเอง}

{แล้วเวทย์รักษานั้นใช้เวทย์เป็นจำนวนมาก}

{เจ้าจงใช้ในยามจำเป็นเท่านั้น}

{หากเป็นเช่นนั้นจงหายตัวซะ}

{แล้วข้าจะส่งเวทย์ให้เจ้าจนกว่าร่างกายเจ้าจะกลับมา}

{มิต้องห่วง}

{ข้ามิเป็นอันใด}

{เจ้าแค่จำไว้ว่าหากเกิดอันใดอย่าได้ลืมคำพูดของข้าก็พอ}

{มิว่าจะเกิดอันใดขึ้นจงอย่าให้อันใดครอบงำเจ้า}

{จงเชื่อในพลังเวทย์}

{จงเชื่อมั่นในข้า}

{และที่สำคัญจงเชื่อในตนเองเข้าไว้}

{นี่แหละคือพลังที่แข็งแกร่งที่สุด}

อึก!

(พลังนี้มัน!)

สะสิ้นฤทธิ์แล้วงั้นรึ

อั่ก!

2:ท่านหัวหน้า!

1:รีบช่วยท่านหัวหน้าเร็ว!

{ช่วยอันใดงั้นรึ}

.พยักหน้า

นะนี่มัน..อะอันใดกัน!

อ๊ากกกก!

ภาพพวกนี้คืออันใด!

(เกิดอันใดขึ้นกันแน่)

เลี่ยงจินฟื้นก่อนสิ

ข้าเหนื่อยเหลือเกิน

(ลี่อิน...ข้า)

เจ้าทำอันใดน่ะ

แต่เจ้ามิใช่เวทย์แพทย์

....

.พยักหน้า

เลี่ยงจินเจ้าลืมตาแล้ว!

กลิ่นนี้มัน...

เจียวจ้าน...

เจ้า...

เจ้าฝืนตนเองมากไปแล้วนะ

เดี๋ยวที่เหลือพวกจ้าจะจัดการเอง

เจ้าพักให้สบายเถอะนะ

พร้อมแล้ว

พร้อม!

(ข้าจะมิทำให้เจ้าผิดหวัง)

พวกเจ้า!

อ๊ากกกก!

แสงนี้แหละที่พาตัวเทียนซิงไป!

ข้าช่วย!

ข้าด้วย!

แล้วเจียวจ้านเล่า

แต่หากเจ้าต่อสู้ไปด้วยดูแลไปด้วยเช่นนี้

เจ้าจะเสียเปรียบเอาได้นะ

.มอง

ข้าเข้าใจแล้ว

เข้าใจ?

เข้าใจอันใด?

เจ้าก็รู้ว่าเสี่ยงเช่นนี้

เจ้ายัง-

เพราะว่าเสี่ยงอย่างไรเล่า

ถึงยิ่งได้ต้องดูแล

ปีศาจรอบทิศเช่นนี้มิพาไปด้วยก็มิได้

แล้วยิ่งเป็นคนที่สำคัญ

ยิ่งอยากดูแลที่สุด

เจ้าว่าจริงรึไม่

....

ข้าว่าเจ้าน่าจะเข้าใจดี

ทั้งเจ้าและข้าก็มิสามารถรั้งคนสำคัญไว้ได้

.....