EP.01 >> [ล่อลวงเด็ก]
EP 01
ครืด~ ครืด~
"อื้อ~" เสียงมือถือที่ดังรบกวนในตอนเช้าของวันใหม่ช่างน่ารำคาญนักสำหรับเด็กสาวที่กำลังนอนขดตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนา แต่รอแล้วรอเล่าคนที่โทรมาก็ไม่ยอมวางสายไปเสียที โมนิก้าจำต้องดีดตัวลุกขึ้นมาทั้งที่ยังคงงัวเงีย
ติ้ด!
"ฮัลโหลลลลลล~" เสียงของเด็กสาวยานคางเพราะยังคงมีอาการง่วงเหงาหาวนอน ทว่าการทักทายของเธอกลับไม่เป็นผลเมื่อคนปลายสายยังคงเงียบ เด็กสาวขยี้ตาเบาๆพลางเลื่อนมือถือออกมาดูชัดๆว่าเธอกดรับสายแล้วหรือยัง ก่อนจะนำมาแนบหูอีกครั้ง
"สวัสดีค่ะ"
(ฉันเอง) เอ๋? โมนิก้าขมวดคิ้วยุ่ง กำลังครุ่นคิดอย่างหนักว่าฉันเองคือใคร
"ใครเหรอคะ"
(พอล ฉันแค่จะโทรมาบอกว่าฉันตกลงให้เธอมาฝึกงานกับฉันเป็นเวลา 2 เดือน เริ่มทดลองงานพรุ่งนี้เช้า ห้ามสาย ห้ามลา ห้ามมาช้ากว่าฉัน) อะ..อะไรกันเนี่ย! ทำไมมันเร็วแบบนี้ล่ะ ยังไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจเลยนะ โมนิก้ายู่ปากพลางพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ ทำไมเขาดุจังนะ
"เข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะที่คุณให้หนูฝึกงานที่นั่น"
(ฉันไม่ได้ใจดีอย่างที่เธอคิด อย่าดีใจมากไป) พูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะกดวางสายไปโดยที่โมนิก้ายังคงมึนงงกับคำพูดของพอลไม่หาย แต่ก็ช่างเถอะ แค่เขารับเธอเข้าฝึกงานก็ดีแล้ว
- เช้าวันใหม่ -
ตุ้บ!!
"Shit! อะไรวะเนี่ย!" พอลสบถดังลั่นอย่างหัวเสียเมื่อเท้าข้างขวากำลังจะก้าวเดินเข้าไปในบริษัทของตัวเอง ทว่ากลับมีไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้มันวิ่งมาชนเขาเนี่ยสิ!
"นะ..หนูขอโทษค่ะ หนูรีบไปหน่อย" โมนิก้าเอ่ยขอโทษเสียงสั่นพร่าด้วยความหวาดกลัว ก้าวขาสองข้างเข้าไปยืนในขอบเส้นประตูบริษัทที่เปิดปิดเองอัตโนมัติ ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างส่งให้คนที่กำลังตีหน้ายักษ์อย่างใสซื่อ
"หนูมาก่อนคุณแหละ^^" อยากจะบ้า! พอลพ่นลมหายใจออกมาหนักอย่างระงับอารมณ์ เด็กคนนี้เก่งมากจริงๆที่ทำให้คนใจเย็นอย่างเขาหัวร้อนขึ้นมาได้เพียงแค่เจอหน้าเธอ ต้องประสาทแค่ไหนกันถึงจะวิ่งชนประธานบริษัทได้เพื่อให้ตัวเองได้เข้าไปก่อน
"เห็นไหมว่าฉันกำลังจะเดินเข้าไป!"
"คุณบอกว่าห้ามมาช้ากว่า หนูเห็นคุณกำลังจะเดินเข้าไปเลยรีบวิ่งมาเลย~ คุณตัวใหญ่มากหนูก็เลยชน" สาบานได้ว่าไม่เคยอยากฆ่าเด็กเท่านี้มาก่อนเลย! พอลจ้องมองโมนิก้าอย่างเดือดดาลในขณะที่พนักงานหลายคนที่เห็นเหตุการณ์ต่างสวดมนต์ภาวนาของให้เด็กสาวอยู่รอดปลอดภัยจากพายุอารมณ์ของท่านประธาน
"เป็นเด็กเป็นเล็กมาวิ่งชนผู้ใหญ่อย่างตั้งใจแบบนี้ได้ยังไง! เธอคิดว่าฉันใจดีมากใช่ไหม!" โมนิก้าเบ้หน้าอย่างหวาดหวั่น หยาดน้ำตามากมายรินไหลออกมาคลอเบ้า เตรียมพร้อมจะปลดปล่อยความกลัวออกมาได้ทุกเมื่อ เด็กสาวเดินดุ๊กดิ๊กๆเข้าไปใกล้ๆพอลจนหน้าผากเกือบจะชิดกับแผงอกแกร่ง ด้วยส่วนสูงที่ต่างกันอย่างลิบลับทำให้เด็กสาวต้องเงยหน้าขึ้นเพื่อสบตากับอีกคนตาแป๋ว มือเรียวเลื่อนไปกระตุกชายเสื้อสูทของเขายิกๆ
คุณแม่บอกว่าผู้ใหญ่โกรธต้องอ้อนเยอะๆ
"หนูขอโทษค่ะ~ จะไม่ทำอีกแล้ว~" หัวใจแกร่งกระตุกไหววูบเมื่อก้มหน้าลงมาสบตากับคนตัวเล็กที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ตาแป๋ว พอลเบือนหน้าหนีพลางพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ
"ฉันไม่ชอบเด็กดื้อ จำเอาไว้" โมนิก้าพยักหน้ารับ แต่เพราะหน้าผากของเธอชิดกับแผงอกของเขามากเกินไป ภาพที่เห็นจึงเหมือนเธอกำลังซบหน้ากับแผงอกของเขา พอลเลื่อนมือขึ้นมาจับประคองศีรษะเล็กไว้ ดันออกเบาๆ
"ถ้าหิวก็ไปกินนม อย่ามากัดเสื้อฉัน"
"หนูยังไม่ได้กัดเลย~" เด็กสาวเถียงกลับทันควันอย่างไม่เกรงกลัว ขยับเท้าก้าวถอยหลังสองสามก้าวเพื่อหลีกทางให้พอลเดินนำไปก่อน
"ตามมาสิ" พอลเอ่ยบอกแค่นั้นก่อนจะเดินนำไปก่อน พนักงานทั้งหญิงและชายต่างจ้องมองมาที่โมนิก้าอย่างให้ความสนอกสนใจ ไม่เคยมีหญิงใดที่ได้อยู่ใกล้ชิดพอลขนาดนี้ และลิฟต์ส่วนตัวของเขาก็ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนได้ใช้เช่นกัน แต่ตอนนี้คงไม่ใช่แล้ว
"เธอต้องทำงานในห้องกับฉัน พักกลางวันครึ่งชั่วโมง เลิกงานตอนห้าโมงเย็น เข้าใจไหม" พอลเดินไปนั่งที่ของตัวเองพลางเอ่ยบอกเด็กสาวที่เดินตามเข้ามาในห้อง หากเลขาส่วนตัวของเขาไม่ลาไปคลอดลูกเขาก็คงไม่ต้องประกาศรับเลขาชั่วคราว
"เข้าใจค่ะ" โมนิก้าพยักหน้ารับ เดินไปนั่งประจำที่ของตัวเองที่มีโต๊ะจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว ทว่าพอลกลับเรียกไว้เสียก่อน
"มานี่สิ ฉันจะสอนงานให้" เมื่อเจ้านายออกคำสั่งมีหรือที่คนอย่างโมนิก้าจะขัดได้ เด็กสาววางกระเป๋าสะพายข้างไว้บนโต๊ะทำงาน เดินเข้าไปหาพอลและมองซ้ายมองขวาเพื่อหาเก้าอี้นั่ง กำลังจะเดินอ้อมไปหน้าโต๊ะทำงานเพื่อเอาเก้าอี้อีกตัวมานั่งข้างๆเขา ทว่า...
พรึ่บ!
"อะ!" เด็กสาวเบิกตาโพล่งด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆพอลก็กระชากแขนเธอเข้าหาตัวจนเธอเสียหลักล้มลงมานั่งบนตักของเขาอย่างพอดิบพอดี
"ถ้าเก้าอี้มันหายากขนาดนั้นก็นั่งมันบนตักฉันเนี่ยแหละ" เอ๋? โมนิก้ากะพริบตาปริบๆด้วยเพราะไม่เข้าใจในการกระทำอันอุกอาจของท่านประธาน เขาแกล้งเธอหรือเปล่านะ เด็กสาวเอี้ยวหน้ากลับไปสบตากับพอลตาแป๋ว ในขณะที่เขาเลื่อนท่อนแขนเข้ามากอดรัดเอวเธอไว้
"มองฉันทำไม อยากเรียกฉันว่าแดดดี้เหรอ" โมนิก้าส่ายหน้าไปมา หัวใจดวงน้อยเต้นรัวเร็วอย่างที่ไม่เคยเป็นกับชายใดมาก่อนเมื่อคนตัวโตยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆจนปลายจมูกแทบชนกัน
"ฉันเกลียดเด็กดื้อ เพราะฉะนั้นเธอต้องเป็นเด็กดีของฉัน เข้าใจไหม" แม้จะไม่ค่อยเข้าใจนักแต่โมนิก้าก็พยักหน้ารับอย่างงงๆ ดวงตาใสแป๋วของเธอราวกับเปลวเพลิงที่กำลังลุกไหม้หลอมละลายธารน้ำแข็งในหัวใจแกร่งทีละนิด พอลสะบัดหน้าไปมาเพื่อเรียกสติ ดันตัวเด็กสาวลงให้เธอนั่งลงตรงหว่างขา เพียงแค่เห็นเธอใสซื่อเลยอยากจะกลั่นแกล้ง แต่ตอนนี้เขาเริ่มไม่แน่ใจในการกระทำของตัวเองแล้วว่ากำลังแกล้งเธอหรือกำลังทรมานตัวเอง
"อะ..อะไรทิ่มตูดหนูก็ไม่รู้~"
---------------------
#ประธานลวงเด็ก
555555555555 โมนิก้าเป็นเด็กไสยๆ คึคึ อายุเท่าไรไม่สำคัญ เพราะสมองของนางคือ 3 ขวบ 😂
ขอคนละคอมเมนต์ได้ไหมยู><
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น