[H.R.B] Stop! ไม่อยากรักเสือ NC18+ [ติดเหรียญบางตอน]

​

Line

เชอรีน : พวกมึง ที่เดิมเวลาเดิมเว้ย

ไปร์ : จัดไป

เชอรีน : มึงไม่ไปเหรอ? อีเสือผสมแรด!

ยูรัน : ไปสิย่ะ จะพลาดเหรอ

เชอรีน : ขอแซ่บๆค่ะ

ไปร์ : หุบนอบ้าง กูรำคาญลูกตา

ยูรัน : ไปร์!

เชอรีน : อีห่าไปร์!

จบการสนทนาไลน์

ก่อนอื่นขอแนะนำตัวก่อน ฉันชื่อ ยูรัน อายุยี่สิบย่างยี่สิบเอ็ด เรียนคณะบริหารธุรกิจ ปี3 ครอบครัวทางบ้านมีธุรกิจน่ะ เลยอยากให้ฉันเรียนทางด้านนี้ และฉันก็ชอบงานบริหารอยู่แล้ว เลยไม่ขัดพ่อและแม่ ซึ่งต่างกับพี่ชายของฉัน วายุ หมอนั่นอยู่ปี4 คณะเดียวกันกับฉันนี่แหละ แต่เขาไม่ได้เต็มใจเรียนคณะนี้หรอกนะ พ่อแม่บังคับล้วนๆ โดยขู่ว่าจะตัดออกจากกองมรดก

ส่วนชีวิตในมหาลัยของฉัน ก็มีเพื่อนรักอยู่สองคน คนแรก ไปร์ รู้จักกันตั้งแต่ม.4 สนิทกันมาก ถึงจะเป็นผู้ชายแต่มันก็เข้าใจเรื่องผู้หญิง(แบบฉัน)มาก ถึงได้คบกันได้นานไงล่ะ ส่วนคนที่สอง เชอรีน แม่นี้แรดมาก อ่อยไปทั่ว อ่อยมั่วซั่ว อ่อยทุกคน เห็นหล่อหน่อยก็เด้งสะโพกเข้าหาแล้ว เอ่อ...ฉันหมายถึงให้ท่าน่ะ ไม่ใช่เรื่องอย่างว่านะ 

เอาล่ะ มารู้จักฉันบ้างแล้วกัน ยูรันผู้หญิงที่ขึ้นชื่อเรื่องความแรด อ่อยระดับสิบ ไม่มีใครในคณะที่ไม่รู้จัก เพราะความสวย ความรวย และความแรดนี่แหละ ควงผู้ชายทีละห้าคน พอเบื่อก็เขี่ยทิ้ง ชอบให้ความหวังคนไปทั่ว ที่สำคัญ...ชอบแย่งแฟนคนอื่น! 

แต่จะมีสักกี่คนเชียวที่รู้ว่าเรื่องพวกนั้นเป็นเพียงแค่ข่าวลือ เป็นเรื่องบ้าๆบอๆไร้สาระ ที่พวกขี้เม่ามอยเล่ากันมาปากต่อปาก คนนั้นเล่าทีคนนี้เล่าที ใส่สีตีไข่เพิ่มให้ฉันบ้างก็มี แต่งเรื่องมั่วๆขึ้นบ้างก็มี ไม่รู้จะอะไรกับฉันนักหนา แค่ฉันสวย(มั่นหน้า)ผิดมากหรือไง?

บอกเลยว่าในมหาลัยนี้มีคนรู้จักฉันดีแค่สามคนเท่านั้นแหละ วายุ ไปร์และเชอรีน

และต้นตอของเรื่องความแรดมีอยู่ว่า ถ้ามีใครมาขอไลน์ฉันก็ให้ ขอเบอร์ก็ให้ ไม่เคยปฏิเสธเลยสักคน ต่อให้เขาขี้เหล่มากก็ให้ เวลาคุยก็คุยกับหลายคนเลยล่ะ ใครทักมาตอบหมด ไม่เคยหยิ่งกับใคร ชวนไปทานข้าวก็ไป ชวนไปดูหนังก็ไป วันนี้ไปกับอีกคน เมื่อวานกับอีกคน พรุ่งนี้กับอีกคน วันต่อๆไปก็กับอีกคน นี่แหละ...ที่มาของต้นตอข่าวลือเรื่องความแรดของฉัน

พวกไม่รู้จริงทังเพที่พูดกัน ฉันผิดตรงไหน? ก็โสดอะ อีกอย่างกับผู้ชายพวกฉันเราก็ไม่ได้ทำอะไรเสียหาย แค่กินข้าวดูหนังฟังเพลง ถ้ารู้สึกว่าชอบก็ดูใจต่อ ถ้าไม่ใช่ก็หยุดความสัมพันธ์ไว้ ณ สถานะเพื่อนหรือคนรู้จัก ก็แค่นั้น...

และพอนานวัน ข่าวลือเรื่องฉันก็ยิ่งทวีความแสบเพิ่ม บ้างก็หาว่าฉันเป็นเด็กเสี่ย บ้างก็หาว่าคนเป็นเมียน้อย ชอบแย่งของคนอื่น ทั้งๆที่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยสักอย่าง ช่วงแรกก็งงอยู่ว่าทำไมต้องสร้างข่าวพวกนี้ขึ้น แต่พอมาตอนนี้เข้าใจลึกซึ้งเลยล่ะ ก็เพราะมีผู้ชายหลายคนที่มีแฟนอยู่แล้วแต่ไม่รู้จักพอมาจีบมาอ่อยฉันไงละ พอพวกแฟนของไอ้ผู้ชายพวกนี้รู้ก็สร้างข่าวให้ฉัน จนฉันดังไปทั่วมหาลัยแล้วมั้ง

แต่แล้วไง...ใครจะพูดให้ฉันเสียหายยังไงก็ช่าง ฉันไม่สน ถึงฉันจะแรด แต่งตัวเซ็กซี่ ไม่ใช่ผู้หญิงเรียบร้อย ชอบอ่อยชอบยั่ว(เฉพาะคนไม่มีแฟน) แต่ฉันก็ไม่ได้เป็นแบบที่พวกเขากล่าวหา ใครจะไม่เชื่อก็แล้วแต่ รู้แค่ว่าคนในครอบครัวและเพื่อนรักรู้จักและเชื่อในตัวฉัน แค่นั้นก็พอแล้ว

Together pub

​

​ฉันแต่งตัวด้วยเสื้อสายเดี่ยวสีขาวบางกับกางเกงยีนต์ขาสั้นสีอ่อนๆขาดๆ รองเท้าส้นสูงยิ่งเพิ่มให้ฉันดูสง่าผอมเพียวเข้าไปใหญ่ แต่งหน้าพอประมาณแต่เน้นสีลิปสติกด้วยสีแดงสด เอาให้ทุกคนสะดุดตากันไปเลยล่ะ 

ร่างบางเดินเข้ามาในผับก่อนจะกวาดสายตามองหาเชอรีนและไปร์  

"ไอ้รัน ทางนี้" ไปร์ตะโกนพร้อมกวักมือเรียกฉันเมื่อฉันเดินเข้ามาอยู่กลางผับ 

ตอนนี้พวกผู้ชายกำลังมองมาทางฉันล่ะ ฉันยิ้มหวานให้ ก่อนจะเดินไปหาเพื่อนตัวเอง

"แต่งตัวล่อตาเสือนะมึงอ่ะ" เชอรีนที่นั่งกระดกเหล้าเข้าปากหันมามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า 

"แหม่ มึงน้อยตายล่ะ นมจะถลักออกมาอยู่ละ" ฉันบอกเชอรีนที่แต่งตัวแซ่บเหมือนทุกครั้งที่โผล่หัวมาที่ผับ ก่อนจะนั่งลงข้างๆไปร์ตรงข้ามกับเชอรีน 

"ไหนนม? เป็นเพื่อนกับพวกมึงมานานล่ะ กูยังไม่เคยเห็น" ไปร์บอกก่อนจะหันไปถลึงตามองนมของเชอรีนอย่างแกล้งๆ 

"เชี้ย! ไอเพื่อนเวร มองนมกูทำไม!?" เชอรีนรีบเอามือข้างนึงปิดหน้าอกตัวเอง ส่วนมืออีกข้างยกปิดตาไอ้ไปร์

จะปิดทำไมตอนนี้ ที่ตอนใส่ไม่ยักจะคิด เพื่อนโง่!

ฉันขำออกมาเล็กน้อยก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ

"มึงๆ โต๊ะนั้นมองมึง" ไปร์พยักหน้าให้ฉันหันไปมองโต๊ะที่มีผู้ชายสี่คนนั่งหันมามองฉันอยู่ 

"หล่อวะ อยากได้จัง" เชอรีนพูดขึ้น ยอมรับว่าเพื่อนคนนี้แรดมากชอบอ่อยไปทั่ว แต่มันก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่ปากมันพูดหรอก

"งั้นๆ" ฉันบอกก่อนจะหันหน้ากลับมา 

"กูไปสูบบุหรี่แป๊ป" ไปร์บอกก่อนจะเดินไปข้างนอกเพื่อสูบบุหรี่

"เอาไงมึง? วันนี้อ่อยมั้ยจ๊ะ" ถ้านางไม่ได้อ่อยคงนอนไม่หลับสินะ

"ไม่ต้องรีบ ยังเหลือเวลาอีกเยอะ" นี่มันพึ่งสามทุ่มเองนะ

"ขอนั่งด้วยนะครับ" อยู่ๆก็มีผู้ชายตัวสูงขาวหล่อ แต่ดูก็รู้ว่าเจ้าชู้มาขอนั่งด้วย 

และดูเหมือนเขาเมานะ เมามากด้วยแหละ หน้าตามึนสุดแล้วอะ แล้วเพื่อนเขาไม่มีหรือไงถึงปล่อยให้มาคนเดียวแบบนี้

"เชิญค่ะ" เชอรีนบอก 

"ผมชื่ออาร์ตนะครับ คุณสองคนชื่อ..." เขาบอกชื่อตัวเองและกำลังถามชื่อฉันและเชอรีน

"ฉันชื่อยูรัน นี่เพื่อนฉันเชอรีน" ฉันบอกแบบเป็นมิตร ไม่ได้คิดอะไร คือไม่ใช่แนวอะ ไม่ชอบอ่อยคนไม่มีสติ

"คนเมื่อกี้แฟนหรอครับ" น้ำเสียงยานๆบ่งบอกให้รผุ้ว่าเขามัรเมาจริงนั้นแหละ 

"ป่าวหรอกค่ะ เขาคือเพื่อนสนิท" ฉันตอบเขา 

"งั้น ผมขอ..." เขาพูดไม่ทันจบ 

"ไม่ให้ค่ะ" ปกติฉันให้นะ แต่คนนี้เขาเมามาก คงไม่ได้ตั้งใจจะขอเบอร์หรือไลน์ฉันจริงๆหรอก ไม่รู้ที่เมาเหมือนหมาแบบนี้เพราะทะเลาะกับเมียที่บ้านมาหรือเปล่า ไม่อยากโดนตบหรอกยะ เพราะเดี๋ยวตบกลับ แม่นั่นจะหนาว 

"อย่าเล่นตัวเลย หน้าอย่างงี้แต่งตัวงี้ไม่ซิงหรอกวะ" อาร์ตพูดขึ้นก่อนแสระยิ้มมุมปาก 

คือฉันก็เข้าใจคนเมานะว่าพูดไม่คิด เลยไม่อะไรมาก อีกอย่างเจอคำพูดแบบนี้บ่อยแล้ว ฉันชินน่ะ แรงกว่านี้ก็เคยเจอ

"นาย! ทำไมพูดแบบนี้อะ" เชอรีน

"เห้ย! ทำไมพูดหมาๆวะ" ไปร์ที่เดินเข้ามาได้ยินพอดี ถามขึ้นเสียงดัง ก่อนจะกระชากคอเสื้ออาร์ตขึ้น แล้วต่อยเข้าไปที่หน้าของเขาอย่างจัง 

ผวั๊ะ! 

ตุบ!

และเพราะอาร์ตเมามาก เขาเลยไม่ทันตั้งตัว ลงไปนั่งกับพื้นเลยจ้า

"อะไรของมึง ต่อยเพื่อนกูทำไมวะ มึงอยากโดนหรือไง" เพื่อนสามคนของอาร์ตเดินตรงมาช่วยอาร์ตพร้อมต่อว่าไปร์อย่างหนัก แถมตอนนี้คนก็กำลังมองมาที่พวกเราแล้ว

"ก็เพื่อนมึง ด่าผู้หญิง แล้วไอ้ผู้หญิงที่เพื่อนมึงด่าอะ เพื่อนกู!" ไปร์สวนประโยคกลับพร้อมตะคอกอย่างโมโห

"งั้นกูขอโทษแทนเพื่อนกูด้วยที่พูดหมาๆกับเพื่อนมึง ขอโทษเธอด้วย" เพื่อนของอาร์ตคนหนึ่งพูดขึ้น เขาคนนี้ทั้งหล่อ ขาว สูง แต่ดูท่าน่าจะสันดานเสือแน่ๆ  

"ไอ้ต้นหนาว!"

​"เออ เอาน่า" คนที่น่าจะต้นหนาวตบไหล่อาร์ตเบาๆ "ขอโทษก็จบ"

"เออ พาเพื่อนมึงกลับไปได้แล้ว" ไปร์

"งั้นขอโทษอีกครั้งนะ" แล้วต้นหนาวกับเพื่อนเขาก็เดินกลับไปที่โต๊ะ แล้วเหตุการณ์ก็เป็นปกติ 

"มึงเป็นไรป่าววะ" ฉันเดินเข้าไปกอดแขนไปร์แล้วมองรอบๆตัวว่าเขาเป็นอะไรรึป่าว แต่จริงๆเขาไม่โดนต่อยหรอกเป็นฝ่ายต่อยต่างหาก  

"ไม่ ที่หลังกูจะไม่พามึงสองคนมาเที่ยวที่แบบนี้ล่ะ" ไปร์บอกอย่างจริงจัง 

"ไม่เอานะเว้ย! กูกับไอ้รันไม่ได้เป็นไรสักหน่อย" เชอรีนพูดก่อนจะเดินมาดึงไปร์ไปนั่งที่โต๊ะ 

"ถ้ากูไม่มาด้วย พวกมึงห้ามมาที่แบบนี้อีก กูขอร้อง" ไปร์กอดคอฉันกับเชอรีนแล้วขอร้องพวกเรา 

"ไมวะ แบบนั้นก็อดอ่อยเหยื่อสิ" ไม่พ้นเรื่องนี้จริงๆอีแรดตัวนี้

"กูขอเปลี่ยนจากประโยคขอร้องเป็นประโยคคำสั่ง" ไปร์บอกก่อนมองหน้าฉันสลับกับเชอรีนคล้ายกับกดดันพวกเรา เชอรีนมัก็ส่ายหน้าลูกเดียว จนไอ้ไปร์ทำท่าฟึดฟัดให้กับความดื้อด้านของมัน

หือ...รู้สึกแปลกๆแหะ

อา...ผู้ชายที่ชื่อต้นหนาวกำลังมองพวกเราที่กอดคอกันอยู่นี่เอง สายตาคมกริบมองมาอย่างไม่หลบสายตา ถึงแม้ฉันจะหันไปสบก็เถอะ ใบหน้านิ่งๆนั้นไม่แสดงอารมณ์ใดๆทั้งนั้น ฉันเดาไม่ออกเลยว่าเขากำลังคิดอะไร

จนสุดท้ายเป็นฉันเองที่ต้องหลบตาคมกริบนั้น...

"เออๆกูกับเชอสัญญาเลย ถ้ามึงไม่มากูกับมันจะไม่มา" ฉันตกลงเพราะอยากออกจากที่นี่เต็มทีแล้ว ไม่ชอบสายตาที่นายนั้นมองเลย น่ากลัวยังไงไม่รู้

"เอ้าอีนี่!" เชอรีนกำลังจะแย้งคำตอบฉัน 

"เหอะน่า ไปกันเถอะกูอยากลับล่ะ วันนี้ไปนอนคอนโดมึงละกันไปร์" ปกติฉันกับเชอรีนนอนคอนโดไปร์บ่อยๆอยู่แล้วน่ะ

"เออๆ กลับๆ กูเหม้นขี้หน้าโต๊ะเหี้ยนั้น" ไปร์บอกแค่นั้นก่อนจะดึงมือฉันกับเชอรีนให้เดินตามไปติดๆ 

___________________________________

ช่วงนี้เป็นช่วงที่เฮียอาร์ตเลิกกับวิเวียน นางยังไม่เจอวารินของพวกเรานะ แล้วดูความเมาของมันดิ เมาเหมือนหมา ปากก็หมา เลวก็เลว 55555555 

รีไรท์ใหม่เด้อค้าเด้อ เผื่อใครยังไม่รู้ จะเพิ่มเนื้อหา เปลี่ยนภาษาให้สวนขึ้น แก้ไขคำผิดไปด้วย เพิ่มความเลวของพระเอกเพิ่มความแรดของนางเอก เพิ่มความหน่วงความฟินอีกหน่อยนะ 

ถ้ายังมีคนอ่าน โปรดแสดงตัวหน่อยจ้า แล้วเจอกันตอนหน้า