กินเด็ก...บทที่ 3
× 0
× 0
× 0
"เด็กโข่งเอ้ย..."
วันต่อมา
07.02 น.
"อันนี้ก็เค็มไปนะ ทำไมติดทำเค็มแบบนี้ตี๋??"
"ผมว่าผมก็ไม่ได้ใส่เยอะนะ"
ฟึ้บ..
"เค็มไหมล่ะ??"
"...เค็มครับ"
ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆหลังจากที่ตักน้ำให้ยักษ์ชิมก่อนจะหยิบน้ำตาลมาใส่เพิ่มขณะที่ยักษ์ก็ค่อยๆค้นให้มันเข้ากันเขาหรี่ไฟลงพร้อมกับขมวดคิ้วไปด้วย เจ้าตัวทำเค็มอีกแล้วน่ะดีนะที่ฉันมาชิมก่อนมันจะตักใส่จานไม่งั้น คงได้เป็นโรคไตแน่ฉันที่ยืนพิงเคาน์เตอร์ทำอาหารอยู่จ้องหน้ายักษ์นิ่งจนเจ้าตัวหันมามองอย่างงงๆ
"อะไรป้า?"
"มันไม่ใช่แว่นสายตานิ"
"...แว่นกรองแสงน่ะ ผมใส่มันจนชินแล้ว"
"คงไม่ได้อยากจะใส่เพราะอยากให้มันน่ารักหรอกใช่ไหม?"
"ทำไมผมต้องอยากน่ารักกัน...ผมน่ะหล่อจะตาย"
"เสร็จแล้วก็ตักใส่จานเถอะหิวไส้จะขาดอยู่แล้ว"
ฉันเปลี่ยนเรื่องและเดินออกมาจากครัวทันที ไอ้ตี๋หัวเราะเบาๆก่อนที่เขาจะตักใส่จานและเดินมาเสริฟให้ฉันฉันก้มลงดมนิดๆก่อนจะยิ้มออกมาบางๆเพราะกลิ่นมันที่หอมมาก
"ทานให้อร่อยครับป้า ^^"
"ไม่มากินด้วยกันล่ะ?"
"ได้หรอ นึกว่าป้าอยากจะกินคนเดียว"
"ก็ถ้ายังไม่ได้กินก็มานั่งกินด้วยกันสิ ไอ้นี่ถามอะไรเยอะแยะ"
เสียงที่ติดจะหงุดหงิดของฉันตอบไปทันทีพร้อมกับสายตาฉันที่เหลือบมองร่างสูงของยักษ์ที่ยืนอยู่ เขายิ้มออกมาก่อนจะเดินไปหยิบจานของตัวเองมาและนั่งลงตรงข้ามฉันที่กำลังกินอยู่ทันที
"วันนี้เลิกงานเร็วไหม?"
"ไม่รู้ดิก็ถ้าเลิกปกติก็ห้าโมงเย็นแหละ"
"ว้า..."
"ทำไม??"
"ผมเบื่อๆน่ะ ไม่มีใครคุยด้วย"
"โอ้...น่าสงสารจริงๆเลยเด็กน้อย ไม่มีเพื่อนเล่นหรอจ๊ะ??"
"จะให้ผมเล่นกับลูกค้ารึไง?"
"ไปสนามเด็กเล่นข้างหน้าดิเย็นๆพวกเด็กชอบมาเล่นกัน"
"ผมไม่ใช่เด็กนะป้า!"
"ดูแบบนี้นึกว่าโตแต่ตัวอ่ะ"
ฉันตอบกลับพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างพอใจ เจ้าตัวมองแรงฉันทันทีแต่ฉันกลับอ้าปากกินข้าวอย่างกวนๆ ยักษ์ส่ายหน้าไปมาอย่างอารมณ์เสียขณะที่เคี้ยวอาหารไปด้วย
"เมื่อวานนี้เป็นไงลูกค้าเยอะไหม?"
"ก็พอสมควร...แต่ส่วนมากที่มาเขาก็เอาแต่ถามหาย่า วันนี้กะว่าจะเขียนไว้ว่าย่าไปเที่ยวบนกระดานอยู่ผมขี้เกียจตอบ"
"ธรรมดาแหละคงจะตกใจกันที่คุณยายหายไป เธอคงจะสนุกน่าดูสินะที่ได้ไปเที่ยว..."
"แล้วทำไมป้าไม่ไปเที่ยวบ้างล่ะ?"
"ฉันว่างหรอ"
"เสาร์อาทิตย์ไง?"
"นอน"
"...เขาว่าพวกนอนเยอะจะอ้วนนะ แก่เร็วด้วย"
ปึ่ก!
"โอ๊ะ! ตีผมทำไมเนี้ย!?"
"ปากน่ะไอ้เด็กนี่"
ฉันว่าขึ้นด้วยเสียงดุๆหลังจากที่มือตัวเองเอื้อมไปตีหัวเขาเบาๆทีนึง ตีเบาจริงๆนะมันอ่ะเล่นใหญ่เอง
"โคตรรุนแรง"
ฉันยักไหล่เบาๆก่อนจะหยิบแก้วน้ำที่วางอยู่ขึ้นดื่มทีเดียวจนหมดแก้วและวางลงข้างๆก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆเมื่ออิ่มแล้ว ยักษ์ที่กินหมดก่อนแล้วลุกขึ้นเก็บจานเอาไปเก็บทันทีอย่างรู้งาน...เออจะว่าไปฉันก็มีอะไรจะถามเขาอยู่นิ
"ไปเอาเบอร์ฉันมาจากไหน?"
"...ย่าเขียนไว้ที่ผนังบ้านน่ะ"
"นายก็เลยเมมเบอร์ฉันเนี้ยนะ"
"ครับ ทำไมอ่ะ?"
"เออเอาที่สบายเถอะ...แต่ไม่ใช่คุณยายเขียนหรอกฉันเขียนเองแหละ"
ยักษ์หันกลับมามองฉันทันทีที่ฉันตอบไปแบบนั้น เขาขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจฉันจึงยิ้มออกมาช้าๆ
"ฉันกลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไงนายก็รู้นิว่าเธออยู่คนเดียว ตอนแรกฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอมีลูกมีหลาน"
"เป็นห่วงย่าผมดีจังนะ"
"ฉันเป็นคนดีไง ^^"
"ฮะฮะ"
ตาของฉันเหลือบขึ้นมองยักษ์ที่หัวเราะแห้งๆอย่างไม่พอใจเพราะเขาที่หัวเราะแบบนั้น มันคิดว่าฉันเป็นคนยังไงกัน ฉันน่ะคนดีจะตายฉันมีความเป็นห่วงเป็นใยให้ทุกคนเลยนะจะบอกให้
แกร๊ง...
"ยินดีต้อนรับครับ ^^"
"โอ๊ะ...เขาจริงๆด้วย"
"ฉันจะทำไงดี...เขาหล่อกว่าในรูปเยอะเลยย"
ฉันที่กำลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้เหลือบมองสองสาวที่เข้ามาใหม่ทันทีที่ได้ยินพวกเธอกระซิบกระซาบกันแบบนั้นเมื่อเห็นว่ายักษ์เป็นคนขาย คอฉันเอียงไปมาอย่างงงๆก่อนที่ฉันจะหันมองเขาอีกครั้ง...เขาบอกว่าเขาเป็นนักเขียนนิสงสัยคงจะเป็นที่รู้จักไม่น้อย ยักษ์ยิ้มให้ลูกค้าอย่างเป็นกันเองพร้อมกับมองพวกเธอที่เดินเข้าไปสั่งอาหารเขาด้วยท่าทีเขินๆด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"พวกเราติดตามงานพี่ยักษ์มาเยอะเลยล่ะค่ะ นึกว่าที่เขาโพสลงจะไม่จริงที่พี่มาเปิดร้านที่นี่"
"อ่อ...ร้านย่าพี่น่ะครับพี่มาดูร้านให้ย่า ^^"
"ว้าว...พี่ทำอาหารเป็นด้วยอ่ะทำไมเก่งแบบนี้ล่ะคะ?"
"...ไม่รู้สิครับ ^^"
"จะเป็นไรไหมคะถ้าเราจะขอลายเซ็นพี่?"
"อ่า ได้สิครับ"
ฉันยิ้มออกมานิดๆพร้อมกับมองทั้งสองสาวที่กำลังดิ้นดีใจอย่างเอ็นดูที่เขาจะให้ลายเซ็นหลังจากที่กล้าคุยกับเขาตอนเขาเอาอาหารมาเสริฟ ยักษ์รับหนังสือปกสีชมพูซึ่งมันคงเป็นงานที่เขาเขียนขึ้นมาพร้อมกับเซ็นให้ทันที ฉันที่มองอยู่ยกนาฬิกาขึ้นมาดูก่อนจะลุกขึ้นเพราะถึงเวลาที่ต้องไปทำงานแล้ว
"จะไปแล้วหรอครับ?"
"อืม ขายของดีๆล่ะ"
"แล้วเจอกันครับป้า ^^"
ฉันยกมือโบกไปมาเพื่อลาเขาก่อนจะเดินออกมาจากร้านคุณยายยิ้มๆ เขานี่มีอะไรให้ฉันแปลกใจเยอะแฮะทำเป็นเกือบหมดทุกอย่างแถมยังดูดีขนาดนั้นอีกด้วย...เฮ้อแล้วดูฉันที่อายุขนาดนี้สิยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง
12.20 น.
"แกพูดแบบนี้ฉันยิ่งอยากเห็นอ่ะ เขาคงจะหล่อมากก"
"ก็หล่อแหละฉันไม่ปฎิเสธหรอก"
"น่าอิจฉาจริงๆ จับเลยดินั้นหลานชายเจ้าของตึกเลยนะ"
"แกคิดว่าฉันเป็นคนยังไงห๊ะยัยมาย...?"
"ฮ่ะฮ่ะ ลืมไปว่าแกสายเปย์ไม่ชอบให้ใครมาเปย์ ^^"
"ไม่ใช่โว้ย!"
ยัยมายหัวเราะออกมาเสียงดังระหว่างที่เรากำลังกินข้าวเที่ยงกันอยู่ ยัยนี่มองมาที่ฉันอย่างล้อๆพร้อมกับตักข้าวเข้าปากยิ้มๆฉันไม่ใช่สายเปย์สักหน่อย...ฉันแค่ชอบช่วยเหลือเวลาคนมีปัญหาหรอก
"เขาเด็กกว่าฉันตั้งสามปี"
"ไอ้ดิวนั้นก็เด็กกว่าเธอนิ"
"มันเด็กกว่าฉันไม่ถึงปี"
"จ่ะ แต่ก็นะคือ..."
"อะไร?"
ฉันขมวดคิ้วพร้อมกับมองยัยมายอย่างสงสัยเมื่อเธอทำท่าอึ่กอักขณะที่กำลังจะพูดอะไรสักอย่างกับฉัน มันยิ้มออกมาบางๆก่อนจะขยับใบหน้าตัวเองเข้ามาหาฉันนิดๆ
"ฉันติดต่อผู้ชายไว้ให้แกด้วยแหละ"
"ห๊ะ พูดบ้าอะไรของแกเนี้ยย?"
"แกก็โสดนิอีกอย่างเขาก็เป็นเพื่อนแฟนฉันด้วย เขาน่ารักจะตาย...ตอนฉันเอารูปแกให้เขาดูเขาก็สนใจนะ"
"แกทำอะไรไม่ปรึกษาฉันเลยนะ!"
"เขาดูดีจะตาย น่าาไปเจอเขาลองดูเถอะ"
"..."
ฉันลอบถอนหายใจพร้อมกับมองยัยมายอย่างเอือมๆเธอยิ้มออกมาก่อนจะหยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมาและกดอะไรอีกนิดหน่อยก่อนจะยื่นมันมาตรงหน้าฉัน ฉันก้มมองรูปผู้ชายที่อยู่ในจอก่อนจะเงยหน้ามองมายที่กำลังยิ้มอยู่ด้วยสายตานิ่งเรียบ
"เขาหล่อใช่ไหม ฉันยังแอบใจเต้นแรงเลยเวลาเจออ่ะ ^^"
"แกเนี้ยมันยังไงกันนะ"
"น่าาา ลองดูไม่เสียหาย ^^"
"..."
"พรุ่งนี้นะฉันจะบอกเขาไว้ ^^"
เสียงใสๆของมายดังขึ้นอีกครั้งก่อนเจ้าตัวจะก้มลงกดแชทกับใครและหัวเราะออกมาอย่างพอใจเพราะฉันที่ไม่ได้ปฎิเสธอะไร ใจจริงฉันก็ไม่ได้อยากจะไปอะไรแบบนี้แต่ดูมายที่ดูเป็นห่วงฉันแล้วฉันก็ปฎิเสธความหวังดีจากเธอไม่ได้จริงๆ...มันก็คงไม่เป็นไรหรอกไปแล้วถ้าเขาไม่ถูกใจฉันมันก็จบฉันก็ไม่อะไรอยู่แล้วล่ะ
17.45 น.
"ปิดร้านรึยังนะ"
ฉันที่เพิ่งลงจากรถหลังจากเลิกงานเอ่ยขึ้นเบาๆพร้อมกับมองไปตามถนนที่เดินเข้าไปด้วย ฉันกะว่าจะกินอะไรหน่อยน่ะแต่ไม่แน่ใจว่ายักษ์จะยังเปิดร้านอยู่รึป่าวนี่สิ
"เอาอีกๆๆ ให้พวกหนูขึ้นบ้างสิ!!"
"ทีล่ะคนสิ พี่ก็เหนื่อยนะครับ ^^"
ขาของฉันที่กำลังก้าวเดินผ่านสนามเด็กเล่นหน้าตึกชงักไปทันทีที่ได้ยินเสียงทุ้มๆอันคุ้นหู ฉันหันไปมองที่สนามเด็กเล่นก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเห็นว่ายักษ์กำลังเล่นกับเด็กแถวนี้อยู่ ไหนบอกว่าไม่ใช่เด็กไงแล้วนี่มาเล่นกับเด็กเนี้ยนะ? ฉันเดินเข้าไปหาพร้อมกับยิ้มออกมาบางๆเมื่อเห็นว่าเขากำลังอุ้มเด็กผู้หญิงที่ยืนอยู่ให้มาขี่คอเขาเด็กหญิงหัวเราะชอบใจพร้อมกับกอดคอยักษ์แน่นเลยล่ะ
"อ้าวป้า...มาตั้งแต่ตอนไหนเนี้ย??"
"ห๊ะ..." ฉันเบิกตาขึ้นอย่างทำอะไรไม่ถูกก่อนจะกระแอมไอเบาๆหลังจากที่โดนจับได้ว่าฉันยืนมองเขาอยู่ ฉันยกมือขึ้นเสยผมก่อนจะมองไปที่เขาอีกครั้ง "เพิ่งมาน่ะ แล้วเห็นว่ามีเด็กโข่งกำลังเล่นกับเด็กอยู่ฉันเลยเดินมาดู"
"ผมไม่ใช่เด็กโข่งสักหน่อย"
"คุณป้าคนนี้เป็นใครหรอคะพี่ชาย?"
"เป็นป้าที่พักอยู่ตึกนั้นครับ"
"ไอ้ตี๋!"
ฉันถลึกตาใส่เขาทันทีที่ยักษ์ตอบเด็กไปแบบนั้น เจ้าตัวหัวเราะออกมาอย่างพอใจก่อนจะเดินเข้ามาหาฉันพร้อมกับโน้มใบหน้าตัวเองให้ลงมาระดับเดียวกับฉันและยิ้มออกกว้างโดยที่ไหล่เขาก็มีเด็กหญิงอยู่ด้วย ฉันเบิกตากว้างพร้อมกับมองเขาอย่างไม่เข้าใจ
"อะไร!?"
"พาน้องมาดูป้าใกล้ๆไง ใช่ไหมครับ ^^"
"ค่ะ ดูคุณป้าใกล้ๆแล้วคุณป้าเป็นคนสวยนะคะ ^^"
"...จะจริงหรอ?"
"ไม่จริงค่ะ ^^"
"เด็กนี่!"
ฟึ้บ!
"อย่ารังแกเด็กสิครับป้า ^^"
"มานี่เดียวนี้นะไอ้ตี๋!!"
"รังแกผมยังไม่พอจะรังแกเด็กอีกอ่ะ!"
ตาฉันเบิกกว้างเป็นเท่าตัวเมื่อยักษ์ตะโกนกลับมาแบบนั้นพร้อมกับเขาที่วิ่งหนีฉันพร้อมกับเด็กที่เกาะอยู่ที่หัวฉันวิ่งไล่ไปอีกไม่ไกลก่อนจะยืนหอบหายใจยกมือชี้พวกเขาอย่างคาดโทษ
"ให้ตาย!แสบนักนะ!!"
เสียงหัวเราะของเด็กและผู้ใหญ่ที่วิ่งหนีไปหัวเราะเสียงดังอย่างชอบใจเมื่อเห็นว่าฉันตามไม่ทัน ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะเดินมานั่งที่ม้าหินอ่อนแถวนั้นอย่างเหนื่อยๆ ฉันไม่ได้วิ่งแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วเนี้ยแล้วยังวิ่งบนส้นสูงอีกนะฉันก้มลงไปถอดมันออกพร้อมกับนวดขาตัวเองไปด้วย
"ปวดขาหรอครับ?"
"นิดหน่อยน่ะ"
"เพราะวิ่งตามผมเมื่อกี้หรอ?"
"ไม่ใช่หรอกเป็นมาจากที่ทำงานแล้วน่ะ"
ฉันเงยหน้าไปตอบยักษ์ที่ถามขึ้นด้วยเสียงนิ่งๆก่อนจะมองเขาที่ตอนนี้ไม่มีเด็กเกาะคอแล้วอย่างงงๆ เมื่อกี้ยังเล่นด้วยกันอยู่เลยไปไหนแล้วล่ะ ฉันมองไปข้างหลังเขาก่อนจะเห็นว่าเด็กๆกลับกันหมดแล้ว
"มันเริ่มค่ำแล้วน่ะผมเลยบอกเด็กกลับบ้าน"
"อ่อ ดีๆ"
"ให้ผมนวดให้ไหม?"
"ไม่ๆ ฉันนวดเองได้"
พรึ่บ!
"อ๊ะ!?"
ฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจทันทีที่ยักษ์ย่อตัวลงตรงหน้าฉันพร้อมกับจับขาฉันพาดไปกับหน้าขาของตัวเองเขาบีบนวดมันทันทีอย่างตั้งใจและไม่ได้สนใจเลยว่าฉันกำลังทำหน้ายังไงอยู่ ฉันมองไปทางอื่นอย่างทำตัวไม่ถูกก่อนจะหันกลับมามองยักษ์อีกครั้ง
"เอ่อ...ฉันไม่เป็นไรจริงๆนะ"
"ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ ^^"
ยักษ์ตอบกลับมาอีกครั้งพร้อมกับเงยหน้าสบสายตากับฉันพร้อมกับริมฝีปากเขาที่ยิ้มออกมาบางๆ มือฉันกำเข้ากันแน่นอย่างทำอะไรไม่ถูกเมื่อได้มองหน้าและสบสายตากับเขาชัดๆเป็นครั้งแรก เด็กตี๋ที่ฉันเอาแต่เรียกแบบนั้นแต่พอมองใกล้ๆมันกลับดูเป็นเสน่ห์ของเจ้าตัวเลยก็ว่าได้แถมยังมือที่กำลังบีบนวดให้ฉันอย่างตั้งใจนั้นอีกฉันลอบกลืนน้ำลายลงคอช้าๆพร้อมกับกระพริบตาเหมือนกับว่าตอนนี้ภาพมันกำลังสโลว์อยู่
"ผมนวดให้ย่าบ่อยน่ะ คนแก่เนี้ยมักมีปัญหากับกระดูกบ่อยนะวิ่งแป๊บๆก็ปวดขาล่ะ ^^"
"ไอ้ตี๋ เก็บปากไว้กินข้าวดีกว่าไหมห๊ะ!!?"
"โว้ยย อย่าตีผมนะ!!"
"ฉันไม่ได้แก่โว้ยยย"
ฉันวิ่งไล่มันพร้อมกับตีมันไปเรื่อยๆแม้จะไม่โดนก็เหอะ นี่มันกล้าพูดได้ไงว่าฉันมีปัญหาเหมือนพวกคนแก่มันเอาฉันที่อายุยี่สิบหกไปเปรียบเทียบกับย่าตัวเองได้ไงว่ะ เฮ้ยย!ยังไงไอ้บ้านี่ก็ไม่มีทางหล่ออ่ะมันเป็นเด็กกวนตีนและกวนตีนเอามากๆจนฉันเส้นเลือดแทบแตก!!
"หยุดนะโว้ยมาให้ฉันตีเดียวนี้!!"
"ป้า! หยุดนะเฮ้ยเดียวเป็นลมเป็นแล้งไปใครจะรับผิดชอบ!!"
.
.
.
"ให้ตายแล้วดูดิฉันปวดขาหนักกว่าเดิมอีก!"
"วิ่งเองนิครับ บ่นเพื่อ?"
"จิ๊!"
เสียงสบถดังขึ้นอย่างหงุดหงิดพร้อมกับพริกที่กำลังก้าวขาขึ้นบันไดของตึกอย่างอารมณ์เสีย เขาเหลือบมองร่างบางที่กำลังเดินอยู่ข้างๆอย่างนึกขำก็ใครใช้ให้วิ่งไล่เขากันถ้าไม่ใช่เพราะเธอ
"ฉันเห็นเด็กผู้หญิงที่เป็นแฟนคลับนายเมื่อเช้านี้ด้วย"
"อ่อ ครับ"
"นายดังสินะ?"
"ก็ประมาณนึงครับ"
แววตากลมโตหันไปมองยักษ์ที่กำลังกัดไอติมในมืออย่างไม่เชื่อสายตา เออเข้าใจว่ามันดังแต่นี่มันไม่มีความถ่อมตัวเลยแม้แต่นิดเธอส่ายหน้าไปมาช้าๆอย่างนึกหมั่นไส้
"ทำไมครับอิจฉาผมรึไง?"
"ใครอิจฉากัน ฉันแค่คิดว่าหนังสือที่นายเขียนมันเป็นแบบไหนต่างหากทำไมคนถึงอ่านเยอะ"
"...อยากอ่านหนังสือผมหรอ?"
"ฉันพูดแบบนั้นหรอ?"
"สนใจล่ะสิ ^^"
"..."
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอีกครั้งอย่างจับผิดพร้อมกับตาของเขาที่กำลังหรี่มองคนข้างๆอย่างกวนๆ เธอถอนหายใจออกมาเสียงดังเพราะเริ่มจะเอือมกับเด็กตรงหน้าแล้ว
"เดียวรอนี่แป๊บนะ"
"ทำไม!?"
"แป๊บนึงครับป้า"
ตึกตึกตึก
เธอมองตามคนที่บอกให้เธอรออย่างไม่เข้าใจ เขาวิ่งขึ้นไปข้างบนของชั้นดานฟ้าที่ตัวเองอยู่ก่อนจะหยิบกุญแจออกมาไขประตูและวิ่งเข้าไปในห้องตัวเองพร้อมกับหยิบหนังสือที่ตัวเองเขียนที่วางอยู่บนโต๊ะมาสองเล่มและวิ่งลงมาข้างล่างอีกครั้ง เสียงหอบของเขาดังขึ้นอย่างเหนื่อยๆเมื่อวิ่งมาถึงชั้นที่พริกอยู่
ฟึ้บ...
"อะไร?"
"หนังสือผมไง"
"นี่วิ่งขึ้นไปเพื่อเอาหนังสือลงมาให้ฉัน?"
"ก็เผื่อป้าอยากอ่าน"
เขายัดหนังสือตัวเองใส่มือคนที่กำลังมองเขาอย่างงงๆทันทีพร้อมกับชี้มันไปด้วยเหมือนจะพูดอะไรแต่สุดท้ายเขาก็ไม่พูดและยกมือขึ้นจับท้ายทอยแทน
"แต่ถ้าไม่อยากอ่าน..."
"ฉันจะอ่าน...เดียวอ่านจบแล้วจะเอาคืนล่ะกัน"
"..."
"งั้นฉันไปนะ ปวดขาจะตายอยู่ล่ะ"
"...เจอกันพรุ่งนี้ครับป้า"
เธอพยักหน้ากลับไปพร้อมกับยกมือข้างที่จับหนังสืออยู่โบกไปมาเพื่อลาเขา เจ้าของหนังสือยืนมองจนเธอเดินเข้าไปในห้องก่อนที่ริมฝีปากรูปกระจับนั้นจะยิ้มออกมาบางๆ เขาหัวเราะเบาๆอย่างไม่มีเหตุผลก่อนจะหันหลังและเดินลงไปบันไดก่อนที่เจ้าตัวจะชงักอีกครั้ง
"ผิดทางป่ะว่ะ?"
และใช่ห้องเขาอยู่ดานฟ้าแล้วทำไมเขาจะเดินลงไปข้างล่างล่ะ เขาคิดกับตัวเองอย่างงงๆก่อนจะหันกลับมาพร้อมกับเดินกลับขึ้นมาทันทีที่รู้ตัว เขาส่ายหน้าไปมากับตัวเองก่อนที่สายตาเขาจะมองไปที่ห้องของคนที่เขาเรียกแทนว่าป้าอีกครั้งอย่างไม่เข้าใจตัวเอง
(เด็กโข่งอะไรกัน??)
-------------------------
คึคึ เป็นเรื่องที่เขียนแล้วมีความสุขดีจัง 55555
