กินเด็ก...บทที่ 1
× 0
× 0
× 0
"เพื่อนย่าบ้านแกหรอไอ้เด็กนี่!?"
06.30 น.
ติ๊ดๆๆๆ
พรึ่บ! ติ๊ด!
"ตายเถอะ...ทำไมปวดหัวขนาดนี้!!?"
ฉันทิ้งตัวลงไปกับที่นอนอีกครั้งพร้อมกับยกมือขึ้นกุมหัวเพราะหัวที่มันหนักอึ้งของตัวเองมันทำให้ฉันจำต้องนึกย้อนกลับไปว่าเมื่อคืนตัวฉันเองไปโดนอะไรมา...จำได้รางๆว่า ถูกบอกเลิก!
"อ๊ากกก ไอ้สารเลวเอ้ย!!"
ทันทีที่นึกถึงหน้าไอ้ผู้ชายสารเลวนั้นได้ขาของฉันก็เตะผ้าห่มออกจากตัวอย่างหงุดหงิดทันที คบกันมาเกือบสองปีแต่มันกลับมาบอกเลิกฉันแค่ไม่ถึงสองนาทีด้วยซ้ำแถมยัง...แถมมันยังกล้าเอายัยบ้านั้นมาด้วยอีก แม่งเอ้ย!!
"อย่าให้ฉันเจอแกอีกนะ แม่จะอัดให้อ่วม!!"
พรึ่บ!
ฉันลุกขึ้นยืนทันทีพร้อมกับก้มมองตัวเองที่ตอนนี้ยังอยู่ในชุดเมื่อคืนอย่างเอือมๆพร้อมกับหน้าฉันที่ส่ายไปมาช้าๆอย่างหนักหัวขณะที่เดินไปที่ห้องน้ำ
"เมื่อคืนนี้เมาถึงขนาดไหนว่ะ...อย่างน้อยฉันก็ควรล้างหน้าหน่อยไหม??"
ฉันบ่นอีกครั้งพร้อมกับมองตัวเองผ่านกระจกอย่างเครียดๆ อะไรทำให้ฉันพังได้ขนาดนี้! ฉันหลับตาลงเพื่อทำใจก่อนจะลืมตามองตัวเองในกระจกอีกครั้งใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบมาสคาร่าและผมเผ้าที่พันกันรุงรังจนนกสามารถมาทำรังได้แล้วมั่ง ได้แต่มองตัวเองและยืนเครียดอยู่คนเดียว...ฉันที่เมาขนาดนั้นกลับมาได้ไงว่ะไม่น่าจะมีใครพามาส่งนะฉันคงกลับมาเองแหละ
07.30 น.
ตึกๆๆ
"จะไปทำงานแล้วหรอ ไม่แวะกินอะไรก่อนล่ะ??"
"อ่อ ไม่ล่ะค่ะไม่น่าจะ..."
"ฉันทำซุปไว้ด้วยนะมันอาจจะช่วยให้ดีขึ้นบ้าง"
"แหม่...คุณยายเหมือนรู้เลยว่าเมื่อคืนหนูเมา ^^"
"เห็นแค่หน้าก็รู้แล้ว มาเข้ามากินก่อน"
"...งั้นก็รบกวนด้วยนะคะ"
ฉันว่าพร้อมกับเดิมตามร่างท้วมของคุณเจ้าของที่พักที่ฉันพักอยู่เข้าไปในร้านอาหารที่เธอเปิดอยู่ เธอเปิดมันอยู่ชั้นล่างสุดของอพาร์ทเม้นท์น่ะ ส่วนฉันเป็นผู้อาศัยที่เรียกง่ายๆว่าผู้เช่ารายเดือนที่พักอยู่ที่นี่มาเกือบสองปีได้ล่ะ เจ้าของเธอเป็นคนใจดีนะแต่ปากร้ายไปนิดซึ่งฉันก็ชอบอ่ะเพราะฉันก็เป็นคนประมาณนี้
กึ่ก...
"หอมจังเลย..."
"กินๆเข้าไปเถอะ พูดมากจริง"
"ก็ขอชมก่อนไม่ได้หรอคะ มันหอมจริงๆนะอ่า...รู้สึกดีชมัด!"
ฉันเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเพ้อๆก่อนจะหยิบช้อนขึ้นมาและตักซุปตรงหน้ากินอย่างหิวๆ ตอนแรกก็ทำเป็นพูดว่าไม่กินหรอกแต่พอได้กลิ่นแล้วมันกลับหิวขึ้นมาทันทีเลย
"แล้วนี่ไหนว่าคุณยายจะไปเที่ยวอ่ะ ทำไมยังเปิดร้านอยู่คะ?"
"หลานฉันจะมาดูแทนน่ะ"
"หลาน...ยายมีหลานด้วย??"
ป๊อก!
"โอ้ย เจ็บนะคะ!"
"ฉันก็มีลูกมีหลานนะยัยเด็กนี่!"
"ก็หนูไม่เคยเห็นนี่ค่ะก็นึกว่าคุณยายอยู่คนเดียว เฮ้ออุสาคิดว่าจะทำตัวเป็นหลานคุณยายแล้วนะคะเนี้ย!"
"อยากเป็นหลานฉันเพราะต้องการอพาร์ทเม้นท์ล่ะสิ"
"อุย...ไม่อยากจะยอมรับแต่ก็ใช่ล่ะค่ะ ^^"
ฉันว่าขึ้นพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างพอใจ เธอมองฉันด้วยสายตาเอือมๆก่อนจะหันไปทำนั้นนี่ต่อเลิกสนใจฉันทันทีฉันยกนาฬิกาขึ้นมาดูก่อนจะรีบตักซุปเข้าปากเร็วขึ้นเมื่อใกล้ถึงเวลาที่ต้องเดินทางไปทำงานแล้ว
"กินเสร็จก็วางไว้นั้นแหละรีบๆไปทำงาน"
"ขอบคุณนะคะ หนูไปก่อนเดียวตอนเย็นมาขอข้าวกินฟรีอีก"
"ไปเถอะฉันเบื่อหน้าแล้ว"
คุณยายพูดขึ้นมาอีกครั้งแต่นั้นมันกลับทำให้ฉันอารมณ์ดีมากขึ้นกว่าเดิมเพราะได้กวนเธอแล้วฉันจึงหันไปหยิบกระเป๋ามาสะพายและเดินออกมาที่ประตูร้านเธอทันที
แกร๊ง...!
"โอ๊ะ!"
เสียงของฉันดังขึ้นอย่างตกใจเมื่อกำลังจะประตูออกไปแต่ประตูตรงหน้ากลับเปิดเข้ามาก่อนพร้อมกับร่างสูงของผู้ชายตรงหน้าที่ยืนบังฉันอยู่หน้าประตู...ทำไมสูงจังว่ะ ฉันเหลือบตาขึ้นสบสายตากับเขาก่อนจะขมวดคิ้วเข้าหากันนิดๆเพราะรู้สึกคุ้นๆกับผู้ชายตรงหน้าอย่างบอกไม่ถูก แต่เขาหล่อเกินไปกว่าฉันจะรู้จักเพราะหากฉันมีคนรู้จักหล่อแบบนี้ฉันไม่น่าจะพลาดน่ะนะ ขนาดใส่แว่นยังหล่อทะลุเลยอ่ะจะขาวไปไหนพ่อคุณเอ้ย...
"เชิญคุณก่อนเลย"
ฟึ้บ...
"เอ่อ...ขอบคุณครับ ^^"
"^^"
ฉันยิ้มกว้างทันทีที่หนุ่มหล่อตรงหน้ายิ้มให้ฉัน งี้แหละเราต้องให้ผู้ชายเข้ามาก่อนน่ะถูกแล้วฉันหันไปมองคุณยายที่มองมาที่ฉันอยู่ก่อนจะทำมินิฮาร์ทตามหลังผู้ชายคนนั้นยิ้มๆเล่นเอาคุณยายที่มองอยู่ทำหน้าเอือมระอาทันที ฉันยิ้มออกมาอย่างกวนๆและเดินออกมาจากร้านเธอไปด้วย...อย่างน้อยวันนี้ก็มีเรื่องดีๆแต่เช้าแล้วล่ะและฉันควรจะยิ้มรับมัน
08.45 น.
"ไง...ฮ้าวว"
"กาแฟไหมพริก?"
"ไม่ปฎิเสธ"
ฉันที่เพิ่งเดินเข้ามาในที่ทำงานตอบกลับอย่างรวดเร็วก่อนจะวางกระเป๋าไว้ที่โต๊ะทำงานและทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้อย่างเพลียไม่หาย จะไม่ให้เพลียได้ไงกว่าจะเดินทางมาถึงบริษัทได้ก็เกือบตายรถเยอะมากแถมยังนั่งรถเมล์มาอีกชีวิตฉันนี่มัน..
"เมื่อคืนไปดื่มมาหรอ ทำไมไม่โทรมาชวน?"
"ไม่ได้ตั้งใจจะไปกินน่ะ"
มายเพื่อนสนิทฉันขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างงงๆก่อนที่เธอจะยื่นแก้วกาแฟมาให้ฉันหลังจากที่ชงมาเผื่อ ฉันรับมาก่อนจะยกดื่มทันทีโดยไม่สนใจว่ามันจะร้อนขนาดไหน
"ทะเลาะกับดิวรึไง?"
"ไม่เชิงทะเลาอ่ะ...แต่เลิกกันแหละ"
"ห๊ะ!? บ้าน่า"
"มันบอกเลิกฉันเมื่อคืนเพราะมีคนใหม่น่ะ"
"นี่พริกแกโอเคนะ!?"
"ฉันเสียใจพอแล้วล่ะ"
มายมองมาที่ฉันด้วยสายตาเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัดแต่สิ่งที่ฉันตอบกลับมาเพียงใบหน้าเรียบนิ่งพร้อมกับยักไหล่อย่างไม่อะไร มายเอื้อมมือมาแตะไหล่ฉันอย่างปลอบๆซึ่งฉันก็ต้องการแค่นี้แหละไม่จำเป็นต้องเล่นใหญ่ใส่กันเพียงเพราะฉันเลิกกับแฟน...มันก็ใช่ว่าฉันจะไม่เจ็บแต่สิ่งที่มันทำให้ฉันมันทำให้ฉันคิดว่าฉันไม่ควรจะมาเจ็บปวดเพราะคนแบบนั้นอ่ะ ไม่เห็นเป็นไรแค่โดนบอกเลิกตอนที่อายุใกล้จะสามสิบเท่านั้นเองชิวๆ
"เอออย่าลืมเตรียมเอกสารประชุมนะ"
"อืม ประชุมใหญ่ฉันไม่ลืมหรอก..ป่ะเริ่มทำงานเถอะ"
"อืม ไว้คุยกัน ^^"
ฉันยิ้มให้มายอีกครั้งและหันมาสนใจงานตัวเองทันที มือฉันเอื้อมไปหยิบแว่นตามาใส่ไว้ทันทีที่ต้องจ้องคอมฉันทำงานอยู่บริษัทที่ทำเกี่ยวกับพวกห้างสรรพสินค้าน่ะและตอนนี้ก็มีโปรเจคใหญ่ที่หลายแผนกอยากคว้าไปทำให้ได้เพราะนอกจากจะได้รับความวางใจจากท่านประธานแล้วยังได้โบนัสเพิ่มอีกด้วย
"พริกเตรียมเอกสารพร้อมยัง?"
"พร้อมแล้วค่ะ"
"อืม อย่าให้พลาดล่ะแล้วก็ต้องใจพรีด้วยเอาให้ได้โปรเจคนี้มานะ!"
"...ค่ะหัวหน้า"
เสียงนิ่งเรียบของฉันตอบกลับอย่างเอือมๆแต่ถึงฉันจะเอือมขนาดไหนแต่ก็พูดอะไรไม่ได้หรอกก็เขาเป็นตั้งหัวหน้าแผนกที่ฉันอยู่ ขืนขัดอะไรไปมีหวังโดนเด้ง มายเหลือบตามามองตากับฉันอย่างรู้ทันก่อนที่เธอจะยิ้มออกมานิดๆหลังจากที่หัวหน้าเราเดินออกไปใครๆก็เอือมนางอ่ะงานไม่อยากจะแตะแต่เรื่องได้หน้านี่คนแรกว่าแล้วฉันก็ควรจะเตรียมตัวพรีดีกว่าถ้าโปรเจคนี้พลาดฉันคงโดนเละ
16.36 น.
"ครับงั้นสรุปการประชุมครั้งนี้ทีมของคุณยุทจะได้ทำโปรเจคนี้นะครับ ไว้รายงานเรื่อยๆนะครับ"
เสียงของเลขาท่านประธานดังขึ้นหลังจากที่จบการพรีเซนต์ของกลุ่มต่างๆเขาสรุปคนที่ได้รับงานนี้ยิ้มๆพร้อมกับเสียงปรบมือของคนทั้งห้องที่หันมาปรบมือให้เรา
"ได้ครับ ขอบคุณมากครับท่านประธานที่ให้โอกาส"
"อืม งั้นวันนี้ก็เลิกประชุมแค่นี้แหละขอบคุณที่ตั้งใจกัน"
ฟึ้บ...
ทั่วทั้งห้องลุกขึ้นทำความเครพท่านประธานทันทีที่เขาลุกขึ้นและเดินออกไปจากห้องประชุม ฉันยิ้มออกมาพร้อมกับหัวหน้าแผนกที่ยิ้มออกมาหน้าบานเพราะเราได้ทำโปรเจค
"เก่งมาพริก ยังไงต่อไปเราก็มาตั้งใจทำงานกันนะ"
"ครับ../ค่ะ.."
คนในแผนกรับคำเสียงเบาเพราะจะว่าดีใจที่ได้ทำมันก็ดีใจอยู่หรอกแต่เพราะงานที่ต่อไปมันจะเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆนี่สิที่มันจึงทำให้พวกเรารู้สึกท้อกันก่อนแล้ว ฉันลอบถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะเดินออกจากห้องประชุมไปที่แผนกตัวเอง
"ไง ผ่านไหม?"
"อืม เราได้ทำน่ะ"
"ตายเถอะ เหนื่อยเป็นสิบเท่า!"
เราสองคนถอนหายใจออกมาเสียงดังก่อนที่มายจะยื่นกระเป๋าฉันมาให้ ฉันรับมันมาก่อนที่เราจะควงแขนกันเดินออกมาจากบริษัทเพราะหมดเวลางานและเคลียร์งานทุกอย่างเสร็จแล้ว
"เอาไงให้ฉันไปอยู่เป็นเพื่อนไหม?"
"ไม่หรอก แกไปกับแฟนเถอะฉันกะจะทำความสะอาดห้องน่ะ"
"เฮ้ยย พูดจริง?"
"เห็นฉันเป็นคนยังไงกัน?"
มายหัวเราะออกมาเสียงดังเมื่อฉันถามกลับแบบนั้น เธอละมือตัวเองออกจากแขนฉันและยกมือโบกไปมายิ้มๆเพราะแฟนเธอที่มารอรับอยู่ฉันยิ้มให้มายและโบกมือลาก่อนจะเดินไปขึ้นรถเมล์กลับอย่างเซ็งๆ ทำไมมันเซ็งแบบนี้นะเพื่อนดื่มก็หนีไปมีแฟนกันหมดนี่ฉันต้องอยู่คนเดียวแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆถูกมะ?
"สามสิบบาทค่ะ"
"..."
"ขอบคุณนะคะ"
ฉันพยักหน้าตอบกลับไปก่อนจะหยิบไอติมสองแท่งติดมือมาจากร้านที่อยู่แถวที่พัก ฉันแกะถุงนึงและยัดเข้าปากทันทีส่วนอีกแท่งก็ถือไว้พร้อมกับเร่งฝีเท้าไปด้วย ฉันจะเอาไปให้คุณยายน่ะเธอชอบกินไอติม
แกร๊ง...
"คุณยายหนูซื้อไอติมมาฝาก..."
เสียงของฉันเบาลงนิดๆที่ท้ายประโยคพร้อมกับตาฉันที่กำลังมองไปที่คุณยายที่ตอนนี้กำลังนั่งคุยกับชายคนที่ฉันเจอเมื่อเช้าอยู่แต่เมื่อเธอเห็นฉันเธอก็ลุกขึ้นและเดินมาหาฉันทันที
"เลิกงานเร็วดีจังนะวันนี้"
"ซึ่งมันก็ดีเลยค่ะหนูก็จะได้พักด้วย แล้วนี่...ทำไมเขายังอยู่อีกอ่ะรึเขามาถามเรื่องหนูกับยายหรอ?"
ฉันโน้มตัวเข้าไปหาคุณยายพร้อมกับถามเธอยิ้มๆขณะที่ปากตัวเองก็มีไอติมอยู่ด้วย เธอมองมาที่ฉันพร้อมกับแกะถุงไอติมออกและหันมองไปที่เขาด้วยสายตานิ่งๆ
"นี่หลานชายฉัน ที่ฉันบอกจะมาดูร้านตอนฉันไม่อยู่ไง"
"ห๊ะ!!?"
"ทำไม รู้สึกอายรึไงที่รู้ว่าเมื่อเช้านี่ทำอะไรน่ากลัวๆใส่หลานฉัน?"
"นั้นหลานคุณยายหรอคะ?"
"เออสิ ยักษ์มานี่สิ"
ฟึ้บ...
ฉันเบิกตากว้างมองร่างสูงที่ลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินเข้ามาหาอย่างไม่เชื่อสายตา นะนี่คุณยายมีหลายชายหล่อขนาดนี้เลยหรอเนี้ย??
"นี่ลูกค้าประจำร้านฉัน เธอคงจะบอกเรื่องรสชาติได้ตอนฉันไม่อยู่ก็ให้เธอชิมนี่ล่ะ"
"อ่อ ฝากตัวด้วยนะครับผมชื่อยักษ์ ^^"
"อ่า ฉันพริกค่ะ"
"คุณคง...เป็นเพื่อนคุณย่าผมสินะ ^^"
"หะห๊ะ?"
"ก็ย่าผมบอกมีคุณเป็นเพื่อนคนเดียว งั้นผมก็ต้องเรียกคุณว่าป้า..."
"บ้ารึไง อะไรเนี้ยคุณยายหนูไม่ได้แก่ขนาดนั้นนะ!"
"นี่ว่าฉันแก่รึไง?"
"เปล่าซะหน่อย...แล้วหลานคุณยายอายุเท่าไหร่กันทำไมถึงกล้ามาเรียกหนูว่าป้า!?"
"ยี่สิบสามครับ แล้วถ้าไม่ให้ผมเรียกป้าแล้วคุณอายุเท่าไหร่ล่ะ ^^"
"..."
ฉันนิ่งไปทันทีที่เขาถามกลับมาแบบนั้น เสียดายจริงๆเสียดายที่หล่อแต่ไม่น่ากวนตีนเลยเอาจริงๆฉันหันไปมองคุณยายอีกครั้งก่อนจะอ้าปากกัดไอติมเข้าปากอย่างไม่พอใจ
"หนูไปแล้ว ไม่ว่างมาคุยด้วยหรอก!"
"ฝากดูแลหลานฉันด้วยล่ะเดียวอีกหนึ่งเดือนฉันจะกลับมา"
"เชอะ...ซื้อของมาฝากด้วยนะคะ"
คุณยายยิ้มออกมานิดๆและพยักหน้าให้ฉันที่พูดออกไปแบบนั้น ฉันเหลือบตามองหลานชายเธอก่อนจะถอนหายใจออกมาอีกครั้งเมื่อเขาส่งยิ้มมาให้อย่างกวนๆ ไอ้เด็กนี่ฉันคงต้องเถียงกับมันอีกนานอ่ะฉันส่ายหน้าไปมาก่อนจะเดินออกมาจากร้านและกลับขึ้นห้องทันทีเพราะฉันมีของต้องจัดการ...ของที่ต้องทิ้ง!
.
.
.
"อยู่ได้ใช่ไหมถ้าฉันไม่อยู่?"
"ครับ ย่าไปเที่ยวเถอะอยู่ที่นี่ดีจะตายเงียบดีอีกอย่างผมก็ได้ทำงานที่ผมชอบด้วย ^^"
"ฉันล่ะอยากจะไปจัดการมันให้รู้แล้วรู้รอด เดียวรอฉันกลับมาก่อนนะ"
"ช่างเถอะครับผมชินแล้วล่ะ"
"ชินแล้วจะออกมาแบบนี้หรอ?"
ร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆย่าของตัวเองยิ้มออกมาบางๆอย่างหาคำตอบไม่ได้ เขายกมือขึ้นดันแว่นที่ตัวเองใส่ขึ้นนิดๆพร้อมกับมองไปที่ข้างหลังด้วยแววตาสบายๆ อยู่ที่นี่มันอิสระมากกว่าที่ที่เขาอยู่เยอะทำไมเขาจะไม่ชอบล่ะย่าที่ยืนอยู่ข้างๆเหลือบมองหลายชายของตัวเองอย่างห่วงๆก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหลังเขาเบาๆและเดินเข้าไปในบ้านที่อยู่ชั้นบนสุดของอพาร์ทเม้นท์เพื่อเก็บของไปเที่ยวทิ้งให้หลานชายตัวเองอยู่คนเดียวอีกครั้ง
พลั่ก!!
ตาเฉียวของเขาเหลือบมองไปที่ร่างบางที่กำลังลากถุงใหญ่สีดำออกไปทิ้งหน้าที่พักด้วยความสนใจ ตัวเล็กๆแค่นั้นแต่กลับมาแรงเยอะกว่าที่คิดแฮะเขาเท้าแขนไปกับราวพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเห็นว่าเธอโยนของพวกนั้นใส่ถังขยะใบใหญ่อย่างแรง...และถ้าเขาเดาไม่ผิดของพวกนั้นน่าจะเป็นของแฟนเก่าเธอที่ซื้อให้ก็ใครบ้าจะทิ้งของดีๆกัน
"ใส่แว่น...ทำไมกัน?"
เสียงทุ่มของเขาเอ่ยขึ้นอย่างสงสัยเมื่อเธอหยิบแว่นกันแดดสีดำออกมาสวมใส่ก่อนที่เธอจะทำให้เขาหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเห็นว่าเธอกำลังเอากล่องอะไรสักอย่างออกมาและมองมานานก่อนจะยกมือตัวเช็ดน้ำตาที่ไหลผ่านแว่นออกมา
"อยากร้องไห้ก็ร้องสิกลัวใครเห็นกัน?"
เขาเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับมองเธอไม่วางตา อันที่จริงเขาก็ไม่คิดว่ามันจะบังเอิญถึงขนาดที่เธออยู่ที่นี่หรอกนะแต่เมื่อคืนที่เขาแบกเจ้าตัวมาส่งเธอกลับอยู่ที่นี่จริงๆแถมยังสนิทกับคุณยายของเขาผู้ซึ้งไม่สนิทกับใครง่ายๆอีก ริมฝีปากกระจับของเขาเหยียดยิ้มออกมาช้าๆพร้อมกับมองเธอที่กำลังยืนร้องไห้อยู่ด้วยแววตาที่อธิบายยากว่ากำลังรู้สึกยังไง...เธอเพียงแค่มีอะไรให้เขาสนใจอย่างบอกไม่ถูกและมันยิ่งน่าสนใจมากขึ้นเพราะเขาทั้งสองคนอกหักวันเดียวกันอีก
"คงได้คุยกันเร็วๆนี่นะคุณป้าขี้เมา ^^"
-----------------------
***นิยายอัพวัน จันทร์-พุธ-ศุกร์-เสาร์ นะคะ***
