___

ตระกูลไกรอัครวรกุล

เหมนกร หรือ เหม ผู้เป็นใหญ่วัย 55 ของตระกูลที่เกษียรณการทำงานจากธุรกิจเพื่อส่งต่อให้แก่ทายาทเพียงคนเดียวของตระกูล

นคินทร์ ได้เดินออกมาจากบริเวณนั้นทันทีโดยไม่รอให้ผู้เป็นพ่อของตนได้เอ่ยอะไรอีก

พักหลังมานี้ตัวถูกทาบทามให้ขอเข้าวิวาห์หลายหน เขารู้ว่าต้องมีทายาท แต่มันไม่ใช่ตอนนี้

ทันทีที่ร่างหนาได้ก้าวขาขึ้นรถที่ถูกเปิดประตูรอก่อนที่ประตูจะถูกปิดลงพร้อมกับรถที่ถูกเคลื่อนตัวออกไปยังบริษัททันที

หน้าจอสัมผัสขนาด 9 นิ้วได้ถูกเปลี่ยนเป็นกราฟลายเส้นที่แสดงถึงกำไรในแต่ละเดือนของบริษัท แน่นอนว่ามันขึ้นอย่างไม่มีตก

เอ็มจัดการเปลี่ยนข้อมูลในหน้าจอทันที แสดงถึงกำไรในแต่ละเดือนที่แตะถึงเป้าทุกครั้งที่ร่วมหุ้นกับพ่อของเขา แต่ทว่า.. เดือนนี้กลับ..

: :

@ไกรอัครวรกุล กรุ๊ป

พนักงานบริษัทต่างลุกขึ้นยืนเพื่อทำความเคารพประธานบริษัทคนใหม่ทันทีที่เขาเดินเข้ามา

เอ็มนำทางร่างสูงไปยังห้องทำงานที่อยู่อีกไม่ไกล

ประตูถูกเลื่อนออกโดยอัตโนมัติ ก่อนจะเผยให้เห็นห้องทำงานในโทนสีดำน้ำตาลขนาดกว้าง

ร่างสูงเดินเข้าไปภายในก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งที่โซฟากลางห้องทันที

: :

15 นาทีผ่านไป

-ห้องประชุม-

นคินทร์เดินเข้าไปภายในก่อนจะเจอกับพนักงานบริษัทแต่ละฝ่ายของตนเองและชายหนุ่มหน้าตาหนาว ดวงตาคมเข้ม ปากอวบอิ่มที่นั่งหน้านิ่วไม่สบอารมณ์เล็กน้อยอยู่หัวโต๊ะ

ทันทีที่คินไปถึง เสียงเจื้อยแจ้วของคนตัวเล็กกว่าได้ถูกส่งออกมาอย่างรัวๆ

แต่ร่างสูงกลับไม่สนใจนอกจากไปนั่งประจำที่ของตนเองเท่านั้น

ทำให้ชายหนุ่มที่ดูอ่อนกว่าเขาอยู่มาก เบะปากเล็กน้อยทำเอาคนที่มากับเขาด้วยนั้นถึงกับห้ามปรามไม่ทันเสียแล้ว

เอ็มจัดการเปิดรายละเอียดหุ้น การทำงานในแต่ละปี แต่ละเดือน เงินกำไรและขาดทุนของไกรอัครวรกุล

เอ็มจัดการเปลี่ยนแผนข้อมูลทั้งหมดและเปิดของวรโชติเมธีทันที

เริ่มทำเอาพนักงานของวรโชติเมธีถึงกับนั่งก้มหน้าก้มตากันอย่างไม่กล้าสู่หน้า ยกเว้นเขา.. ภาริช หรือ ภีม ลูกชายเพียงคนเดียวของบ้านที่ถูกส่งตัวมาเข้าร่วมการประชุมในสิ้นเดือนแทนผู้เป็นพ่อของตนเอง

คินเอ่ยขึ้นทันทีที่เอ็มรายงานเสร็จ สายตาที่จ้องมองไปยังชายหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร

คินลุกขึ้นยืนและพูดออกมาด้วยเสียงที่ดังฟังชัดเพื่อให้ทุกคนได้รับทราบร่วมกัน

“คุณนคินทร์คะ คือทางบริษัทเราทำงานกันหนักหน่วงมาก ทุกคนพยายามทำยอดให้ถึงเป้าที่กำหนด แต่เศรษฐกิจกับบริษัทที่เล็กๆอย่างเรามันเป็นเรื่องยากอยู่บ้างที่จะ…”

นคินทร์ที่เดินออกจากห้องประชุมไปก่อนที่เอ็มจะเอ่ยออกมา แต่หารู้ไม่ว่า.. ชายหนุ่มร่างบางคนนั้นไม่ได้อยู่ในห้องประชุมเสียแล้ว

:

ฝีเท้าที่เดินนำหน้าร่างบางได้หยุดลงหลังจากอีกฝ่ายเอ่ยประโยคสุดท้ายจบก่อนจะหันมาสบตากับคนตรงหน้าที่สีหน้าไม่พอใจกับการประชุมที่พึ่งจะจบไป

ภาริชเอ่ยออกมาพร้อมกับกอดอกแน่นก่อนจะเบือนหน้าหนี

ภาริชเดินสะพายกระเป๋าผ้าสวนออกไปโดยไม่หันมาแลมองเขาอีก

คินทำได้เพียงส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะกลับเข้าไปในห้องทำงานของตนเองเพื่อตรวจเอกสารต่างๆที่วางอยู่บนโต๊ะทันที

:

ประตูเลื่อนถูกเปิดออกโดยอัตโนมัติ ก่อนจะปรากฎร่างของเอ็มที่กำลังเดินมาที่โต๊ะของเขา

แผ่นกระดาษสีขาวขนาด A4 ที่มีภาพวาดสถานที่หนึ่งที่ถูกเขียนไว้ในภาพว่า วัดอรุณ ภาพวาดแรเงาที่แสดงถึงความเป็นไทยและวัฒนธรรม

คินหยิบกระดาษแผ่นนั้นมาวางไว้บนกองเอกสารก่อนจะเอ่ยบอกให้เอ็มออกไปทำงานของตนเองต่อ

เอ็มโค้งตัวเคารพคนตรงหน้าก่อนจะเดินออกจากห้องไป

นคินทร์ที่ตรวจความเรียบร้อยของเอกสารต่อก่อนที่สายตาจะถูกละไปมองยังภาพวาดที่วางอยู่ มันทำให้เขาต้องหยิบขึ้นมาดูอีกครั้ง

สายตาที่มองเห็นชื่อที่ถูกเซ็นต์กำกับไว้ใต้ภาพด้วยชื่อของผู้วาด

: :

___