ตอนที่1 เจ็บมาก
เกาะกีตอ ยะลา หลายปีต่อมา
"ตื้ด...."สมาร์ทโฟนที่วางอยู่บนโต๊ะกระจกทรงกลมสั่นดัง
สาวใหญ่วัยห้าสิบสองค่อยๆวางถ้วยกาแฟที่จะนำไปให้สามีลงบนโต๊ะเล็กใกล้ตัวลงก่อน จากนั้นนางก็เดินกลับไปคว้าสมาร์ทโฟนขึ้นมากดรับ
[ฮัลโหลค่ะ จากไหนคะ ]
[ดิฉันโทรจากโรงพยาบาลค่ะ คุณเป็นแม่ของคุณอันโตนิโอใช่หรือเปล่าคะ]
[ค่ะ ใช่ค่ะ ]
[ดิฉันโทรมาแจ้งค่ะ คุณอันโตนิโอประสบอุบัติเหตุ ตอนนี้กำลังอยู่ใน ห้องฉุกเฉินค่ะ] [อะ..อะไรนะ!!]เนื้อตัวและมือของนางสั่นเทา
ใจคนเป็นแม่เต้นรัวเมื่อได้ยินข่าวร้ายจากโรงพยาบาลโทรมาแจ้ง พอดีกับที่สามีกำลังรอรับกาแฟจากภรรยา เขาชะเง้อมองผ่านมาทางประตูเห็นภรรยากำลังจะล้มลงเหมือนคนหมดแรง อลันรีบลุกจากเก้าอี้ วิ่งเข้าประคองร่างภรรยาด้วยความรวดเร็ว
"ซอล!!คุณเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น ใครโทรมา"
"พี่อลัน...ลูก...ลูกอยู่โรงพยาบาล!!ฮือ..."เสียงร่ำไห้เสมือนใจจะขาด เมื่อรู้ว่าลูกประสบอุบัติเหตุ นางสั่นเทาจนถึงกับเป็นลมคาอกสามี
"ซอล!!ซอล!!" อลันรีบช้อนอุ้มภรรยานอนบนโซฟาตัวยาว พร้อมส่งเสียงเรียกแม่บ้านให้มาดูแลปฐมพยาบาลเบื้องต้น ยาดมยามหม่องครบมือ ส่วนตัวเขารีบออกจากเกาะตรงไปที่โรงพยาบาลก่อน เพื่อไปดูลูกชาย ใจคนเป็นพ่อสั่นสะท้านไม่น้อยที่ได้รับข่าวร้าย ถึงใบหน้าจะดุเคร่งขรึมแต่ทว่าในใจของอลันนั้นจะขาดเสียให้ได้
ไม่นานเขาก็ถึงโรงพยาบาลเอกชนในช่วงตะวันคล้อยต่ำ ชายวัยห้าสิบเจ็ดแต่แข็งแรงดีอย่างกับหนุ่มๆเดินอย่างเร่งรีบไปที่ห้องฉุกเฉิน เขารีบสอบถามพยาบาลที่เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินด้วยน้ำเสียงกระวนกระวาย
"คุณพยาบาล!!ลูกผมเป็นยังไงบ้างครับ "
"ใจเย็นๆนะคะ ตอนนี้คุณอันโตนิโอ ปลอดภัยแล้วค่ะ อยู่ที่ห้องพิเศษค่ะ"
"ทางไหนครับไปทางไหน"
"ทางนี้ค่ะ"
อลันรีบเดินไปตามทางที่นางพยาบาลบอก ฝีเท้าของก้าวฉับๆแววตาคมเข้มไม่คลาดจากแผ่นหลังคุณพยาบาลจนถึงห้องพิเศษที่ลูกชายนอนพักรักษาอาการบาดเจ็บ
ในขณะที่บนเตียงคนไข้ ผู้ประสบอุบัติเหตุเป็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ หน้าตาหล่อเหลาราวกับนายแบบ
อันโตนิโอนั่งแผนหลังพิงหมอน ข้างกายเขามีคุณพยาบาลสาวสวยคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง
"อาการโดยรวมก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงนะคะ"เธอยิ้มหวานให้คนเจ็บแค่เพียงศีรษะแตกเล็กน้อยมีผ้าก๊อตแปะเพียงแผ่นเดียวเท่านั้น
"จะไม่มีได้ยังไงครับคุณพยาบาล ผมรู้สึกร้อนไปหมด หรือว่า ผมจะเป็นไข้ด้วย ลองจับดูสิครับ"ไม่ทันขาดคำก็คว้ามือเรียวบางขึ้นมาเกาะกุมแล้ววางทาบอกกล้ามเนื้อหนาแน่น แล้วเลื่อนขึ้นมาทาบที่ข้างแก้มสาก ก่อนที่เขาจะช้อนสายตาคมกริบจ้องดวงหน้าสวยๆของคุณพยาบาลสาว
"ตัวผมร้อนใช่มั้ยครับ"บีบมือบางเบาๆ ~นุ่ม~
"มะ..ไม่นี่คะ"นางพยาบาลเขินอาย ยืนบิดไปบิดมาเมื่อปะทะแววตาคมกริบ ใจของเธอเต้นรัวไม่น้อยเหมือนต้องมนต์ คนตัวสูงรีบดึงนางพยาบาลชิดขอบเตียง วงแขนใหญอ้อมไปทางด้านหลังสวมกอดเอวคอด แล้วพิงศีรษะไว้บนลาดบ่าเล็ก
"แต่ผมปวดหัวมากเลยนะครับคุณพยาบาล หัวผมอาจจะโดนกระทบกระเทือนก็ได้ ปวดจังเลยครับ"~หอมวะ ตัวก็นุ่ม~
"เอ่อ..ถ้าอย่างงั้นทานยาดีกว่าค่ะ รอแป้บนึงนะคะเดี๋ยวดิฉันจะจัดยาให้คุณอันโตนิโอทาน"
"เรียกผมซีดีกว่าครับ..ฟังดูไม่ห่างเหิน"ยกยิ้มมุมปากโปรยเสน่ห์
"ค่ะ รอสักครู่นะคะ"
"อย่าพึ่งไปครับคุณพยาบาล ผมรู้ลึกเจ็บหน้าอกขึ้นมาอีกแล้วครับ"เขาคว้ามือบางมาลูบคลำที่แผงอกหนาแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อสวยงาม
"เจ็บเหรอคะ.."ใจเธอสั่น
"ครับ..เจ็บ..เจ็บมาก..ผมหายใจไม่ออก"ค่อยๆเลื่อนใบหน้าจากบ่ามาซุกทรวงอกอวบอิ่ม
"คุณซีคะ คือ..ว่า..เอ่อ..."ร่างบางหวั่นไหว ใจละลายแล้ว
"อยู่นิ่งๆครับ ผมกำลังเจ็บ "~อืมใหญ่~ แอบสูดกลิ่นกายสาวเข้าปอด
ในขณะที่อันโตนิโอกำลังออดอ้อนคุณพยาบาล ใช้ความหล่อและคารมณ์บาดใจหลอกล่อให้เธอหลงเสน่ห์ ร่างสูงใบหน้าเกรงขามเปิดประตูเข้ามาเห็น การกระทำของลูกชาย
"เจ็บ...มาก...มั้ย.."
"เจ็บครับ ผมร้อนไปหมดแล้วครับคุณพยาบาล" อันโตนิโอยังซุกหน้าพูดอยู่บนอกอวบโตเหมือนคนหายใจติดขัด
"ไอ้ซี!!แกทำบ้าอะไรของแก!!"เสียงกร้าวแข็งตะคอกลูกชายพร้อมส่ายหน้า คาสโนว่าตัวท้อบหันไปตามเสียงเข้มดุคุ้นหู
"พ่อ!!"
ความคิดเห็นทั้งหมด ()
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น