"วอน วรงคกูร บุรุษรูปงามผู้สุขุมวัยยี่สิบหกปีเชื้อสายเกาหลี เขาเป็นบุตรชายคนเล็กแห่งตระกูลวรงคกูรซึ่งดำรงตำแหน่งประธานบริหารธุรกิจในเครือหงส์กรุ๊ปมานานถึงสามปี หลายคนอาจไม่เคยรู้ว่าเขาคือประธานบริหารที่อายุน้อยที่สุดที่ตระกูลมหาเศรษฐีนี้เคยมีมา" มีอาอ่านประวัติอันน่าทึ่งของผู้บริหารหนุ่มไฟแรงในกูเกิล ทำให้ดวงตากลมโตที่ประกายแวววับเต็มไปด้วยความสงสัย

"เป็นลูกชายคนเล็กงั้นหรือ... แสดงว่าเขาจะต้องมีพี่ชายหรือพี่สาว แปลกจังทำไมถึงได้เป็นประธารบริหาร ที่สำคัญอายุแค่ยี่สิบหก บริหารมาสามปีแล้วก็เท่ากับบริหารมาตั้งแต่อายุยี่สิบสามปี โอ้โห! เก่งนะเนี่ย" ใบหน้าจิ้มลิ้มแสดงท่าทีตกใจ

"น้องมีอา ตามพี่มาทางนี้ค่ะ จะพาไปที่ห้องทำงานของท่านประธาน" หัวหน้าฝ่ายบุคคลเดินเข้ามาหามีอาก่อนจะเดินนำทางไปยังลิฟท์ซึ่งเป็นทางขึ้นสู่ตึกสูงระฟ้าของหงส์กรุ๊ป

"พี่คะ หนูรู้สึกประหม่าจังเลยค่ะ งานนี้เป็นงานแรกในชีวิตของหนูเลยนะคะ แต่ถึงจะแค่ฝึกงานแต่หนูก็ไม่อยากทำพลาด ท่านประธานใจดีหรือเปล่าคะ?" หัวหน้าฝ่ายบุคคลยิ้มร่าเพราะเอ็นดูท่าทางตื่นตูมเหมือนกระต่ายแสนซนของนักศึกษาฝึกงานสาว

"ถ้าพี่จะบอกว่าท่านใจดีก็เหมือนโกหก ท่านประธานเป็นคนเคร่งขรึม สุขุมไม่ค่อยพูด ชอบทำหน้าดุตลอดเวลา แล้วก็ไม่ค่อยมีใครรู้จักตัวตนที่แท้จริงของท่านนักหรอก เพราะฉะนั้นก็ทำตัวดีๆ พยายามทำงานให้ได้ตามคำสั่ง แล้วก็อย่าไปสบตาท่านบ่อยนัก" หัวหน้าฝ่ายบุคคลแนะนำหญิงสาว มีอาได้แต่ถอนหายใจยาวๆเมื่อได้ฟังเช่นนั้น

ห้องผู้บริหาร

"อย่าถือตัวว่าฉันนอนกับเธอแล้วเธอจะยกตนข่มคนอื่นได้ อย่าแสดงออกให้คนในบริษัทรู้ว่าฉันเอาเธอขึ้นเตียง! และครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันให้โอกาสเธอ ถ้าเธอยังแสดงท่าทีเป็นเจ้าข้าวเจ้าของฉันอีก ฉันจะไล่เธอออก!" วอนกำลังโกรธแม้ท่าทางของเขาจะสงบนิ่งราวคลื่นใต้น้ำ ชายหนุ่มไม่พอใจที่วีณาซึ่งเป็นเลขาคู่นอนของตนแสดงตัวชัดเจนต่อหน้าพนักงานหลายคนหล่อนว่าได้ขึ้นเตียงกับเขาแล้ว

"อึก...วีณาขอโทษนะคะ วีณาจะไม่มีทางให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก" เลขาสาวบีบน้ำตาร่ำไห้สะอึกสะอื้น เผื่อว่าประธานวอนจะยอมพ่ายแพ้ต่อน้ำตาของผู้หญิงบ้าง

"ออกไป!" ทว่ากลับไม่ได้เป็นอย่างที่เธอหวัง ร่างบางหมุนตัวเพื่อจะเดินออกจากห้องไป

"เดี๋ยว!"

"คะ?" วีณาหันกลับมาด้วยความดีใจ

"เข้าไปเก็บถุงยางอนามัยในห้องนอนด้วย อย่าทิ้งไว้ให้แม่บ้านมาเห็นอีก อีกอย่างจำใส่สมองของเธอไว้ด้วย ว่าฉันไม่ได้นอนกับเธอแค่คนเดียว อย่ามาคาดหวังอะไรในตัวฉัน!" วีณาฟังเช่นนั้นก็รู้สึกเสียใจ เธอก้มหน้าและเดินเข้าไปในห้องนอนซึ่งอยู่ภายในห้องทำงานของวอน ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเอนหลังลงบนเก้าอี้และหลับตาลงเพื่อสงบสติอารมณ์

สวัสดีค่า นักอ่านที่น่ารักทุกท่าน "เพอร์เพิล" ลงผลงานอีกหนึ่งเรื่องในแนวอีโรติกหวานแหววนะคะ เผื่อใครไม่ชอบแนวดาร์กๆก็มาอ่านเรื่องนี้กัน

ฝากเนื้อฝากตัวฝากผลงานนักเขียนหน้าใหม่ด้วยนะคะ หากมีข้อผิดพลาดประการใดต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย

ทุกๆความคิดเห็นและยอดกดไลค์ มีค่ามหาศาลต่อนักเขียนตัวเล็กๆนะคะ

อย่าลืมส่งมาเป็นกำลังใจให้กันด้วยน้าา...