-------------------- 

เริ่มต้น 

    ปั้ง! 

    เสียงไกปืนลั่นไปทั้งบ้านใหญ่ ผู้คนต่างแตกตื่นกับเสียงที่เกิดขึ้นแต่คนที่เกิดอาการตกใจมากที่สุดตอนนี้คือคนที่กำลังอยู่ในเหตุการณ์ 

    ภายในห้องเล็กมีผู้หญิงและผู้ชายที่กำลังจะล้มลงกับพื้นรวมถึงเลือดที่ไหลลงมากระทบกับเสื้อจนเป็นจุดสีแดงวงใหญ่ 

    “คราวน์!” ร่างหญิงสาวตัวเล็กบอบบางกำลังวิ่งเข้าไปรับร่างใหญ่ที่กำลังล้มกระแทกกับพื้น เสียงร้องไห้ที่ดูสะอึกอื้นคล้ายกับทรมานพร้อมกับเสียงวิ่งที่กำลังเข้ามาภายในห้อง 

    “เรน! เกิดอะไรขึ้น” อินทัชชายร่างสูงเปิดประตูเข้ามา ภาพที่เห็นนั้นคือภาพที่คนรักกำลังกอดผู้ชายคนหนึ่งที่เต็มไปด้วยเลือด 

    “อึก ฮือ อิน เราผิดเอง เรา เราทำให้คราวน์ต้องตาย” เรนกอดคราวน์ไว้แน่น ร่างกายที่ไม่มีลมหายใจนั้นก็คือคนที่ตายไปแล้วอินทัชกัดริมฝีปากแน่น เขารู้อยู่แล้วว่าคราวน์หลงรักเรนแต่ไม่คิดว่าเหตุการณ์ในครั้งนี้จะเกิดขึ้น 

    “เรน ไม่เป็นอะไรนะ” อินทัชนั่งยองๆอยู่ข้างหน้าและบีบไหล่ของเรนอย่างให้กำลังใจ 

    “ไม่! เราไม่โอเค คราวน์ฆ่าตัวตายแบบนี้เป็นเพราะเรา” เรนตะโกนลั่นจนอินทัชสะอึก 

    “เรน” อินทัชเอ่ยเสียงอ่อนและนั่งมองคนรักของตัวเองร้องไห้ เขารู้ว่าเรนเคยรักคราวน์มาก่อนแต่นั่นเป็นเพียงอดีตแต่ยังไงพอมองเห็นแบบนี้ภายในใจเขาก็ยิ่งเจ็บ 

    ปัก!! 

    “เชี่ย” ชายหนุ่มเสื้อนักศึกษาร้องลั่นแล้วหันไปมองเพื่อนหน้าหวานของตน “เป็นห่าไรอีกล่ะ” บูมเอ่ยถาม อาการแบบนี้ก็เป็นอยู่อย่างเดียวคืออาการอินกับนิยาย 

    “กูไม่โอเค ทำไมตัวร้ายต้องตายด้วยวะ” น่านร้องโวยวายเพราะนิยายเรื่องนี้ก็เป็นนิยายที่ทำให้ตัวร้ายตายอีกแล้ว นิสัยของน่านออกจะแปลกๆเพราะคนส่วนมากมักปลื้มหรือเชียร์พระเอกแต่คงมีคนส่วนน้อยอย่างน่านที่เชียร์ตัวร้าย 

    “จุดจบของตัวร้ายก็มักจะเป็นแบบนี้ไหมวะ” ยินตอบ 

    “แต่กูไม่โอเคโว้ย!!”  

    “มึงก็ทำให้ตัวร้ายรักมึงสิ” หมวยเสริม 

    “กูทำได้กูคงทำไปแล้วไหมล่ะ แต่คนนี้กูชอบเขาสุดๆเลยนะเว้ย”  

    “กูก็เห็นแม่งพูดแบบนี้ทุกเรื่อง” 

    “ไม่ กูชอบคนนี้ที่สุด” 

    “จ้า!!!” บูม ยินและหมวยพูดเสียงพร้อมกัน  

    “เออ แล้วเราจะไปทะเลเมื่อไหร่” น่านถาม 

    “นี่มึงลืมแล้วหรอวะว่าพวกเรานัดกันเย็นนี้” 

    “เอาดี กูยังไม่เตรียมของเลยนะ” น่านตอบ 

    “รีบไปเตรียมเลยอีเหี้ย!” ยินผลักหัวน่านเบาๆ พอได้ยินแบบนั้นน่านก็รีบเก็บของทุกอย่างลงกระเป๋าและวิ่งกลับหอทันที 

    . 

    . 

    . 

    “มึงจะลงทะเลเวลานี้จริงดิ” หมวยหันไปถามบูม 

    “เออ เวลานี้ไม่ค่อยมีคน” บูมตอบพร้อมกับเตรียมเรือ 

    “กูไม่อยากไปเลยว่ะ” น่านหันไปพูดกับหมวย “กูกลับโรงแรมได้ปะ” 

    “มากันขนาดนี้แล้ว” บูมกับยินลากทั้งสองคนขึ้นเรือ “เขาบอกว่ากลางทะเลจะมีหิงห้อยเพราะงั้นไปดึกแบบนี้ดีที่สุดแล้ว” บูมตบไหล่แล้วอธิบายให้กับน่านฟัง 

    คนที่มีหน้าที่ในการขับเรือคือยินที่มีประสบการณ์จากที่บ้านเพราะทำงานเกี่ยวกับทางเดินเรือ น่านมองบรรยากาศที่เงียบสนิทรวมถึงความมืด น่านยืนมองทะเลก็รู้สึกแปลกๆ 

    “พวกมึง กูรู้สีกว่าฝนจะตก” 

    “แต่พยากรณ์อากาศบอกว่าวันนี้ไม่มีฝนนะ” 

    “แต่” 

    แปะ แปะ 

    “เชี่ย!” ยินร้องลั่นด้วยอาการตกใจ ภายในใจของน่านเริ่มสั่นกลัวเขามองหันซ้ายหันขวาก็พบแต่ความมือมิดไม่เจอชายฝั่งที่สามารถจอดเรือได้เลย ทุกคนภายในเรือต่างต้องหาที่จับไว้เพราะคลื่นน้ำเริ่มสั่นไหวมากขึ้น 

    “น่าน!!! มาจับตรงนี้!!!” ทุกคนต่างต้องตะโกนพูดคุยกันเพราะเสียงของฝนนั้นดังมาก น่านพยายามเดินช้าๆเข้าไปใกล้ๆยิน 

    “อ๊ะ”  

    “น่าน!!!!” 

    ตู้ม! 

    +++++