...และยังคงเชื่อว่าเรารักกัน ยังคงรักมั่นไม่เสื่อมสลายไปตามกาลเวลา ไม่เคยจากไปไหน อาจห่างกันแค่เพียงกาย แต่หัวใจยังเป็นหนึ่งเดียว ผูกสัมพันธ์เป็นคู่ผัวตัวเมีย เป็นคู่เคี้ยงเพียงกันตลอดไป 

. 

. 

. 

ใบหน้าสีขาวที่ต้องแสงจันทร์สีเงินจนเป็นประกาย รวงผมดำที่ปลิวไสวเมื่อต้องกับสายลมอ่อน ๆ แม้คราแรกที่เห็น จรินทร์จะเข้าใจว่าบุคคลผู้นี้คงเป็นหญิงสาวแสนสวย ที่หลีกลี้หนีผู้คนมาเพื่อขับกล่อมบทบรรเลงเพลงขลุ่ยตามลำพังในยามวิกาล แต่พอได้เห็นถึงแผ่นอกอันเปลือยเปล่าและแบนราบของเจ้าของร่างนี้แล้ว บุคคลผู้นี้ก็คงจะเป็นผู้ชายอย่างนั้นสินะ 

...ผู้ชายอะไรหนอ ทำไมหน้าตาถึงได้หวานถึงเพียงนี้นะ? 

ดั่งภุมรินที่หลงใหลในกลิ่นหอมของดอกไม้ แค่ต่างกันตรงที่ภุมรินตัวนี้ กลับหลงใหลในบทเพลงที่ดอกไม้ป่าได้บรรเลงออกมาแทน ขับกล่อมเป็นทำนองอันแสนสดใส ล่องลอยผกผินบินไป เป็นความรู้สึกไม่ต่างอะไรกับขนนกที่ล่องลอยไปกับบทเพลงนี้เลย  

. 

. 

. 

***ตำเตือน! นิยายเรื่องนี้ถูกเขียนขึ้นมาเพื่อความบันเทิง ชื่อตัวละครและสถานที่ในเรื่องล้วนแล้วแต่เป็นเพียงจินตนาการของนักเขียนทั้งสิ้น หากผิดพลาดประการใดต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย***