อย่าเห็นฉันเป็นแค่ของตาย

อย่าเห็นฉันเป็นแค่ของตาย 

      จะด้วยเพราะความรักหรือความผูกพันไม่รู้ที่ทำให้ทั้งคู่ตัดสินใจแต่งงานกันหลังจากฝ่ายหญิงเรียนจบได้ไม่นานหลังจากที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กและคบกันมาได้เกือบ 6 ปี หรืออาจจะเพราะต้องการคนที่จะดูแลและเคียงค้างเพราะพึ่งเสียญาติเพียงคนเดียวไปได้ไม่นาน จนเวลาผันผ่านไปจากความรักกลายเป็นความเบื่อ จากความผูกพันและต้องการอยู่ใกล้ๆ ก็เริ่มตีห่าง สารพัดคำโกหกที่เริ่มอีกฝ่ายพูดออกมาเพื่อให้อีกฝ่ายเชื่อและตายใจ โดยที่อีกฝ่ายก็รู้ดีอยู่แก่ใจแต่ก็ยังรัก และยอมเชื่อ ยอมแม้กระทั่งเป็นของตายเพื่อหวังว่าสักวันชายหนุ่มจะพอและหันกลับมารักกันเหมือนเดิมในสักวัน 

สาม ตรีภพ อัครไพรบูรณ์ อายุ 25 ปี 

"เรามาแต่งงานกันไหม" 

"ให้สามได้ดูและฟ้าต่อจากนี้ได้ไหม" 

"อย่าถามมากได้ไหมฟ้า สามพึ่งกลับมาจากงานเหนื่อยๆ นะ" 

"น่ารำคาญ" 

"สามขอโทษ" 

"มันเป็นใคร!" 

"กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมได้ไหม" 

ฟ้า หนึ่งฤทัย อัครไพรบูรณ์ อายุ 25 ปี 

"ฮือ ตอนนี้ฟ้าไม่เหลือใครแล้วสาม" 

"อื้ม ขอบคุณที่คอยดูแลกันมาตลอดนะ" 

"ทำไมกลับมาดึกๆ แบบนี้หล่ะสาม ไปไหนมาหรือเปล่า" 

"ขอโทษนะที่ฟ้าทำให้สามรำคาญ" 

"เราต่างคนต่างอยู่แบบนี้ก็ดีแล้ว" 

"เหมือนเดิมที่ว่านี่คือ เหมือนก่อนที่ฟ้าจะมาใช่ไหม" 

************************************* 

แล้วพบกันน้าทุกคน 

แวะมาเปิดนิยายเรื่องใหม่จ้า ยังไม่มีกำหนดว่าจะอัพตอนไหนเพราะตอนนี้คิดออกแค่นี้อยู่  

แต่จะมาอัพแน่นอนจ้า 

ฝากนิยายเรื่องที่สี่ของไรท์ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของรีดๆทั้งหลายด้วยนะคะ สามารถติชมได้จ้า แต่อย่าด่ากันแรงๆ น้า 

อย่าลืมกดหัวใจให้ดาวกันด้วยน้า ไรท์จะได้มีกำลังใจเขียนต่อไป 

ยังกติกาเดิมจ้า 

**ไรท์ขอติดเหรียญนะจะลงให้ฟรีวันแรกแล้วจะตามติดเหรียญหลังจากนั้นน้า ไม่ว่ากันน้า** 

บุคคลในรูปภาพไม่ความเกี่ยวของใดๆกับเนื้อเรื่องในนิยายนะคะ มีไว้เพื่อเพิ่มความอรรถรสในเนื้อหาเท่านั้น 

(ขออนุญาตเจ้าของรูปภาพนะคะ และขออภัยถ้าทำให้เกิดความเสียหาย) 

(ทุกอย่างในเนื้อเรื่องล้วนเกิดจากการจินตนาการของไรท์ล้วนๆ อาจจะมีคำหยาบบ้างก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ)