"อ๊ะ! อึก.. ข้าเจ็บ!" ข้าเกลือกกลิ้งไปบนพื้นถนนอันให้ความรู้สึกสากและหยาบ
"โอเมก้าอย่างเจ้า แค่ถือกำเนิดมาก็เป็นลางร้าย เป็นภัยพิบัติแล้ว!! เจ้าจะโผล่ออกมาจากรูหนูของเจ้าทำไมกัน!!"
เสียงชาวบ้านก่นด่าข้าอย่างรังเกียจเหยียดหยาม เหตุใดจึงต้องเกลียดชังข้านัก.. เหตุเพราะข้าเป็นโอเมก้างั้นหรือ?.. ไร้ความคิดสิ้นดี โอเม้ก้แล้วอย่างไร ข้าก็มีศักดิ์ศรีเช่นกัน ไยต้องด่าทอกันเช่นนี้
"พวกเจ้าคิดเพียงแค่นั้น จิตใจช่างคับแคบเสียจริง!ข้าออกมาจากที่ของข้า เพียงเพื่อหาอาหาร มิได้มารบกวนพวกเจ้า" ข้ามองชาวบ้านด้วยสายตาเดียวกันที่พวกเขามองข้า
"หึ! พวกข้าไม่ขายของให้คัวอัปมงคลเช่นเจ้า จำใส่หัวเจ้าไว้! โอเมก้าชั้นต่ำ!" ตวาดใส่อย่างไร้เยื่อใย แล้วพากันจากไป ทิ้งให้ข้าขดตัวอยู่บนพื้นทรายอย่างเจ็บปวด ชาวบ้านเหล่านี้ทุบตีข้าทุกครั้งที่เจอ มิได้เพียงด่าทอด้วยถ้อยหยาบคาย แต่ยังทำร้ายข้าอีก
ข้าแค้นใจ แต่ทำอะไรพวกมันมิได้!
.
.
.
"ท่าน อึก! อื้ออ!!" ปากบางถูกบดเบียดอย่างรุนแรง ช่วงชิงลมหายใจไปอย่างไร้ความปราณี ชิวหาร้อนขององค์จักรพรรดิรุกรานภายในปากของร่างเล็กอย่างร้อนแรง ตวัดพันเกี่ยวกันอย่างมิหยุดหย่อน
"อืมมห์..อืออ.." มือบอบบางจิกลงบนไหล่แกร่งเมื่อได้รับสัมผัสวาบหวามจากอัลฟ่าที่ทั้งชีวิตเขามิเคยได้รับมาก่อน ดวงตากลมน้ำตาคลอหน่วยอย่างหวาดกลัว นี่เป็นการฮีทครั้งแรก แม้จะมีความต้องการ แต่เขามิได้ต้องการให้อัลฟ่าช่วย!!
.
.
.
"เอาเด็กนั่นออกซะ!!" พระหัตถ์แกร่งที่กรำอาวุธมาแต่วัยเยาว์ฟาดใส่ใบหน้าหวานอย่างรุนแรงบ่งบอกถอารมณ์ที่คุกรุ่น
"ข้าไม่ทำ!! นี่เป็นลูกของข้า! หากท่านกลัวว่าจะเป็นสิ่งด่างพร้อยในชีวิตท่าน ท่านก็ปล่อยข้าไปสิ!"
"เจ้าเป็นสิ่งของที่ปรนเปรอข้าได้ดีกว่าสนมนางอื่นเป็นไหนๆ โอเมก้าชายเช่นเจ้า เป็นที่น่ารังเกียจ! ข้าเมตตาปราณีเจ้า เจ้าควรเจียมตัว!! แล้วทำตามที่ข้าสั่งซะ!!" น้ำเสียงเฉียบขาดทรงอำนาจของจักรพรรดิแห่งดินแดนไอย์คุปดังก้องไปทั่วตำหนักอย่างโกรธเกี้ยวเมื่อวิหคน้อยในกำพระหัตถ์ดื้อดึง
.
.
.
"ลาก่อน.. ฮอเรส.."
Guest
