*ตัวละคร สถานที่ เหตุการณ์ในนิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้นเท่านั้น ไม่มีอยู่จริง
*นิยายเรื่องนี้มิได้มีเจตนาดัดแปลงเนื้อหาเดิมของนิยายเรื่อง ปรมาจารย์ลัทธิมาร
*นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นตามความต้องการของผู้แต่งมิได้มีเนื้อหาเกี่ยวข้องกับเนื้อหาเดิม
*ห้ามดัดแปลงหรือนำไปแอบอ้างว่าเป็นผลงานของตนเอง
"เว่ยอิง ข้าชอบเจ้า" ร่างสูงกลั้นใจพูดออกมาหลังจากรวบรวมความกล้าอยู่นานสองนาน
"ข้าก็ชอบเจ้านะหลานจ้าน! เจ้าเป็นสหายที่ดีที่สุดของข้าเลยนะ" เว่ยอิงยิ้มอย่าอารมณ์ดี แล้วหันไปแกะเมล็ดบัวต่อ
'ข้าไม่ได้ชอบเจ้า.. เช่นสหาย..'
"หลานจ้าน.. เจ้าเมาแล้วเหรอ ฮ่ะๆ อะไรกัน คออ่อนเหมือนเดิมนี่.. แค่จอกเดียวก็เมาแล้ว" ร่างบางพยุง'สหาย'ขึ้นนอนบนเตียงแล้วยิ้มกว้าง
"เว่ยอิง"
"ข้าอยู่ตรงนี้"
"ข้าชอบเจ้า"
"ข้าก็ชอบเจ้า เจ้าเป็นสหายรักของข้า"
'สหาย! สหาย!! สหาย!!!'
'ข้าจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว!'
"หลานจ้าน! เจ้าจะทำอะไ..." ริมฝีปากบางถูกร่างสูงปิดมันลงแล้วส่งลิ้นเข้ามาไล่ต้อนอย่างจาบจ้วง สัมผัสที่ไม่เคยพบพานมาก่อนทำให้เว่ยอิงได้แต่เบิกตาค้างอยู่เช่นนั้น
"อืม.." หลานจ้านยังคงรุกเล้าต่อไปเรื่อยๆ โดยหาได้สนใจไม่ ว่าเว่ยอิงจะดิ้นรนขัดขืนเพียงใด
"ข้ายังไหวน่า อาหนิง"
"แต่ท่านหน้าซีดมากเลยนะ พักหน่อยเถอะ" เวินหนิงเข้ามาประคองแผ่นหลังบอบบางแล้วพยุงเข้าไปพักภายในห้อง
"ข้าไม่ได้เป็นอะไร" พูดเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจแล้วเอนตัวลงพิงหน้าต่าง
"ข้าไปเอาซุปให้ท่านจะดีกว่า.." เวินหนิงเดินหายลับเข้าครัว ปล่อยให้เว่ยอิงนั่งพักเพียงลำพัง
"เจ้าไม่สบายงั้นเหรอ" ร่างสูงในชุดสีบริสุทธิ์เดินเข้ามา นั่งลงข้างๆ อย่างเป็นห่วง
"เปล่านี่ ข้าสบายดี..อุ๊บ!!" เรือนร่างระหงพรวดไปริมหน้าต่างแล้วอาเจียนออกเป็นรอบที่สี่ของเช้านี้
Guest
