กลิ่นคาวเลือดอันน่าหลงใหล เสียงกรีดลึกคร่ำครวญเสนาะหู สิ่งใดเล่าจะน่าแสวงหาเท่าสิ่งเหล่านี้อีก เฟย์ตันเคยคิดว่าตลอดชีวิตยี่สิบกว่าปีมานี้เขาไม่เคยโหยหาสิ่งใดนอกจากความรุนแรงและการฆ่าฟัน หัวใจเขาด้านชาเหมือนไม่เคยมีอยู่ ทุกอย่างในโลกล้วนแล้วแต่ด้อยค่าให้ชายตาแล จนกระทั่ง...

        จนกระทั่ง...เขาได้สบสายตาคู่หนึ่ง ช่างว่างเปล่าราวกลับไม่มีความหมายใดๆ ฉายอยู่ในนั้น

        จนกระทั่ง...เขาได้พิศมองหน้าจิ้มลิ้มของใครคนหนึ่ง ช่างนิ่งเฉยราวกลับเป็นเพียงตุ๊กตากระเบื้องเคลือบเพียงตัวหนึ่ง

       จนกระทั่ง...เขาได้สัมผัสเนื้อหนังเพียงครั้งหนึ่ง ช่างนุ่มละมุนพาลให้ใจสั่นไหว หอมหวนเกินจะบอกใครจนหวั่นใจว่าจะเสพติดเข้าเสียฉิบ

       จนกระทั่ง...เขาได้ฟังเสียงใสราวกระดิ่ง ช่างไพเราะพลันให้ลมหายใจสะดุดจนนึกว่าลืมวิธีหายใจไปแล้ว

        “ใครๆ เขาก็ว่าโจรเงามายาไร้หัวใจ” เธอพูดขึ้น

        “...”

        “นายก็ด้วยรึเปล่า” เธอถามอีก

         “...งั้นมั้ง” เขายอมตอบเพราะดวงตาโตๆ นั่นจ้องไม่ยอมละไปไหน

        “ไม่มีหัวใจแล้วใช้อะไรสูบฉีดเลือดล่ะ ปอดหรอ?” เธอยังทำหน้าเฉยเมยไม่เปลี่ยนสีจนอดคิดไม่ได้ว่าหล่อนถามพาซื่อหรือตั้งใจกวน

         “...” แต่เฟย์ตันก็มีวันที่พูดไม่ออกเหมือนกัน

จนกระทั่ง...ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเมื่อเจอเธอ

.
.
.

.

คิคุ ( 17 )

สาวน้อยผู้เหลือรอดจากชนเผ่าที่เงามายาบุก เป็นเด็กกำพร้าที่หัวหน้าหมู่บ้านเลี้ยงไว้ แต่ไม่รู้ว่าเลี้ยงกันยังไงเธอถึงได้ดู...ไร้ความรู้สึก?

ไม่หรอก สำหรับเฟย์ตันหล่อนก็แค่เด็กเด๋อเท่านั้น

เฟย์ตัน (26)

หนึ่งในสมาชิกกองโจรเงามายา ที่มีชื่อเล่นก็คือกลุ่มแมงมุม เป็นคนเย็นชาไร้หัวใจและซาดิสซ์ตัวพ่อ แต่พอมาเจอตุ๊กตากระเบื้องเคลือบที่เด๋อๆ เข้าเขาก็ไม่กล้าจะซาดิสซ์ด้วย

แต่คิคุว่าเขาน่ารักดีนะ

By เงาลดา