กรุ่นไอรักบ้านทุ่ง (จบแล้ว/ เตรียมอัพตอนพิเศษต่อค่ะ)

กรุ่นไอรักบ้านทุ่ง 

---------- 

ข่าวที่ว่า เหล่าเศรษฐีถูกโจรปล้นบ้านแพร่สะพัดไปทั่วทั้งตำบล 

ใครมีเงินทองในระดับที่มั่งคั่งต้องระวังให้จงหนัก 

หากขุดหลุมฝังไหทองคำได้..ก็จงขุด  

หรือถ้าย้ายออกจากหมู่บ้านได้..ก็ยิ่งดี 

บางคนบอกว่าพวกมันเป็นโจรผี ทำงานไม่ทิ้งร่องรอย 

บางคนเล่าว่าพวกมันปล้นคนรวยแล้วนำเงินไปช่วยคนจน 

อย่างไรก็ตาม 

ไม่เคยมีใครรู้ว่าความจริงเป็นเช่นไร 

...เช่นเดียวกับที่ไม่รู้ว่ากลุ่มคนเหล่านั้นคือใคร ! 

... 

แต่ความลับไม่มีในโลก 

เมื่อทางการประกาศออกมาว่าปลัดคนใหม่ที่เพิ่งย้ายมาประจำที่อำเภอ 

ใช้ดาบฟันที่หน้าอกของหนึ่งในกลุ่มโจรที่ออกปล้นเมื่อคืนนี้ 

ดังนั้น ใครที่มีแผลถูกฟันหรือใครที่หายหน้าออกไปจากหมู่บ้าน... 

มันคนนั้นคือโจร ! 

... 

และ โทน คือคนที่แสดงอาการ... 

ชายหนุ่มนอนซมเพราะพิษบาดแผลอยู่หลายวัน 

จนกระทั่ง กำนันกับพรรคพวกบุกมาที่บ้าน 

เขาหอบร่างไปหลบที่ชายป่าท้ายสวน 

รอให้ยายตอบคำถามจนเป็นพอใจแก่คนพวกนั้นเสร็จ จึงออกมาอีกครั้ง 

หนี...คือทางออกเดียวที่ชายหนุ่มนึกออก 

แต่จะให้โทนหนีไปไหน หนีไปได้อย่างไร 

ในเมื่อมีข่าวที่ว่า คำแพง แฟนสาวของเขาถูกพ่อแม่บังคับให้แต่งงาน...กับปลัดอำเภอคนใหม่ ! 

*❤*❤*❤* 

"เอ็งจะหนีไปกับพี่ไหม?" ถามขึ้นทันทีที่พบหน้าสาว นึกขอบคุณที่เธอยอมมาตามนัดทั้งที่เขาขาดการติดต่อไปนานหลายวัน 

"พี่โทนจะหนีไปอยู่ที่ไหน?" เธอเองก็เป็นห่วงเขาไม่น้อย เมื่อได้ยินข่าวว่าชายคนรักคือสมาชิกโจรที่ถูกฟัน หญิงสาวก็กินไม่ได้นอนไม่หลับ ได้แต่เฝ้ารอให้เขาติดต่อมา... 

"เข้ากรุงเทพฯ  เขาว่าที่นั่นกว้างใหญ่ คงพอหลบซ่อนได้นานจนคดีเงียบ" พูดตามที่ยายเล่าให้ฟัง ทั้งที่ตัวเขาเองก็ไม่เคยเห็นมันเลยสักครั้ง 

"..." 

"เอ็งจะไป...กับพี่ไหม?" 

เมื่อหญิงสาวนิ่งไปนาน 

ความมั่นใจของคนหนุ่มก็ลดน้อยลงพอ ๆ กับน้ำเสียงที่แผ่วเบา "หรือถ้าเอ็ง.." 

"ไปจ้ะ พี่โทนไปไหน คำแพงก็จะไปด้วย" 

มือที่กุมอยู่กระชับแน่นแทนคำมั่นสัญญา สองร่างโผกอดกันท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้า 

ขอให้ความรักของเราเป็นเครื่องนำทาง... 

### 

ชีวิตใหม่ของโทนและคำแพงกำลังจะเริ่มต้นขึ้น โดยทั้งสองไม่รู้เลยว่าการหนีเข้ากรุงของตนนั้นจะสร้างความลำบากให้ผู้หญิงอีกคน 

ร่างเล็กหาบถังใส่น้ำที่ไปตักมาจากบ่อน้ำท้ายหมู่บ้าน เธอเดินกึ่งวิ่งไปตามทางดินเพื่อทำเวลา 

หาบน้ำไปเติมใส่โอ่งไว้ให้ย่าอาบ เสร็จแล้วก็ต้องไปฝ่าฟืนเอาไว้ก่อไฟทำอาหาร 

การที่พี่ชายผู้เป็นลูกพี่ลูกน้องหนีไปเช่นนี้ ทำให้งานหนักต้องตกมาอยู่ที่เธอคนเดียว แต่นั่นยังไม่หนักเท่าปัญหาที่ยืนจังก้าอยู่ตรงหน้า ! 

"ล้อมมันไว้!" เสียงห้าวของชายหัวโจกดังขึ้นเมื่อเธอปรากฏกายพ้นจากมุมป่าละเมาะ คำสั่งนั้นเป็นผลให้ลูกน้องของเขากรูกันเข้ามาล้อมตัวหญิงสาวเอาไว้โดยพร้อมเพรียง 

ขมิ้นยืนนิ่ง ไม่กล้าวางถังน้ำลงกับพื้น  เพราะกลัวว่าพวกมันจะเตะถังจนกลิ้งเหมือนคราวที่แล้ว 

เมื่อไม่อยากไปตักน้ำใหม่อีกหน หญิงสาวก็ต้องทนหาบความหนักนี้เอาไว้ รอจนกว่าไอ้หัวหน้าก๊วนจะเดินนวยนาดเข้ามาถึง... 

ถุ๊ย ! 

และเมื่อไอ้คนที่ว่าเดินมาใกล้ มันก็ถ่มน้ำลายใส่ถังน้ำของเธอเป็นการเปิดงาน จากนั้นลูกน้องทั้งหลายก็มีพฤติกรรมเลียนแบบทันที 

"หยุดนะ!" หญิงสาวที่ตกใจกับการกระทำอันกักขฬะได้แต่หันไปมาโดยที่ทำอะไรไม่ได้ 

น้ำในถังสังกะสีเริ่มกระฉอกตามแรงเหวี่ยงของคนตัวเล็ก มันเปียกตามตัวของเธอจนนำไปสู่การจุดประกายความคิดให้แก่ชายตัวต้นเรื่อง 

ดำเกิงลอบยิ้มกับความคิดนี้ มือใหญ่เอื้อมไปปลดถังใบหนึ่งออกจากไม้คาน ทำให้ความสมดุลบนบ่าเล็กหายไป 

เคร้ง ! 

เธอล้มลงตามน้ำหนักของถังข้างที่เหลือ ร่างเล็กทับถังน้ำจนบู้บี้ และไม่ทันจะได้ตั้งรับกับเหตุที่เกิด น้ำจากถังที่ถูกแย่งไปก็ราดลงมาบนศีรษะของเธอทันที... 

"นี่คือโทษที่มึงช่วยให้ไอ้โทนพาน้องคำแพงหนี..." มันว่า ก่อนจะโยนถังลงข้าง ๆ ตัวเธอ...เฉียดหน้าไปเพียงนิดเดียว 

~❤~❤~❤~❤~ 

กรุ่นไอรักบ้านทุ่ง คือ นิยายที่จู่ ๆ พล็อตเรื่องก็แว้บเข้ามาในหัวของไรท์โดยไม่ทันตั้งตัว  อารมณ์เรื่องดูคล้ายสลับรัก เดิมพันแค้น แต่ไรท์เชื่อว่าจะไม่เหมือนนะเออ (อิอิ) เรื่องนี้ไรท์ตั้งใจจะทำพระนางสองคู่ สลับฉากไปมาระหว่างกรุงเทพฯ ที่โทนพาแม่หนูคำแพงหนีไป กับบ้านทุ่งที่ขมิ้นต้องอยู่รับมือกับไอ้ดำเกิงจอมป่วน นี่ถือเป็นความแปลกใหม่สำหรับไรท์ จากที่เคยเขียนคู่เดียวมาโดยตลอด (หรือต่อให้มีคู่รองก็เพียงเล็กน้อย) คราวนี้จะมาทำเรื่องท้าทาย โดยการควบสองฉากที่แตกต่างกัน ! โอ้ววววว จะรอดไหมเจ๊ !!! ดังนั้น ดังนี้ ไรท์จึงขอวอนนักอ่านที่หลงเข้ามา...เป็นกำลังใจให้ฝนย้อยด้วยนะคะ อ้อน ๆ ค่าาาาา >< 

...สามกันยา  

หมายเหตุ : นิยายเรื่องนี้อาจมีคำหยาบคายและหยาบโลน ในการพูดของตัวละคร เช่นคำแทนตัวว่ากูมึง ซึ่งตามวิถีชนบทแล้วถือเป็นเรื่องปกติ ผู้เขียนไม่มีเจตนาให้เป็นคำด่าหรือคำหยาบแต่อย่างใด