zood2008
แสงจันทร์เปลวสุริยะ

ชื่อเรื่อง : แสงจันทร์เปลวสุริยะ

คำค้น : ต่างโลก

หมวดหมู่ : นิยาย แฟนตาซี

จำนวนตอน : 85

คนเข้าชมเดือนนี้ : 266

คนเข้าชมทั้งหมด : 37,668

คะแนนถูกใจทั้งหมด : 92

ความคิดเห็น : 50

ปรับปรุงล่าสุด : 01 ก.ย. 2560 12:35 น.

ยอดสนับสนุนเรื่อง
× 0
× 0
× 0
× 92
แชร์ :
บทนำ
สู่โลกใหม่
        
อยากโอบกอดปลอบโยนเธออีกสักครั้ง 
 
อยากอ้มชูจูงมือหอมแก้มหนูอีกสักหน แต่มันคงจะหมดโอกาสซะแล้ว 
 
        " คุณคะ นี่ก็3ปีแล้วที่คุณไม่สบาย" เธอพูดออกมาในขณะที่กุมมือผม "ถ้าเป็นคุณคงจะไม่โทษฉัน" น้ำตาของเธอเริ่มไหลอาบแก้ม "ฉันต้องพาชีวิตเดินต่อไป"
 
         เธอเดินจูงมือลูกน้อยออกห่างจากผมและออกจากห้องไป เธอมาบอกลาผมเพื่อที่จะแต่งงานใหม่กับใครคนหนึ่ง ทิ้งให้ผมอยู่เพียงลำพังบนเตียงโรงพยาบาล ใช่ครับชีวิตของเธอและลูกต้องเดินต่อไป
 
          3ปีแล้วที่ผมนอนนิ่งอยู่บนเตียงโรงพยาบาล จากอาการปอดอักเสบร้ายแรง มีลิ่มเลือดไปอุดตันเส้นเลือดหัวใจ ทำให้หัวใจล้มเหลว พอความดันเลือดตก ไขมันที่ปลิวไปปลิวมาในเส้นเลือดก็ไปอุดตันเส้นเลือดในสมอง ทำให้สมองบวมจนต้องผ่าตัด และเป็นอัมพาตจนถึงปัจจุบันนี้ 
 
           ผมไม่สามารถพูดคุย เดิน หรือทานอาหาร และที่สำคัญไม่ได้กอดพวกเค้าด้วยตนเองมาตั้งแต่นั้น มันคงเป็นกรรมของผมเอง...
 
           ตอนนี้ ผมรู้สึกจุกอยู่ในอกเหมือนจะขาดใจ ในความคิดคำนึงของผมมันว่างเปล่าร้าวลึก คุณค่าและความหมายในชีวิตของผมพังทลายลง นี่ผมจะทนอยู่เพื่ออะไร
 
            ผมเริ่มที่จะไม่รู้สึกถึงความเย็นของเครื่องปรับอากาศ และไม่รู้สึกถึงน้ำหนักตัวของผมที่กดลงบนเตียง ผมเริ่มหายใจลำบากมากขึ้น กำลังใจที่คอยพยุงให้มีชีวิตอยู่หดหายเหือดแห้งไปจนหมดสิ้น
 
            ความรู้สึกสุดท้ายของผมคือการได้ยินเสียงของใครคนหนึ่งพูดอย่างร้อนรนว่า "คุณหมอคะคนใข้ห้อง2703หัวใจหยุดเต้นค่ะ" ก่อนที่ผมจะหลับตาลง
 
 
           ผมรู้สึกว่าตัวเองค่อยๆลอยขึ้น มองเห็นตัวของผมเองนอนอยู่บนเตียง หมอพยายามยื้อชีวิตผมไว้ แต่ในที่สุดก็มีคนนำผ้าสีขาวมาดลุมใบหน้าผมไว้ นี่ผมตายแล้วรึ ผมคงหมดโอกาสที่จะกอดพวกเค้าแล้ว 
 
           เธออุ้มลูกกลับเข้ามาดูหน้าผมอีกครั้ง เธอโผเข้ากอดร่างเย็นชืดอันไร้วิญญาณของผม เธอร่ำให้น้ำตานองหน้า พร้อมกับสัญญาว่าจะดูแลลูกให้ดีที่สุด แม้ผมจะอยากอยู่กับพวกเค้ามากแค่ไหนแต่คงถึงเวลาที่ผมจะต้องไปแล้ว ทำไมน่ะรึครับ 
 
           "คงหมดห่วงแล้วสินะ ไปกันเถอะ ถึงเวลาแล้ว" คนในชุดยาวสีดำถือเคียวด้ามโตพูดกับผม อืม..ขอโทษทีครับ เขาไม่น่าจะไช่คนนะ ผมจำใจเดินตามเขาไปทั้งที่ใจอยากจะมองลูกเมียอีกสักนิดนึงก็ยังดี เขาโบกมือของเขา ฉับพลันปรากฏประตูขนาดใหญ่สีขาวเรืองแสงสดใสปรากฏออกมาตรงหน้าพวกเรา
 
           เขาผายมือเพื่อเป็นการเชื้อเชิญให้ผมก้าวเข้าไปในประตูเรืองแสงนั้น ผมเดินก้าวเข้าไปแต่โดยดี ได้ยินเสียงเค้าพูดว่า "เดินไปจนสุดปลายทาง" ผมพยักหน้ารับรู้ และเค้าก็หายไป อ้าว..ทิ้งกันเลยนี่นา!
 
 
 
           ทางเดินสีขาวเรืองแสงที่ทอดยาวอยู่ต่อหน้า "พีท" จะนำทางเขาไปสู่ประตูบานใหญ่อีกบานหนึ่ง ประตูที่สูงตระหง่านเป็นสีทองที่กั้นระหว่างดินแห่งการเชื่อมต่อกับดินแดนแรกรับวิญญาน ทุกดวงวิญญาณ จะต้องผ่านประตูนี้เพื่อไปรอรับการตัดสิน
 
           อีก 200เมตรก่อนที่ พีท จะถึงประตูบานนั้นพลันปรากฏรอยแยกที่ด้านบนเหนือศรีษะของเขา ลูกกลมเรืองแสงขนาดมหึมาพลันพุ่งผ่านลงมาจากรอยแยกนั้น มันมีขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางกว่า 1กิโลเมตร แรงดึงดูดมหาศาลจากลูกกลมเรืองแสงกระชากร่างวิญญาณของเขาหลุดลอยจากพื้นติดไปกับลูกกลมนี้น
 
            พีทรู้สึกถึงแรงกระชากที่ไม่อาจต้านทาน "นี่เกิดอะไรขึ้น" พีทถามขึ้นในใจ 
 
            แรงกระชากอันมหาศาลที่กระทำต่อร่างวิญญาณของเขาส่งผลให้ร่างวิญญาณเริ่มหลุดสลาย จนเหลือแต่เพียง จิต ของเขา ตอนนี้พีทไม่อาจรู้สึกถึงตัวตนของเขาและความรู้สึกก็ดับวูบลง
 
            ลูกกลมเรืองแสงนั้นพุ่งผ่านเอกภพและดาราจักรใหญ่น้อยมากมายจนในที่สุดก็หยุดลง ตอนนี้ด้านหน้าลูกกลมเรืองแสงนั้นคือเอกภพที่กำลังจะถือกำเนิดใหม่ ลูกกลมเรืองแสงนั้นคือพระเจ้าผู้ดูแลสมดุลและความเป็นไปของเอกภพทั้งปวง
 
             เอกภพใหม่กำลังจะถือกำเนิด จากจุดเล็กๆของความแปรปรวนเริ่มที่จะขยายใหญ่ขึ้น พลังงานอันเป็นอนันต์เริ่มที่จะแบ่งขั้วเป็นหยิน และหยาง ฉับพลันดวงจิตดวงน้อยของพีทที่ติดมา กับพระเจ้าก็ถูกแรงดึงดูดอันมหาศาลของสภาวะแรกกำเนิดเอกภพดึงดูดเข้าไปรวมกับสภาพความปั่นป่วนนั้น
 
      พระเจ้ารับรู้เหตุการณ์ได้ในทันที จึงทำการดึงดวงจิตของพีทออกมาก่อนที่จะสูญสลายไป 
 
      "ดวงจิตดวงนี้มาได้อย่างไรกัน" พระเจ้าครุ่นคิดพลางสำรวจย้อนหลังเหตุการณ์ที่ผ่านมา "อืม เป็นตอนนั้นนั่นเอง"
 
       "ร่างวิญญาญสูญสลาย คงคุยกันไม่รู้เรื่อง เราต้องสร้างร่างวิญญาณของดวงจิตดวงนี้ขึ้นมาใหม่" 
 
       ฉับพลันร่างวิญญาณของพีทได้ก่อตัวขึ้นจากความทรงจำที่ถูกบันทึกอยู่ในดวงจิตของเขาในชาติสุดท้าย ความรู้สึกของพีทเริ่มกลับมา ในความมืดมิดนั้นพีทค่อยๆรับรู้ถึงสภาพแวดล้อมโดยรอบ แวบแรกของความรู้สึกนั้นเขาเห็นภาพ ภาพของดาราจักรที่เริ่มก่อกำเนิดพร้อมกับการขยายตัวด้วยความเร็วสุดประมาน "ที่นี่คือที่ใหน" พีทรำพึงด้วยความฉงนใจ เสียงอันอ่อนโยนไม่ชายไม่หญิงตอบกลับมาว่า
 
         "เป็นที่แห่งหนึ่งอันเวิ้งว้าง และอยู่ใกล้ๆกับเอกภพแห่งใหม่ที่แรกกำเนิดขึ้น" เสียงลึกลับตอบ
 
          ความฉงนและไม่เข้าใจในหลายๆอย่างก่อตัวขึ้นคำถามมากมายผุดขึ้นในใจของเขา
          "เจ้าถามข้าเถอะ" เสียงอ่อนโยนดังขึ้นในใจเขาราวกับรับรู้ความคิดของเขาได้ 
 
          "เกิดอะไรขึ้นกับผม"เป็นคำถามสามัญธรรมดาที่หลุดออกมาจากเขา 
 
          "เจ้าตายแล้ว เรื่องนี้ควรรู้ดีสินะ ในระหว่างที่เจ้ากำลังเดินทางบนเส้นทางไปสู่สถานที่พิพากษาก็เกิดอุบัติเหตุขึ้นกับข้าและเจ้า" เสียงลึกลับกล่าว
 
          "อย่างไรหรือครับ" พีทถามด้วยความฉงน
 
          "ระหว่างที่ข้าเดินทางไปเฝ้าดูเอกภพกำเนิดใหม่ เกิดความแปรปรวนจนทำให้กระทบต่อเส้นทางการเดินทางของข้า และนั่นทำให้ทิศทางการเดินทางของข้าเบี่ยงเบนเล็กน้อยจนไปตัดพอดีกับเส้นทางวิญญาณของเจ้า"
 
           "ผมเลยถูกดูดติดมากับท่าน"พีทสรุป
 
           "เจ้าเข้าใจถูกต้องแล้ว"
 
           "ท่านคือสิ่งใด" คำถามนี้ถูกถามขึ้นเพราะว่าต่อหน้าพีทตอนนี้คือลูกกลมมหึมาเรืองแสง7สี
 
        "เราก่อกำเนิดพร้อมความแปรปรวนแรกในพื้นที่ว่างเปล่าอันเป็นอนันต์ เรามองเห็นเอกภพแห่งแรกก่อกำเนิดขึ้น เราควบคุมสมดุลการก่อเกิด และการสูญสลายอันที่จริงเราไม่มีชื่อ มนุษย์เรียกเรา พระเจ้า" เสียงไร้อารมย์ดังต่อเนื่อง 
 
        "เจ้าสงสัยละสิว่าความแปรปรวนแรกเริ่มเกิดขึ้นได้อย่างไร อย่าถามเราอันนั้นเราก็ไม่รู้"  พีทหยุดถามแทบไม่ทัน "แต่จุดสิ้สุดเรากลับรู้แน่อยู่แก่ใจ" 
 
        "อะไรคือจุดสิ้นสุดนั้นครับ"พีทถามต่อ
 
        "สมกับเป็นนักวิทยาศาสตร์ในชาติที่แล้วของเจ้าจริงๆ อันที่จริงเจ้าน่าจะคาดเดาได้จากจุดกำเนิดของสรรพสิ่ง นั่นก็คือกลับสู่ความสงบนิ่ง"
 
       "จิตคือตัวแปรสำคัญ สภาวะของมันคือภาพจำลองของทุกสิ่ง คือทั้งมีและไม่มี ทั้งเกิดและดับไม่สิ้นสุด"
 
        คำตอบของพระเจ้าทำให้พีทงงงัน
 
       "เมื่อมีจิตเกิดขึ้นมาจากความแปรปรวนนั้น จึงเกิดสิ่งต่างๆขึ้นมาเพื่อรองรับ สิ่งต่างๆจึงเกิดขึ้นมาด้วยเหตุนี้"
 
        ความฉงนเกิดขึ้นในใจพีทมากยิ่งขึ้น
 
       "แล้วความสงบนิ่งนั้นคือ...??"พีทถาม
 
       "ความว่างเปล้าหากแต่ไม่ว่างเปล่า ไม่มีเวลา ไม่มีอะไรทั้งนั้น"
   นั่นยิ่งทำให้พีทงงมากยิ่งขึ้น
 
        'ตอนนี้ยังไม่รู้เรื่องก็ไม่ตองคิดอะไรดีกว่า' พีทสรุปในใจ
 
        "แล้วผมจะต้องทำอะไรต่อไป" คำถามสำคัญถูกถามออกมา
        "ง่ายมาก กลับสู่เส้นทางเพื่อแสวงหาการสิ้นสุด นั่นคือไปเกิดซะ แต่ปัญหาก็มีอยู่" พระเจ้า
 
        "ปัญหา?" พีทฉงน
 
        " จิตของเจ้าดูดซับพลังแรกกำเนิดจักรวาล กายวิญญาณของเจ้าก็เป็นข้าสร้างขึ้น และมันไม่มีร่างใหนที่เกิดจากครรภ์มารดาที่สามารถรองรับพลังอย่างนั้นได้" พระเจ้า
 
        ความเงียบเข้าครอบงำทั้งคู่ 
 
        "คงต้องเป็นทางนี้" พระเจ้ารำพึง
 
        "ไม่น่าเชื่อที่189ชาติของเจ้าที่ผ่านมาได้รับทุกข์ทรมานแสนสาหัสทุกชาติ"พระเจ้าพูดออกมาเมื่อมองเข้าไปในอดีตอันไกลโพ้นของพีท
 
         "189ชาติเชียวหรือ" พีทลำพึง
 
         นี่มันออกจะหนักหนาเกินไป!!
 
        " อืม และนั่นคงเป็นสาเหตุที่ขณะนี้เจ้าได้พบข้า ทุกสิ่งจะต้องสมดุลนั่นเอง"พระเจ้า
 
        " อย่างนั้นก็มีเหตุเพียงพอแล้ว ที่จะให้เจ้าไปกำเนิดในร่างที่พฤกษาแห่งชีวิตสร้างขึ้น"
 
        "ทำไมละครับ" พีทถามด้วยความสงสัยตามนิสัยของเขา
 
        " พูดง่ายๆให้เจ้าเข้าใจ เพื่อให้เจ้าอยู่ได้ในโลกนั้นๆจะต้องมีร่างกายที่เข้ากันในแต่ละโลก และเพื่อรองรับพลังแรกกำเนิดจักรวาล รวมถึงวิญญาณ ของเจ้าที่มีพลังมหาศาลจากการสร้างขึ้นของข้า ร่างนั้นจะต้องมีธาตุต่างๆที่สมดุลและแข็งแก่ร่งซึ่งสิงมีชีวิตธรรมดาไม่อาจให้ได้" พระเจ้า
 
         "จะง่ายขึ้นถ้าท่านสร้างร่างให้ผมเลย" ความสงสัยสำหรับพีทยังคงมีอยู่ตลอดเวลา
 
         "นั่นก็ถูก แต่ข้าพยามหลีกเลี่ยงการแทรกแซงในทุกรูปแบบ" พระเจ้าตัดบท
 
         "โลกแห่งนั้นเป็นไงบ้างครับ"พีทถาม
 
         "มันเป็นโลกแห่งเวทมนต์อีกอย่างความทรงจำของเจ้าจะไม่ถูกข้าลบ นั่นแทนคำขอโทษจากข้า เอาละถึงเวลาแล้วจะมีอีกผู้หนึ่งคอยดูแลเจ้าอยู่ที่ปลายทางไว้ค่อยไปถามเค้าหากเจ้ายังมีสิ่งที่สงสัยพร้อมจะมีสิ่งที่ข้าจะให้เค้ามอบให้เจ้า" พระเจ้า
 
        ประตูมิติเปิดขึ้นพร้อมกับจิตวิญของพีทถูกดึงดูดเข้าหามหาพฤกษาแห่งชีวิต
///////////////////////////////////////////
แสดงความคิดเห็น
# ชื่อตอน
1
กำเนิด
| 11 หน้า
2
ทำความเข้าใจตนเอง
| 9 หน้า
3
การเดินทางในป่า
| 7 หน้า
4
หมู่บ้านแสงจันทร์
| 9 หน้า
5
แก้คำสาป
| 10 หน้า
6
สู่เมืองอาชูน่า
| 10 หน้า
7
การจากลาและกิลนักผจญภัย
| 12 หน้า
8
ความโลภมีอยู่ทุกที่ และผู้กล้าจากต่างโลก
| 10 หน้า
9
เสร็จนาฆ่าโคถึก เสร็จศึกฆ่าขุนพล
| 10 หน้า
10
ดวลกับแม่ทัพ แลการไล่ล่าอันพลิกผัน
| 11 หน้า
11
ตามล่าไม่ให้หยุดพัก
| 9 หน้า
12
ความจริงของถ้ำคำสาป
| 10 หน้า
13
ศัตรูผู้ยอดเยี่ยมและการปชดปล่อย
| 9 หน้า
14
เก็บเอาไว้ในใจก็พอ
| 10 หน้า
15
หรือจะคือจุดเริ่มต้น
| 8 หน้า
16
ออร์ค"นาคารัม"
| 9 หน้า
17
ข้าจะทุบเจ้าให้น่วม
| 11 หน้า
18
ทำความรู้จักกับทวีปยูโรเรีย
| 10 หน้า
19
เอาจริง?
| 9 หน้า
20
ความลับของเวทย์ไร้ธาตุ
| 12 หน้า
21
ความวุ่นวายเริ่มตั้งเค้า
| 10 หน้า
22
เจ้าชายและราชินีแห่งวินเดอร์เฟียร์
| 11 หน้า
23
เข้าสู่วินเดอร์เฟียร์และสถานการณ์อันตึงเครียด
| 11 หน้า
24
จับตะพาบในให
| 13 หน้า
25
บ้าน
| 11 หน้า
26
งานเลี้ยงขอบคุณ
| 14 หน้า
27
ข้าไม่ได้มาหาความวุ่นวาย
| 10 หน้า
28
นั่นมันเวทย์อะไรกัน!
| 12 หน้า
29
เพลงดาบมังกรธาตุกลาง
| 14 หน้า
30
เอรอส เลเวอร์ไฮด์
| 15 หน้า
31
บนดวงจันทร์
| 14 หน้า
32
เผ่าพันธุ์
| 18 หน้า
33
อสูรและปีศาจ
| 14 หน้า
34
เมเทโอ
| 15 หน้า
35
เพอซิโฟนี
| 14 หน้า
36
เมื่อ 10000 ปีก่อน
| 13 หน้า
37
เคลื่อนทัพสู่รีเบอร์ด
| 14 หน้า
38
ในที่ต่างๆ
| 11 หน้า
39
แสงจันทร์เปลวสุริยะ สงครามดาวแห่งชีวิตภาค2 เทพปีศาจบรรพกาล
| 14 หน้า
40
2/1 ความก้าวหน้าอย่างไม่คาดคิด
| 14 หน้า
41
2/2 อาณาจักรในทวีปเอเชีเนีย
| 15 หน้า
42
2/3 โลหะสถิตเวทย์
| 13 หน้า
43
2/4 ประตูเวทย์เคลื่อนย้ายแบบถาวร
| 18 หน้า
44
2/5 ตบหัวแล้วลูบหลัง
| 16 หน้า
45
2/6 นิยามของความรัก
| 17 หน้า
46
2/7 เสียงกรน
| 15 หน้า
47
2/8 ต้าเยี่ยน
| 16 หน้า
48
2/9 เทพีซาเนียร์
| 14 หน้า
49
2/10 พิธีเบิกธาตุไฟอสูร
| 13 หน้า
50
2/11 ภารกิจนี้เป็นของเจ้า
| 14 หน้า
แสดงความคิดเห็น
ความคิดเห็น