ร้ายให้ได้ ถ้านายจะรัก
(นารูโตะ x ซาสึเกะx(อิทาจิ)
‘สถานเด็กกำพร้าบ้านโคโนฮะ’
รถลีมูนซีนหรูหลายคันเลี้ยวเข้ามาในสถานเด็กกำพร้า บรรดาเด็กๆ และคุณครูผู้ดูแลออกมายืนต้อนรับกันอย่างคับคั่ง
ทุกๆปี เป็นที่รู้ดีกันว่า ตระกูลอุจิฮะ เจ้าพ่ออสังหาริมทรัพย์ รายใหญ่ที่สุดในญี่ปุ่นจะมาที่นี่เพื่อเลี้ยงข้าวกลางวันและแจกของเล่นสำหรับเด็กๆ
ชายผู้เป็นประธานกรรมการสูงสุด พร้อมลูกชาย 2 คนยืนมอบของเล่นพร้อมทั้งขนมนมเนยให้กับเด็กๆ
ที่ต่วคิดเข้าแถวรับกันอย่างคับคั่ง เสียงถ่ายรูปของบรรดานักข่าวสายไฮโซดังไม่หยุดหย่อน
เด็กๆที่บ้านเด็กกำพร้าต่างถูกย้ำเตือนให้ยิ้มอย่างร่าเริง พร้อมทั้งกล่าวขอบคุณอย่างบูชา กับตระกูลอุจิฮะ
เพื่อเงินบริจาคมหาสารที่จะหลั่งไหลเข้ามา พร้อมทั้งเป็นหน้าเป็นตาให้กับตระกูลไฮโซนี้ด้วย
อุจิฮะ ซาสึเกะ วัย 5 ขวบ บุตรชายคนเล็กของตระกูลอุจิฮะ ออกมาวิ่งเล่นบริเวณสวนเด็กเล่นที่เงียบสงบ
เพราะเด็กๆ รวมทั้งบรรดาคุณครูต่างอยู่ที่ลานกว้างบริเวณด้านหน้าของสถานเด็กกำพร้า
เด็กน้อยมานั่งชิงช้าสีแดงในสวนอย่างเบื่อหน่าย เพราะพี่ชาย รวมทั้งคุณพ่อต้องอยู่สำภาษณ์กับนักข่าวต่อ
เสียงไกวชิงช้าดังเอื๊ยด อ๊าดอย่างเรื่อยเปื่อย ก่อนที่จะมีบุคคลไม่ได้รับเชิญมานั่งชิงช้าตัวข้างๆ
“ไม่ไปอยู่ด้านหน้ากับคนอื่นหรอคุณหนูซาสึเกะ?”
เด็กชายตัวน้อยสะดุ้งเล็กน้อยเพราะนั่งเหม่อลอยอยู่ ก่อนจะหันไปมองบุคคลที่เอ่ยทักมา
เด็กชายวัยประมาณ 10 ขวบน่าจะรุ่นเดียวกับพี่ชายของเขาซาสึเกะมองอย่างพิจารณาบุคคลตรงหน้า
เด็กชายตัวเล็ก ผมสีทองอร่าม ตัดกับดวงตาสีฟ้าเข็มมีเสน่ย์ ยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตรให้เขา
“ไม่เอาอ่ะ หน้าเบื่อจะตาย ทั้งคุณพ่อและก็พี่...”
ซาสึเกะตอบอย่างเบื่อหน่ายพร้อมทำแก้มป่องอย่างน่าเอ็นดู
“ถ้างั้น เด๋วฉันไกวชิงช้าให้แก้เบื่อนะ”
เด็กชายสูงกว่าเขาเล็กน้อย เดินอ้อมมาข้างหลัง ก่อนจะเริ่มไกวชิงช้าให้เด็กชายตัวน้อย
เสียงหัวเราะของทั้งสองดังอยู่อยู่ในสวนที่เงียบสงบ ราวกับโลกนี้มีกันแค่สองคนเท่านั้น
“เห้ย! ไอ้นารูโตะ! มามุดหัวอยู่นี่เองหรอแก?!”
เสียงกลุ่มเด็กชาย 4-5 คน วัยประมาณ 12 ปี ตวาดดังลั่น
ก่อนที่คนถูกเรียก จะเดินมาบังซาสึเกะเอาไว้
“หน๊อย แหนะแก! ใครใช้ให้แกมาเล่นชิงช้าฮะ! ใครอณุญาติไม่ทราบ”
“ที่นี่เป็นของส่วนรวม ไม่ต้องมีใครอณุญาติฉันก็เล่นได้เว่ย!”
เด็กชายผมทองตวาดกลับไป ก่อนจะหันมากระซิบเด็กชายตัวน้อยที่อยู่ด้านหลังตัวเอง
‘คุณหนูหนีไปก่อนนะครับ’
ซาสึเกะทำหน้าไม่เข้าใจเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆโผล่หน้ามาจากด้านหลังนารูโตะ
“เห้ย! นั่นมันลูกชายตระกูล อุจิฮะ นี่น่า ไอ้นารูโตะ! เด๋วนี้แกตีซี้กับลูกคนรวยรึไงฮะ?”
“อย่ามายุ่ง! ถ้าจะมีปัญหาก็มีกับฉันคนดียว ปล่อยเด็กไป!”
นารูโตะจับมือซาสึเกะไว้แน่น ก่อนจะค่อยๆพลักเด็กชายให้วิ่งหนีไป
“ปากดีนักนักแก!”
เด็กชายวันโตกว่าวิ่งเข้ามาพร้อมกันก่อนที่เด็กชายตัวเล็กสุดจะออกมายื่นขว้างไว้
“อย่าทำอะไรพี่คนนี้นะ!!”
นารูโตะ ตะลึกกับท่าทีซาสึเกะที่ออกมาขว้างพวกเด็กชายตรงหน้าเขาเอาไว้
กลุ่มเด็กชายต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่น เพราะทุกคนต่างรู้ว่าซาสึเกะเป็นลูกชายของตระกูลอุจิฮะ ทำให้ไม่มีใครกล้ามายุ่ง
“เห้ย! โยนเด็กนั่นออกไปไม่ต้องไปสน”
คนที่เหมือนจะเป็นหัวโจกดึงแขนซาสึเกะออก ก่อนที่เด็กน้อยวัย 5 ขวบจะปลิวไปตามแรงเหวี่ยงจนล้มลง
“แก!!”
นารูโตะ ตะโกนลั่นก่อนจะเริ่มชกไปที่คนที่โยนซาสึเกะออกไป
งานตะลุมบอนจึงเกิดขึ้น ด้วยจำนวนที่น้อยกว่า ทำให้นารูโตะล้มลงกับพื้น
ก่อนที่เท้าบรรดาเด็กชายจะกระหน่ำลงมาที่ลำตัวและใบหน้า
ซาสึเกะ นั่งทรุดเข่ามองหน้านารูโตะที่กำลังมองมาทางเขาด้วยความเจ็บปวด
ดวงตาสีฟ้าเข็มที่เมื่อครู่ยังส่งยิ้มสดใสให้เขา บัดนี้กำลังมองมาด้วยความเจ็บปวด
“ใครก็ได้ ช่วยด้วย!!!!!! ฮือออ “
เด็กชายซาสึเกะร้องลั่นให้คนช่วย ก่อนที่พี่ชายของตนจะเข้ามา พร้อมกับบิดา
“หยุดนะ!!”
บุตรชายคนโตของตระกูลอุจิฮะร้องสั่งอย่างมีอำนาจ
ก่อนที่บิดาของเขา จะเข้าไปอุ้มบุตรชายคนเล็กที่นั่งร้องให้อยู่ขึ้นมา
เด็กชายที่ตะลุมบอนนารูโตะอย่างเมามันส์ เพียงพริบตาก็วิ่งหนีไปอย่างไร้ร่องรอย
เหลือเพียงร่างของเด็กชายผมทองที่นอนเลือดออกอยู่อย่างไร้เรี่ยวแรง
“เป็นอะไรไหม?”
บุตรชายคนโตของตระกูลอุจิฮะ รีบวิ่งเข้าไปดูอาการทันที
ก่อนที่จะสั่งให้คุณครูโทรเรียกรถพยาบาล
นารูโตะ รู้สึกตัวขึ้นมาก่อนความเจ็บปวดจะวิ่งไปทั่วร่างกายระบ่มไปทั่วร่าง
ดวงตาสีฟ้ากระพริบตาถี่ๆปรับแสงในห้องจนชัดขึ้น
“รู้สึกตัวแล้วหรอ?”
คุณหมอวัยกลางคนยิ้มทักทายอย่างเป็นมิตร ก่อนที่จะขีดๆเขียนๆอาการเขาลงกระดาษในมือ
“ก็ไม่เป็นอะไรมากหรอกนะ เกิดแผลฟกช้ำตามร่างกายทั่วร่าง พักสัก 1 อาทิยต์ก็หายแล้วล่ะ”
คุณหมอหันไปขอเข็มจากพยาบาลที่ยื่นอยู่ข้างๆ
ก่อนที่จะฉีดมาที่แขนของเขา
“อ่อ คุณหนูซาสึเกะฝากนี่ไว้ให้ด้วย”
นารูโตะดูการ์ดในมือคุณหมอก่อนที่จะรับมาเปิดอ่าน
‘หายไวไวนะพี่นารูโตะ จาก...ซาสึเกะ’
นารูโตะ ยิ้มให้กับลายมือยึกยือที่อ่านไม่ค่อยจะออกจากซาสึเกะ
ก่อนที่จะนึกถึงใบหน้าเด็กชายที่ทำหน้าตาดุดันยามมาขวางเขาไว้เพื่อปกป้องจากกลุ่มคนที่ทำร้าย
ก่อนที่จะเริ่มรู้สึกง่วงแล้วหลับไป
นารูโตะไม่รู้ว่าเวลาที่ล่วงเลยที่อยู่ที่โรงพยาลจะผ่านไปเท่าไหร่
แต่ที่รู้คือหลังจากนั้น เขาไม่เคยเจอกับซาสึเกะอีกเลย นับจากวันนั้น....
Guest
