#13
-
บ้านพร้อม
-
part เบนซ์
-
. . .
-
10.00 น.
-
เบนซ์
อื้อออ
-
เบนซ์ตื่นมาในตอนสายของอีกวัน แต่ว่าตอนนี้เขาไม่เห็นร่างสูงแล้ว
-
เบนซ์
ไปไหนของเค้านะ
-
เบนซ์
โอ้ยย
-
เมื่อเบนซ์ลืมตัวขยับลงจากเตียงเร็วเกินไป จึงทำให้ความเจ็บแล่นพล่านไปตรงจุดนั้น แต่เขาไม่ได้สนใจเจ็บแม้แต่น้อยแต่กลับกัน เบนซ์เผยรอยยิ้มหวานออกมาเมื่อคิดถึงว่า เขาเป็นของพร้อมแล้วจริงๆ เขารักพร้อม พร้อมก็รักเขา..
-
เบนซ์เดินลงมาชั้นล่างของบ้าน เพื่อมองหาคนร่างสูง แต่กลับไม่เจอ เจอเพียงแม่บ้านที่กำลังจัดโต๊ะอาหาร
-
เป็นทุกอย่าง
อ้าวคุณ
-
เป็นทุกอย่าง
ลงมาแล้วหรอคะ
-
เบนซ์
ครับ
-
เบนซ์
แล้วพี่พร้อมไปไหนหรอครับ
-
เป็นทุกอย่าง
คุณพร้อมออกไปธุระคะ
-
เป็นทุกอย่าง
บอกให้จัดกับข้าวไว้ให้คุณ
-
เป็นทุกอย่าง
ถ้าคุณกินเสร็จแล้วจะกลับบ้านเลยก็ได้ค่ะ
-
เบนซ์
ครับ?
-
เบนซ์นั่งลงกินข้าวเงียบๆจนเสร็จ ก่อนจะเดินไปหน้าบ้านเพื่อขับรถกลับบ้านตัวเอง
-
. . . . .
-
บ้านหยิ่น
-
เบนซ์มาถึงบ้านก็ไม่ได้สังเกตุบริเวณนั้นว่ามีรถใครจอดอยู่ เดินตรงเข้าภายในบ้านและได้ยินเสียงคนคุยกัน จึงเดินเข้าไปใกล้ๆเพื่อฟังว่าคุยอะไร
-
หยิ่น
มึงนี่มันเลวจริงๆเลยนะ
-
พร้อม
ต่างจากมึงตรงไหนหรอ
-
หยิ่น
แต่กูก็ไม่ได้ใช้วิธีสกปรกเหมือนมึง
-
พร้อม
กูไม่ได้ใช้วิธีสกปรกอย่างที่มึงว่าซะหน่อย
-
พร้อม
แค่บอกว่ารักแค่นี้
-
พร้อม
น้องมึงก็อยากเป็นของกูเอง
-
พร้อม
ฮ่าๆๆ
-
สิ่งที่เบนซ์ได้ยินมันเหมือนโดนฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ เขาไม่เข้าใจว่าพร้อมทำแบบนี้ทำไม แววตาที่มีความสุขเมื่อเช้ามันกลับหม่นหมองลง
-
หยิ่น
มึง!!
-
หยิ่น
สารเลว
-
หยิ่น
ไปตายซะ
-
หยิ่นหยิบปืนขึ้นมาเหนี่ยวไกแล้วจ่อไปที่พร้อม
-
เบนซ์
เฮียอย่า!!!
-
เบนซ์
อย่าทำเขา
-
เบนซ์วิ่งมาขวางปืนพี่ชายไว้
-
หยิ่น
หลบไปเบนซ์
-
หยิ่น
ไอ้นี่มันเลวจะปกป้องมันทำไม
-
หยิ่น
มันทำอะไรแก แกจำไม่ได้รึไง
-
เบนซ์
ผมจำได้..
-
เบนซ์
ผมยอมเค้าเอง
-
พร้อม
มึงได้ยินรึยัง
-
หยิ่น
มึงหุบปากไปซะ
-
เบนซ์
เฮีย..
-
เบนซ์
ผม..
-
เบนซ์
ผมขอโทษ😭
-
เบนซ์
ที่ผมไม่ฟังเฮียแต่แรก
-
น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ตอนนี้มันพังทะลายลงมาแล้ว มันหน่วงไปหมดเหมือนคนไม่มีแรง
-
หยิ่น
ฉันไม่เคยคิดจะโกรธแก
-
หยิ่น
เพราะงั้นหลบไป
-
หยิ่น
ฉันจะฆ่ามัน
-
เบนซ์
ไม่..ไม่นะเฮีย
-
เบนซ์
ผม..ผมรักเค้า
-
เบนซ์
เฮียอย่าทำอะไรเค้าเลยนะ
-
เบนซ์
ผมขอครั้งนี้ครั้งสุดท้าย
-
เบนซ์
ผมจะกลับฮ่องกง แล้วหลังจากนั้นเฮียจะทำอะไรก็ตามใจเฮีย
-
หยิ่น
โถ่..เว้ย
-
หยิ่นสบถแล้วเดินขึ้นไปชั้นบน
-
เหลือแค่พร้อมกับเบนซ์ที่ยังอยู่ตรงนี้ เบนซ์มองพร้อมด้วยสายตาผิดหวัง แต่จะโทษใครได้เขามันโง่เองที่หลงเชื่อคำว่ารัก
-
เบนซ์
พรุ่งนี้ผมจะกลับฮ่องกงแล้ว
-
เบนซ์
หวังว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีก
-
เบนซ์
ยังไงก็ขอบคุณที่มาเล่นตลกกับความรู้สึกของผม
-
เบนซ์
หลังจากนี้คุณก็ระวังตัวไว้ด้วยนะ
-
สรรพนามที่เบนซ์ใช้เรียกพร้อมเปลี่ยนไปจากเดิม ก่อนจะเดินออกไป เบนซ์หันกลับมามองชายที่ตนรัก ด้วยสายตาว่างเปล่ายากที่จะเดาความรู้สึก
-
พร้อม
เบนซ์..
-
พร้อม
ทำไมกูต้องรู้สึกไม่ดีที่เห็นทั้งมันและน้องเสียใจว่ะ
-
พร้อม
กูต้องดีใจสิว่ะที่ได้แก้แค้นมันคืน
-
พร้อมบ่นกับตัวเองเบาๆหลังจากที่เบนซ์เดินออกไปแล้ว
-
. . . . . . . .
-
part หยิ่น
-
หยิ่นเดินขึ้นมาชั้นบนพอเปิดประตูเข้าห้องมาก็เจอวอร์ยืนอยู่ เดินเข้าไปใกล้ๆเขาจึงเห็นว่าวอร์เหมือนจะร้องไห้
-
หยิ่น
เป็นอะไร?
-
หยิ่น
อยากกลับหรอ
-
หยิ่น
ไปสิ..พี่เธอคงยังอยู่ข้างล่าง
-
หยิ่น
ฉันขอโทษล่ะกันที่จับเธอมาแบบนี้
-
หยิ่นพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ พอมาคิดๆดูแล้ว เบนซ์ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้เพราะเขา เขาควรจะจบเรื่องนี้แล้วกลับฮ่องกงซะ
-
วอร์
ปะ..ป่าว
-
วอร์
ผมไม่ได้อยากกลับ
-
หยิ่น
หมายความว่าไง
-
หยิ่น
แล้วร้องไห้ทำไม
-
วอร์
ผมเสียใจที่พี่พร้อมทำแบบนั้น
-
หยิ่น
เลิกพูดเถอะ
-
วอร์
คุณด่าผมสิ
-
วอร์
ฆ่าผมสิ
-
วอร์
ทำยังไงกับผมก็ได้
-
วอร์
เพื่อเป็นการไถ่โทษให้พี่ชายผม
-
วอร์พูดออกมาทั้งน้ำตา เขาเองก็รู้สึกไม่ดีที่พี่ชายทำแบบนี้
-
หยิ่น
เลิกพูด!!
-
หยิ่น
แล้วกลับไปกับพี่ชายเธอซะ
-
หยิ่นพูดด้วยอารมณ์ร้อน ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งเจ็บปวดที่ผ่านมาเขาเมินเฉยต่อเบนซ์ ไม่ใช่ว่าไม่รักน้อง ไม่ใช่ว่าไม่อยากดูแล แต่เพราะวงการที่พวกเขายืนอยู่ต้องพึ่งพาตัวเองให้ได้
-
วอร์
ไม่!!
-
วอร์
คุณตบผมสิ
-
วอร์
คุณฆ่าผมตอนนี้เลย
-
วอร์พูดแล้วดึงมือหยิ่นมาตบหน้าตัวเอง
-
หยิ่น
หยุดเดี๋ยวนี้!!
-
วอร์
โอ้ยยย
-
หยิ่นพยายามสลัดมือออกจากวอร์ จนกลายเป็นว่าผลักวอร์จนล้มลง
-
หยิ่น
เฮ้ย!!
-
หยิ่น
ฉันขอ..อื้ออ
-
หยิ่นนั่งลงเพื่อที่จะประคองวอร์เพื่อจะให้ลุกขึ้นและ ไม่ทันที่หยิ่นจะได้ขอโทษ วอร์รั้งท้ายทอยคนตัวสูงกว่าเข้ามาจูบ
-
หยิ่น
ทำบ้าอะไร
-
หยิ่นผลักวอร์ออกแต่ยังพูดได้ไม่กี่คำ วอร์ก็ดึงเขาเข้าไปจูบอีกครั้ง พอรู้ตัวอีกทีหยิ่นก็จูบตอบวอร์
-
วอร์
อื้ออ
-
วอร์
ทำกับผมเหมือนที่พี่ผมทำกับพี่เบนซ์สิ
-
วอร์
แก้แค้นผมสิ
-
หยิ่น
ทำไมต้องมารับผิดชอบแทนคนเห็นแก่ตัวด้วย
-
วอร์
ถึงยังไงเขาก็เป็นพี่ชายผม
-
วอร์
ให้มันจบวันนี้เถอะครับ
-
หยิ่น
แน่ใจแล้วหรอที่พูดออกมาแบบนั้น
-
วอร์
ครับ
-
หยิ่น
หึ..ฉันให้โอกาสเธอแล้วนะ
-
หยิ่น
หลังจากวันนี้แล้วเธอจะไม่มีสิทธิ์ก้าวขาออกจากบ้านหลังนี้อีก
-
พูดจบหยิ่นก็อุ้มวอร์เดินไปที่เตียง จัดการเสื้อผ้าวอร์และตัวเองออกเรียบร้อย ก่อนที่จะมอบความเจ็บปวดและเสียวซ่านให้กับวอร์ นับจากวันนี้ไป..วอร์คือคนของหยิ่น
-
. . . . . . . . . .
-
ไรท์เองจ้าา
เรื่องนี้ไรท์ไม่ลง nc เจาะลึกนะ
-
ไรท์เองจ้าา
เอาแค่นี้เนอะ
-
ไรท์เองจ้าา
😊😊😊
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น