บทพิเศษ 1 : เรื่องราว.. ของพวกเขา
-
เรื่องราวในตอนนี้เกิดขึ้นในบทที่ 35
-
เป็นเช้ารุ่งของวันที่เลร่านัดโชว(ชิน)ออกไปข้างนอกแล้วพาเลโอไปด้วย..
-
.
-
.
-
.
-
คืนก่อนหน้านี้..
-
ไคน์
แล้ว?
-
เลโอนาร์ด
😑
-
ไคน์
ก็เลยถูกชวนออกไปงั้นหรอ?
-
เลโอนาร์ด
อืม..
-
ไคน์
ก็ออกไปสิ
-
ไคน์
หรือว่าอยากจะให้เลร่าถูกคนที่ชื่อโชวนั่นแย่งไปหรอ
-
เลโอนาร์ด
แต่มัน..
-
ไคน์
อะไรอีกละ
-
ไคน์
คุยกับแกมันยุ่งยากซะจริ๊ง!!
-
ไคน์
ถ้าไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป
-
ไคน์
ปล่อยให้ไอ้หมอนั่นแย่งเลร่าไปซะ
-
เลโอนาร์ด
อืมม..
-
เลโอนาร์ด
อย่างที่คิดข้าไปดีกว่า
-
ไคน์
แค่นี้ก็จบเรื่อง
-
ไคน์
เห้อ~
-
ไคน์
ข้าไปนอนก่อนล่ะ
-
ไคน์
ง่วงชะมัดเล๊ย
-
ไคน์ลุกขึ้นหาวแล้วเดินออกไป
-
เลโอนาร์ด
โทษทีนะที่เรียกมาดึกแบบนี้
-
ไคน์
ช่างเถอะๆ
-
ไคน์
พยายามเข้าละกันนะ
-
ไคน์โบกมืออย่างเหนื่อยหน่ายก่อนออกจากห้องไป
-
เสียงปิดประตู
-
ไคน์
เอาล่ะ!
-
ไคน์
กลับห้องดีกว่า..
-
ระเบียงทางเดินระหว่างออกนอกปราสาท
-
ไคน์
หืม?
-
ไคน์มองออกไปนอกหน้าต่าง
-
ไคน์
นั่นมันยัยเมดของเลร่านี่
-
รินะถือตะเกียงเดินเข้าไปในป่า
-
ไคน์
ดึกป่านนี้จะไปไหนอีก..
-
ไคน์
ช่างเถอะ
-
ไคน์
กลับห้องดีกว่า
-
ไคน์สานมือเอาไว้บนหัวแล้วเดินไป
-
.
-
.
-
.
-
รินะ
...
-
รินะเดินไปตามทางในป่าอย่างคุ้นเคย
-
รินะ
...
-
.
-
.
-
.
-
รินะ
...
-
ไคน์
โย่ว!
-
รินะ
!?
-
รินะชักดาบสั้นออกมาจากถุงน่องหันกลับไปจี้คอไคน์
-
ไคน์
เห้ย!?
-
ไคน์
อันตรายนะ!!
-
รินะ
คุณเองหรอคะ?
-
ไคน์
ไม่ต้องมา "คุณเองหรอคะ?" เลยนะ!!
-
ไคน์
เจ้าเกือบจะฆ่าคนแล้วนะรู้มั้ย!!
-
รินะ
แล้วใครใช้ให้มาไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียงกันละคะ
-
รินะ
คนเขาเองก็ตกใจเป็นเหมือนกันนะคะ
-
ไคน์
เอาเถอะๆ
-
ไคน์
ก่อนอื่นรีบเก็บมีดซักทีเถอะ!!
-
รินะ
ฮึ!
-
รินะเก็บมีดเอาไว้ที่เดิม
-
ไคน์
เห้อ~
-
ไคน์
เสียวคอชะมัดเล๊ย~
-
รินะ
แล้ว..
-
รินะ
มาที่นี่ทำไมหรอคะ?
-
ไคน์
คนที่ควรถามเป็นข้ามากกว่าละมั้ง
-
ไคน์
ดึกดื่นป่านนี้เจ้าออกมาคนเดียวในป่าแบบนี้ทำไมกัน
-
รินะ
ไม่เกี่ยวกับคุณนี่คะ
-
รินะไม่สนใจไคน์แล้วเดินถือตะเกียงตามทางไป
-
ไคน์
เห้ย!?
-
ไคน์
เดี๋ยวสิ!?
-
รินะ
...
-
ไคน์เดินตามรินะไป
-
ไคน์
เป็นเด็กผู้หญิงอย่าออกมาเดินข้างนอกดึกๆ คนเดียว
-
รินะ
ยุ่งค่ะ
-
ไคน์
...
-
ไคน์
...
-
ไคน์
แล้วเจ้าจะไปที่ไหนกันน่ะ
-
รินะ
ไปถึงเดี๋ยวก็รู้เองล่ะค่ะ
-
ไคน์
😑
-
.
-
.
-
.
-
ทั้งสองคนเดินตามทางในป่าไปเรื่อยๆ
-
จนมาโผล่ในที่ที่เต็มไปด้วยดอกไม้สีเงิน
-
ไคน์
!?
-
ไคน์
นะ.. นี่มัน..
-
รินะ
...
-
รินะเดินเข้าไปที่กลางทุ่งย่อตัวลงเก็บดอกไม้สีเงินขึ้นมา
-
ไคน์
เจ้าจะเก็บมันไปทำอะไรกันน่ะ
-
รินะ
ท่านเลร่าชอบกลิ่นหอมที่สะกัดจากดอกไม้นี้สิคะ
-
ไคน์
เห~
-
ไคน์
ข้านึกว่านางชอบดอกพริมโรสสีขาวซะอีก
-
รินะ
ดอกพริมโรส.. มีขาว?
-
รินะหยุดมือลง
-
ไคน์
?
-
ไคน์
เป็นอะไรไป
-
รินะ
ทำไมถึงรู้เรื่องที่ท่านเลร่าชอบดอกพริมโรสสีขาวได้ล่ะคะ
-
ไคน์
นั่นก็เพราะข้าเป็นคนมอบเมล็ดดอกนั่นให้เลโอยังไงล่ะ
-
ไคน์
แล้วเจ้าเลโอก็เอาไปให้เลร่าปลูก..
-
ไคน์
ทั้งๆ ที่มันหายากมากเลยนะ
-
ไคน์
ข้าอุส่าหาเมล็ดดอกนั่นให้เขาแล้วแท้ๆ
-
ไคน์
กลับไม่สำนึกบุญคุณอะไรเล๊ย
-
ไคน์
พูดถึงเรื่องนี้ข้ายังไม่ได้ทวงบุญคุณกับเขาเลยสิ
-
ไคน์
ไว้ค่อยไปทวงทีหลังก็แล้วกัน
-
รินะ
...
-
ไคน์
แล้ว.. มันทำไมหรอ?
-
รินะ
คุณจำไม่ได้หรอคะ
-
รินะ
ว่าได้เมล็ดนั่นมายังไง
-
ไคน์
เอ๊ะ!?
-
ไคน์
จะว่าไป..
-
ไคน์ทำท่าครุ่นคิด
-
รินะ
...
-
เขา.. จำ มันไม่ได้..
-
รินะก้มลงเก็บดอกไม้ต่อไป..
-
ไคน์
เอ๊!?
-
ไคน์
หลังจากที่กลับมาจากชายแดนครั้งแรกก็เอาให้เลโอ..
-
ไคน์
งั้นก็แปลว่าได้มาก่อนกลับชายแดน..
-
ไคน์
แต่ไม่เห็นมีความทรงจำนั้นอยู่เลยนะ
-
ไคน์
เอ๊~
-
ไคน์
ทำไมถึงนึกไม่ออกกัน?
-
รินะ
...
-
รินะลุกขึ้นยืน
-
ไคน์
!?
-
ไคน์
จะกลับแล้วหรอ?
-
รินะ
จะอยู่ต่อทำไมล่ะคะ
-
รินะเดินออกไป
-
ไคน์เดินตามหลัง
-
ไคน์
ต่อปากต่อคำเก่งจริงจริ๊ง
-
รินะ
พูดว่าอะไรนะคะ
-
รินะเหลียวหลังกลับมา
-
ไคน์
เปล๊า~
-
ไคน์หลบตาผิวปากกลบเกลื่อน
-
รินะ
...
-
รินะจ้องไคน์ซักพักก่อนสะบัดหน้าเดินออกไป
-
ไคน์
...
-
.
-
.
-
.
-
หลังจากนั้น..
-
ไคน์ก็กลับไปส่งรินะที่ห้องก่อนกลับมาที่บ้านตัวเอง..
-
ไคน์
เห้อ~
-
ไคน์
เหนี่อยจังเลยแหะ
-
ไึน์ล้มตัวนอนลงไปบนเตียง
-
ไคน์
พรุ่งนี้เลโอไม่อยู่..
-
ไคน์
นานๆ ทีจะมีเวลาว่างพักบ้างล่ะนะ
-
ไคน์
ถ้างั้นขอโอกาสหลับยาวๆ เลยละกัน
-
ไคน์ฟุบตัวหลับไป
-
.
-
.
-
.
-
.
-
ในวันที่หิมะตก..
-
???
ฮือ~
-
???
ฮือๆๆ
-
???
ใครก็ได้..
-
เสียงเด็กผู้หญิงหรอ?
-
???
ใครก็ได้.. ช่วยข้าด้วย..
-
???
ฮือๆ
-
???
กรรร
-
ฝูงหมาป่ากลุ่มหนึ่งขู่เด็กสาวที่ตัวสั่นกลัวอยู่ใต้ต้นไม้
-
???
ใคร.. ก็ได้..
-
???
ช่วยหนูด้วย..
-
???
ท่านพ่อ.. ท่านแม่.. ฮือ
-
เด็กหนุ่มคนหนึ่งกระโดดลงมาจากต้นไม้
-
ไคน์
ฮึ!
-
ลงมาตรงหน้าเด็กสาวพอดี..
-
???
!?
-
เด็กหนุ่มยกนกหวีดอันหนึ่งขึ้นมาเป่า
-
ไคน์
ออกไปซะ!!
-
เหล่าหมาป่าเมื่อได้ยินเสียงนั้นก็รีบหนีออกไปทันที
-
???
อ๊ะ!?
-
เด็กหนุ่มยื่นมือให้เด็กสาว
-
ไคน์
ไม่เป็นไรใช่มั้ย
-
???
ขะ.. ขอบคุณนะ..
-
เด็กสาวรับมือนั่นของเด็กหนุ่ม
-
เด็กสาวพยุงตัวขึ้นแต่..
-
???
อ๊ะ!?
-
ไคน์
!?
-
ไคน์
เป็นอะไรหรือเปล่า!?
-
???
แค่ถูกกัดที่ขาน่ะ
-
???
ไม่หรอก..
-
ไคน์
ขอดูแผลหน่อย
-
???
อ๊าย!?
-
เด็กหนุ่มก้มลงไปดูแผลที่ขาของเด็กสาว
-
ไคน์
...
-
ไคน์
กลับไปที่ฐานลับของข้าก่อนเถอะ
-
ไคน์
ตอนนี้ยังดีที่ไม่เป็นอะไรมาก
-
ไคน์
แต่ถ้าปล่อยทิ้งไว้นานๆ อาจจะไม่ขยับได้อีกแล้ว
-
???
เอ๊ะ!?
-
ไคน์
ขึ้นมาสิ
-
เด็กหนุ่มย่อตัวลง
-
ไคน์
อากาศวันนี้ค่อนข้างหนาวกว่าปกติ
-
ไคน์
รีบกลับไปที่กระท่อมก่อนที่จะเป็นหวัดเถอะ
-
???
อะ.. อื้ม..
-
เด็กสาวขึ้นไปที่หลังของเด็กหนุ่ม
-
เด็กหนุ่มอุ้มเด็กสาวขึ้นมา.. แล้วแบกกลับไปที่กระท่อม..
-
???
ทำไม..
-
ไคน์
หืม?
-
???
ทำไมถึงช่วยคนแปลกหน้าอย่างข้าล่ะ
-
ไคน์
เพราะข้าอยากช่วยถึงช่วยยังไงล่ะ
-
???
เพราะเหตุผลแค่นั้นหรอ?
-
ไคน์
เหตุผลแค่นี้แหละ
-
???
...
-
???
ขอบคุณนะ..
-
ณ กระท่อม
-
เด็กหนุ่มว่งเด็กสาวนั่งลงบนเก้าอี้
-
แล้วตัวเองย่อลงนั่งทายาให้เด็กสาว
-
ไคน์
มันแสบหน่อยนะ
-
???
อ๊ะ!?
-
ไคน์
เป็นไรมั้ย
-
???
😖 //ส่ายหน้า
-
ไคน์
ทนหน่อยนะ
-
ไคน์
เดี๋ยวก็เสร็จแล้วล่ะ
-
เด็กหนุ่มทายาแล้วก็พันแผลให้เด็กสาวเสร็จ..
-
???
ขอบคุณ.. นะคะ
-
ไคน์
ไม่เป็นไรหรอก
-
ไคน์
แต่ว่าทำไมถึงอยู่ในป่าแบบนั้นคนเดียวล่ะ
-
???
ค.. คือว่า..
-
.
-
.
-
.
-
ไคน์
หนีออกจากบ้านมาเพราะพ่อแม่จับคู่แต่งงานให้น่ะหรอ
-
ไคน์
แต่เจ้าเพิ่งอายุเท่านี้เองนะ
-
ไคน์
จะมาแต่งงานในอายุเท่านี้มันก็..
-
???
ในฐานะของข้ามันเป็นเรื่องปกติค่ะ
-
ดูเหมือนว่า.. เด็กคนนี้จะเป็นชนชั้นสูง..
-
แต่ชนชั้นสูงแถวๆ นี้ก็มีแต่.. !?
-
???
แต่ไม่ว่ายังไงข้าก็ไม่ยอมเด็ดขาด
-
???
จึงหนีออกมาทั้งๆ แบบนั้น..
-
ไคน์
...
-
ไคน์ยื่นมือออกไปลูบหัวเด็กสาว
-
ไคน์
ไม่เป็นไรนะ
-
???
...
-
???
ขอบคุณนะคะ
-
ไคน์
☺
-
???
จริงด้วย!?
-
ไคน์
หือ?
-
???
นี่ค่ะ
-
เด็กสาวยื่นถุงใบหนึ่งให้เด็กหนุ่ม..
-
ไคน์
นี่คือ..
-
???
เป็นเมล็ดดอกพริมโรสสีขาวค่ะ
-
ไคน์
ดอกพริมโรสสีขาว?
-
???
ค่ะ
-
???
เป็นเมล็ดใช้เวลาเพาะมันนานมาเลยล่ะค่ะ
-
???
ข้าไม่มีอะไรที่จะตอบแทนคุณได้..
-
???
เพราะฉะนั้น..
-
ไคน์
...
-
ไคน์
ขอบคุณนะ
-
เด็กหนุ่มยื่นมือออกไปรับถุงนั้นมา
-
???
☺
-
ติ๊ง!! ต่อง!!
-
???
!!?
-
ไคน์
เสียงระฆัง?
-
???
ข้าต้องรีบกลับแล้ว..
-
ไคน์
เอ๊ะ!?
-
ไคน์
ด.. เดี๋ยวก่อน..
-
???
ต้องขอบคุณมากๆ เลยนะคะ
-
???
วันหลังข้าจะมาตอบแทนบุญคุณนี้อย่างแน่นอนค่ะ!
-
เด็กสาว
สัญญาเลยค่ะ
-
เด็กสาวยิ้มส่งกลับมาก่อนจะวิ่งออกไปเจ้าไปในป่าที่ปกคลุมด้วยหิมะ
-
ไคน์
...
-
.
-
.
-
.
-
ไคน์
!!?
-
ไคน์
ฝัน.. หรอ?
-
ไคน์
ทำไมเราถึงลืมเรื่องนี้ไปได้นะ!
-
ไคน์
มีแต่ต้องไปทวงคืนแล้วสิ..
-
ไคน์ลุกออกจากเตียงไป..
-
. . .
-
ที่ปราสาท..
-
หน้าห้องของรินะ
-
รินะ
!?
-
ไคน์
แฮ่กๆ
-
รินะ
มีอะไรหรอคะ
-
รินะ
เช้าขนาดนี้..
-
ไคน์
ข้า..
-
ไคน์
วันนี้ข้ามา..
-
ไคน์
ทวงบุญคุณคืนน่ะ
-
รินะ
!!?
-
ไคน์เดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้ารินะ
-
ไคน์
คงยังไม่ลืมสินะ
-
รินะ
ให้ตายสิคะ
-
รินะ
เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนมากเลยนะคะ.. คุณน่ะ
-
รินะ
ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนออกจะใจดีขนาดนั้น
-
ไคน์
กาลเวลามันเปลี่ยนคนเราได้..
-
ไคน์
จริงมั้ยล่ะ
-
ไคน์
😁
-
รินะ
งั้นหรอคะ
-
ไคน์
งั้นสัญญาที่ให้ไว้..
-
ไคน์
ข้าจะทำให้มันเป็นจริงเอง..
-
รินะ
จะทำยังไงล่ะคะ
-
ไคน์
นั่นสินะ..
-
ไคน์
คงต้องสวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายล่ะมั้ง~
-
รินะ
!!?
-
ไคน์
ว่าไง..
-
รินะ
ไหนล่ะคะ?
-
รินะ
แหวน..
-
ไคน์
ฮึๆ
-
ไคน์ล้วงแหวนออกมาจากกระเป๋ากางเกง
-
แล้วสวมมันไว้ที่นิ้วนางข้างซ้ายของรินะ
-
ไคน์
ข้าทำสัญญาให้เป็นจริงแล้วนะ
-
รินะ
ค่ะ!
-
ทั้งๆ ที่เป็นฤดูหนาว.. แต่กลับมาฤดูใบไม้ผลิมาปกคลุม..
-
Fin~
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
สวัสดีค่ะ 🙏
มณีจันทร์เองนะคะ ชื่อนี้เป็นนามปากกา
มณีจันทร์เพิ่งเริ่มเขียนนิยายแบบนี้เป็นครั้งแรกค่ะ มีผิดพลาดประการใดก็ขอโทษด้วยนะคะ
ยังไงก็ฝากติดตามกันและเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ 🤗
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น