ไม่มีอีกแล้ว 💥 [END SEASON ONE]
-
เอมมี่
-
เอมมี่
......
-
อลัน
ไปเก็บของแล้วกลับดูไบกับพี่
-
เอมมี่
พี่อลัน!!!!
-
ฉันมองพี่ชายที่เข้มงวดด้วยสายตาอ้อนวอนแต่ก็ไร้ความปรานี
-
อลัน
ไม่ต้องพูดมาก จะไปเก็บเองหรือให้พี่ไปเก็บ
-
เอมมี่
พี่อชิคะ
-
อชิ
.......
-
ฉันพยายามหันไปขอความช่วยเหลือจากพี่อชิแต่ก็ไร้การตอบกลับ
-
อทิต
กลับเถอะ อยู่ที่นี่พวกพี่คุ้มครองลำบาก
-
เอมมี่
มี่ไม่กลับนะคะ มี่อยากอยู่ที่นี่
-
อธิ
ทำไม!! รีบกลับซะ พวกพี่จะได้สบายใจ
-
เอมมี่
ไม่!!
-
อลัน
..........
-
เอมมี่
มี่ไม่อยากย้ายไปย้ายมาอีกแล้ว
-
อชิ
มี่
-
เอมมี่
ทำไมคะ มี่แค่อยากใช้ชีวิตเองบ้าง
-
อลัน
แล้วเป็นยังไง? ผลที่ได้มันคือแบบนี้เหรอ
-
เอมมี่
อึก
-
อชิ
พอเถอะ พวกพี่กำลังทำให้น้องเสียใจนะ
-
พี่อชิที่แพ้น้ำตาของฉันเริ่มใจอ่อนและพูดเตือนสติพี่คนอื่นๆ
-
อลัน
.........
-
เอมมี่
มหาวิทยาลัยที่แม่เจอกับพ่อ และเคยสร้างความทรงจำด้วยกัน มี่ก็อยากเรียนที่ดีๆแบบนี้บ้าง
-
อธิ
ทำไมเดี๋ยวนี้ดื้อจังห๊ะ!!
-
เอมมี่
มี่ก็แค่.....
-
อธิ
กลับไปที่โน่นด้วยกันซะ จะได้จบๆ
-
เอมมี่
มี่ไม่อยากกลับไปอยู่เป็นเหมือนนกน้อยในกรงทองอีกแล้วค่ะ
-
อธิ
ตามใจแล้วกัน!!
-
พี่อธิเริ่มโมโหแล้วเดินหนีออกไปจากห้องทันทีเพราะคงไม่อยากหงุดหงิดที่ฉันดื้อแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
-
อชิ
พี่อลัน
-
อลัน
ออกไปก่อน พี่ขอคุยกับมี่สองคน
-
อชิ
ครับ
-
อทิต
มี่....โตแล้วก็คิดเองนะว่าจะเอายังไง
-
เอมมี่
.........
-
พี่อชิกับพี่อทิตเดินออกไปจากห้องและปล่อยให้พี่อลันก้บฉันอยู่ในห้องสองคน
-
อลัน
ที่ไม่ไปเพราะคาร์ลอสหรือเปล่า
-
เอมมี่
!!!!!
-
ฉันตกใจที่พี่อลันเอ่ยชื่อของคนที่ฉันไม่คาดคิดว่าเค้าจะรู้จัก
-
อลัน
อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้นะมี่
-
เอมมี่
...........
-
อลัน
ถ้าธิรู้....
-
เอมมี่
อย่านะคะ!!!
-
อลัน
.........
-
พี่อลันเงียบและมองหน้าฉันนิ่งๆ ร่างสูงเอนหลังกับโซฟานุ่มแล้วไขว้ห้างแต่สายตายังคงจับจ้องมาที่ฉันไม่ละสายตา
-
ถึงพี่อลันจะรู้เค้าก็จะไม่ทำลายโดยไม่มีเหตุผล แต่พี่อธิไม่เหมือนกัน ถ้ารู้ว่าคาร์ลอสเป็นแฟนฉันและเรียนที่นั้น มีหวังได้วุ่นวายแน่ๆ
-
เอมมี่
ถ้าพี่ธิรู้....
-
อลัน
มันได้ไปอาละวาดแน่
-
เอมมี่
พี่ลันคะ มี่ขอร้อง
-
อลัน
รักมันมากเลยเหรอ?
-
เอมมี่
เราสองคนจบกันไปแล้วค่ะ
-
อลัน
........
-
เอมมี่
มี่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคนแบบนั้นอีกแล้ว
-
อลัน
แน่ใจเหรอ?
-
เอมมี่
ค่ะ และพี่ก็อย่าเอ่ยชื่อเค้าให้มี่ได้ยินอีกนะคะ
-
อลัน
งั้นพี่จัดการมันเลยเป็นไง
-
เอมมี่
ยะ อย่า!!
-
อลัน
........
-
เอมมี่
มี่อยากจบไม่อยากมีอะไรเกี่ยวข้องกับเค้าอีกแล้วค่ะ
-
ใช่แล้วล่ะ เอมมี่....เธอเกลียดคาร์ลอส จำเอาไว้ว่าเกลียด
-
อลัน
รั้นจะมาเรียนพี่ก็ให้มา แล้วดูสิว่าเป็นยังไง
-
เอมมี่
........
-
อลัน
มีแฟน แถมมีเรื่องตบตีอีก พี่ควรทำยังไงกับเราดี
-
เอมมี่
มี่ผิดไปแล้วค่ะ มี่ยอมรับผิดทุกอย่าง
-
ฉันส่งสายตาอ้อนวอนไปให้พี่ชายเพื่ออยากให้เค้าใจอ่อน
-
ตอนที่พ่อกับแม่เสียฉันยังเด็กมากๆพี่อลันต้องกลายเป็นเสาหลักของครอบครัวและดูแลฉันแทนท่านทั้งสอง
-
ทุกอย่างดีและสมบูรณ์แบบ ฉันได้อยู่คฤหาสน์ใหญ่โตที่ดูไบ อยากได้อะไรแค่เอ่ยปาก ก็จะได้สิ่งนั้นทันที ทุกย่างก้าวจะมีคนรับใช้คอยอำนวยความสะดวก
-
แต่มันสมบูรณ์แบบเกินไป....ฉันเหมือนนกน้อยในกรงทอง ถึงกรงจะถูกประดับไปด้วยเพชรพลอยแตาก็ขาดอิสระ
-
ในชีวิตมีแค่ริต้าที่เป็นลูกสาวของเพื่อนสนิทคุณพ่อคุณแม่ เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของฉัน
-
การที่ให้ริต้าและแม่ของริต้ามาช่วยพูดเรื่องเรียนจนพี่อลันใจอ่อน ทำให้ฉันได้ออกมาสู่โลกภายนอกแบบอิสระอย่างเต็มตัว
-
อลัน
พี่จะอยู่ไทยสักพัก ระหว่างนี้ห้ามออกไปไหนอีก
-
เอมมี่
นี่พี่จะกักบริเวณมี่เหรอคะ!!
-
อลัน
ใช่
-
เอมมี่
พี่คะ!!
-
อลัน
พี่จะดูพฤติกรรมของเราไปก่อนแล้วค่อยตัดสินใจว่าจะเอายังไง
-
เอมมี่
.......
-
ฉันได้แต่เงียบและทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว พี่อลันเป็นคนเด็ดขาดหากฉันทำอะไรลงไปเค้าต้องโมโหแล้วไม่ฟังฉันอีก
-
เวลา 12:00 น.
-
เอมมี่
.......
-
อชิ
ทำไมมานั่งตรงนี้คนเดียวล่ะ
-
เอมมี่
.......
-
ฉันปาดน้ำตาก่อนจะหันไปมองพี่อชิที่เดินมานั่งข้างๆ
-
อชิ
พี่อลันกักบริเวณเหรอ
-
เอมมี่
อื้ม
-
อชิ
เข้าใจพวกพี่หน่อยนะ เราเป็นห่วงจริงๆ
-
เอมมี่
อึก
-
อชิ
........
-
เอมมี่
ฮือๆ
-
อชิ
เฮ้ออออ
-
พี่อชิขยับเข้ามากอดฉันเอาไว้แน่นเพื่อปลอบโยน ความอบอุ่นของพี่ชายยิ่งทำให้ฉันร้องไห้หนักเข้าไปอีก
-
เอมมี่
อึก มี่ไม่อยากกลับดูไบค่ะ ฮือๆ
-
อชิ
ถ้าไม่อยากกลับก็ทำตัวน่ารักหน่อยสิ
-
เอมมี่
ฮือๆ
-
อชิ
........
-
พี่อชิลูบหัวฉันเบาๆก่อนจะปล่อยให้ฉันร้องไห้อยู่แบบนั้น พี่อชิยังคงเป็นพี่ชายที่อบอุ่นของฉันเสมอ
-
เอมมี่
-
อชิ
........
-
เอมมี่
..........
-
พี่อชิอุ้มตัวฉันที่เหนื่อยจากการร้องไห้มาวางที่เตียงนอนอย่างเบามือ
-
อลัน
หลับเหรอ
-
อชิ
อื้ม
-
อลัน
........
-
อชิ
น้องร้องไห้หนักมากเลยรู้ไหม
-
เอมมี่
........
-
ฉันแกล้งหลับและฟังสิ่งทีาพี่อลันกับพี่อชิคุยกันต่อไปโดยไม่ขัดอีก
-
อชิ
ผมรู้สึกไม่ดีทุกครั้งที่เห็นน้องเสียใจ
-
อลัน
แต่ครั้งนี้น้องผิด แกจะให้ฉันปล่อยผ่านไปได้ยังไง
-
อชิ
ผมก็ไม่ชอบที่น้องจะเรียนที่นี่....แต่มันเป็นสิ่งเดียวที่น้องกล้าตัดสินใจเองโดยไม่มีพวกเราตัดสินใจแทน
-
อลัน
........
-
อชิ
มันเป็นสัญญาณบอกเราให้รู้ตัวแล้วนะพี่ว่าน้องอึดอัดแค่ไหน
-
อลัน
ฉันจะไปคิดอีกที ตอนนี้ปล่อยให้พักไปก่อน มีเรื่องคราวนี้ถึงกับเข้าโรงพยาบาล
-
อชิ
ก็ดีครับ น้องจะได้พักฟื้นด้วย
-
พี่อลันดูเหมือนจะอ่อนลงเพราะพี่อชิพูด อืออออ ขอบคุณนะคะพี่อชิ
-
สองวันผ่านไป....
-
อชิ
ไงเรา ร่างกายแข็งแรงดีหรือยัง
-
เอมมี่
ค่ะ หายปวดแล้ว
-
อชิ
เบื่อหรือเปล่า
-
เอมมี่
นิดหน่อยค่ะ พี่อลันไม่ให้มี่เล่นโทรศัพท์เลย
-
อชิ
ทำใจหน่อยนะ เราก็ดื้อจริงๆนั้นแหละ
-
เอมมี่
☹️☹️☹️
-
อชิ
พูดความจริง ยังจะมาทำหน้างอนพี่อีกนะ
-
เอมมี่
อือออ มี่เบื่อค่ะ
-
อชิ
งั้น....พี่หาเพื่อนให้เอาไหม
-
เอมมี่
คะ?
-
ริต้า
มี่!!
-
เอมมี่
ต้า!!
-
ฉันรีบวิ่งเข้าไปกอดเพื่อนรักด้วยความคิดถึงทันทีที่เห็นหน้า
-
ริต้า
อืออออ ฉันคิดว่าแปจะกลับดูไบไปแล้ว
-
เอมมี่
พี่อลันมีธุระที่ไทยน่ะเลยยังไม่ได้กลับ
-
ริต้า
ทุกคนเป็นห่วงแกมาเลยรู้ไหม
-
เอมมี่
อื้ม แล้วแกมาได้ยังไง
-
อลัน
พี่ไปรับมาเอง
-
เอมมี่
!!!!!
-
ริต้า
.......
-
เอมมี่
พี่อลัน....
-
อลัน
ทุกคนออกไปก่อนนะ พี่ขอคุยกับเอมมี่สองคน
-
อชิ
ไปเถอะ
-
ริต้า
ค่ะ
-
พี่อชิเดินนำริต้าออกไปจากห้อง ก่อนจะปิดประตูเพื่อความเป็นส่วนตัว
-
เอมมี่
ทำไมพี่ถึงไปรับริต้ามาหามี่คะ
-
อลัน
........
-
เอมมี่
หรือว่าพี่.....
-
อลัน
ถ้าจะอยู่ที่นี่....ต้องไม่ใช่คนที่อ่อนแอแบบนี้
-
เอมมี่
!!!!!
-
อลัน
ถ้ายังอ่อนต่อโลก กลับไปกับพี่ตอนนี้เลย
-
เอมมี่
เข้าใจแล้วค่ะ.....
-
อลัน
งั้น.....พี่อนุญาตให้อยู่ต่อ
-
เอมมี่
จริงนะคะ!!!
-
อลัน
อืม
-
เอมมี่
รักพี่อลันที่สุดเลยค่ะ!!!!!
-
ฉันรีบเข้าไปกอดพี่ชายสุดที่รักด้วยความดีใจที่เค้ายอมฉันง่ายๆ
-
อลัน
แต่....
-
เอมมี่
........
-
อลัน
ถ้ายังดูแลตัวเองไม่ได้แบบนี้ พี่จะมารับกลับทันที
-
เอมมี่
อืออออ ขอบคุณนะคะ
-
อลัน
.........
-
เอมมี่
งั้น....มี่กลับไป.....
-
อลัน
อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อน พรุ่งนี้พี่จะไปส่ง
-
เอมมี่
........
-
อลัน
ถึงหน้าหอพัก
-
เอมมี่
ค่ะ
-
ฉันได้แต่เชื่อฟังพี่ชายเพราะไม่อยากให้ยาวความ
-
เวลา 17:00 น.
-
เอมมี่
-
คาร์ลอส
(มี่ รับสายลอสหน่อย)
-
คาร์ลอส
(ได้โปรด ลอสจะบ้าตายอยู่แล้วนะ)
-
คาร์ลอส
(พี่ชายมี่พามี่กลับดูไบเหรอ มี่ครับ ลอสรักมี่มากนะ รักมากจนแทบจะขาดใจอยู่แล้ว)
-
คาร์ลอส
(อย่ากลับดูไบเลยนะ ลอสขอร้อง)
-
ฉันปิดข้อความของคนตัวสูงที่ไม่อยากเห็นหน้าก่อนจะโยนมันทิ้งไป คาร์ลอสคงรู้ข่าวจากพวกริวสินะ แต่ยังไงฉันก็ไม่มีวันอภัยให้เค้าอีกเด็ดขาด
-
อธิ
มี่
-
เอมมี่
คะ
-
ฉันหันไปมองพี่อธิที่เดินเข้ามาหาฉันที่ห้อง
-
อธิ
ทำไมต้องอยู่ที่นี่
-
เอมมี่
.......
-
อธิ
พี่ไม่ชอบเลยนะที่มี่เป็นแบบนี้
-
เอมมี่
มี่รู้ค่ะ
-
อธิ
พี่ไม่เห็นว่าที่นั้นมันจะน่าเรียนตรงไหน
-
เอมมี่
.......
-
อธิ
หรือว่ามีแฟน
-
เอมมี่
!!!!
-
ฉันมองพี่ชายด้วยความตกใจก่อนจะพยายามข่มใจไม่ให้ตื่นเต้นจนคนจับผิดจับได้
-
อธิ
จริงใช่ไหม!!
-
เอมมี่
มะ ไม่มีค่ะ!!
-
อธิ
อย่าให้รู้นะมี่
-
เอมมี่
ไม่มีจริงๆค่ะ
-
อธิ
ก็ดี
-
ฉันเดินเข้าไปกอดแล้วอ้อนเค้าเพื่อให้ลืมเรื่องที่ถาม นี่แหละนะลูกอ้อนไม้ตายที่ฉันใช้เวลาฉุกเฉิน ก็พี่ๆแพ้ความอ้อนของฉันนี่นา
-
เอมมี่
อืออออ จริงสิคะ มีพี่ชายจอมโหดตั้งสี่คนใครจะกล้าล่ะ
-
อธิ
แล้วไป ถ้ามีไอ้นั้นตายแน่
-
เอมมี่
ไม่มีหรอก
-
อธิ
ออกไปทานข้าวได้แล้ว
-
เอมมี่
ค่ะ
-
พี่อธิกอดคอฉันแล้วเดินออกไปที่ห้องอาหารทันที
-
เอมมี่
-
อทิต
ว้าววว นางฟ้าของพี่มาแล้ววว
-
เอมมี่
นี่...น้องไม่ใช่เด็กๆแล้วนะคะ
-
อทิต
แต่พี่ก็เห็นเราเป็นเด็กอยู่ดีนั้นแหละ
-
เอมมี่
อืออออ ปล่อยเลยนะ
-
ฉันผลักพี่อทิตออกห่างเมื่อเค้าเข้ามากอดเหมือนฉันเป็นเด็กๆ
-
อชิ
เลิกแกล้งน้องสักที กินข้าวซะ
-
อทิต
😒😒😒
-
อลัน
ห้องนอนแคบไปหรือเปล่า
-
เอมมี่
ไม่ค่ะ นอนสบายมากเลย
-
อลัน
ถ้าไม่ชอบพี่จะให้คนหาบ้านใหม่ให้
-
เอมมี่
ไม่ต้องค่ะๆ มี่อยู่ได้สบายมากเลย
-
อลัน
ถ้าชอบก็ดีแล้ว
-
อธิ
แต่ห้องผมแคบไปนิดนะ
-
เอมมี่
มาอยู่แค่ชั่วคราวไม่ต้องเวอร์มากก็ได้ค่ะ
-
อธิ
😒😒😒
-
เอมมี่
ทานข้าวเสร็จพี่อทิตไปช็อปปิ้งกันนะคะ
-
อทิต
หืม?
-
อชิ
ช็อปปิ้ง?
-
อธิ
แปลกจัง
-
เอมมี่
แปลกตรงไหนคะ
-
อลัน
ไปช็อปเหรอ?....ค่อยดูเป็นมนุษย์ขึ้นมาหน่อย
-
พี่นั้นแหละที่ไม่เหมือนมนุษย์ที่สุดในบ้าน ยังมีน่ามาว่าคนอื่นอีกนะ😒
-
เอมมี่
มี่แค่อยากซื้อเสื้อผ้าใหม่
-
อลัน
ก็ดี ซื้อมาเยอะๆนะ
-
อธิ
เอาให้พี่อลันหมดตัวเลยนะมี่
-
อลัน
อย่าพูดเรื่องที่เป็นไปไม่ได้แบบนั้นสิ
-
เอมมี่
😒😒😒
-
ไรท์ : จ้า รู้แล้วว่ารวยมาก เหม็นสาบคนรวย 🙄
-
อชิ
แบบนั้นก็ดีแล้ว พี่ค่อยหายห่วงหน่อย
-
เอมมี่
ค่ะ
-
อทิต
ทานเยอะๆนะ อยู่นี่ผอมไปเยอะเลย
-
เอมมี่
ค่ะ 😊
-
ฉันตักข้าวเข้าปากก่อนจะตักกับข้าวให้พี่ๆทุกคน ช่วงนี้ทำตัวดีๆหน่อยแล้วกัน
-
ห้างสรรพสินค้า K
-
อทิต
ซื้ออะไรดี
-
เอมมี่
พี่ช่วยมี่เลือกเสื้อผ้าหน่อยค่ะ
-
อทิต
ใส่แบบเดิมก็ดีแล้วนี่
-
เอมมี่
ไม่เอาค่ะ
-
อทิต
เอาแบบไหนดีล่ะ
-
เอมมี่
อื้อ.....
-
“มี่ห้ามแต่งหน้าแต่งตัวเด็ดขาด ใส่กระโปรงก็ห้ามเลยข้อเท้า”
-
ฉันคิดถึงคำพูดของคาร์ลอสแล้วมองไปที่ร้านเสื้อผ้าทันที
-
อทิต
เดี๋ยวๆๆ
-
เอมมี่
หืม?
-
อทิต
แน่ใจเหรอ?
-
เอมมี่
แน่ค่ะร้านนี้แหละ
-
ฉันเข้าไปในร้านเสื้อผ้าแล้วเลือกทุกแบบที่คิดว่าคาร์ลอสจะไม่ชอบ
-
อทิต
........
-
เอมมี่
สวยไหม
-
อทิต
สวยแต่โป๊
-
ฉันมองเสื้อครอปสีดำกับกางเกงขาสั้นแล้ววางมันลงที่ตะกร้าทันที
-
เอมมี่
ทีสาวๆในสต็อกพี่ใสยังชอบเลย
-
อทิต
นั้นมันคนอื่น ไม่ใช่น้องสาว
-
เอมมี่
สวยดีออก
-
อทิต
...........
-
ฉันเลือกเสื้อผ้าที่ขัดใจพี่ชายอีกหลายชุดแล้วให้เค้าเป็นคนจ่ายเงิน
-
เอมมี่
ขอบคุณนะคะที่พามี่มาช็อปปิ้ง
-
อทิต
อย่าใส่ให้พี่ธิเห็นนะ
-
เอมมี่
ไม่เป็นไรหรอกค่ะ จะเลือกใส่อันที่ไม่โป๊ไปนะคะ
-
อทิต
เฮ้อออ
-
เอมมี่
ไปค่ะ เลี้ยงเค้กน้องหน่อย
-
อทิต
อื้ม
-
เอมมี่
น่ารักจังเลย
-
ฉันกอดพี่ชายแล้วเข้าไปที่ร้านเค้กทันที รับรองว่าไปเรียนครั้งนี้ต้องสนุกมากแน่ๆ
-
วันต่อมา
-
อลัน
......
-
อชิ
จะใส่ชุดนี้ไปจริงๆเหรอ
-
อทิต
.........
-
ฉันมองชุดตัวเองก่อนจะส่งยิ้มให้กับพี่ชายทั้งสามคน เสื้อครอปสีดำกับกางเกงขาสั้นใส่คู่กับรองเท้าผ้าใบสีขาว รวมๆแล้วไม่โป๊มากแต่เซ็กซี่สุดๆเลยแหละ
-
เอมมี่
ไม่เห็นจะโป๊เลยนี่คะ 😊
-
นายได้กระอักเลือดตายแน่คาร์ลอส
-
เอมมี่คนเดิมได้ตายไปแล้ว....รอหน่อยนะความสนุกกำลังจะมา 😏
-
END SEASON ONE.
-
ผลส้ม สีชมพู 🌸🌸
โปรดติดตามตอนต่อไป....💥💥💥💥
-
ผลส้ม สีชมพู 🌸🌸
เรื่องราวของคาร์ลอส เอมมี่จะเข้มข้นขึ้นกว่าเดิม เอมมี่ผู้อ่อนต่อโลกออกไป เจ๊มี่กำลังจะมา รอติดตามนะคะทุกคน!!!!
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น