พอกันที 🌟
-
ณิษา
........
-
ฉันขยับตัวลุกขึ้นพร้อมกับความปวดร้าวที่คนป่าเถื่อนกระทำเอาไว้ ฉันมองไปรอบๆห้องก็พบว่าเค้าไม่อยู่ในห้องแล้ว
-
ปัง!!
-
ณิษา
!!!!!!!
-
มีมี่
อือออออออ
-
พอร์ช
อือออออ
-
ฉันมองคู่ชายหญิงที่กอดรักฟัดเหวี่ยงจูบกันอย่างดูดดื่ม ก่อนที่ทั้งคู่จะล้มลงบนเตียงที่ฉันนั่งอยู่
-
ณิษา
.............
-
พอร์ช
ออกไปสิ ฉันจะใช้เตียง
-
ณิษา
!!!!!!
-
พี่พอร์ชหันมาพูดก่อนจะก้มลงไปคลอเคลียบริเวณต้นคอของมีมี่อีกครั้งโดยไม่สนใจฉันเลยสักนิด
-
ฉันค่อยๆพยุงร่างกายของอันบอบช้ำแล้วเดินพาหัวใจที่แตกร้าวออกมาด้วย ทำไมต้องกอดจูบกับผู้หญิงคนอื่นด้วย ทำไมไม่แคร์ความรู้สึกฉันบ้าง
-
พอร์ช
เดี๋ยว
-
ณิษา
........
-
คนตัวสูงเดินออกมาจากห้องนอนแล้วตรงมากระชากแขนฉันเอาไว้
-
พอร์ช
ระหว่างที่ฉันมีความสุขอยู่ อย่าคิดที่จะหนี
-
ณิษา
โอ๊ย!!
-
มือหนากระชากแขนฉันเข้าไปในห้องนอนเล็กแล้วผลักฉันไปที่เตียงอย่างแรง
-
พอร์ช
อยู่นี่ห้ามไปไหน
-
ณิษา
พี่จะทำอะไร!! ณิษาเจ็บนะ
-
พี่พอร์ชถอดเน็กไทที่คอออหมาแล้วเอามามัดที่แขนฉันเอาไว้ทั้งสองข้างก่อนจะผูกไว้ที่เตียง
-
พอร์ช
ก็กันเมียไปหาชู้ไง
-
ปัง
-
ณิษา
อึก ฮือๆ
-
คนตัวสูงมัดฉันกับหัวเตียงเอาไว้แน่นก่อนจะเดินออกไปหาคู่รักที่รอมีความสุขด้วยกันที่ห้องใหญ่ คืนนี่เค้าคงกอดจูบกับมีมี่ คนที่เค้ารัก ไม่ใช่คนที่เค้าเหลียดแบบฉัน
-
เวลา 12:00 น.
-
พอร์ช
ลุกขึ้น
-
ณิษา
.........
-
พี่พอร์ชจับแขนฉันให้ลุกขึ้นก่อนจะลากออกไปด้านนอกด้วยความรุนแรง
-
มีมี่
........
-
พอร์ช
ทานข้าวกันเถอะครับมีมี่
-
มีมี่
ค่ะ
-
ณิษา
........
-
ฉันนะลงตรงข้ามพี่พอร์ชกับมีมี่ที่ดูมีความสุขกันเหลือเกิน
-
พอร์ช
รอหน่อยนะครับมีมี่ ถ้าผมหย่าเราคงจะมีความสุขด้วยกันสักที
-
มีมี่
เมื่อไหร่จะครบสองปีคะ
-
พอร์ช
อาจจะไม่ถึง ถ้าผมทนไม่ไหวคงหย่าเร็วๆนี้
-
ณิษา
..........
-
มีมี่
นั้นสินะคะ ก็คนมันไม่ได้รักกัน
-
ฉันวางช้อนในมือก่อนจะเดินออกมาทันที
-
พอร์ช
จะไปไหน!!
-
ณิษา
........
-
พี่พอร์ชลุกขึ้นมากระชากแขนฉันไม่ให้เดินหนี
-
พอร์ช
ไปนั่งทานข้าว
-
ณิษา
เชิญทานตามสบายค่ะ ณิษาไม่ทาน
-
พอร์ช
ฉันสั่ง
-
ณิษา
ทำไมณิษาต้องฟังคำสั่งพี่ด้วยคะ
-
พอร์ช
ตลกเหรอ?
-
ณิษา
โอ๊ย!!
-
มือหนาดึงฉันไปนั่งที่เดิมก่อนจะจับคางฉันแล้วออกแรงบีบอย่างรุนแรง
-
ผลึก!!
-
พอร์ช
!!!!!
-
ฉันผลักพี่พอร์ชสุดแรงจนเค้าเซไปจนเกือบจะล้ม แต่พอจะเดินหนีเค้าก็ตามเข้ามากระชากแขนฉันอีกครั้ง
-
ณิษา
ปล่อยนะ!!
-
พอร์ช
กล้ามากเลยนะณิษา!!
-
ณิษา
ณิษากล้ามากกว่านี้อีก!!
-
พอร์ช
นี่!! หยุดนะ!!
-
ฉันพยายามดิ้นจนสุดแรงเพื่อให้หลุดพ้นจากการเกาะกุมของอ้อมแขนแกร่ง
-
ณิษา
บอกให้ปล่อยไง!!!
-
เพี๊ยะ!!!
-
พอร์ช
!!!!!
-
มีมี่
พอร์ช!!
-
ทันทีที่ฉันสลัดตัวออกจากอ้อมแขนหนาได้สำเร็จฉันก็ตบเข้าไปที่แก้มซ้ายของพี่พอร์ชอย่างแรงด้วยความโกรธ
-
ในเมื่อเค้าไม่ฟังแล้วเลือกที่จะประชดโดยการเอายัยมีมี่เข้ามาฉันก็ไม่จำเป็นต้องแคร์เค้า
-
พอร์ช
ณิษา!!
-
มีมี่
แกกล้าตบหน้าพอร์ชเหรอ!!!
-
เพี๊ยะ!!!
-
มีมี่ที่โกรธพี่พอร์ชก็ตบเข้ากลางใบหน้าของฉันอย่างแรงก่อนจะผลักฉันให้ออกห่าง
-
ณิษา
.......
-
มีมี่
แก!!
-
พลึบ!!!
-
ณิษา
ฉันจะยอมให้เธอตบหน้าฉันแค่ครั้งเดียว อย่าคิดจะตบฉันเป็นครั้งที่สอง
-
มีมี่
!!!!!!
-
ฉันคว้ามือร่างบางเอาไว้แน่นห่อนจะออกแรงบีบอย่างแรงด้วยความโกรธ
-
ณิษา
และถ้าฉันจะทำเธอตอบ ฉันจะไม่หยุดแค่ตบแน่
-
พอร์ช
.........
-
ณิษา
ถ้าอยากจะหย่านัก ถึงเวลาณิษาหย่าให้แน่ค่ะไม่ต้องห่วง
-
พอร์ช
........
-
ณิษา
ถึงวันนั้นอยากจะแต่งงานหรือจะอยู่กับคนรักของพี่ยังไงก็เชิญ
-
ฉันเดินกลับเข้าไปในห้องนอนก่อนจะคว้ากระเป๋าเดินทางออกมาแล้วกวาดเอาเสื้อผ้าในตู้ใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็ว
-
พอร์ช
ณิษา
-
ณิษา
........
-
พอร์ช
จะทำอะไร!!!
-
ณิษา
ณิษาจะกลับ!!
-
พอร์ช
ไม่!!
-
ณิษา
ปล่อย!!
-
พอร์ช
โอ๊ย!!
-
ฉันกัดแขนพี่พอร์ชเต็มแรงก่อนจะผลักเค้าให้ห่างจากตัว
-
มีมี่
พอร์ช
-
พอร์ช
กลับไปก่อนมีมี่!!
-
มีมี่
ทำไม!!
-
พอร์ช
บอกให้กลับไปไง!!
-
มีมี่
!!!
-
พี่พอร์ชไล่มีมี่เสียงดังก่อนจะลากตัวฉันไปอีกห้องหนึ่งอย่างรวดเร็ว
-
ณิษา
ปล่อย!!
-
พอร์ช
อย่าดิ้น!!
-
ณิษา
โอ๊ย!!
-
มือหนากดฉันลงไปที่เตียงก่อนจะคร่อมมาที่ตัวฉันอย่างแรง
-
พอร์ช
พี่ไม่ให้ไป!!!
-
ณิษา
อือออ ปล่อยนะ!! อยากจะไปก็ไปสิ!! อยากอยู่กับมีมี่นักก็ไปเลย ณิษาจะไปทำงานแล้วจะได้ไปจากพี่สักที!!
-
พอร์ช
!!!!!!!
-
ณิษา
อึก ฮือๆ ณิษาเบื่อ ฮือๆ เบื่อกับความไร้เหตุผลของพี่
-
พอร์ช
..........
-
ณิษา
ปล่อยณิษาไปสักที อึก ฮือๆ
-
พอร์ช
อยากไปมากนักเหรอณิษา
-
ณิษา
อึก ฮือๆ
-
พอร์ช
มันคงรอณิษาอยู่สินะ
-
ณิษา
ปล่อย ฮือๆ
-
พอร์ช
ไม่ปล่อย
-
ณิษา
ถ้าพี่เกลียดณิษามากก็อย่ามาทำอ่อนโยนกับณิษา ฮือๆ อย่าทำเหมือนพี่รักณิษา
-
พอร์ช
.........
-
ณิษา
อึก อืออออ
-
ริมฝีปากร้อนก้มลงมาประกบริมฝีปากของฉันอย่างอ่อนโยนก่อนจะเช็ดน้ำตาให้กับฉันเบาๆ
-
พอร์ช
แล้วณิษาล่ะ รักพี่บ้างไหม
-
ณิษา
........
-
ถ้าณิษาบอกว่ารักพี่จะรักเกลียดณิษาไหมคะ ถ้าณิษารักพี่ พี่จะรักณิษาตอบไหม
-
มีมี่
พอร์ช!!!
-
พอร์ช
เวรเฮ้ย!!!
-
ณิษา
อึก
-
ฉันที่กำลังจะพูดบอกรักพี่พอร์ชก็ต้องชะงักเพราะมีมี่ที่เดินเข้ามาผลักพี่พอร์ชที่คร่อมร่างฉันอยู่
-
พอร์ช
บอกให้กลับไปไง!! พูดไม่รู้เรื่องเหรอวะ!!
-
มีมี่
!!!!!
-
ณิษา
พี่นั้นแหละ!! เป็นคนพาเค้ามาเองจะไล่เค้าได้ยังไง!!
-
พอร์ช
........
-
ณิษา
ถอยไป!!
-
พอร์ช
ไม่!!
-
ณิษา
บอกให้ถอยไปไง!!
-
ฉันผลักพี่พอร์ชก่อนจะคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าแล้วเดินลงมาชั้นล่างทันที
-
พอร์ช
ณิษา!! เดี๋ยว
-
ณิษา
ปล่อย!!!
-
พอร์ช
ณิษา!! เปิดเดี๋ยวนี้นะ!!
-
พี่พอร์ชตบกระจกรถด้านข้างเพื่อให้ฉันเปิด แต่ฉันก็ขับออกไปโดยไม่สนเค้าอีก
-
สองชั่วโมงผ่านไป
-
บ้าน ณรงค์ทรัพย์
-
ณิษา
-
ณิษา
อึก ฮือๆ
-
ฉันยืนร้องไห้อยู่หน้าประตูรั้วด้วยหัวใจที่แตกสลาย ป้ายหน้าบ้านเขียนบอกว่าบ้านหลังนี้คือทรัพย์สินของธนาคาร ทำไมไม่มีใครบอกฉันเลยว่าบ้านฉันโดนยึด
-
ท่านผู้หญิง วรรณภา
หนูณิษา!!!
-
ณิษา
อึก ฮือๆ
-
คุณแม่ของพี่พอร์ชรีบลงจากรถแล้ววิ่งเข้ามากอดฉันเอาไว้แน่น
-
ท่านผู้หญิง วรรณภา
พอร์ชเป็นหัวหนูมากเลยนะรู้ไหม
-
ณิษา
พี่พอร์ช....เค้า...ฮือๆ
-
ท่านผู้หญิง วรรณภา
ไม่ร้องนะคะลูก
-
ณิษา
พ่อแม่ณิษาอยู่ไหนคะ
-
ท่านผู้หญิง วรรณภา
อยู่ต่างจังหวัดลูก อยู่บ้านพักของแม่เอง
-
ณิษา
ณิษาอยากเจอพวกท่านค่ะ ฮือๆ
-
ท่านผู้หญิง วรรณภา
เดี๋ยวแม่พาไปนะลูก แต่ตอนนี้ต้องกลับบ้านแม่ก่อนนะ
-
ณิษา
ไม่ค่ะ ณิษาไม่อยากเจอพี่พอร์ช
-
ท่านผู้หญิง วรรณภา
พอร์ชยังมาไม่ถึงหรอกลูก ไว้แม่จะไปส่งหนูแต่เช้าเลยนะ
-
ณิษา
จริงนะคะ
-
ท่านผู้หญิง วรรณภา
จ๊ะ กลับบ้านนะลูก ดูสิเท้าเป็นแผลเลย
-
ฉันก้มมองเท้าตัวเองที่มีแผลจากรองเท้าที่กัดฉันโดยไม่รู้ตัว ตั้งแต่ลงเครื่องมาฉันก็วิ่งขึ้นแท็กซี่แล้วตรงเข้ามาที่บ้านเลย
-
คฤหาสน์ บดินทร์ภพ
-
ณิษา
-
ท่านผู้หญิง วรรณภา
เดี๋ยวไปอาบน้ำแล้วค่อยลงมาทานข้าวนะลูก
-
ณิษา
ค่ะคุณแม่
-
ฉะนเดินเข้าไปในห้องของพี่พอร์ชก่อนจะเตรียมตัวอาบน้ำเพื่อผ่อนคลายความเหนื่อยล้า
-
เวลา 19:00 น.
-
ณิษา
-
ณิษา
อึก ฮือๆ
-
ฉันล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มด้วยความเจ็บปวด รอถึงตอนเช้าฉันจะไปหาพ่อกับแม่ให้เร็วที่สุดเลย
-
พอร์ช
ณิษา
-
ณิษา
!!!!
-
พอร์ช
เดี๋ยว!!
-
คนตัวสูงดึงแขนฉันเอาไว้ไม่ให้เดินหนีเค้าไปได้
-
ณิษา
ปล่อย
-
พอร์ช
ฟังพี่ก่อนสิ
-
ณิษา
ไม่!! พี่ไม่ฟังณิษา ณิษาก็ไม่ฟังพี่เหมือนกัน
-
พอร์ช
พี่ผิดไปแล้ว พี่ขอโทษ
-
ณิษา
ณิษาจะไปอยู่บ้านคุณแม่ที่ต่างจังหวัด จนถึงครบกำหนดณิษาจะหย่าให้
-
พอร์ช
!!!!!!!!
-
ณิษา
อึก ฮือๆ อยากจะไปอยู่กับมีมี่ก็เชิญ
-
พอร์ช
พี่ไม่ให้ไป
-
ณิษา
ปล่อยนะ!!!
-
พอร์ช
ไม่ครับ!!
-
พี่พอร์ชดึงฉันลงไปนอนที่เตียงก่อนจะกอดฉันเอาไว้แน่น
-
ณิษา
ถ้าพี่ไม่ปล่อย ณิษาจะโวยวายให้ดู
-
พอร์ช
ณิษา!!
-
ณิษา
ปล่อย!! ไอ้คนบ้า!! ปล่อยนะ
-
ท่านผู้หญิง วรรณภา
พอแล้วลูก
-
พอร์ช
แม่ครับ ช่วยพูดกับณิษาให้ผมหน่อยสิ
-
ณิษา
ปล่อยนะ!! อยากจะไปนอนกับใครก็เชิญดลย ฮือๆ อยากมีคนอื่นก็เชิญ
-
พอร์ช
.........
-
ท่านผู้หญิง วรรณภา
ออกไปก่อนนะพอร์ช แม่คุยกับณิษาเอง
-
พี่พอร์ชยอมเดินออกไปจากห้องและปล่อยให้ฉันอยู่ในห้องกับคุณแม่ตามลำพัง ยิ่งคิดถึงตอนที่เค้ากอดจูบกับมีมี่ฉันก็ยิ่งเจ็บปวด พอกันที ฉันจะไม่ทนอีกแล้ว
-
ผลส้ม สีชมพู 🌸
โปรดติดตามตอนต่อไป......🌟🌟🌟
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น