ปลอบโยน ♥️
-
บ้านพักต่างอากาศ พอร์ช
-
ณิษา
-
พอร์ช
ลุกขึ้น
-
ณิษา
.........
-
พอร์ช
ณิษา!!
-
ฉันพยายามเันตัวเองให้ลุกขึ้นแต่ก็ต้องล้มตัวลงไปนอนอีกครั้ง
-
ณิษา
อือออออ
-
พอร์ช
พี่บอกให้ลุกขึ้น!!
-
คนตัวสูงเดินเข้ามากระชากแขนฉันอย่างแรง
-
ณิษา
...........
-
พอร์ช
ทำไมตัวร้อนๆ
-
ณิษา
อึก ปล่อย
-
พี่พอร์ชขยับเข้ามากอดฉันเอาไว้แน่น ก่อนจะเอื้อมมือมาแตะหน้าผากฉันเบาๆ
-
พอร์ช
ไม่สบายทำไมไม่บอก
-
ณิษา
...........
-
พอร์ช
เฮ้อออ
-
ความอบอุ่นของอ้อมกอดของร่างสูงทำให้อาการปวดหัวของฉันเริ่มคลายลง ช่วงเวลานี้ทำไมฉันถึงรู้สึกอ่อนแอขนาดนี้นะ อยากกลับไปหาคุณพ่อคุณแม่จังเลย
-
ณิษา
พี่พอร์ช
-
พอร์ช
ครับ
-
ณิษา
ณิษาอยากเจอคุณแม่
-
พอร์ช
หลังแต่งงานนะครับ
-
ณิษา
ทำไมพี่ถึงยอมแต่งงานกับณิษาคะ อึก ทั้งๆที่พี่ไม่รักณิษา
-
พอร์ช
...........
-
ณิษา
อึก ฮือๆ คนใจร้าย
-
พอร์ช
ครับพี่มันใจร้าย
-
ณิษา
ฮือๆ
-
พี่พอร์ชลูบหัวฉันเบาๆก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมให้ฉันแล้วกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นกว่าเดิม
-
พอร์ช
.........
-
ฉันค่อยๆหลับตาลงเพราะความเหนื่อยล้า ทั้งกายและจิตใจมันเหมือนอยากสลายหายไปเต็มที
-
เวลา 10:00 น.
-
ณิษา
อือออออ
-
พอร์ช
ณิษา ทานข้าวก่อน
-
ณิษา
ไม่ค่ะ
-
พอร์ช
อย่าดื้อ ทานข้าวแล้วทานยา
-
คนตัวสูงประคองตัวฉันขึ้นนั่งแล้วยกโต๊ะอาหารมาใกล้ๆเตียง
-
ณิษา
........
-
พอร์ช
ตัวยังร้อนอยู่เลย
-
ณิษา
ณิษาอยากเจอคุณแม่ค่ะ ได้โปรดพาณิษาไปเจอท่านได้ไหมคะ
-
พอร์ช
ยังไม่ใช่ตอนนี้ครับณิษา
-
ณิษา
...........
-
พอร์ช
ทานข้าวก่อน
-
ฉันตักโจ๊กตรงหน้าเข้าปากอย่างช่วยไม่ได้ ทำไมคุณพ่อคุณแม่ถึงหายไปแบบนี้ ไม่มีใครเป็นห่วงณิษาเลยเหรอ
-
ณิษา
อิ่มแล้วค่ะ
-
พอร์ช
ทานนิดเดียวเอง ทานอีกให้หมด
-
ณิษา
ณิษาไม่หิวค่ะ
-
พอร์ช
ไม่หิวก็ต้องกิน
-
ณิษา
..........
-
พอร์ช
ทานข้าวณิษา ให้หมด
-
คนตัวสูงยื่นช้อนมาป้อนฉันก่อนจะสั่งเสียงเข้มและจ้องมองฉันอย่างเอาเรื่อง
-
ณิษา
ค่ะ
-
ฉันอ้าปากรับโจ๊กที่พี่พอร์ชยื่นมาป้อนให้ฉันเพราะเริ่มกลัวสายตาของเค้า
-
พอร์ช
ดีมาก
-
ณิษา
ณิษาไม่ไหวแล้วค่ะ กลืนไม่ลงแล้วค่ะ
-
พอร์ช
งั้นก็ทานยา
-
พี่พอร์ชวางช้อนหลังจากที่ป้อนฉันได้สามคำ
-
ณิษา
อืออออ พี่พอร์ช
-
พอร์ช
หนาวหรือเปล่า
-
ณิษา
ไม่ค่ะณิษาอึดอัด
-
ฉันพยายามดันตัวพี่พอร์ชให้ออกห่างเมื่อเค้าขยับเข้ามากอดฉันเอาไว้แน่น
-
พอร์ช
อือออออ อุ่นจัง
-
ณิษา
พี่พอร์ช
-
พอร์ช
ข้างนอกฝนตกแบบนี้หนาวจะตาย
-
ณิษา
อืออออ
-
คนตัวสูงก้มลงมาคลอเคลียบริเวณต้นคอของฉันอย่างอ่อนโยนเพื่อหาไออุ่นจากฉัน
-
พอร์ช
อุ่นจริงๆเลย
-
ณิษา
.............
-
พอร์ช
อยากหายไวๆไหม
-
ณิษา
???
-
พอร์ช
เค้าบอกว่าออกกำลังกายแล้วจะหาย
-
ณิษา
จะบ้าหรอคะ!! ปล่อยเลยนะ!!
-
พอร์ช
อือออออออ ณิษา
-
ณิษา
อืออออ หยุดนะคะ!!
-
คนตัวสูงขยับขึ้นมาคร่อมร่างฉันเอาไว้แน่น
-
พอร์ช
หึหึหึ
-
ณิษา
อือออออ
-
พอร์ช
หวานจังเลยเมียพี่
-
ณิษา
คนบ้า!!
-
พอร์ช
อือออ ณิษา
-
คนตัวสูงก้มลงมาบดขยี้ริมฝีปากของฉันอย่างร้อนแรงก่อนจะเลื่อนลงมาคลอเคลียบริเวณต้นคอของฉันอย่างอ่อนโยน
-
ณิษา
ยะ หยุดนะ!!
-
พอร์ช
หึหึหึหึหึ
-
คนตัวสูงก้มลงมามอบสัมผัสอันลึกซึ้งและร้อนแรงให้กับฉันในที่สุด
-
เวลา 12:00 น.
-
ณิษา
..........
-
พอร์ช
ลุกขึ้นไหวไหม
-
ณิษา
ค่ะ
-
พอร์ช
พี่ให้คนเตรียมอาหารไว้ให้แล้วลงไปทานกันนะ
-
ณิษา
พี่พอร์ช
-
พอร์ช
ครับ
-
ฉันเรียกเค้าเอาไว้อีกครั้ง จะถามเค้าดีไหม...ว่าขอทำงานได้ไหม
-
ณิษา
ไม่มีอะไรค่ะ
-
พอร์ช
ลงไปทานข้าวดีกว่านะ
-
ณิษา
ค่ะ
-
คนตัวสูงเอื้อมมือมากอดเอวฉันเอาไว้แน่นแล้วพาลงไปข้างล่างทันที
-
พอร์ช
มีของโปรดณิษาทั้งนั้นเลย
-
ณิษา
หืม?
-
พอร์ช
อันนี้คุณป้าทำมาให้นะ หมูทอดกระเทียม
-
ณิษา
!!!!!!!
-
ฉันมองอาหารตรงหน้าด้วยความรู้สึกตื่นเต้น
-
พอร์ช
ทานสิครับ
-
ณิษา
แล้วคุณแม่ล่ะคะ!! ท่านอยู่ไหน
-
พอร์ช
ท่านให้คนส่งมาให้
-
ณิษา
อึก ทำไมท่านไม่มาเองคะ
-
พอร์ช
ท่านไม่ว่างนะครับ
-
ณิษา
...........
-
พอร์ช
ทานข้าวนะ
-
ณิษา
อึก ฮือๆ คุณแม่
-
พอร์ช
ณิษา
-
ณิษา
คุณแม่ไม่คิดถึงณิษาเลยเหรอคะ ทำไมไม่มาหาณิษาบ้าง
-
พอร์ช
.........
-
ณิษา
ณิษา.....อึก....คิดถึง
-
พี่พอร์ชขยับเข้ามากอดฉันเอาไว้แน่นเพื่อปลอบฉันไม่ให้ร้องไห้ ฉันคิดถึงพวกท่านจนใจจะขาดอยู่แล้ว ป่านนี้ทั้งคุณพ่อคุณแม่จะเป็นยังไงบ้าง
-
พอร์ช
อยู่กับพี่.....คิดถึงแต่พี่ได้ไหม
-
ณิษา
อึก
-
พอร์ช
ต่อไปพี่ก็จะมีแต่ณิษา....อย่ากังวลเลยนะครับคนดี
-
ณิษา
อึก ฮือๆ
-
มือหนาเอื้อมมาเช็ดน้ำตาให้ฉันเบาๆก่อนจะก้มลงมาจูบริมฝีปากของฉันอย่างอ่อนโยน
-
พอร์ช
คนดีของพี่
-
ณิษา
พี่พอร์ช
-
พอร์ช
อยู่กับพี่ เป็นของพี่นะครับคนดี
-
ณิษา
อืออออออ
-
ท่อนแขนแข็งแกร่งรั้งเอวของฉันเข้าไปใกล้ก่อนจะก้มลงมาบดขยี้ริมฝีปากของฉันอีกครั้งอย่างอ่อนโยน ความอบอุ่นจากร่างกายของคนตัวสูงทำให้จิตใจของฉันสงบลงอย่าเหลือเชื่อ
-
ทำไมกันนะ....ทำไมณิษาถึงได้รู้สึกอุ่นใจเวลาที่พี่พอร์ชปลอดกันนะ....หรือว่ามันคือความรัก
-
ผลส้ม สีชมพู 🌸
โปรดติดตามตอนต่อไป.....🙀🙀🙀🙀
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น