หน้าที่นางบำเรอ 🔥
-
Story: Porsche 🤴🏻
-
พอร์ช
-
พอร์ช
ครับพ่อ โดนยึดไปหมดเลยเหรอครับ 📱
-
ท่านชาย ธนา
ใช่ พ่อคงทำอะไรไม่ได้อีกแล้วล่ะแต่ให้ที่อยู่ชั่วคราวไป 📱
-
ผมคุยโทรศัพท์ที่ระเบียงของห้องนอนพร้อมมองไปที่ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงในห้อง
-
พอร์ช
แล้วคุณป้าละครับ📱
-
ท่านชาย ธนา
ก็หนักเอาการอยู่ คงเสียใจเรื่องณิษาด้วยแหละ สงสารลูก📱
-
พอร์ช
เฮ้อออออ📱
-
ท่านชาย ธนา
ดูแลน้องให้ดีด้วยละ รู้ใช่ไหมว่าทำอะไรลงไปแล้วต้องรับผิดชอบ📱
-
คุณพ่อพูดเหมือนรู้ว่าผมต้องทำอะไรเกินเลยกับณิษาแน่ๆ จึงกล่าวเตือนผมเสียงเข้ม
-
พอร์ช
ครับ 📱
-
ท่านชาย ธนา
ทางนี้พ่อจะดูแลเอง เรื่องที่บ้านโดนยึดอย่าพึ่งบอกน้องนะ📱
-
พอร์ช
ครับพ่อ📱
-
ท่านชาย ธนา
แค่นี้แหละ งานแต่งทางนี้พ่อจะให้แม่เค้าจัดการให้ แกมาวันแต่งก็พอ📱
-
พอร์ช
ครับ📱
-
ท่านชาย ธนา
แค่นี้แหละ 📱
-
ผมกดวางสายก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ เงินที่ให้ไปลงทุนคุณอาเอาไปใช้หนี้พนันจนหมดเลยไม่เหลือเอามาฟื้นฟูบริษัท แถมตอนนี้ยังมีหนี้เพิ่มขึ้นมาอีก เพราะผีพนันแท้ๆ
-
คุณอาไม่ยอมหยุด ทุกอย่างก็จะยิ่งพัง และครั้งนี้พ่อของผมไม่ยอมให้คุณอายืมเงินอีกแล้ว บ้านที่ติดจำนองธนาคารไว้จึงโดนยึดไป แต่คุณพ่อก็ให้บ้านหลังเล็กที่ต่างจังหวัดให้ท่านทั้งสองอยู่กันไปก่อน
-
สงสารคุณป้าที่รู้ความจริง และพอรู้ว่าคุณอาเอาลูกสาวมาขัดหนี้ ท่านยิ่งเจ็บช้ำเข้าไปอีก
-
แต่คนที่หน้าสงสารที่สุดก็คือ.....ณิษา
-
พอร์ช
อืออออ
-
ผมเดินเข้าไปในห้องนอนก่อนจะขยับเข้าไปกอดร่างบางที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงนอนอย่างอ่อนล้า
-
ณิษา
อืออออ
-
พอร์ช
ชู่ว~
-
ณิษาขยับตัวเพราะรู้สึกอึดอัดจากอ้อมกอดของผม จริงๆตอนที่กินยาผมแอบใส่ยานอนหลับให้ยัยตัวเล็กทานเพราะร่างกายดูอ่อนล้าเหลือเกิน
-
ณิษา
.......
-
ยิ้งจ้องมองใบหน้าของคนตัวเล็กผมก็ยิ่งรู้สึกผิด ผมทั้งทำลายศักดิ์ศรีของณิษา ทั้งรังแกเธอ เพราะความโมโหเป็นเหตุแท้ๆ
-
สิ่งที่ณิษาพูดมันทำให้ผมหงุดหงิดทันที ผมไม่ชอบให้ณิษาพูดว่าเราไม่รักกัน ฟังแล้วมันขัดหูชอบกล
-
พอร์ช
พี่ขอโทษนะครับ
-
แต่ตอนนี้ณิษาเป็นของผม และผมก็จะไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆแน่
-
จบ Story: Porsche 🤴🏻
-
เวลา 20:00 น.
-
ณิษา
อือออออ
-
พอร์ช
.......
-
ณิษา
แม่ค่ะ
-
ฉันขยับตื่นพร้อมเรียกหาคุณแม่ทันที ทำไมถึงรู้สึกดีขึ้นเยอะเลยแฮะ ไม่ปวดร้าวตามร่างกายแล้วสิ
-
พอร์ช
ตื่นแล้วเหรอ
-
ณิษา
!!!!!!
-
ฉันเด้งตัวลุกขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงพี่พอร์ช
-
พอร์ช
พี่ไม่ใช่ผีนะ ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้
-
ณิษา
พี่....ทำอะไร
-
พอร์ช
พี่ไม่นิยมมีอะไรกับผู้หญิงที่สลบไม่รู้ตัวหรอก
-
ณิษา
........
-
พอร์ช
ได้พักเต็มอิ่มแล้ว ดีขึ้นไหม
-
ณิษา
ค่ะ
-
พอร์ช
ไหน
-
ณิษา
พี่พอร์ช!! จะทำอะไรคะ!!
-
ฉันรีบขยับหนีพี่พอร์ชทันทีที่เขาจะดึงแขนฉันเข้าไปใกล้
-
พอร์ช
พี่ไม่ทำอะไรเราหรอกน่า
-
ณิษา
......
-
มือหนาเอื้อมมาแตะที่หน้าผากของฉันเบาๆ
-
พอร์ช
ตัวไม่อุ่นเหมือนเมื่อกลางวันแล้ว
-
ณิษา
ณิษาไม่ได้เป็นอะไร
-
พอร์ช
หน้าไม่ซีดแล้ว
-
ณิษา
พี่พอร์ช
-
พอร์ช
ยานอนหลับที่ให้ไปได้ผลแฮะ
-
ณิษา
ยานอนหลับ!!!
-
พอร์ช
.......
-
ณิษา
นี่พี่แอบให้ยานอนหลับณิษาเหรอคะ!!
-
พอร์ช
พี่แค่อยากให้ณิษาพักผ่อน
-
ณิษา
บ้า!!
-
พอร์ช
จะไปไหน!!
-
ณิษา
พี่มันบ้า!!
-
คนตัวสูงดึงฉันเข้าไปกอดเอาไว้แน่น คนอะไร!! วางยาผู้หญิงตัวเล็กๆแบบนี้
-
พอร์ช
พี่หวังดีนะ
-
ณิษา
บอกณิษาดีๆก็ได้!!
-
พอร์ช
มันไม่เต็มอิ่ม
-
ณิษา
อือออ ปล่อยนะคะ!!
-
พอร์ช
ณิษาเจอศึกหนักจากพี่ตั้งหลายรอบ ไม่พักมากๆจะแย่เอานะ
-
ณิษา
พะ พี่พอร์ช!!
-
คนตัวสูงยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมสาดคำพูดลามกมาให้ฉัน
-
พอร์ช
หึหึหึ หรือมันไม่จริง
-
ณิษา
ปล่อยนะคะ!!
-
พอร์ช
พี่อยากปล่อยจะปล่อยเอง ณิษามีหน้าที่ทำตามคำสั่งพี่จำไม่ได้เหรอ
-
ณิษา
พี่เห็นณิษาเป็นตัวตลกหรือไงคะ
-
พอร์ช
เห็นเป็นเมียต่างหาก
-
ณิษา
!!!!!
-
ฉันมองพี่พอร์ชด้วยความไม่พอใจที่เค้ากวนประสาทฉัน
-
พอร์ช
หรือว่าอยากให้ทวนความจำ
-
ณิษา
ว้าย!!
-
คนตัวสูงดันตัวฉันนอนลงไปกับเตียงนอนอีกครั้งก่อนจะตามขึ้นมาคร่อมตัวฉันเอาไว้
-
พอร์ช
พอจะจำได้ไหม?
-
ณิษา
พี่พอร์ช!! อย่านะคะ!!
-
พอร์ช
หืม? อย่าเหรอ ได้!!
-
ณิษา
อืออออ
-
คนตัวสูงก้มลงมาหอมแก้มฉันทั้งสองข้างเร็วๆเพื่อแกล้งฉัน
-
พอร์ช
อือออ หอมจัง
-
ณิษา
😠😠😠😠
-
พอร์ช
ไม่อยากให้ทำอะไรอีก?
-
ณิษา
........
-
พอร์ช
ยิ่งเธอห้ามพี่ พี่ก็จะยิ่งทำ
-
ณิษา
โรคจิต!!
-
พอร์ช
หึหึหึ ใช่พี่มันโรคจิต
-
ณิษา
อืออออออ อย่านะ!!
-
พี่พอร์ชแคนเสียงหัวเราะในลำคออย่างเจ้าเล่ห์ โดยไม่สนว่าฉันจะทำหน้าไม่พอใจขนาดไหน
-
ริมฝีปากร้อนก้มลงมาบดขยี้ริมฝีปากของฉันอย่างร้อนแรงก่อนจะเลื่อนลงมาคลอเคลียบริเวณต้นคอของฉัน
-
พอร์ช
.........
-
ณิษา
พี่พอร์ช
-
พอร์ช
เผลอเล่นมากไปแล้วสิ
-
ณิษา
!!!!!!
-
มือหนาเอื้อมมาปลดกระดุมเสื้อของฉันออกอย่างช้าๆ
-
พอร์ช
ณิษา...
-
ณิษา
อย่าค่ะ
-
พอร์ช
อย่าขัดใจพี่ณิษา
-
ณิษา
!!!!
-
เสียงเข้มสั่งฉันอย่างจริงจังและดวงตาสีดำสนิทจ้องมองฉันและส่งสัญญาณมาบอกฉันว่าอย่าขัดใจเขา
-
ทำไมกันนะ ทำไมฉันถึงได้หวั่นไหวกับสายตานั้นด้วย
-
พอร์ช
อือออออ
-
ณิษา
อืออออ
-
คนตัวสูงก้มลงมาบดขยี้ริมฝีปากของฉันอย่างร้อนแรงก่อนจะก้มลงมามอบสัมผัสอันลึกซึ้งและอ่อนโยนให้กับฉันในที่สุด
-
เวลา 22:00 น.
-
พอร์ช
อือออออ
-
ณิษา
.......
-
ฉันนอนนิ่งปล่อยให้คนตัวสูงขยับเข้ามากอดเอาไว้แน่นโดยไม่ขัดขืน ใช่แล้วล่ะ....นี่มันเป็นหน้าที่ของเธอณิษา หน้าที่ของนางบำเรอขัดดอก
-
พอร์ช
หิวข้าวไหม
-
ณิษา
ไม่ค่ะ
-
พอร์ช
แต่พี่หิวแล้ว
-
ณิษา
.......
-
พอร์ช
ไปอาบน้ำแล้วลงไปทานข้าวกัน
-
พี่พอร์ชอุ้มตัวฉันเข้าไปในห้องอาบน้ำและฉันก็ปล่อยให้เค้าทำตามใจ
-
ห้องอาหาร
-
ณิษา
.......
-
พอร์ช
ณิษา
-
ณิษา
คะ?
-
พอร์ช
เป็นอะไรไป
-
ณิษา
เปล่าค่ะ
-
พอร์ช
แล้วทำไมเป็นแบบนี้ ไม่สบายเหรอ
-
ณิษา
ณิษาแค่เหนื่อยค่ะ อยากนอนพัก
-
พอร์ช
คิดอะไรอยู่
-
ณิษา
ณิษาขอกลับบ้านได้ไหมคะพี่พอร์ช
-
พอร์ช
ไม่ได้ครับ
-
ณิษา
.........
-
พอร์ช
ณิษาต้องอยู่ที่นี่จนกว่างานแต่งจะเตรียมพร้อม
-
ณิษา
อีกนานแค่ไหนคะ
-
พอร์ช
ไม่รู้กำหนด
-
ณิษา
ณิษา....
-
พอร์ช
พี่บอกว่าไม่ก็คือไม่สิ
-
ณิษา
.........
-
พอร์ช
ณิษาจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น
-
ณิษา
แต่ณิษาเบื่อ
-
พอร์ช
งั้นพรุ่งนี้พี่จะพาไปเที่ยว
-
ณิษา
ณิษาไม่ได้อยากเที่ยวค่ะ ณิษาคิดถึงคุณแม่
-
พอร์ช
หลังแต่งก็เจอได้
-
ณิษา
แต่......
-
พอร์ช
เธอไม่มีสิทธิ์เรียกร้องนะณิษา!!
-
ณิษา
!!!!
-
ฉันมองคนตรงหน้าด้วยความตกใจที่เขาขึ้นเสียงใส่ฉัน บ่งบอกว่าเค้ากำลังเริ่มโมโหอีกแล้ว และฉันก็ควรหุบปากเพราะสิ่งที่ตามมามันคือความเสียเปรียบของฉัน
-
พอร์ช
อย่าทำตัวดื้อ เพราะพี่จะไม่ทน
-
ณิษา
..........
-
พอร์ช
ไว้เสร็จจากงานแต่งพี่จะพาไปเยี่ยมท่านทั้งสองคนแล้วกัน
-
ฉันตักข้าวเข้าปากอย่างเงียบๆและไม่เถียงเค้าอีก
-
ณิษา
เข้าใจแล้วค่ะ
-
พอร์ช
.......
-
คุณแม่คะ ณิษาทุกข์ใจเหลือเกิน....ณิษาอยากกลับไปกอดคุณแม่จังเลยค่ะ
-
ผลส้ม สีชมพู 🌸
โปรดติดตามตอนต่อไป....🔥🔥🔥🔥
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น