เจ็บปวด 🔥
-
เวลา 00:00 น.
-
บ้านพักตากอากาศ พอร์ช
-
ณิษา
-
ณิษา
.......
-
ฉันนั่งมองวิวด้านล่างด้วยความหวังที่ว่าพี่พอร์ชจะกลับมาแต่เวลาป่านนี้แล้วก็ไม่เห็นวี่แววของคนตัวสูง สงสัยเค้าคงไม่กลับมาแล้วมั้ง
-
ณิษา
แล้วเธอจะรอเค้าทำไมละณิษา เค้าจะไปไหนมันก็เรื่องของเค้าสิ
-
เวลา 06:00 น.
-
บรื้นนนนน
-
ณิษา
!!!
-
ฉันดีดตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนแล้วเปิดผ้าม่านดูเมื่อได้ยินเสียเครื่องยนต์ รถสปอร์ตสีดำคู่ใจของพี่พอร์ชขับเข้ามาจอดตรงหน้าบ้าน เจ้าของรถลงจากรถด้วยสภาพเหมือนคนเมาขั้นหนัก
-
พอร์ช
มองอะไร
-
ณิษา
.......
-
พี่พอร์ชเงยหน้าขึ้นมามองฉันที่ยืนอยู่ชั้นบนมองเค้าอยู่ที่ระเบียงบันได ฉันรีบหลบสายตาคนเมาเมื่อเค้าถามเสียงเข้มปนความหงุดหงิดทันทีที่เข้ามาในบ้าน
-
พอร์ช
อยากเจอดีหรือไง
-
ณิษา
พี่พอร์ชไปไหนมาคะ
-
พอร์ช
มันใช่เรื่องที่เธอควรรู้เหรอ?
-
ฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้คนตัวสูงไม่ปิดบังนิสัยที่แท้จริงได้ สายตาคมจ้องมาที่ฉันอย่างดุดันแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
-
ณิษา
ณิษาก็แค่....
-
พอร์ช
แค่อะไร
-
แค่รอพี่ทั้งคืนและก็นอนไม่หลับ ฉันอยากจะพูดแบบนี้แต่ก็ต้องเก็บมันเอาไว้ เพราะไม่เข้าใจตังเองว่าทำไม? ฉันถึงเป็นแบบนี้
-
ณิษา
........
-
พอร์ช
จะไปไหนก็ไปสิ ฉันขี้เกียจเห็นหน้าเธอ
-
ณิษา
!!!!!!
-
พอร์ช
เห็นแล้วมันหงุดหงิด
-
ณิษา
ค่ะ
-
ฉันกำมือแน่นด้วยความเจ็บปวด นี่ฉันทนนั่งรอคนปากร้ายแบบนี้ไปเพื่ออะไรกัน บ้าที่สุดเลย
-
ฉันเดินเข้าไปในห้องนอนและไม่ตอบโต้เค้าอีก ถ้ารำคาญนักฉันก็จะไม่อยู่ให้เค้ารำคาญก็ได้
-
พอร์ช
ว่าไงไอ้ดีส เออ ถึงแล้ว ส่งไอ้โรมด้วยเดี๋ยวเมียมันได้ตีหัวแตกหรอก 📱
-
ณิษา
........
-
พอร์ช
ไอ้คิณณ์ก็ไปบ้านเมียสิ จำไม่ได้เหรอวะ มึงเมาหรือไงวะสัส 📱
-
ณิษา
........
-
พอร์ช
จะทำอะไร?
-
พี่พอร์ชวางโทรศัพท์แล้วหันมาคุยกับฉันที่นั่งเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าอยู่ที่ตู้ แต่ฉะนก็ไม่สนใจและเก็บมันต่อไป
-
ณิษา
........โอ๊ย!!!
-
พอร์ช
ฉันถามว่าทำอะไร!!!
-
ณิษา
ปล่อยนะ!!!
-
พอร์ช
ถาม!!
-
มือหนากระชากฉันให้ลุกขึ้นแล้วยืนประจันหน้าเค้าตรงๆ กลิ่นแอลกอฮอล์อ่อนๆที่ผ่านทางลมหายใจทำให้รู้ว่าเค้าเมาแค่ไหน ถึงจะดูเหมือนคนไม่เมาแต่จริงๆแล้วพี่พอร์ชไม่เหมือนเดิมเลยสักนิด
-
ณิษา
กลับบ้าน
-
พอร์ช
ว่าไงนะ!!
-
ณิษา
หูหนวกเหรอคะ
-
พอร์ช
ณิษา!!!
-
ณิษา
ก็พี่บอกเองว่ารำคาญณิษา ไม่อยากเห็นหน้า
-
พอร์ช
แต่เธอไม่มีสิทธิ์ก้าวออกไปจากบ้านหลังนี้ได้ถ้าฉันไม่อนุญาต!!!
-
ณิษา
ก็พี่ไล่ณิษา!!
-
พอร์ช
อย่ามากวนประสาทได้ไหม!!
-
ณิษา
โอ๊ย!!
-
พอร์ช
เก็บของเข้าที่เดิม
-
ณิษา
ไม่!! ณิษาจะกลับบ้าน!!
-
ฉันตะหวาดใส่พี่พอร์ชเสียงดังเพราะเจ็บที่เค้ากระชากตัวฉันแรงๆ
-
พอร์ช
ที่บ้านฉันเสียเงินไปกับบ้านเธอตั้งเท่าไหร่ห๊ะ!! แทนที่เธอจะเจียมตัวอยู่เงียบๆ กลับมาทำให้ฉันต้องปวดหัว
-
ณิษา
พี่พอร์ช!!
-
พอร์ช
ทำไมฉันต้องมาทนกับความจองหองของลูกหนี้อย่างเธอด้วยวะ!!
-
ณิษา
โอ๊ย!! งั้นก็ปล่อยณิษาไปสิคะ ณิษาจะไปทำงานหาเงินมาคืนพี่ เราจะได้จบๆเรื่องนี้ไปสักที
-
พอร์ช
อย่างเธอจะมีปัญญาหาเงินมาจากที่ไหนเป็นสองร้อยกว่าล้าน!!
-
ณิษา
อย่ามาดูถูกณิษานะคะ!!
-
พอร์ช
แล้วดูผิดตรงไหนละ
-
ณิษา
ณิษามีทางก็แล้วกัน!!!
-
พอร์ช
อะไร? ขายตัวเหรอแบบที่เธอกำลังทำอยู่ตอนนี้น่ะเหรอ
-
เพี๊ยะ!!!
-
ฉันตบเข้าไปบนแก้มซ้ายของพี่พอร์ชเต็มแรงด้วยความโมโหกับคำดูถูกที่เค้าพ้นออกมาโดยไม่สนว่าฉันจะเจ็บปวดแค่ไหน
-
คนโมโหดร้ายเหวี่ยงฉันลงไปบนเตียงนอนอย่างแรงตามโทสะของเจ้าตัว
-
ณิษา
คนจิตใจต่ำทรามอย่างพี่ก็คงคิดได้แค่นี้
-
พอร์ช
หึหึหึ ฉันคงจะอินกับบทคุณชายที่แสนดีเกินไปสินะเธอถึงกล้ามาตบหน้าฉันแบบนี้!!
-
ณิษา
พี่จะทำอะไร!! อืออออ
-
มือหนาเอื้อมมาบีบแก้มฉันอย่างแรงก่อนจะกดริมฝีปากลงมาบดขยี้ริมฝีปากของฉันอย่างรุนแรงจนฉันรู้สึกเจ็บที่ริมฝีปากอย่างรุนแรง
-
พอร์ช
อย่าดิ้น!!!
-
ณิษา
ยะ อย่านะ!! พี่พอร์ช
-
พอร์ช
ฉันทนเธอมามากแล้วณิษา ถึงเวลาที่ฉันต้องทำให้เธอหลาบจำสักทีว่าควรทำตัวยังไงเมื่ออยู่กับฉัน!!
-
ณิษา
อือออออ!!!!
-
มือหนากระชากเสื้อของฉันออกอย่างรุนแรงก่อนจะก้มลงมาคลอเคลียบริเวณต้นคอของฉันอย่างร้อนแรง
-
พอร์ช
อือออ อยู่เฉยๆณิษา!!
-
ณิษา
พี่เมามากแล้วนะคะ!! พี่พอร์ชปล่อยณิษานะ
-
พอร์ช
ไม่ปล่อย!!!
-
ณิษา
อึก ฮือๆ อย่า!! ณิษากลัวแล้วค่ะ ฮือๆ หยุดนะคะ
-
พอร์ช
หึ!! แบบนี้ละมาทำเสียงอ่อนเสียงหวาน ต่อให้เธออ้อนวอนฉันยังไง ฉันก็ไม่หยุด
-
ณิษา
อืออออออ!!!
-
ร่างสูงขยับเข้ามามอบสัมผัสอันลึกซึ้งและรุนแรงให้กับฉันในที่สุด
-
เวลา 12:00 น.
-
ฉันพาร่างกายอันบอบช้ำและเจ็บปวดรวดร้าวลงมาชั้นล่างด้วยความยากลำบาก ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งกับโซฟาด้วยความเหนื่อยล้า
-
ณิษา
อึก
-
ร่างกายที่บอบช้ำของฉันตอนนี้ยังไม่เท่ากับหัวใจที่บอบช้ำยิ่งกว่าเป็นสิบเท่า พี่พอร์ชทำลายฉันจนไม่เหลือชิ้นดี ศักดิ์ศรีความเป็นหญิงของฉันได้ถูกทำลายลงด้วยความป่าเถื่อน
-
ไม่ว่าฉันจะอ้อนวอนเค้ายังไง พี่พอร์ชก็ไม่ยอมหยุดการกระทำนั้นเลย แบบนี้ก็เท่ากับว่าฉันได้ขายตัวให้กับเค้าโดยสมบูรณ์แบบ
-
พอร์ช
ณิษา!!! ณิษา!!
-
ณิษา
.........
-
ฉันเช็ดน้ำตาที่ไหล่ลงมาอาบแก้มเร็วๆ และไม่หันไปมองพี่พอร์ชที่วิ่งหน้าตื่นลงมาจากชั้นบน
-
พอร์ช
เฮ้ออออ
-
ณิษา
........
-
พอร์ช
พี่คิดว่าณิษาจะหนีไปแล้วซะอีก
-
ณิษา
..........
-
คำสรรพนามที่เปลี่ยนทำให้ฉันรู้ว่าเค้ามีสติครบถ้วนและเป็นปกติไม่ได้โมโหอะไร
-
พอร์ช
ณิษา
-
ณิษา
ณิษาไม่หนีหรอกค่ะ ตราบใดที่ณิษายังหาเงินมาคืนพี่ไม่ได้
-
พอร์ช
..........
-
ณิษา
ณิษาขอตัวนะคะ
-
พอร์ช
ฉันยังพูดไม่จบ
-
ณิษา
โอ๊ย!!!
-
พี่พอร์ชดึงฉันเข้าไปกอดอีกครั้งเมื่อเห็นว่าฉันจะเดินหนีเค้าไป
-
พอร์ช
รู้แล้วใช่ไหมว่าพี่โกรธณิษาจะต้องเจอกับอะไร
-
ณิษา
........
-
พอร์ช
ถ้ารู้แล้วก็ทำตัวคำสั่งพี่ อย่าทำตัวเยอะ
-
ณิษา
ค่ะ
-
พอร์ช
หน้าที่ของณิษาคือ เชื่อฟังคำสั่งของพี่เท่านั้น ห้ามยุ่งกับผู้ชายคนอื่น
-
ณิษา
.........
-
พอร์ช
เพราะพี่ไม่อยากให้เมียพี่ไปยุ่งกับใคร
-
ณิษา
ณิษาไม่ใช่เมียพี่!!!
-
ฉันพยายามแกะมือหนาออกจากแขนด้วยความโมโห ฉันเกลียดคำนี้เหลือเกิน!!
-
พอร์ช
งั้นที่ทำไปตอนนั้นคงลืมไปแล้วสินะ
-
ณิษา
หยุดพูดนะ!! ณิษาไม่อยากฟัง!!
-
พอร์ช
อย่ามาทำเป็นโลกสวย!! เธอเป็นเมียฉัน!! และต้องเป็นแบบนั้นไปตลอด
-
ณิษา
ไม่!!
-
พอร์ช
ยอมรับความจริงซะเถอะณิษา 😏
-
ณิษา
อึก ฮือๆ ไอ้คนสารเลว
-
พอร์ช
เฮ้อออ สาวบริสุทธิ์นี่มันดีจริงๆ
-
ณิษา
อึก!!! อะ ไอ้คนเลว ฮือๆ
-
ฉันดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากมือหนา ฉันทั้งอายทั้งเจ็บใจที่เค้าทำเหมือนครั้งแรกของฉันเป็นเรื่องตลก
-
พอร์ช
หยุดโวยวาย!!! แล้วจำด้วยว่าเวลาฉันโกรธมันจะเป็นยังไง
-
ณิษา
อึก!!
-
คนใจร้ายดึงตัวฉันเข้าไปกอดเอาไว้แน่นก่อนจะผลักฉันนอนราบไปกับโซฟากว้าง
-
พอร์ช
หัดทำตัวว่าง่ายหน่อยณิษา
-
ณิษา
........
-
พอร์ช
แบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย
-
ณิษา
.........
-
ฉันเบือนหน้าหนีคนตัวสูงและหยุดนิ่งไม่ขัดใจเค้าอีก ริมฝีปากหนาก้มลงมาคลอเคลียบริเวณต้นคอของฉันอย่างอ่อนโยนก่อนจะขบเม้มแรงๆจนเกิดรอยแดง
-
พอร์ช
ขึ้นไปอาบน้ำกับพี่
-
ณิษา
...........
-
พอร์ช
ณิษา
-
ณิษา
เข้าใจแล้วค่ะ
-
แขนแกร่งช้อนตัวฉันขึ้นอุ้มก่อนจะตรงไปชั้นสองทันที ที่ฉันยอมไม่ใช่ว่าฉันอยากจะยอม แต่ทุกอย่างทำให้ฉันอยู่เหนือกว่าเค้าไม่ได้ทุกคนจะรู้บ้างไหมว่าฉันต้องมาเจอกับอะไร
-
เวลา 13:00 น.
-
พอร์ช
พี่สั่งข้าวมาแล้ว ณิษาทานซะแล้วก็ทานยา
-
ฉันมองแผงยาแก้อักเสบตรงหน้าเงียบๆก่อนจะตักอาหารเข้าปากโดยไม่เถียงอะไรอีก
-
ณิษา
........
-
พอร์ช
เจ็บอยู่ไหม
-
ณิษา
........
-
ฉันชะงักมือที่จับช้อนเพราะคนตัวสูงขยับเข้ามากอดเอวของฉันเบาๆแล้วกระซิบถามฉันด้วยน้ำเสียงห่วงใย
-
พอร์ช
พี่ถามได้ยินไหม
-
ณิษา
เจ็บค่ะ
-
พอร์ช
งั้นกินยา พี่จะพาไปหาหมอ
-
ณิษา
ไม่ค่ะ ณิษาอยากนอนพัก
-
พอร์ช
..........
-
ณิษา
........
-
ฉันตักข้าวเข้าปากด้วยความรู้สึกอึดอัด ความร้อนรอบดวงตาทำให้ฉันต้องกระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่ความรู้สึกเจ็บปวดนั้นให้หายไป
-
พอร์ช
ณิษา
-
ณิษา
อึก
-
ความพยายามของฉันไม่สำเร็จเมื่อน้ำใสๆไหลลงมาอาบทั้งสองแก้มฉัน พี่พอร์ชจับช้อนในมือของฉันวางไว้แล้วดึงฉันเข้าไปกอดทันที
-
พอร์ช
เฮ้ออออ
-
ณิษา
อึก ฮือๆ
-
พอร์ช
..........
-
ณิษา
อึก ฮือๆ
-
คนตัวสูงกอดฉันเอาไว้โดยไม่พูดอะไรก่อนจะอุ้มฉันไปวางไว้ที่โซฟาในห้องรับแขก
-
พอร์ช
ต่อไปนี้ณิษาคือผู้หญิงของพี่ เข้าใจไหม
-
ณิษา
อึก ค่ะ
-
พอร์ช
พี่ไม่ได้อยากใจร้าย แต่ณิษาดื้อเอง
-
มือหนาเอื้อมมาเช็ดน้ำตาให้กับฉันเบาๆก่อนจะก้มลงมาหอมแก้มฉันอย่างอ่อนโยน
-
ณิษา
อึก
-
พอร์ช
ไปทานข้าวแล้วพี่จะให้พัก นะครับ
-
ณิษา
........
-
ฉันลุกขึ้นไปทานข้าวตามที่เค้าสั่งอย่างช่วยไม่ได้ พี่พอร์ชเวลาโมโหทำให้ฉันต้องลำบาก คุณพ่อคะ ณิษาอยากกลับบ้าน ณิษาไม่อยากอยู่กับคนใจร้ายแบบนี้อีกแล้ว ใครก็ได้ช่วยณิษาด้วย
-
ผลส้ม สีชมพู 🌸
โปรดติดตามตอนต่อไป....🔥🔥🔥🔥
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น