เจียมตัว 🔥
-
เวลา 10:00 น.
-
ณิษา
-
ณิษา
!!!!!!
-
ฉันรีบเด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันทีที่รู้สึกตัว นี่มันอะไรกันเนี่ย ฉันมานอนบนเตียงได้ยังไง
-
พอร์ช
พี่ไม่ได้ทำอะไรเราหรอกน่า
-
ณิษา
กรี๊ดดดดดด
-
ฉันตกใจรีบวิ่งลงจากเตียงทันทีที่ได้ยินเสียงพี่พอร์ชที่เดินเข้ามาในห้อง
-
พอร์ช
พี่ไม่ใช่ผีนะณิษา
-
ณิษา
อืออออ ปล่อยนะ!!
-
คนตัวสูงเดินเข้ามาคว้าตัวฉันเข้าไปกอดเอาไว้แน่นเมื่อเห็นว่าฉันจะหนีเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง
-
พอร์ช
จะไปไหนไม่ทราบ
-
ณิษา
ณิษา....ณิษาจะไปอาบน้ำ
-
พอร์ช
ไม่ใช่ว่าไปแอบหลับในห้องน้ำอีกนะ
-
ณิษา
........
-
พอร์ช
ถ้าสิบนาทีไม่ออกมาพี่จะเข้าไปตาม
-
ฉันไม่ตอบคำขู่ของพี่พอร์ชก่อนจะคว้าเสื้อคลุมอาบน้ำเข้าไปในห้องอาบน้ำทันที
-
เวลา 10:30 น.
-
ณิษา
........
-
พอร์ช
ณิษา!!
-
ณิษา
ว้าย!!
-
ฉันรีบดึงเสื้อคลุมขึ้นมาใส่เมื่อคนตัวสูงเปิดประตูห้องแต่งตัวเข้ามา
-
พอร์ช
นานมาก!!
-
ณิษา
เข้ามาทำไม!!
-
พอร์ช
พี่บอกแล้วไงว่าให้รีบๆหน่อย
-
ณิษา
ออกไป!!
-
ฉันผลักคนไร้มารยาให้ออกไปจากห้องด้วยความโมโห
-
พอร์ช
นี่หยุดนะณิษา!!
-
ณิษา
ออกไป!! ณิษาจะแต่งตัว!!
-
พอร์ช
ฮึ!!
-
ณิษา
โอ๊ย!!
-
คนตัวสูงกระชากแขนฉันอย่างแรงแล้วดึงเข้าไปกอดเอาไว้แน่น
-
พอร์ช
นี่มันบ้านฉัน ฉันจะอยู่ที่ไหนก็ได้!!
-
ณิษา
เจ็บนะ!!
-
พอร์ช
หยุดโวยวายแล้วรู้สถานะตัวเองบ้างนะณิษา!!
-
ณิษา
!!!!
-
ฉันนิ่งทันทีที่ได้ยินสิ่งที่เค้าพูด
-
พอร์ช
ตัวเองมาที่นี่เพราะอะไรลืมไปแล้วเหรอ
-
ณิษา
............
-
พอร์ช
พ่อเธอติดหนี้ฉันสองร้อยล้านนะณิษา อย่ามาวางก้ามว่าเธอเป็นคนที่เหนือกว่า
-
ณิษา
อึก
-
พอร์ช
หัดเจียมตัวซะบ้างสิ
-
ณิษา
........
-
พอร์ช
ต่อไปเธอต้องฟังคำสั่งของฉัน ห้ามดื้ออีก ไม่งั้นธุรกิจของบ้านเธอได้ล้มแน่ ไม่เชื่อก็ลองดู
-
นี่เค้ากำลังจะบอกกับฉันว่า ถ้าฉันไม่เชื่อฟังเค้า คุณพ่อกับคุณแม่ก็จะลำบากงั้นเหรอ? นายมันปีศาจชัดๆ
-
ณิษา
แค่นี้ใช่ไหมที่อยากพูด
-
พอร์ช
อย่าลืมมองดูตัวเองด้วยว่าควรทำตัวยังไง
-
ณิษา
.........
-
พอร์ช
พี่จะให้เวลาณิษา5นาทีในการแต่งตัว
-
ณิษา
ค่ะ
-
พี่พอร์ชเดินออกไปจากห้องแต่งตัวทันทีที่ขู่เสร็จ ทำไมฉันต้องมาเจอคนแบบนี้ด้วย มีใครบ้างที่คิดถึงความรู้สึกของฉัน....มีไหมสักคน
-
ห้องอาหาร
-
พอร์ช
นั่งลงสิ จะต้องให้สั่งทุกคำหรือไง
-
ณิษา
........
-
ฉันนั่งลงทานข้าวตามที่คนตัวสูงสั่ง บอกตามตรงว่าฉันไม่รู้รสอาหารตรงหน้าเลยสักนิด เหมือนมีอะไรจุกอยู่ที่คอ จะกลืนก็ไม่ได้จะคายก็ไม่ออก
-
พอร์ช
วันนี้พี่ต้องไปทำธุระในเมือง ณิษาต้องไปกับพี่
-
ณิษา
ทะ..ค่ะ
-
ฉันที่กำลังจะถามเค้าว่าทำไม แต่ก็ต้องพูดว่าค่ะเพราะคิดถึงคำพูดของเค้า
-
พอร์ช
พูดง่ายแบบนี้ค่อยดีขึ้นหน่อย
-
T diamond Group 💎
-
ณิษา
-
ณิษา
เรามาที่นี่ทำไมคะ
-
พอร์ช
พี่มาหาเพื่อนรุ่นน้อง มีธุระด่วน
-
ณิษา
........
-
พอร์ช
มาสิ
-
ในขณะที่ฉันกำลังจะลงรถคนตัวสูงก็ยื่นมือมาเพื่อจะช่วยประคองตัวฉันเอาไว้
-
ณิษา
ไม่ต้องค่ะ
-
พอร์ช
หึ
-
ณิษา
ว้าย!!!
-
ฉันปฏิเสธแล้วก้าวลงจากรถเองแต่ทันใดนั้น นายปีศาจร้ายก็ใช้ขาอีกข้างมาขัดขาฉันเอาไว้จนฉันเกือบล้มหน้าฟาดพื้น
-
พอร์ช
ให้พี่ช่วยแต่แรกก็คงไม่เป็นแบบนี้
-
ณิษา
แล้วพี่มาขัดขาณิษาทำไม!!!
-
พอร์ช
ใคร? พี่เหรอ
-
ฉันขมวดคิ้วมองคนตรงหน้าด้วยความไม่พอใจ ผู้ชายอะไรสตอเบอรี่สุดๆ
-
ณิษา
ณิษาคงสะดุ้งขาหมามั้งคะ
-
พอร์ช
นี่เธอ!!
-
ณิษา
โอ๊ย!!
-
มือหนากระชากตัวฉันเข้าไปใกล้ด้วยความไม่พอใจที่โดนฉันด่า
-
พอร์ช
กล้าด่าฉันเหรอ!!!
-
ณิษา
ใช่!!แล้วณิษาก็จะด่ามากกว่านี้ด้วยถ้าพี่ยังทำแบบนี้
-
พอร์ช
ปากดี!!
-
ณิษา
ณิษาก็คนนะคะ!! มีอารมณ์โกรธเหมือนกัน!!
-
พอร์ช
หึหึ เธอกำลังทำให้ฉันโมโหสุดๆรู้ตัวไหม
-
ณิษา
ปะ ปล่อยนะ!!
-
บึก!!
-
คนตัวสูงผลักฉันเข้าไปในรถอีกครั้งก่อนจะดึงฉันเข้าไปนั่งคน่อมเค้าเอาไว้
-
พอร์ช
แบบนี้ต้องลงโทษสักหน่อยแล้วสิ
-
ณิษา
อือออออ
-
คนตัวสูงรั้งต้นคอของฉันลงมาบดขยี้ริมฝีปากของฉันอย่างรุนแรง มืออีกข้างก็ฟาดลงที่บั้นท้ายของฉันแรงๆเหมือนกัน
-
พอร์ช
ยังจะปากดีอยู่ไหม!!!
-
ณิษา
เจ็บนะ!! ไอ้คนลามก!!
-
เพี๊ยะ!!
-
พอร์ช
หึหึหึ
-
ณิษา
อึก
-
มือหนาฟาดลงตรงที่เดิมอีกครั้งพร้อมแคนหัวเราะออกมาด้วยความสะใจ ไอ้โรคจิต!!
-
พอร์ช
อืออออ
-
ณิษา
อื้ออออ
-
พี่พอร์ชก้มลงบดขยี้ริมฝีปากของฉันอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆเลื่อนลงมาคลอเคลียบริเวณต้นคอของฉันอย่างร้อนแรง
-
พอร์ช
ชอบแบบนี้ก็ไม่บอก
-
ณิษา
ณิษาเจ็บ!!
-
พอร์ช
ก็พูดดีๆสิ
-
ณิษา
อึก
-
ฉันมองหน้าคนตัวสูงด้วยความเจ็บปวด ร่างกายที่บอบช้ำทำให้ฉันแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
-
พอร์ช
ทำไมณิษาต้องดื้อกับพี่ด้วย
-
ณิษา
อึก ณิษาไม่ใช่เด็กๆแล้วนะคะ
-
คนตัวสูงกอดตัวฉันเข้าไปแน่บชิดแล้วกระซิบเสียงแผ่วเบา
-
พอร์ช
พี่ไม่ชอบคนดื้อนะรู้ไหม
-
ณิษา
ปล่อยณิษานะคะ
-
พอร์ช
ถ้าอยากปล่อย พี่จะปล่อยเอง
-
ณิษา
อึก
-
พอร์ช
หันหน้ามาตรงๆ
-
ณิษา
........
-
คนตัวสูงจับปลายคางของฉันให้กับหน้าไปหาเค้าตรงๆ ดวงตาเรียวได้รูปจ้องมองใบหน้าของฉันแล้วไล้ระดับสายตาลงมาหยุดอยู่ตรงที่ริมฝีปากของฉัน
-
พอร์ช
ณิษาเป็นสมบัติของพี่ เพราะฉะนั้นณิษาต้องฟังพี่แค่คนเดียวเท่านั้น
-
ณิษา
อืออออ
-
ริมฝีปากร้อนก้มลงมาประกบริมฝีปากของฉันอย่างอ่อนโยน สัมผัสจากปลายลิ้นร้อนทำให้ฉันไม่สามารถขยับตัวหนีเค้าไปได้
-
พอร์ช
อือออออ
-
ร่างกายที่เบียดเสียดกันทำให้ฉันรู้สึกร้อนอย่างบอกไม่ถูก
-
ณิษา
พะ พี่พอร์ช
-
พอร์ช
ชูว์....อย่าเสียงดังครับ
-
ณิษา
อืออออ
-
มือหนาเอื้อมมาปลดซิบชุดเดรสด้านหลังของฉันแล้วถลอกลงมาจนถึงเนินอก
-
พอร์ช
อือออ
-
ณิษา
โอ๊ย!!
-
ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อริมฝีปากร้อนก้มลงมาขบเม้มบริเวณเนินอกของฉันแรงๆจนเกิดเป็นรอยแดง
-
พอร์ช
เจ็บเหรอ
-
ณิษา
อื้ม
-
พอร์ช
ขอโทษนะ
-
ณิษา
........
-
ฉันหลับสายตาไม่กล้าแม้แต่จะมองพี่พอร์ช น่าอายชะมัดเลย ทำไมฉันต้องยอมเค้าด้วยนะ
-
พอร์ช
ไปเถอะ เพื่อนพี่มันรอแล้ว
-
ณิษา
ค่ะ
-
พอร์ช
พี่รูดซิบให้นะ
-
คนตัวสูงจับตัวฉันลงไปนั่งข้างๆแล้วรูดซิบด้านหลังให้กับฉันก่อนจะดึงฉันเข้าไปกอด
-
ณิษา
พี่พอร์ช
-
พอร์ช
ไว้ไปต่อที่บ้านแล้วกัน
-
ณิษา
!!!!!!
-
พอร์ช
ไปเถอะ
-
พี่พอร์ชไม่รอให้ฉันตกใจนานมือหนาจับมือของฉันลงไปจากรถแล้วเดินเข้าไปในลิฟต์ทันที
-
ณิษา
เฮ้อออ
-
พอร์ช
ทำหน้าให้ดีๆหน่อย
-
ณิษา
เข้าใจแล้วค่ะ
-
พี่พอร์ชเตือนฉันก่อนจะเข้าไปในห้องทำงานของใครสักคนหนึ่ง
-
ธาม
มาแล้วเหรอ
-
พอร์ช
เออ
-
ร่างสูงในชุดสูทสีดำเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มงานมามองพี่พอร์ชพร้อมกับมองฉันด้วย
-
ธาม
มีไร
-
พอร์ช
ออกแบบแหวนแต่งงานให้กูหน่อย
-
ณิษา
!!!!!!!
-
พี่พอร์ชพูดพร้อมกันเอื้อมมือมากอดฉันเอาไว้แน่นต่อหน้าเพื่อนของเค้า
-
ผลส้ม สีชมพู 🌸
โปรดติดตามตอนต่อไป.....🔥🔥🔥🔥
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น