อดใจ ♥️
-
ณิษา
-
คุณหญิง เขมมิกา
ทานเยอะๆนะพอร์ช
-
พอร์ช
ครับคุณป้า
-
ฉันนั่งมองจานข้าวด้วยความรู้สึกว่างเปล่า หัวใจที่ถูกบีบคั้นทำให้ฉันต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้ภายใน
-
ท่าน อนัน
ณิษา ตักแกงเขียวหวานให้พี่เค้าสิลูก
-
ณิษา
ค่ะ
-
พอร์ช
จริงสิครับ ผมว่าจะไปเที่ยวที่บ้านเชิงเขา ณิษาไปด้วยกันไหมครับ
-
ณิษา
........
-
ท่าน อนัน
ว่าไงละณิษา
-
ณิษา
ณิษาอยากพักอยู่ที่บ้านมากว่าค่ะ
-
ฉันมองหน้าคุณพ่อด้วยสายตาจริงจังท่านมีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด หากฉันไม่ยอมไปกับพี่พอร์ช ทุกอย่างที่ท่านหวังไว้คงพังทลายทั้งหมด
-
พอร์ช
ไปเถอะครับ ณิษาจะได้พักผ่อนด้วย
-
คุณหญิง เขมมิกา
แล้วไปกี่คนจ๊ะ
-
พอร์ช
มีแค่ผมกับน้องสองคนครับ
-
ณิษา
..........
-
คุณหญิง เขมมิกา
เอ่อ...จะดีเหรอพอร์ช ป้าว่า....
-
ท่าน อนัน
โอ๊ยคุณ ไหนๆก็เป็นว่าที่คู่หมั้นกันแล้ว ให้ทั้งสองทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้เถอะนะ
-
ณิษา
คุณพ่อไม่เป็นห่วงณิษาบ้างเหรอคะ
-
ท่าน อนัน
ห่วงเหออะไรกันละ เราโตแล้วนะ
-
พอร์ช
ณิษา....
-
พี่พอร์ชเรียกฉันพร้อมกับส่งสายตามาเป็นนัยน์ว่า ฉันไม่ควรยืดความให้ยาว เพราะฉันรู้อยู่แก่ใจว่าทุกอย่างมันคืออะไร
-
ณิษา
ไปวันไหนคะ
-
พอร์ช
พรุ่งนี้ครับ
-
คุณหญิง เขมมิกา
กะทันหันขนาดนั้นเลยเหรอพอร์ช
-
พอร์ช
ว่าจะไปดูว่าที่นั้นควรเพิ่มอะไรบ้างไหมเพราะผมจะปลุกเรือนหอที่นั้นครับ
-
ณิษา
........
-
ท่าน อนัน
ดีเลย อาฝากดูแลน้องด้วยนะ
-
พอร์ช
ครับ
-
พี่พอร์ชตอบรับพร้อมส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ฉัน ทุกครั้งที่ฉันเห็นรอยยิ้มของพี่พอร์ชฉันแทบจะอ้วกออกมา หยุดเสแสร้งสักที!!!
-
บ้านพักตากอากาศพอร์ช
-
ณิษา
-
พอร์ช
ห้องอยู่ชั้นบนซ้ายสุด ณิษาขึ้นไปอาบน้ำแล้วลงมากินข้าว
-
ณิษา
ณิษาต้องอยู่ที่นี่นานแค่ไหนคะ
-
พอร์ช
มายังไม่ถึง5นาทีก็บ่นจะกลับแล้วเหรอ
-
ณิษา
ณิษาไม่อยากอยู่ที่นี่
-
พอร์ช
แต่ณิษาต้องอยู่!!!
-
ณิษา
!!!!!!
-
ฉันสะดุ้งเพราะคนตัวสูงขึ้นเสียงใส่ฉันดังสนั่นไปทั่วบ้าน
-
พอร์ช
ขึ้นไป
-
ณิษา
ไอ้คนเผด็จการ!!!
-
พอร์ช
.........
-
ณิษา
กรี๊ดดดดด
-
ฉันรีบวิ่งขึ้นไปบนชั้นสองทันทีเพราะเห็นว่าคนเผด็จการจะเข้ามาหาฉัน
-
ห้องนอน
-
ณิษา
-
ณิษา
เฮ้ออออ
-
ฉันล้มตัวลงนอนบนเตียงด้วยความอ่อนล้าหลังจากอาบน้ำเสร็จความเคลียดที่สะสมมาก็ค่อยๆหายไปบ้าง
-
พอร์ช
อาบเสร็จแล้วเหรอ
-
ณิษา
ว้าย!!
-
ฉันเด้งตัวลุกขึ้นทันทีที่เห็นคนตัวสูงเดินเข้ามาในห้องแถมใส่แค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวอีกต่างหาก
-
พอร์ช
ตกใจอะไรพี่ไม่ใช่ผีนะ
-
ณิษา
พี่เข้ามาทำไมคะ!!
-
ฉันหันหลังให้กับเค้าเพราะไม่อยากเห็นภาพอุจาดตา
-
พอร์ช
ก็นี่ห้องนอนพี่ ทำไมจะเข้ามาไม่ได้
-
ณิษา
อะไรนะ!!
-
พอร์ช
........
-
ณิษา
งั้นณิษาคงเข้าห้องผิด
-
พอร์ช
จะไปไหน!!
-
ณิษา
ว้าย!!
-
คนตัวสูงดึงฉันเข้าไปกอดเอาไว้แน่นเมื่อเห็นว่า ฉันจะเดินหนีออกไปข้างนอก
-
พอร์ช
ณิษาต้องนอนกับพี่
-
ณิษา
ทำไม!!
-
พอร์ช
เพราะพี่พอใจแบบนั้น
-
ณิษา
คนเผด็จการ!! ณิษาไม่นอนที่นี่!!
-
พอร์ช
แต่ณิษาต้องอยู่ในสายตาพี่ตลอดเวลา
-
ณิษา
ไม่!!
-
พอร์ช
หึ แค่ล้อเล่นหรอกน่า
-
ณิษา
อึก....
-
พอร์ช
คราวหน้าก็อย่าทำเป็นอวดเก่งเข้าใจไหม
-
คนตัวสูงปล่อยตัวฉันให้เป็นอิสระพร้อมกับหัวเราะในลำคอด้วยความสะใจ นี่เห็นฉันเป็นตัวตลกหรือไง!!!
-
ณิษา
ฮึ่ย!!
-
ปึก!!
-
พอร์ช
!!!!
-
ด้วยความเหลืออดฉันจึงคว้ากรอบรูปข้างเตียงขว้างใส่คนตัวสูง พี่พอร์ชถึงกับเซเพราะแรงที่ฉันขว้างไปนั้นมันแรงมาก
-
ณิษา
กรี๊ดดดดดดด
-
พอร์ช
กะจะให้พี่ตายเลยใช่ไหม!!!
-
ณิษา
อืออออ ปล่อยนะ!!
-
ร่างฉันถูกเหวี่ยงลงไปนอนก่อนที่คนป่าเถื่อนจะตามลงมาคร่อมตัวฉันเอาไว้
-
พอร์ช
เธอผิดเองที่ยั่วโมโหพี่
-
ณิษา
ไอ้บ้า!!!
-
พอร์ช
หึหึหึ ปากดีแบบนี้ ไหนลองชิมดูหน่อยสิว่าหวานไหม
-
ณิษา
ไม่!! อุ๊บบบ
-
ริมฝีปากร้อนก้มลงมาบดขยี้ริมฝีปากของฉันอย่างหยอกล้อ มือหนาพยายามกดข้อมือของฉันเอาไว้แน่น
-
พอร์ช
อือออ หวานจริงๆด้วย
-
ณิษา
อือออ อย่าาาา
-
พอร์ช
กลัวเหรอ?
-
ณิษา
เปล่า
-
พอร์ช
แล้วทำไมถึงตัวสั่น
-
ณิษา
อือออ ปล่อยนะคะ!!!
-
ฉันพยายามดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากกรงเล็บของปีศาจร้าย
-
พอร์ช
หึหึหึ
-
ณิษา
อือออออ อย่า!!!! อึก
-
พอร์ช
ณิษา...
-
ณิษา
!!!!
-
คนตัวสูงก้มลงมาคลอเคลียบริเวณต้นคอของฉันอย่างอ่อนโยนก่อนจะขบเม้มริมฝีปากแรงๆเพื่อให้ฉันเจ็บ
-
พอร์ช
อือออ
-
ณิษา
อย่า!! พี่พอร์ช!!!
-
พอร์ช
อย่าดิ้นณิษา
-
ณิษา
ไม่!!
-
พอร์ช
ณิษา!!!
-
ณิษา
อือออออ
-
พอร์ช
โอ๊ย!!
-
ฉันกัดเข้าไปเต็มแขนคนป่าเถื่อนจนเค้าต้องรีบปล่อยตัวฉันให้เป็นอิสระ
-
ปัง!!
-
ณิษา
อึก
-
พอร์ช
ณิษา!! เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ!!
-
ฉันรีบวิ่งเข้าไปในห้องอาบน้ำล็อกประตูทันทีที่เข้ามาถึง
-
ณิษา
ไปให้พ้น!!
-
พอร์ช
ณิษา!! พี่บอกให้เปิดประตู
-
ณิษา
ไม่!!
-
พอร์ช
โธ่โว้ย!!
-
ฉันทรุดตัวลงนั่งกับพื้นด้วยความเหนื่อยล้า นี่เค้าเห็นฉันเป็นอะไร ทำไมต้องทำเหมือนฉันเป็นตัวตลกแบบนี้ด้วย
-
เวลา 20:00 น.
-
Story: Porsche 🤴🏻
-
พอร์ช
ณิษา
-
ณิษา
.......
-
ผมเคาะประตูห้องอาบน้ำที่คนตัวเล็กเข้าไปในนั้นเป็นเวลาเกือบสองชั่วโมงไม่ยอมออกมาสักที ยัยจอมดื้อเอ้ย อย่าให้จับตัวได้นะจะทำให้ไม่กล้าดื้อเลยคอยดู
-
พอร์ช
แม่ง
-
ผมตัดสินใจใช้กุญแจสำรองเปิดเข้าไปแล้วมองหาณิษารอบๆห้อง
-
ณิษา
........
-
พอร์ช
หึ
-
ร่างบางนั่งกอดเข่าแล้วก้มหน้าลงกับเข่า แสบนักนะ เดี๋ยวเถอะจะจัดให้หนักเลย
-
ณิษา
อือออออ
-
พอร์ช
!!!!
-
ทันทีที่ผมจับแขนณิษาให้เงยหน้าขึ้นผมก็ต้ิงตกใจเมื่อเธอหลับอยู่แถมยังขยับเข้ามากอดผมแน่น
-
ณิษา
อย่าทำณิษา.....
-
คนหลับสนิทกอดผมเอาไว้แน่นก่อนจะบ่นพึมพำเบาๆ
-
พอร์ช
ณิษา
-
ณิษา
ณิษากลัวแล้ว....
-
พอร์ช
เฮ้อออ
-
ผมตัดสินใจอุ้มยัยตัวเล็กขึ้นแล้วเดินไปที่เตียงก่อนจะวางเธอลงอย่างเบามือ
-
ณิษา
........
-
พอร์ช
ไม่ต้องกลัวครับ พี่ไม่ทำอะไรแล้ว
-
ณิษา
อืออออ
-
ผมคลุมผ้าห่มให้กับณิษาแล้วก้มลงจูบหน้าผากนวลเบาๆ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องเงียบๆ
-
ขืนนอนด้วยกันคืนนี้จริงๆ ณิษาคงไม่รอดจากการถูกผมรังแกแน่ๆ เพราะผมคงอดใจไม่ไหวที่จะข่มใจไม่ให้ทำอะไรเธอได้หรอก
-
ผลส้ม สีชมพู 🌸
โปรดติดตามตอนต่อไป.....♥️♥️♥️♥️
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น