one pice (ลอว์×คานาตะ×โคราซอน×โดฟลามิงโก้)

คานาตะ,มินาตะ อัสโมเดียส เป็นน้ำผึ้งเเห่งทะเล เพราะว่าสามารถเปลี่ยนเป็นรูปร่างเป็นหญิงสาวหรือหนุ่มหล่อตามที่เหยื่อหลงไหล สามารถทำให้ผู้มีพลังพิเศษไม่สามารถใช้พลังได้เหมือนกับโดนหินไคโรเซกิ สามารถแตะหินไคโรได้ หรือแม้แต่หาหินไคโร ผู้ที่มีพลังพิเศษคนใดที่ได้ครอบครองฮันนี่ซีจะได้เป็นใหญ่ในโลกไม่มีใครสามารถต่อกรได้ เปรียบเหมือนขุมพลังอันยิ่งใหญ่ แต่ไม่มีใครรู้ว่าพลังนั้นเป็นยังไง เป็นสายเลือดที่สืบทอดกันต่อมาอย่างลับๆ 1 เดียวในโลก

"คุณโคราซอนจางงงง"ป๋มกระโดดขึ้นขี่หลังของโคราซอนก่อนจะฟัดๆที่เสื้อคลุมขนนกสีดำ มันนุ่มนิ่งจัง คิๆ

"..."ใช่คุณดอฟฟี่บอกว่าคุณโคราซอนพูดไม่ได้เพราะ...อืมมม ป๋มจำไม่ได้แล้ว ตั้งแต่ผมเจอคุณโคราซอน ป๋มก็ไม่เคยเห็นเขาพูดเลย

(ย้อนไปเมื่อ2ปีก่อน)

ผมชื่อคานาตะครับ ที่เมืองของเรามีชื่อว่าวิวทาว เป็นเมืองที่สงบสุขมากๆ ผมอาศัยอยู่ บ้านหลังเล็กๆไม่ใหญ่มาก ทุกๆวันผมจะไปนั่งมองทะเลที่เนินเขาหลังเลิกเรียน พลางคิดในใจว่า ถ้าได้ออกทะเลแล้วเดินทางไปทั่วโลกคงจะมีความสุขไม่น้อย พอผมกลับบ้านก็จะมานั่งทางอาหารกับคุณพ่อและคุณแม่ที่บ้าน นี้คือกิจวัตประจำวันที่ผมทำทุกๆวัน จนกระทั่ง

"ก..แกต้องการอะไร!?"เสียงของผมให้กำเนิดของผมนั้นกำลังกอดร่างที่ไร้ลมหายของสามี น้ำตาไหลเป็นสายและไม่มีท่าทางว่าจะหยุดลงผมนั่งกลั้นเสียงสะอื้นไว้ตามคำที่มารดาบอกแล้วแง้มประตูตู้เสื้อผ้าออก

"มีสมบัติเท่าไหร่ เอามาให้หมด!!"ชายร่างสูงผิวดำขลับ ใส่สูทสีดำและแว่นตากำลังเอาปืนจ่อหัว และมีเด็กๆที่อายุรุ่นเดียวกับผมเป็นผู้หญิงกำลังค้นห้องผมอย่างสนุกสนาน

"ฉันให้แกไปหมดแล้วปล่อนฉันไปเถอะ ฮึก"แม่ร้องไห้อย่างน่าสงสารก่อนจะขอความแม่ตาจากชายคนนั้น ม..แม่จะโดนยิงไหม นั้นคือสิ่งที่ผมกำลังคิดอยู่ในตอนนั้น

ปัง!!

ร่างของหญิงสาวล้มลงซบอกร่างของชายผู้ไร้ลมหายใจก่อนจะสิ้นใจตามสามีไป เขายิงแม่ผมต่อหน้าผม ผมช็อคจนทำอะไรไม่ถูก นิ่งราวกับรูปปั้น ชายคนนั้นเก็บปืนก่อนจะเดินไปรื้อส่วนอื่นของบ้าน แล้วเด็กผู้หญิงคนนั้นก็วิ่งมาแล้ว

กึก!

ผมนหยุดนิ่งเนื้อตัวเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง เธอมองผมอย่างผิดหวัง แต่ก็ยิ้มขึ้นมาแล้วใช้นิ้วชี้จุ๊ที่ปากเหมือนจะให้ผมเงียบๆ ไม่ต้องแตกตื่น แล้วยิ้มอย่างเป็นมิตรให้ผม

"นี้ เบบี้5 เธอหาอะไรเจอหรือยัง?"แล้วตะโกนมาจากหลังบ้านกับเสียงรองเท้าหนังเดินตามทางมาไกล้เรื่อยๆ

"บ้านนี้ไม่มีอะไรน่าสนใจเลย น่าเบื่อจัง "เขาเดินมาหยุดที่หน้าประตู เธอเปิดประตูตู้ไว้เหมือนกับว่าตนได้รื้อตู้นี้แล้ว แต่โชคยังดีที่ประตูตู้บังตัวของผมไว้

"ไปกันเถอะดอฟฟี่รอเราแล้ว"แล้วชายคนนั้นก็เดินจากไป เธอหันมายิ้มแล้วชู2นิ้วก่อนจะวิ่งตามไป พอเธอไปแล้วผมก็ลงมาจากตู้ก่อนจะเข่าอ่อนกอดศพของผู้ที่ผมรักสุดใจแล้วร้องไห้ออกมา

....ผ่านมา1วัน....

ผมฟื้นขึ้นมาในบ้านที่แสนอบอุ่น ที่ผมพ่อและแม่เคยอาศัยอย่างมีความสุข แล้วเดินออกมายังหน้าบ้าน บ้านหลังอื่นๆโดนไฟไหล้ไปแล้ว แต่โชคดีที่บ้านของผมไม่เป็นอะไร ผมเดินไปตามทางเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมายก่อนจะเดินมาที่เนินเขาที่เมื่อก่อนผมชอบมานั่งเล่น แล้วผมก็เห็น เรือ..เรือโจรสลัด รูปร่างคล้ายๆนก จะใช่เรือที่ของคนที่ฆ่าผมหรือเปล่านะ ผมต้องเข้มแข็ง ต้องอดทน ถ้าอยากจอยู่รอดใช่ ผมตัดสินใจเดินไปที่เรือก่อนจะพบกับชายร่างผอมสูง

"แกเป็นใครไอเปี๊ยก"ผมไม่ชอบให้ใครเรียกผมแบบนั้น แต่ตอนนี้ผมไม่โกรธเขาเลยนี้ใช่ไหมคือความกลัวตาย

"ผ..ผมขออยู่ด้วยได้ไหม ผมไม่มีที่ไป"ผมพูดเสียงสั่นๆ

"เราไม่รับเด็กอย่างแกหรอกนะ!"แล้วเขาก็พลักผมล้มลง

"ดิอามันเต้ นั้นนายทำอะไรอยู่น่ะ"เสียงทุ้มเรียนชายตรงหน้าผม เสียงนั้นมาจากบนเรือผมจึงเงยหน้ามอง ชายร่างสูงผมสีบอนด์กับเสื้อคลุมคนนกสีนมเย็น เขากำลังแสยะยิ้มอย่างชั่วร้ายพลางมองร่างของผมอย่างพิจารณา

"ก็เจ้าเปี๊ยกนี้ขออยู่กับพวกเราน่ะสิดอฟฟี่"

"เอาเขาขึ้นมาที่เรือนี้สิ ฉันจะพิจารณาเอง"

"เอ้า ขึ้นไปสิไอเปี๊ยก"

"ครับ"ผมเดินก้มหน้าก้มตาขึ้นมา มันกว้างมาก แถมวิวดีอีก สวยจัง

"เอ้า มัวแต่ยืนชมวิวอยู่ได้เข้าไปที่ห้องดอฟฟี่ได้แล้ว ห้องตรงกลางนั้นแหละ"คุณมันเต้บอกผมก่อนจะเดินหายไป ผมเดินมาที่ห้องนั้นก่อนจะเคาะประตู

ก๊อกๆ

"เข้ามาสิ"เสียงอันทรงพลังอำนาจจนผมขนลุกได้เอ่ยก่อนที่ผมจะเปิดประตูเข้าไปแล้ว เห็นคุณดอฟฟี่กำลังนั่งไขว่ห้างมองผม สายตาทรงอำนาจกำลังจ้องผมอย่างเอาเรื่อง จนผมไม่กล้าสบตา

"นายคิดว่านายจะเป็นประโชยชน์ต่อฉันไหม?"พ่อบอกว่าผมไม่ควรพูดถึงพลังของผม จะทำไงดี

"ว่าไง"

"ผมคิดว่าผมมีครับ"ผมทำใจดีสู้เสือเงยหน้าก่อนจะตอบอย่างหนักแน่นถ้าเขาเลี้ยงก็เสมอตัวถ้าไม่เลี้ยงก็ได้ไปอยู่กับพ่อแม่ เป็นไงเป็นกัน

"นายต่อสู้ได้ไหมละ?"

"ได้ครับ ถ้าเป็นผู้ที่มีพลังพิเศษ"

"หืม งั้นหรอ งั้น"แล้วคุณดอฟฟี่ก็ขยับนิ้วสั่งให้เส้นด้ายโจมตีใส่ผม

"เทสชิ!!"เมื่อผมเอ่ยคำๆนี้จะทำให้ผมที่มีพลังที่ผมต้องการจะโจมตีไม่สามารถใช้พลังได้

"หืม น่าสนใจดีนิ มีอะไรอีก"

"รีสเม้นต์"ผมใช้ความสามารถอีกอย่างคือการอ่านจิต ผมเห็นสาวงามกำลังระบำอย่างน้อบน้อมแล้วเหมือนกำลังอ้อดอ้อนคุณดอฟฟี่อยู่

"หืม?"

"ผมสามารถอ่านจิตคุณได้ว่าคุณหลงไหลในตัวหญิงสาวแบบไหนแต่ตอนนี้ผมยังไม่บรรลุนิติภาวะจึงไม่สามารถเปลี่ยนร่างได้ครับ"คุณดอฟฟี่ทำท่าคิดก่อนจะยิ้มออกมาแล้วเรียกให้ผมไปไกล้ๆ

"งั้นก็ขอต้อนรับสู่แฟมิลี่ของฉัน นายชื่ออะไร"

"คานาตะ อัสโมเดียส"ผมบอกชื่อไปแล้วค่อยๆเดินไปหา

"อัสโมเดียส7บุรุษแห่งบาปงั้นหรอ หึๆน่าสนใจ เธอคงจะเป็นฮันนี่ซีสินะ"

"ครับ"คุณดอฟฟี่ไม่พูดอะไรต่อ แต่เขาโอบไหล่ผมแล้วพามาที่ห้องอาหารที่มุทุกคนกำลังนั่งเล่นค่อยอาหารอยู่

"เน่ๆ นั้นใครหรอดอฟฟี่"ลุงอ้วนๆถามคุณดอฟฟี่ก่อนจะมองผมอย่างแปลกใจ

"สมาชิกใหม่ของเรา"จากนั้นทุกคนก็เฮออกมาแล้ววิ่งมาดูผม รวมถึงเด็กผู้หญิงที่ช่วยผมไว้ด้วย ผมดีใจมากๆที่มีเพื่อนแล้ว แล้วก็สามารถอยู่รอดได้ สายตาผมก็เหลือบเห็นคนที่ฆ่าพ่อแม่ของผม แต่ผมก็ทำเป็นไม่สนใจ แล้วก็นั่งทานข้าวด้วยกัน