ปราบพยศยัยตัวร้าย

"เป็นเพราะไอ้ขี้ขโมยนั่นคนเดียว ลิสาถึงไม่คืนดีกลับฉัน เธอต้องรับผิดชอบแทนพี่ชายของเธอยัยมีนา"

พูดแล้วยกขวดเหล้าขึ้นดื่ม โกรธตอนนี้เขาโกรธมาก เพราะไอ้ขี้ขโมยหน้าตาอุบาตคนนั้นคนเดียวที่ทำให้ลิสาไม่ยอมคืนดีกับเขาสักที ทั้งที่เขาตามง้อเธอมาหลายอาทิตย์แล้วยังไม่มีวี่แววว่าเธอจะกลับมาหาเค้าเลย

"เธอต้องรับผิดชอบแทนพี่ชายของเธอยัยมีนา"

พูดย้ำกับตัวเองอีกครั้ง พรางลุกขึ้นเดินไปที่ประตูบานใหญ่ซึ่งเป็นทางออกของห้อง เขามีจุดมุ่งหมายคือร้านเบอเกอรี่ขนาดเล็กของครอบครัวยัยมีนาและพี่ชายขี้ขโมยของเธอนั่นเอง

อีกฝากหนึ่งของร้านเบอเกอรี่

"แม่คะ นาว่าแม่ไปพักเถอะค่ะดึกมากแล้ว เดี๋ยวนาดูทางนี้เองแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ "

หญิงสาวที่เรียกตัวเองว่านาพูดบอกมารดา ดึกมากแล้วแม่ของเธอควรพักผ่อน

"แม่ยังไหวจ้ะ พูดยังกับแม่แก่แล้วน่ะ แม่ยังสาวยังสวยอยู่นะลูกคนนี้นี่"

ตีแขนเล็กเบาๆ บังอาจมาว่าเราแก่ลูกคนนี้นี่ 'ลัดดา' แม่ของมีนาคิดในใจ

"โห ! นี่เรียกสาวหรอจ้ะแม่ " ดึงหนังที่แขนของมารดาเบาๆเป็นการหยอกล้อ

เพียะ ! ตีมือลูกสาวเบาๆที่กล้ามาล้อเลียนกันได้ "ไม่แก่ย้ะ ลูกคนนี้นี่จริงๆเลย"

"ไปนอนเถอะจ้ะแม่ ดึกแล้วเดี๋ยวพี่เมษากลับแม่จะโดนดุเอานา" เมื่อเกลี้ยกล่อมไม่สำเร็จหญิงสาวเลยยกพี่ชายสุดหล่อมาอ้าง

"อ้ะจริงสิ งั้นแม่ไปนอนก่อนนะ ตาษากลับมาเห็นมีหวังแม่โดนบ่นหูชาแน่เลย " ว่าพรางลุกขึ้นเดินไปที่ห้องทันทีหลังจากได้ยินชื่อเมษา

"แม่นะแม่ ต้องให้เราเอาพี่ษามาอ้างตลอดถึงจะไปนอนได้นะ" นึกแล้วก็ขำแม่ตัวเองที่กลัวพี่เมษาขนาดนี้

กริ้งงงงงงงงงงงงง!

"ร้านลัดดายินดีต้องรับค่าาาาาา"