ช่วงเวลาของฤดู

Cloud Wind and Sunshine

ถึงจันทร์เจ้าผู้ส่องแสง หากแต่วันนี้เมฆครื้มฝนบดบังไม่พบแสงสุกสกาว เหมือนหัวใจของเราในตอนนี้ ไม่มีเจ้าดอกไม้เบ่งบานเลยสักดอก มีเพียงความเสียใจที่เกิดขึ้นให้เสียน้ำตา เหตุอันใดความผิดหวังจึงเกิดขึ้นให้เจ็บซ้ำ ความผิดหวังจากความรักทำให้หัวใจบอบช้ำหลายครั้งหลายครา ทว่าด้วยเหตุอันใดผู้คนมากมายจึงยังโหยหาความรักอยู่ร่ำไป

หากแต่ผู้คนมากมายรวมถึงตัวเราเองด้วยเช่นกัน

หยาดฝนหยดลงกระทบใบหน้า หยาดน้ำตาไหลร่วงสู่พื้นพร้อมเม็ดฝนที่ร่วงหล่นจากฟ้า

“คุณท้องฟ้า วันนี้คุณเองก็ร้องไห้เหมือนกันเหรอ”

สายตาพร่ามัวไม่รู้เพราะฝนเม็ดใหญ่ที่กระทบใบหน้าหรือน้ำตาจากความเสียใจ หญิงสาวเงยหน้ามองท้องฟ้าที่ฝนตกลงมา เช่นเดียวกับดวงตาของเธอที่มีน้ำตาไหลออกมา หากคุณท้องฟ้าตอบกลับมาได้ เจ้าตัวคงบอกว่า ‘วันนี้เราไม่ได้ร้องไห้ เพียงแต่นี่คือฤดูกาลของเรา หากแต่คนเสียใจจนมีพายุฝนในใจคือเธอเองต่างหาก’

สายฝนร่วงลงสู่พื้น หญิงสาวยืนท่ามกลางสายฝนในคืนอันมืดมิดให้ร่างกายเปียกปอนเหมือนหัวใจที่บอบช้ำ ไม่มีสัญญาเตือนให้รับรู้ ไม่มีกอดสุดท้ายก่อนจากลา มีเพียงคำร่ำลาที่ไม่ได้เตรียมใจมาฟัง

“เราหยุดมันไว้ตรงนี้ได้ไหม”

“คุณหมายถึงความสัมพันธ์ของเราเหรอ”

“อือ เราหยุดมันไว้แค่นี้ได้ไหม”

“ทำไมล่ะ เราทำพลาดตรงไหนเหรอ”

“เปล่าหรอก”

“แล้วทำไมล่ะ”

“…”

“ตอนน้องแมวจรมาเล่นกับเรา เราไม่อยากถ่ายภาพความน่ารักของน้องให้คุณดูแล้ว”

“นานแค่ไหนแล้ว”

“สักพักหนึ่งแล้ว”

อยากคัดค้านไม่ให้ไป ให้อยู่ด้วยกันตรงนี้นานกว่านี้เสียอีกหน่อย ในความเป็นจริงกลับทำได้เพียงปั้นหน้าฝืนยิ้ม ไม่ให้น้ำตาไหลให้คนตรงหน้าได้เห็น ก้าวขาหันหลังให้คนคนหนึ่งที่เคยรักสุดหัวใจ ให้น้ำตาที่กลั้นไว้ไหลออกมา เหมือนโลกทั้งใบที่สร้างมาแตกสลาย แตกสลายไม่เหลือชิ้นดี คนที่ทำให้ยิ้มได้เป็นคนเดียวกับคนที่ทำให้เสียใจ

คำบอกลาที่ไม่มีคำว่าลา หากแต่เจ็บซ้ำจนหัวใจเจ็บปวด

คุณต่อมน้ำตาทำงานอย่างหนักเพื่อให้เจ้าของร่างกายระบายความเสียใจเป็นน้ำตาที่ไหลริน เพื่อบรรเทาความเจ็บปวดจากอะดรีนาลีนที่หลั่งไหลออกมาให้หัวใจสลาย ทว่าบาดแผลทางความรู้สึกต้องใช้เวลาเยียวยา นานแค่ไหนสุดแต่ใจจะยอมรับ

‘เขามาเพื่อบอกลา บอกลาความสัมพันธ์ของเราสองให้จบลงเพียงเท่านี้ เหตุใดจุดจบนี้จึงเป็นจุดเริ่มต้นของความเสียใจ’

เมื่อใดที่คุณพระอาทิตย์ดับแสงลาลับขอบฟ้า คุณดวงจันทร์มาเยือนในครานั้น แม้แสงส่องสว่างไม่อาจสู้ แต่งดงามไม่แพ้กัน

น่าเสียดาย คุณดวงจันทร์ที่ไม่มีหมู่ดาวระยิบระยับเคียงข้างจะสวยงามตระการตาชวนหลงใหลได้เช่นไร

พายุฝนเคลื่อนหายลาลับ วันเวลาเปลี่ยนผ่านสู่ฤดูกาลใหม่ที่เหน็บหนาว ลมหนาวกระทบผิวกายบ่งบอกฤดูหนาวกำลังมาเยือน ช่างเป็นลมหนาวที่พัดพามาทั้งความเสียใจและความหวัง

ความหวังเมื่อลมหนาวเลือนหายขอให้ความเสียใจหายไปจากใจพร้อมกัน ขอไม่เวียนพบกับความเสียใจในฤดูหนาวถนัดไป เพียงแต่เป็นฤดูหนาวที่อบอุ่นแม้อากาศจะหนาวเย็น

พายุฝนผันเปลี่ยนเป็นความหนาวเย็น แต่พายุฝนในใจยังคงมีฝนตกหนัก เสียงฟ้าร้องเปรียบเสมือนเสียงร่ำไห้ยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ไม่มีใครคาดการณ์ได้ว่าจะหยุดเมื่อใด เจ้าของความรู้สึกเองก็เช่นกัน

ยังมีน้ำตาไหลรินเมื่อบังเอิญได้ยินเพลงโปรดที่เคยฟังด้วยกัน เพราะอะไรกันเพลงรักถึงทำให้ร้องไห้ เพราะครั้งหนึ่งเคยมีความทรงจำดี ๆ มากมายกับใครสักคน แต่เพราะตอนนี้เขาคนนั้นกลับกลายเป็นเพียงความทรงจำไปแล้วหรือเปล่า หรืออาจเป็นเพราะคนทั้งคู่ในช่วงเวลานั้นต่างรักกันมาก แต่คงไม่มากพอให้ทั้งสองครองรักจนถึงฤดูกาลถัดไป

ความเสียใจยังทำหน้าที่ต่อไปแม้ในฤดูกาลใหม่มาเยือน ความคิดถึงเองก็เช่นกัน มีรูปถ่ายมากมายในกล้องถ่ายรูปเครื่องเก่าที่ถูกเก็บไว้ลึกสุดของชั้นเก็บของ กว่าจะหาเจอแต่ละครั้ง ก็ใช้เวลาเสียนาน แต่คงไม่นานพอให้เลิกคิดถึง เพราะสุดท้ายแล้วก็หาจนเจอ เจอความทรงจำเมื่อครั้งหนึ่งเคยมีความสุขล้นใจ ดูได้จากรอยยิ้มที่ปรากฏบนรูปถ่าย รอยยิ้มหวานพิมพ์ใจ ดวงตาสระอิ แก้มก้อนกลมสองข้าง ความทรงจำในครานั้นอบอุ่นเกินกว่าจะกลั้นน้ำตาไว้ ถูกเรียกว่าความทรงจำก็เจียนจะทนไหว ลมที่พัดผ่านไม่ได้พัดให้เขาหายไปจากใจ หากแต่พัดเราให้กลับไปยังหลุมลึกดังเดิม

‘ไม่รู้คุณยังจำได้อยู่หรือไม่ ความรักที่เราเคยมีให้กัน ในวันนี้ความรักของเราสองคนอาจไม่เท่ากัน หรือหากพูดให้เราเจ็บมากที่สุดคือคุณอาจไม่รักกันเลย คงต้องยอมรักว่าความรักที่เรามีให้คุณก็หล่นหายไปบ้าง แต่มันไม่มากพอจนกล้าหยิบทุกอย่างทิ้งไว้ตรงนี้แล้วเดินต่อไปข้างหน้า

คุณเดินไปข้างหน้า ไปไกลสุดสายตา

คุณทิ้งทุกอย่างที่เป็นเราไว้ข้างหลัง

ทิ้งแม้กระทั่งความรักที่เรามอบให้คุณอย่างดีเสมอมา

คุณทำได้อย่างไรหรือ

คุณทิ้งอนาคตที่เราเคยนอนวาดฝันกันไว้ได้อย่างไร’

คุณพระอาทิตย์ทอแสงส่องประกาย สิ่งมีชีวิตต่างตื่นจากความฝัน เข้าสู่วันใหม่ที่ร้อนอบอ้าว ฤดูใหม่มาเยือนอีกครั้ง หากใครเคยกล่าวไว้ว่าฟ้าหลังฝนจะสวยงามเสมอ เราขอเถียงตรงนี้เสีย ฟ้าหลังฝนของเราร้องไห้ปานขาดใจ ท้องฟ้าอึมครึมไม่แจ่มใส ทั้งยังมีฝนตกในใจเป็นหย่อม ๆ หรือจริง ๆ แล้วฟ้าหลังฝนมิได้หมายถึงแค่หลังฝนในช่วงเวลาหลังฝนหยุดตกเพียงเท่านั้น แต่กินเวลานานนับเดือน สามเดือน หรือหนึ่งปี หากเป็นเช่นนั้นก็ขอโค้งตัวน้อมรับ เพราะฟ้าหลังฝนของเรากินเวลานานหลายเดือนกว่าเมฆครื้มจะจางหาย กว่าลมพายุจะบรรเทา กว่าเสียงฟ้าร้องจะสงบ

‘ตัวก็แค่นี้เอง เก่งมากเสียจริงที่ประคองตัวเองจนมาเจอท้องฟ้าที่แจ่มใส แม้อากาศจะร้อนไปเสียหน่อย แต่เชื่อเถอะ มันดีกว่าท้องฟ้าที่มืดครึ้ม เมฆหนาบดบังแสงของคุณพระอาทิตย์ไม่ให้ส่องสว่าง’

หญิงสาวในชุดกระโปรงยาวสีขาว ยื่นท่ามกลางดอกไม้นานาพรรณที่ถูกทีมงานคุณออแกไนซ์จัดแต่งเป็นช่อเล็กใหญ่อย่างสวยงาม ไม่ได้ยื่นท่ามกลางฝนเม็ดใหญ่เหมือนฤดูฝนในครานั้น มีเสียงเพลงไพเราะแทนเสียงฟ้าร้องดังกระหึ่มครืนครั่น มีรอยยิ้มแทนน้ำตาในวันนั้น

มองจากตรงนี้ที่รายล้อมไปด้วยดอกไม้ เห็นเจ้าบ่าวทั้งสองในชุดสีขาวเช่นเดียวกับเธอ จับมือถือแขนส่งยิ้มรักใคร่ ส่งความรู้สึกดีมากมายผ่านสายตา หากแต่คงไม่เพียงพอแน่ชัด ริมฝีปากทั้งสองประกบจูบแนบชิดหลอมรวมรักเป็นนิรันดร์

“ขอบคุณที่มาร่วมงานนะครับ”

“ต้องขอบคุณเหมือนกันค่ะ ที่เชิญมาร่วมแสดงความยินดี”

“คุณไม่โกรธแล้วเหรอ”

“ไม่เลย”

“เราไม่เคยโกรธคุณเลยสักครั้ง เราจบกันด้วยดี ไม่มีเรื่องไหนต้องโกรธเคืองกันเลย”

‘แต่กว่าจะพูดออกมาได้แบบนี้ เราเองก็เสียน้ำตาไปไม่น้อย แต่ก็เข้าใจแล้วว่าความรักในตอนนั้นมีระยะเวลาเพียงเท่านั้น’

ความเสียใจจากความผิดหวังในรักครานั้น ค่อย ๆ บรรเทาเบาลง ไม่ได้ลบหายไปจากใจ ลืมสิ้นเสียทุกอย่างที่เกิดขึ้น หากแต่จำได้ดีขึ้นใจ ไม่โหยหา ไม่ต้องการครอบครอง คงเหลือไว้เพียงความรักไร้ซึ่งความเสน่หา

สุดท้ายแล้วไม่ว่าจะฤดูไหนเรื่องราวความรักของเราทั้งสองยังคงสวยงามอยู่ในส่วนลึกของความทรงจำของเราเสมอ แม้ไม่อาจเคียงคู่ หากแต่ขอเพียงพื้นที่ว่างเล็กน้อยให้มองเห็นการเติบโตของดอกไม้ที่เคยปลูกในกระถางที่ดีกว่า

‘ดีแล้วที่ไม่มีคำลาไว้พบกันใหม่

หากเป็นเช่นนั้น คงไม่มีเราที่พูดคำยินดีได้เต็มปาก ไม่มีเราที่โตขึ้นทั้งร่างกาย ความคิด และจิตใจจากความรักที่ผ่านมา’

Rosefourth