เขาผู้สีแดง

..... ตั้งแต่เกิดมาฉันก็มองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างเป็นสีขาวดำไปหมด .. ไม่มีสีสัน .... จนกระทั่งได้พบกับ 'เขา'คนนั้น .... ผู้ที่เต็มไปด้วยสีแดง ... สีของฮีโร่ สีอันร้อนแรงของเหล่าพระเอก สีแห่งพลัง สีแห่งความหวัง และ ..... สีแห่งความรักอันร้อนลุ่ม ....
--------------
ตั้งแต่เกิดมาเท่าที่ฉันจำความได้ ก็มีแต่วิสัยทัศน์เดิมๆ ... พื้นผนังสีขาวของห้อง ฟิวเนอร์เจอร์ที่ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ เตียงแคบๆที่พอพลิกตัวไปมาได้ สายน้ำเกลือที่พะรุงพะรัง เสียงร้องดัง ติ๊ดๆ ของอุปกรณ์เรียงรายที่ถูกจัดวางไว้ข้างๆตัวฉัน .... กลิ่นไอของโรงพยาบาล ทิวทัศน์ด้านนอกหน้าต่างที่เต็มไปด้วยต้นไม้ .... และ ... ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นภาพขาวดำ ... ฉันป่วยเป็นโรคร้ายแรงที่ไม่มีวันหายคะ ...
ฉันอยู่โรงพยาบาลมาตั้งแต่เด็ก ... ไม่เคยออกไปไหนมาไหนจากโรงพยาบาลแห่งนี้เลย .... 
ทะเลเป็นยังไงกันนะ .. ? สีฟ้าที่สดใส ซึ่งฉันไม่อาจมองเห็นได้ .... ภูเขาที่เต็มไปด้วยต้นไม้ กลิ่นอายของธรรมชาติต่างๆนาๆพร้อมกับสีเขียวขจี ... เป็นยังไงกันนะ ? ... อยากลองไปสัมผัสธรรมชาติเหล่านี้สักครั้งจัง .... 
แต่ว่านะ ที่โรงพยาบาลเองก็มีสวนอยู่เหมือนกัน ดอกไม้ที่คุณชาวสวนปลูกนั้น ฉันชอบมากเลยล่ะคะ กลิ่นหอมอ่อนๆของดอกไม้ แต่ .... สีสันของดอกไม้ที่ฉันไม่อาจเห็นมันได้ นอกจากขาวดำ ..…......... อืมม ... จะว่าไปวันนี้ ' เขา ' คนนั้นจะมาอีกไหมนะ ? ....
" แกร๊กก ~ "

เสียงประตูเปิดขึ้นพร้อมกับ ' เขา ' ที่เข้ามาหาฉันด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนแตกต่างกับคนอื่นๆ .. คนอื่นๆนั้นเห็นฉันเป็นแค่ภาระเท่านั้นล่ะคะ .... ทุกคนต่างแช่งฉันให้ตายไวๆ เพราะเปลืองค่ารักษาพยาบาล คุณพ่อกับคุณแม่ต่างต้องทะเลาะกันเพราะฉัน พวกท่านต้องเครียดกับค่ารักษาพยาบาลต่างๆมากมาย เวลาที่พวกท่านมาหาฉันก็จะมองฉันด้วยสีหน้าที่ลำบากใจเล็กน้อย ........ ตั้งแต่เกิดมา .. ฉันไม่เคยเห็นพวกท่านยิ้มหรือแสดงสีหน้าที่มีความสุขเลย ........ 
" อ้าว .. ตื่นอยู่งั้นหรอครับ? น้องมิลล์ ? "

มิลล์ชื่อของฉันเองคะ ... เขากล่าวด้วยเสียงอันอ่อนโยนพลางเดินมาลูบหัวฉันเบาๆ ..
" อืม .... วันนี้คุณ " หมอพี " ไม่ฉีดยาอย่างนั้นหรอคะ ? "

ฉันเงยหน้ามองเขาพลางกระพริบตาปริบๆด้วยความสงสัย เพราะปกติฉันจะต้องฉีดยาทุกวันคะ ...

" ไม่หรอกครับ ... วันนี้น่ะนะ ผมกะจะพาน้องมิลล์ออกไปเดินเล่นที่สวนหน่อยน่ะ ... อยู่แต่ที่ซ้ำๆเดิมๆมันน่าเบื่อนิเนอะ ? "
เขากล่าวกับฉันด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน ตัดกับสีแดงอย่างที่ฉันเห็น สิ่งที่ฉันเห็นเขาเป็นสีแดงที่อ่อนโยน ....
" ... หมอพีเนี้ยเหมือนฮีโร่จังเลยนะคะ .... "

ฉันพึมพำออกไปเบาๆ แต่เหมือนว่าหมอพีจะได้ยิน
" ฮีโร่อะไรกันครับ .... ผมแค่ทำตามหน้าที่ของผมเท่านั้นเอง หน้าที่ของหมอคือการรักษาคนไข้ให้หายจากโรคร้ายต่างๆ คอยเป็นที่ปรึกษา กำลังใจต่างๆให้กับคนไข้.... "

หมอพีพูดพลางหัวเราะแห้งๆพลางเกาแก้มไป .... เหมือนว่าเขาจะเป็นคนที่ชอบอายเวลาถูกชมน่ะคะ ....
" อ๊ะ ... จริงสิ .... จะว่าไปอาการมองเห็นของน้องมิลล์ในตอนเนี้ยเป็นยังไงบ้างเอ่ย ? .. ยังเห็นเป็นสีขาว-ดำเหมือนเดิมอยู่สินะ ? .. "

ฉันพยักหน้าเล็กน้อยก่อนที่เขาจะยิ้มอย่างเศร้าๆ
" งั้นหรอๆ ... งั้นเดี๋ยวผมไปตามพยาบาลให้พาน้องมิลล์ไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะ จะได้ไปเดินเล่นในสวนอย่างสดชื่นๆหน่อย~! "

พอหมอพีพูดจบเขาก็เดินออกไปตามพยาบาล ฉันนี้ถอนหายใจเฮือกใหญ่เลยล่ะคะ .... สุดท้ายก็ไม่กล้าพูดออกไปเหมือนเดิม ..... สมเพชกับความขี้ขลาดของตัวเองจริงๆเลยล่ะคะ ....
" ความจริงแล้ว ... นอกจากสีดำ-ขาว ฉันเองก็เห็นสีอื่นเหมือนกันนะคะ ... มันเป็นสีแดง .... ที่ฉันเห็นแค่เฉพาะกับหมอพีเท่านั้น ..... "

ฉันพึมพำออกไปเบาๆ ก่อนจะตบหน้าตัวเองเบาๆ พร้อมกับบอกตัวเองว่า .. คราวหน้าฉันจะบอกเรื่องนี้กับหมอพีให้ได้ .... สีแห่งความร้อนแรง ... ถ้าฉันเกิดบอกเขาไปว่าฉันเห็นแค่เขาคนเดียวที่ไม่ใช่สีขาวดำ จะโดนมองแปลกๆมั้ยนะ ........
--------------------
หลังจากที่คุณพยาบาลพาฉันไปอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวเสร็จ ... หมอพีก็เข็นรถเข็นมารับฉันไปเดินเล่นที่สวนคะ .... ฉันไม่สามารถเดินเองได้คะ .... ต้องลำบากคนอื่นตลอด ... บางครั้งฉันเองก็ลำบากใจอยู่เหมือนกัน ที่ต้องคอยพึ่งคนอื่นอยู่เรื่อย จะทำอะไรเองก็ทำไม่ได้ ...
ในขณะที่หมอพีกำลังเข็นรถเข็นที่ฉันนั้งอยู่นั้น ท่ามกลางบรรยากาศเงียบกริบ ได้ยินเพียงแค่เสียงสายลมในธรรมชาตินั้น .. ฉันนั้นได้เผลอถามคำถามหนึ่งที่อยู่ในใจมานานแสนนาน ...
" หมอพีค่ะ..... เอ่อ ... รู้สึกว่าฉันคอยเป็นตัวถ่วงบ้างไหมคะ ? ... ฉันรู้สึกลำบากใจมากๆเลยล่ะคะ .... ที่ต้องคอยขอความช่วยเหลือคนอื่นมาตลอด ..... " 
" .......… "

ไม่มีเสียงตอบรับของหมอพี .. หมอพีคงยังเข็นรถเข็นไปเรื่อยๆโดยที่ยังไม่พูดอะไร ...
" .. บางครั้ง ... ฉันก็คิดนะคะว่า ฉันจะเกิดมาทำไม ? ... ถ้าฉันตายคนอื่นๆคงมีความสุขมากกว่านี้ ...... "

ฉันพูดออกไปเบาๆพลางยิ้มบางๆออกไปเล็กน้อย .. 
" ถ้าฉันไม่อยู่คุณพ่อคุณแม่ก็คงไม่ต้องคอยลำบาก ... คงไม่ต้องเป็นภาระของคนอื่น ..... "

สิ่งเหล่านี้มันช่างอัดอั้นใจฉันมานานเหลือเกิน ..
' กึก-- '

เสียงรถเข็นนั้นได้หยุดลง หมอพีนั้นได้เดินมาตรงหน้ารถเข็น เขาก้มมองฉันด้วยสายตาเหนื่อยๆ ก่อนที่เขาจะเขกหัวฉันเบาๆ 
" อุ๊-----...... "

ฉันอุทานออกไปเบาๆก่อนที่จะเอามือกลุ้มหัวตัวเอง
" อย่าคิดอะไรเพี้ยนๆแบบนี้อีกนะครับ ... ทุกๆคนเขาเป็นห่วงน้องมิลล์นะครับ .... "

หมอพียิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนที่จะคุกเข่าแล้วกุมมือฉันแน่น ... 
" ถึงแม้คุณพ่อกับคุณแม่ของน้องมิลล์จะไม่ค่อยแสดงออกอะไรมาก แต่ผมเชื่อนะครับว่าพวกท่านต้องเป็นห่วงน้องมิลล์มากแน่ๆ .... ไม่อย่างนั้นพวกท่านคงไม่ยอมทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อยเพื่อค่ารักษาน้องมิลล์มา15ปีหรอกครับ .... ทุกคนต่างเป็นห่วงน้องมิลล์นะ .... "

หมอพีกล่าวด้วยเสียงที่อ่อนโยน ... 
" เพราะงั้นห้ามคิดสั้นแบบนี้อีกนะครับมิลล์-! .. รู้มั้ยครับมิลล์? ว่าความสุขของคนเป็นพ่อเป็นแม่คือการได้เห็นลูกตัวเองมีความสุขนะ ? "
อ่า ... นั้นสินะ ... ฉันลืมคิดเรื่องพวกนี้มาตลอดเลย ... ฉันนี้มันแย่จริงๆ ... จะว่าไป ... ตลอดมานี้ฉันแถบจะไม่เคยยิ้มให้คุณพ่อคุณแม่มาเลยสักครั้ง เอาแต่คิดมาตลอดว่าเป็นภาระของคนอื่นตลอด ...แย่มากจริงๆ ...
" ... ขอบคุณมากนะคะ หมอพี ที่ทำให้ฉันคิดได้ ...... วันนี้ถ้าพวกท่านมาเยี่ยม ฉันกะจะยิ้มอย่างมีความสุขให้พวกท่านดูคะ ! "

ฉันกล่าวกลับไปด้วยรอยยิ้ม 
" อ่า .. ดีแล้วล่ะครับ "

หมอพีนั้นได้ยิ้มตอบก่อนจะปล่อยมือฉันหลังจากเขาจับมือฉันแน่นมาก ... หมอพีนั้นได้กลับมาเข็นรถเข็นที่ฉันนั้งต่อ
-------------------------
ระหว่างที่หมอพีเข็นรถเข็นนั้นเขาก็ได้เล่าอะไรบางอย่างให้ฉันฟัง ...
" น้องมิลล์รู้มั้ยครับ ? ว่าน้องมิลล์น่ะเป็นคนไข้คนแรกของผมเลยนะ ... " 
" .. เห๊ะ ? คนแรกงั้นหรอคะ ? "

ฉันนั้นได้หันหน้าไปทางหมอพีด้วยความสงสัย
" ครับ .... มันเป็นเรื่องราวตอนผมเป็นนักศึกษาแพทย์น่ะ .. ผมได้ไปเป็นผู้ช่วยของอาจารย์แพทย์เขา แล้วได้พบกับน้องมิลล์ .... ตอนนั้นน้องมิลล์เพิ่งออกจากท้องแม่เองเนอะ คงจะจำไม่ได้หรอก ? ... แต่ที่แน่ๆเป็นเคสที่พาเหนื่อยสาหัสมากเลยล่ะครับ .... ฮะฮะฮะ ~ "

หมอพีหัวเราะออกมาเล็กน้อย 
" งั้นหรอคะ ... ฉันนึกว่าฉันได้พบหมอพีตอนประมาณ5-6ขวบซะอีก ... เพราะเป็นเคสที่หนักเกินทนจนหมอคนอื่นๆจะทำไหวซะอีก .. แหะๆ~ "

ฉันเกาแก้มเล็กน้อย ก่อนที่หมอพีจะหยุดรถเข็นลงท่ามกลางต้นไม้ต้นใหญ่ที่สุดในโรงพยาบาล 
" ฮะๆ~ นั้นสินะครับ .. มันเป็นเรื่องบังเอิญมากๆเลยล่ะ ที่ทำให้เราพบกันอีกครั้ง มันเป็นเคสที่หนักจริงๆนั้นล่ะครับ .. แต่ ….. "
" ................ ? "
" คุณเป็นคนไข้คนแรกของผม เพราะงั้นผมจะรักษาคุณให้หายเอง ... ผมจะพยามรักษาให้โรคร้ายของคุณหายไปให้ได้ ... "
จู่ๆใบหน้าของฉันก็เริ่มร้อนฉ่าแล้วล่ะคะ ....
" การรักษาช่วยชีวิตของคนไข้มันเป็นหน้าที่ของคนเป็นหมออย่างผมอยู่แล้วล่ะ ... เพราะงั้นไม่ต้องคิดว่าตัวเองเป็นตัวถ่วงซะล่ะ แล้วก็นะ .... อีกอย่าง .... ผมมีความสุขนะที่ได้เห็นคุณใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุขในขณะทั้งๆที่เป็นโรคร้ายขนาดนี้ ... เพราะฉะนั้นผมจะต้องรักษาคุณให้หายให้ได้-! เพื่อที่จะทำให้คุณมีความสุขมากกว่านี้~! " 
หมอพีกล่าวด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนก่อนที่จะลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยน อ่า .... เขาช่างอ่อนโยนจริงๆ ทำใจฉันเต้นไปหมดซะแล้วสิ .. 
" เป็นอะไรไปรึเปล่าครับน้องมิลล์ ? จู่ๆก็เงียบไป ? " 
" วะ-หวาา!? ป .. เปล่าคะ ไม่มีอะไร แค่คิดว่าดอกไม้อันนั้นสวยเฉยๆคะ .... แหะๆ "

ด้วยความลุกลี้ลุกลน+ความตกใจเลยทำให้เผลอพูดอะไรแปลกๆออกไป ... 
" หืม ... ดอกกุหลาบงั้นหรอครับ ? "

หมอพีนั้นได้เดินไปเด็ดดอกกุกลาบมาดอกหนึ่งก่อนที่จะยื้นมันให้ฉัน 
" นี้ ครับ .... "
" อ๊ะ .. ขอบคุณคะ ... "
ฉันรับดอกกุหลาบนั้นมา ดอกกุหลาบนั้นเท่าที่ฉันจำได้ ... มันมีหลายสีมากเลยล่ะ ... สีเหลือง สีน้ำเงิน สีชมพู สีแดง สีขาว และสีดำ ..... ซึ่งดอกกุหลาบแต่ล่ะสีนั้นจะมีความหมายแตกต่างกันไป .... ภาพในตอนนี้ที่ฉันเห็นคือดอกกุหลาบที่เต็มไปด้วยสีดำ ... สีสันของเหล่าดอกไม้พวกนั้น ฉันไม่อาจเห็นมันได้ ........
" ดอกกุหลาบที่น้องมิลล์ถืออยู่นั้น มันเป็นสีแดงครับ .. "

หมอพีกล่าวขึ้นมา
" สีแดงงั้นหรอคะ .... ? "

ดอกกุหลาบสีแดงนี้เอง .... สีแห่งความร้อนแรงสินะ ... ฉันนั้นได้เงยหน้ามองหมอพีพลางยื้นดอกกุหลาบนั้นเทียบกับหมอพี 
อ่า ... ดอกกุหลาบนี้เป็นสีแดงแบบเขาเลยสินะ ...
" หืม ? มีอะไรรึเปล่าครับนัองมิลล์ ? "

หมอพีนั้นเอียงคอเล็กน้อยเชิงสงสัย
" อือ .. เปล่าหรอกคะ แค่คิดว่าหมอพีน่าจะเหมาะกับสีแดงนะคะ .... "

ฉันนั้นได้ลูบดอกกุหลาบเบาๆพลางยิ้มออกมาเล็กน้อย
" สีแดงงั้นหรอครับ ? "

ฉันพยักหน้าเล็กน้อยก่อนที่หมอพีจะเดินกลับมาเข็นรถเข็นที่ฉันนั้งอยู่กลับเข้าตึกของโรงพยาบาล
" นี้ก็เริ่มอากาศจะเย็นแล้วนะครับ ... ผมว่าเรากลับเข้าตึกกันก่อนดีกว่าเนอะ ? ไว้คราวหน้าเราค่อยออกมาเดินเล่นกันอีกนะครับ "

เขากล่าวออกมาด้วยเสียงอ่อนโยน ... ฉันรู้ดีคะว่าคราวหน้านั้นคงอีกนาน ... เพราะฉันไม่สามารถออกไปไหนมาไหนได้ง่ายๆอยู่แล้ว ... แต่ตอนนี้ฉันทำเพียงได้แค่ ...... 
" คะ-! .. ไว้คราวหน้าเรามาเดินเล่นกันอีกนะคะ ~ "

ยิ้มตอบกลับหมอพี พลางกล่าวขอบคุณ ... ที่ทำให้ฉันคิดในหลายๆเรื่องได้ ขอบคุณที่คอยอยู่เคียงข้างฉัน ถึงแม้มันจะเป็นหน้าที่ของเขาก็เถอะ ... แหะๆ~ ขอบคุณที่ทำให้ฉันมีความสุขในขณะมีชีวิตอยู่ ...... ฮีโร่ของฉัน .... 
" ขอบคุณคะ .......... "