ข้า... ไม้เมือง เกิดมาบุญพาวาสนาส่ง ได้เกิดในเรือนใหญ่โตของเศรษฐมากอิทธิพลในพระนคร
หนำซ้ำยังมีรูปงามดังหยก อ่านมาจนตอนนี้อาจคิดว่าข้าโชคดีเกิดมาบนกองเงินกองทอง
แต่น่าเสียดาย ข้าหาได้เกิดเป็นคุณชายไม่ ข้าเป็นเพียงลูกทาสเท่านั้น
แต่อ้ายทาสก้นเรือนเช่นข้าเองก็มีดีเช่นกัน อย่างน้อยก็มากพอจะต้องตาต้องใจแม่หญิงฉัตรตรา บุตรีเพียงคนเดียวของเศรษฐีท่าน
"ต้นขาข้ายังเปียกอยู่เลย เลียให้แห้งเสียสิ"
เมื่อแม่หญิงฉัตรตราสั่ง มีหรือที่ข้าจะไม่ทำตาม
กระนั้นแม้กายใจจักเป็นของนาง ข้ากลับรู้สึกอ้างว้างยิ่ง
เรียวขาอ่อนนี้เป็นของข้าจริงหรือ ทรวงอกงามนี้เป็นของข้าจริงหรือ แล้วดวงตาคู่โตที่จ้องมองข้าดวงนี้เล่า ตัวข้าผู้ต่ำต้อยย่อมรู้ดีว่าหมาวัดไม่อาจหาญเด็ดดอกฟ้า เช่นนั้นก็ควรถึงเวลาที่ข้าจักต้องยุติความสัมพันธ์นี้เสียที
"ข้าไม่ให้พี่ไป!" แม่ฉัตรกล่าวอย่างดื้อรั้น มือขาวกระตุกผ้านุ่งข้าช้าๆ "หากอยากไปนัก ก็จงบอกให้ข้าหยุด"
"..."
ข้าไม่อาจพูดสิ่งใดได้ แม่ฉัตรคลี่ยิ้มหวาน มืออ่อนนุ่มขยับเข้ามาเพื่อกอบกุม
"พี่ไม่มีทางไปจากข้าได้"
ใช่... เพราะใจข้านั้นรู้ดีว่าไม่อาจอยู่ได้โดยไม่มีเจ้า
Guest
