“ขอต้อนรับกลับครับท่านดยุคเรย์มอน” พ่อบ้านแพกซ์ตันเอ่ยต้อนรับชายหนุ่มเมื่อก้าวเข้ามาภายในคฤหาสน์พร้อมกับคนสนิท เรย์มอนพยักหน้าน้อยๆ แล้วกวาดสายตา พ่อบ้านแพกซ์ตันเหมือนรู้ว่าเจ้านายหนุ่มมองหาใครก็เอ่ยบอกยิ้มๆ “ตอนนี้เลดี้เวนดาน่าพักผ่อนอยู่ที่ห้องครับ กระผมจะให้คนไปตามให้”
“ไม่ต้อง ขอบใจ”
“ขอถามได้ไหมครับว่าทำไมท่านถึงหมั้นหมายกับเลดี้เวนดาน่า ทั้งที่ท่านเคยบอกว่าการมีคู่ชีวิตเป็นสิ่งที่น่าปวดหัว”
เรย์มอนที่กำลังก้าวขึ้นบันไดหันมามองหน้าคนถาม มุมปากหนากระตุกยิ้มขึ้นเล็กๆ แล้วก้าวเดินต่อไปโดยที่ไม่ตอบคำถามของพ่อบ้านแพกซ์ตัน พ่อบ้านวัยกลางคนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยขณะหันมองลอร์ดอาเธอร์เพื่อถามความคิดเห็น ลอร์ดหนุ่มส่ายหน้าช้าๆ ว่าเขาเองก็ไม่รู้เช่นกัน
เรย์มอนเดินมาหยุดที่หน้าห้องคู่หมั้นสาว เขาบิดลูกบิดประตูและเปิดมันเข้าไป เขาเห็นร่างเล็กนอนอยู่บนเตียงกว้าง เดินเข้าไปใกล้อีกหน่อยก็เห็นว่าเจ้าหล่อนหลับอย่างสบายอารมณ์ มุมปากบางยกยิ้มขึ้นนิดๆ ราวกับกำลังหลับฝันดี ถ้าถามว่าทำไมเขาถึงคิดหาห่วงผูกคอและเลือกผู้หญิงคนนี้แทนผู้หญิงจากตระกูลอื่นที่ชนชั้นสูงกว่า คำตอบมันมาจากสาเหตุของความเบื่อหน่าย และเขามองเห็นว่าเวนดาน่าจะทำให้คฤหาสน์แห่งนี้ไม่น่าเบื่อสำหรับเขา เห็นได้จากการที่เจ้าหล่อนกล้าทำในงานดูตัวที่แกรนด์ฮอลล์ จะมีผู้หญิงดีๆ ที่ไหนร้องเพลงแบบนั้นท่ามกลางผู้คนนับร้อยแถมขี่ควายกลับบ้านหน้าตั้งเพราะกลัวถูกมารดาตี
ใบหน้าคมโน้มเข้าไปใกล้ใบหูเล็ก มุมปากกระตุกขึ้นเล็กน้อย
“ฉันหวังกับเธอไว้สูงนะ เวนดาน่า”
*/*/*/*
Guest
