หวานใจรักกักใจเธอ

เผ่าเพชร...ศัลยแพทย์รูปหล่อชื่อดังผู้มีพรสวรรค์ในการใช้มีด

อาจารย์หมอติดหวาน....จากนั้นก็ติดเธอ พลอยล้อมเพชร แม่ครัวตัวน้อยผู้มีพรสวรรค์ในการใช้มีดอีกคนหนึ่ง

จากแม่ครัวประจำตัว กลายมาเป็นหวานใจ...ที่หวานยิ่งกว่าอะไรในโลกนี้

"ถ้าเราโอเค หมอจะขอผูกปิ่นโตแสนละหนึ่งปี"

พลอยล้อมเพชรจิตใจห่อเหี่ยว เธอไม่ทันสังเกตว่าน้ำเสียงของคุณหมอเจื่อนไปด้วยความขบขัน

"ค่ารักษาน่าจะราวๆ ห้าแสนนะหมอว่า"

ห้าแสน!

"เงินเยอะขนาดนั้น พลอยคงไม่มีปัญญาหาจากที่ไหนมาได้เร็วๆ นี้หรอกค่ะ คุณหมอบอกว่าแสนละปีใช่ไหมคะ โอเคค่ะ ห้าปีก็ห้าปี พลอยต้องทำอะไรบ้างคะ"

"อ๋อ ก็ไม่ยาก เป็นเรื่องที่เราถนัดอยู่แล้ว"

"ถนัด?" พลอยล้อมเพชรขมวดคิ้วมุ่น หลุดปากไปว่า "ถนัดอะไร เกิดมายังไม่เคยถูกเยเย่กับเขาเลยสักครั้ง"

เผ่าเพชรหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ พลอยล้อมเพชรรู้สึกอายเกินกว่าจะอายไปมากกว่านี้ เธอจึงไม่ได้แก้ตัว ไม่ได้ทำอะไรนอกจากนั่งเหี่ยวเฉาอยู่ตรงข้ามเขา

"เอาล่ะ ก่อนที่เราจะคิดเกินไปไกลกว่านี้ หมอจะบอกให้ชัดเจนนะว่าหมอจะขอให้น้องพลอยทำอาหาร กับขนมมาส่งทุกวันที่โรงพยาบาล วันละสามมื้อ ค่าวัตถุดิบหมอจะให้ล่วงหน้า เรื่องเงินไม่ต้องคิดมากเลย ขอแค่ตั้งใจทำอาหารอย่างสุดฝีมือก็พอ"

"คุณน้าพูดจริงเหรอคะ"

"เรียกคุณน้า เห็นว่าหมอแก่มากหรือไง"

พลอยล้อมเพชรยิ้มแหย่ "วันนี้ไม่แก่หรอกค่ะ วันนี้หล่อมากแถมยังใจดีมากอีกต่างหาก เอ่อแล้วเรื่องผูกปิ่นโตที่ว่า"

"ก็นี่ไงผูกปิ่นโต หมอผูกกับเราคนเดียวตลอดห้าปีนี้เลย จะไม่ไปกินที่อื่น"

"แล้วเรื่อง" เธอยังคงคิดไม่ตกหากต้องเยเย่กันจริงๆ

"รู้อะไรไหม เมื่อก่อนน่ะคำว่าผูกปิ่นโตเนี่ย ความหมายมันก็คือปิ่นโตใส่อาหารจริงๆ ไม่รู้ว่าไปเพี้ยนเป็นเรื่องพรรค์นั้นตอนไหน แต่ก็เป็นที่เข้าใจไปทางนั้นกันหมด ถ้าเราจะยึดความหมายตามเขา แล้วอยาก"

"ไม่อยากค่ะ!" พลอยยกมือไหว้งามๆ "กราบขอบพระคุณคุณหมอที่ให้ความเมตตาลูกนกลูกกาตาดำๆ แค่ทำอาหารค่ะ พลอยถนัดแค่ทำอาหารจริงๆ"