บัญชารักจอมมาร

บัญชารักจอมมาร 

รวินทร์ วาณิชย์กุล หรือ พ่อเลี้ยงรวินทร์ 

เขา เจ้าของไร่เวียงฟ้าและเวียงฟ้ารีสอร์ท พ่อเลี้ยงจอมเย็นชา ผู้ที่ไม่เคยยอมให้ใครแต่ต้องพ่ายแพ้ให้เธอ 

เพชรพลอย อรัญทรัพย์ หรือ หนูพลอย 

เธอ ไฮโซสาวแสนสวยลูกสาวของเจ้าสัวมีชัย เจ้าพ่ออัญมณี คุณหนูจอมแก่น ที่แสนเอาแต่ใจตัวเอง เขาเพียงคนเดียวที่เธอยอมให้ 

“อยากร้องก็ร้องให้พอใจไปเลย แต่อย่าคิดที่จะออกไปจากห้องนี้เด็ดขาดไม่อย่างนั้นจะหาว่าพี่ไม่เตือน”  

ตัวอย่าง 

เอี๊ยด! 

ปัง! 

“นาย...”  

คมถึงกับชะงักค้างไปทันทีเมื่อเห็นร่างสูงที่ก้าวลงมาจากรถโฟว์วิลคันสูงมองมาด้วยสายตาดุดันพร้อมกับท่าทางเกรี้ยวกราด ซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนี้นายของตนหรือที่ทุกคนรู้จักกันดีในนามพ่อเลี้ยงรวินทร์กำลังอยู่ในอารมณ์โกรธมากแค่ไหน 

คมเองอยู่กับรวินทร์มานานตั้งแต่รวินทร์มารับช่วงต่อจากคุณรามผู้เป็นบิดาทำให้รู้ดีว่าตอนนี้เจ้านายของตนอยู่ในอารมณ์ไหน 

“อยู่ไหน!”  

“เอ่อ คือ...”  

“กูถามว่าเพชรพลอยอยู่ไหน!”  

รวินทร์ถึงกับหงุดหงิดขึ้นมาทันทีเมื่อไม่ได้คำตอบที่ต้องการก่อนที่จะมองลูกน้องคนสนิทด้วยสายตาคมดุอย่างไม่พอใจเมื่ออีกฝ่ายเอาแต่อ้ำอึ้ง 

"เอ่อ" 

"ไอ้คม!" 

“คุณหนูพลอยรอนายอยู่ที่ร้านกาแฟครับ” คมรีบพูดขึ้นเสียงรัวเมื่อเห็นท่าทางเกี้ยวกราดของเจ้านายหนุ่ม คมแอบพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อพูดจบประโยค  

************************************ 

"ว้าว! วันนี้แฟนหนูพลอยหล่อจังเลย" 

เพชรพลอยที่กำลังยกกาแฟขึ้นดื่มถึงกับพูดขึ้นเสียงหวานพร้อมกับยิ้มกว้างออกมาทันทีเมื่อเห็นร่างสูงของรวินทร์เดินหน้าบูดบึ้งเข้ามาในร้านกาแฟที่ตนนั่งอยู่ 

"ฮ่าๆ"คมที่เดินตามมาถึงกับหลุดหัวเราะออกมาทันที 

"ไม่ตลก"รวินทร์พูดขึ้นเสียงเข้มก่อนที่จะมองลูกน้องคนสนิทด้วยสายตาวาวโรจน์คมดุทันที 

คมรีบหลบตาคู่คมก่อนที่จะก้มหน้าซ่อนยิ้มไว้ทันที คงจะมีก็แต่คุณหนูพลอยคนเดียวที่กล้าต่อล้อต่อเถียงกับเจ้านายหน้าโหดของเขา ถ้าเป็นคนอื่นเจอสายตาดุดันคู่นี้คงจะร้องไห้ไปแล้ว 

"อะไรกันคะ มารับแฟนแค่นี้ต้องหน้าดุด้วย"เพชรพลอยส่งค้อนให้ร่างสูงทันทีก่อนที่จะพูดขึ้นเสียงหวานพร้อมกับรอยยิ้มกว้างโดยไม่สนใจใบหน้าบูดบึ้งของอีกฝ่าย 

"กลับได้หรือยัง"รวินทร์ไม่ตอบคำถามของหญิงสาวแต่พูดขึ้นด้วยเสียงเข้มแทน 

รวินทร์อยากจะเตะตัวเองแรงๆ สักพันครั้ง พอเอาเข้าจริงๆ เมื่อมาเจอหน้าหวานของอีกฝ่ายอารมณ์โมโหมากมายก่อนหน้าไม่รู้ว่าหายไปไหน ยิ่งเห็นรอยยิ้มของอีกฝ่ายเขาก็แทบจะลืมหมดทุกสิ่งอย่าง ก็เพราะอย่างนี้ไงร่างบางถึงได้กล้าที่จะขัดคำสั่งเขาอยู่เรื่อย 

“หนูพลอยยังไม่ได้กินกาแฟเลย” เพชรพลอยพูดขึ้นเสียงหวานก่อนก้มลงมองแก้วกาแฟในมือทันที 

“พี่มีงาน” รวินทร์พูดขึ้นเสียงเข้มก่อนที่จะมองหน้าอีกฝ่ายนิ่งอย่างให้ต้องการรู้ว่าตัวเองจริงจังแค่ไหน 

"หนูพลอยสั่งเอสเปรสโซ่ไว้ให้พี่วินทร์ด้วยจะได้อารมณ์ดี"เพชรพลอยพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มกว้างออกมาทันที 

“” รวินทร์ถึงกับมองหน้าหวานด้วยสายตาคมดุทันทีที่ยังเล่นไม่เลิก 

"โอเค ไม่กินก็ไม่กิน"เพชรพลอยทำมือยอมแพ้พูดขึ้นอย่างอารมณ์ดีแล้วเดินเข้าไปกอดแขนแกร่งของชายหนุ่มทันทีไม่สนใจเลยว่าร่างสูงอยู่ในอารมณ์ไหน 

“ฮึ” รวินทร์ถึงกับส่ายหัวให้กับความดื้อของหญิงสาวแล้วถอนหายใจแรงออกมาทันที