นารินเป็นเด็กกำพร้าที่โดนทางโบสถ์เลี้ยงดูแต่ด้วยความที่นารินอายุได้12ปีนารินก็ขอแยกออกจากทางโบสถ์เพื่อหาเลี้ยงตัวเองด้วยที่ตัวเองไม่ได้เรียนหนังสือนารินจึงผันตัวเองเป็นฟีแลนด์เป็นนักเขียนเลี้ยงตัวเองในระหว่างทางกลับบ้านนารินก็พบชายหนุมผมสีดำที่นอนผิงกำแพงหายใจอย่างอ่อนแรงเหมือนกำลังเข้าสู่ความตายนารินที่ถูกเลี้ยงจากซิเตอร์จึงไม่รอเฉยรีบไปช่วยคนตรงหน้าด้วยตอนนั้นเป็นช่วงฝนตการินจึงยื่นร่มกันฝนให้ทำให้ชายหนุ่มคนนั้นเงยหน้ามาด้วยดวงตาว่างเปล่าเหมือนคนตายมานานแล้วนารินไม่พูดอะไรจึงยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะย่อตัวสบหน้ากับคนตรงหน้า
"คุณบาดเจ็บต้องการไปโรงพยาบาลไหมครับ"
"ไม่ อย่ามายุ่งกับฉัน"
"คุณบาดเจ็บงั้นไปพักที่ห้องผมก่อนไหมครับ"
"ฉันบอกว่าอย่ามายุ่งกับฉัน!!"
"ครับผมจะไม่ยุ่งกับคุณหลังจากคุณหายบาดเจ็บ"
"....."
ไม่มีเสียงตอบรับนารินจึงยิ้มก่อนจะรวบตัวคนตัวโตกว่าเดินไปที่ห้องของตัวเองหลังจากชายคนนั้นหายบาดเจ็บนารินก็ไม่ยุ่งกับชายคนนั้นตามที่บอกจริงและไม่เคยถามชื่ออีกฝ่ายสักครั้งจนเรื่องมันผ่านมา10ปีเหมือนฟ้าจะเล่นตลกกับผมเสียแล้ว
[คุยกับเมลิโอ นิยายเรื่องนี้ไม่มีดราม่าฟีลกู๊ดเป็นเพียงนิยายที่แต่งขึ้นมาเฉยๆขอในหนักอ่านเพลิดเพลินกับการอ่านนิยายเรื่องนี้ออกไปทางแนวจิตใครไม่ชอบสามารถกดผ่านได้ ขอให้ทุกคนคอมเม้นอย่างสุภาพ]
Guest
