เพลิงรวี

เพลิงรวี 

ปกเกศ 

‘เขา...เป็นคู่หมั้นที่เธอเพียรพยายามสลัดทิ้งมาหลายปี 

ส่วนเธอ...เป็นผู้หญิงที่รู้ดีว่าตรงข้ามกับความต้องการของเขา 

แต่ ‘เรา’ ก็ยังไม่อาจทำลายพันธะที่มีให้สะบั้นลง... 

คำผู้ใหญ่ที่ปลอบว่าอยู่ด้วยกันแล้วจะรักกันเอง... 

วันนี้เธอขอเถียงว่าเรื่องของเธอและเขามัน ‘ไม่มีทาง’ เป็นความรัก 

ไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชรอย่างนั้นหรือ? 

เธอขว้างไม้เท้าใส่ยอดหน้าเขาน่าจะมีความเป็นไปได้มากกว่า 

การถือไม้เท้ายอดทองครองคู่ไปกับเขาชั่วชีวิต’ 

แนะนำตัวละคร 

‘เพลิง พชรวรากุล’ [เพลิง] 

“ชีวิตนี้ไม่เคยคิดจะเอาตัวเองไปผูกมัดกับใครที่ไหน... 

การต้องแต่งงานแล้วอยู่ด้วยกันไปชั่วชีวิตไม่เคยอยู่ในสารบบของความคิด 

ไม่ใช่เขาไม่เชื่อว่าในโลกนี้ไม่มีความรักแท้และคู่ชีวิต 

พ่อแม่ของเขาก็แสดงให้เห็นแล้วว่ารักแท้และคู่ชีวิตที่ดีมีอยู่จริง 

เพียงแต่...กับ ‘แม่เด็ก’ หน้าไหว้หลังหลอก 

ที่ต่อหน้าผู้ใหญ่เป็นเด็กแสนเรียบร้อย พูดน้อย และเอาแต่ยิ้มซื่อยามเจอหน้า 

ดูท่าจะไม่มีทางเป็นคนที่ใช่... 

เรียบร้อยดั่งผ้าที่พับไว้อย่างนั้นหรือ? 

เด็กนั่นต้องเรียกว่าเป็นผ้ายับแล้วนำมาพับไว้น่าจะเหมาะมากกว่า!” 

‘ขวัญรวี วงศ์ภากร’ [รวี] 

“ต่อให้โลกเดินหน้าไปไกลมากแค่ไหน 

แต่ดูเหมือนว่าความคิดของคุณปู่ของเธอจะถูกหยุดอยู่ในยุคที่ท่านเติบโตมา 

มีอย่างที่ไหนคิดอยากดองเป็นทองแผ่นเดียวกันกับตระกูลของเพื่อนรักที่คบหากันมาเกินครึ่งชีวิต 

เรือล่มในหนองทองจะไปไหนอย่างนั้นหรือ? 

ก็หนองนี้เธอไม่อยากจะพายเรือไปล่มร่วมเป็นร่วมตายด้วยยังไงเล่า! 

พี่เพลิง...เขาแสนดีและเอ็นดูเธออย่างนั้นหรือ? 

เธออยากจะบอกเหลือเกินว่าชีวิตนี้หากไม่อยากให้ลูกสาวหลานสาวต้องมานั่งช้ำใจ 

ก็อยู่ให้ห่างผู้ชายที่ชื่อเพลิง พชรวรากุลเอาไว้จะดีที่สุด! 

ไม่ต้องเป็นหมอดูเธอก็สามารถเอาหัวไปประกันได้เลยว่า 

เขาไม่มีทางหยุดชีวิตของตัวเองไว้ที่ผู้หญิงคนไหนอย่างแน่นอน!” 

‘พันทิวา ทวีโชติ’ [ทิวา] 

“เขาเคยเชื่อว่าเธอจะมองเห็นความรักที่เขามอบให้... 

ต่อให้ต้องเจ็บแล้วเจ็บอีกแต่ก็ไม่เคยคิดจะถอยออกมา 

ความพยายามตลอดหลายปีที่ผ่านมาเธอกลับไม่เคยมองเห็น 

น้ำหยดหินทุกวัน...หินบอกรำคาญและไม่มีวันรับรัก 

แต่ทำไมตอนที่ก้อนหินอยากจะมีลมหายใจแล้วเดินออกมา 

เธอกลับนึกเสียดายขึ้นมา หึ... 

ไม่ได้คิดจะรักเขาหรอก...เธอแค่ชอบที่เขารักและเป็นของตายในมือเธอก็เท่านั้น” 

‘พราวนภา อมรจินดา’ [พราว] 

“เธอไม่เคยคิดเชื่อในรักแท้... 

ไม่เคยเชื่อว่าผู้ชายคนหนึ่งจะสามารถรักและถนอมคนรักได้ไปชั่วชีวิต 

ความรักของหญิงชายน่ะมันเลือนรางเสียจนไม่อาจสัมผัส 

แรกเริ่มอาจจะรักแต่ท้ายที่สุดเมื่อความรักจางหายเหลือไว้เพียงความเกลียดชัง 

เหมือนดังคู่พ่อกับแม่ของเธอที่ประกาศเอาไว้ถึงตายก็ไม่ต้องมาเผาผี 

ดังนั้นต่อให้เขาพยายามก้าวเข้ามามากเพียงใด... 

เธอก็ปิดประตูใส่หน้าเขาเสียร่ำไป 

กำแพงที่พ่อกับแม่ของเธอสร้างทิ้งเอาไว้ชาตินี้เธอไม่คิดจะทำลายมันและก้าวออกไปด้วยซ้ำ 

แต่ทำไมพอเขาจะจากไป...หัวใจของเธอมันกลับไม่ยินดี”