มอบรักเคียงกายเพียงผู้ชายคนนี้
เขาเป็นคนดี มีบุญคุณที่หนูต้องให้ความเคารพ เขาอย่างนั้น เขาอย่างนี้ ทุกอย่างเกี่ยวกับ ‘ผู้ชายคนนี้’ เบนรับรู้ผ่านแม่ทั้งสิ้น ทุกเทศกาลแม่มักยื่นกล่องมาให้ บอกกับเธอพร้อมรอยยิ้มว่า
‘ของขวัญจากคุณมัธย์ ให้ลูก’
จนวันหนึ่งที่เขากลับไทย ของขวัญชิ้นใหญ่ได้ถูกยื่นผ่านเธอโดยตรง
ใครหนอจะกลัดกลุ้มสุมทรวงเท่า
หมาน้อย หมาน้อยจ๋าหมาน้อยเมียพี่ ตกค่ำต้องมีอ้อน พอตอนเช้าเธอกลับเป็นรู้จักในฐานะ ‘เด็กในบ้าน’ เรื่องอะไรจะยอม!
จะที่ไหนกับใครในหรือนอกบ้านเธอไม่ยอมทั้งนั้น ก็เธอเป็นเมีย!
~~~~
“คุณมัธย์”
ปากเหมือนจะยิ้มอยู่ตลอดเวลาแนบเข้ากับขมับ ต่ำลงมายังแก้ม เบนดันหน้าอกเขาออก ไม่เบามากหากไม่แรงจนเป็นการตัดสัมพันธ์ อย่างไรเขาก็เป็นสามี หลายสัปดาห์มานี้เธอเริ่มเข้าใจคำสอนของแม่บ้างแล้ว
“ไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทนได้ยังไงตั้งนานขนาดนี้”
“ทนอะไรคะ”
สามีของเธอหัวเราะเบาๆ แทนคำตอบ มือรุ่มร่ามบริเวณที่ไม่เคยมีใครได้แตะต้อง แม้แต่แม่ยังหมดโอกาสนั้นมาหลายปี
“ยะ อย่า จับตรงนั้น”
“เมียพี่ พี่มีสิทธิ์จับทั้งตัว”
Guest
