เมื่อรักเรียกหา

เมื่อรักเรียกหา 

● สรวงสรวล ● 

เมื่อพบเขา หัวใจเธอร่ำร้องรุนแรง 

เมื่อความรักเรียกหา เขาและเธอก็ไม่อาจทัดทาน 

***** 

‘เอื้องบุษยา’ เชื่อหมดหัวใจว่าเขาไม่ใช่เรื่องบังเอิญ 

ทุกครั้งที่เจอกันล้วนมีเรื่องให้จดจำ 

ประทับใจ ประหลาดใจ หรือแม้แต่เศร้าเสียใจ 

ในนาทีที่ไม่ว่าจะดีหรือร้าย 

เขาและเธอจะยืนอยู่ตรงหน้ากันและกัน 

ระหว่างเธอกับเขามันคือพรหมลิขิต 

‘คชเรศ’ คือพรหมลิขิตที่เธอจะไม่มีวันปล่อยให้หลุดมือ 

+++++ 

“ไม่ได้ใจร้อนอยู่แน่นะ ไม่กลัวเสียใจทีหลังบ้างเหรอ” 

“ก็ทำให้เห็นสิคะ แล้วจะบอกเองว่าเสียใจทีหลังหรือเปล่า” 

สะพานเงิน สะพานทอง สะพานเพชร ยันสะพานแพลตินัม เธอทอดให้หมดแล้ว ทำใจกล้าหน้าด้านถึงขึ้นสุดก็เพราะอยากได้จริงๆ ถึงขั้นออกปากท้าทาย แต่คชเรศก็ยังเงียบนาน 

เขามองอยู่ในความเงียบตั้งนาน ความไม่ชัดเจนยิ่งก่อตัว เอื้องบุษยาไม่อยากทน 

“แล้ววันนี้ชวนมาดูฟันดาบทำไมคะ ไปรับถึงที่ทำงานทำไม แค่จะพาไปกินข้าวแล้วก็ไปส่งที่บ้านอีกอย่างนั้นเหรอ จะวนลูปอยู่แบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน” 

ในเมื่อเขาไม่ยอมตอบ เธอก็เป็นฝ่ายถาม ต่อให้จะกลัวคำตอบแค่ไหนแต่เอื้องบุษยาไม่ชอบความไม่ชัดเจนมากกว่า ไม่อยากให้เสียเวลากันทั้งสองคน 

แต่เขาก็ไม่ตอบเธอเสียที เงียบนานจนความกดดันทำให้เอื้องบุษยาถามออกไปอีกครั้ง 

“แล้วเรื่องในรถคืนนั้น จะให้แปลว่ายังไง”  

“ก็แปลตรงตัวนั่นแหละ” 

คชเรศตอบเธอเสียที เป็นคำตอบที่แสนจะชื่นใจ หญิงสาวยิ้มออกมาได้อีกครั้ง แต่ไม่นานกลับต้องยิ้มเจื่อนเพราะเขายังมองยังครุ่นคิดและเคร่งขรึม เธอเดาใจไม่ออกจริงๆ  

“ไม่คิดว่าเร็วไปหน่อยใช่ไหม” 

“ไม่อยากทำอะไรให้ซับซ้อนอีกแล้วค่ะ เราจะเสียเวลาอีกทำไม อยากทำอะไรก็ทำ แค่ซื่อตรงกับความรู้สึกของตัวเองไม่ใช่เรื่องยากนี่คะ”