โจนาธาน ลูอิส อายุ 35 ปี
มหาเศรษฐีผู้มั่งคั่ง
ไอริน อายุ 24 ปี
ลูกหนี้ของเขา
“พูดมาคำเดียว ว่าคุณ... ต้องการให้ฉันทำงานที่นั่นหรือไม่?! ”
“คนที่เขามาของาน เขาใช้น้ำเสียงแบบนี้ในการขอร้องให้ผู้ว่าจ้าง รับเข้าทำงานงั้นหรือ”
ไอรินทร์กัดฟันซี่สวยของตัวเองแน่น แข่งกับฝ่ามือน้อยเบื้องล่าง ที่ปลายเล็บแหลมของเธอแทบจิกเข้ากับฝ่ามือบางโดยไม่รู้ตัว
“ไม่ต้องโยกโย้ให้เสียเวลา... ตอบคำถามฉันมาเลยดีกว่า” เธอท้า อยากให้ทุกอยากจบ ไม่อยากอาศัยอยู่ในห้องๆนี้อีกแล้ว
“และถ้าผมตอบว่าไม่ล่ะ คุณจะว่าไงไอรินทร์”
“ฉันก็นึกไว้อยู่แล้ว ว่าคนอย่างคุณ... ไม่เคยให้โอกาสใครซ้ำสอง” เธอกล่าวลอดไรฟัน
“มันไม่ใช่อย่างที่คุณพูดหรอกนะ ไอรินทร์… ”
เขาสวนเดินอ้อมโต๊ะมาหาจนแทบจะถึงตัวเธอ ถ้าเธอไม่ผวาถอยกรูดออกมาเสียก่อน แม้จะตกใจกับความไวปานจรวดนั้นของเขา แต่เธอก็ต้องไม่แสดงท่าทางใดๆออกมาให้เขารู้ว่าเธอกำลังหวั่นไหวใจสั่นแค่ไหนที่เขามาอยู่ใกล้ๆแบบนี้
“ผมเคยให้โอกาสคุณตัดสินใจไปแล้วในตอนนั้น แต่คุณก็เลือกที่จะ...”
“ฉันรู้! ว่าฉันเป็นฝ่ายปฏิเสธมันเอง... คุณสบายใจได้ฉันจะไม่เสียเวลาพูดในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้อีก ขอตัวก่อนนะคะ”
แล้วเธอก็ก้าวออกไปทันที หากแต่แขนเรียวที่ถูกเหนี่ยวรั้งด้วยมือหนา ทำให้ร่างของเธอไม่อาจทำตามที่พูดไว้ได้ ใบหน้าสวยสะกดใจคนมองหันมามองอย่างไม่ชอบใจ กล้าดียังไงมาแตะต้องเนื้อตัวของเธอแบบนี้ เห็นเธอเป็นเหมือนผู้หญิงในกรุของตัวเองหรือไง?
Guest
