ซาโตชิ จอมปราชญ์บ้าหลุดโลก รีเมค

คนเราเกิดมาเพื่ออะไรกัน.......

เพื่ออยู่กินไปวันๆ รึ...........

หรืออยู่ไปเพื่อตายในสักวันหนึ่ง.........

ข้าเป็นเจ้าชาย ผู้มีนามว่า ซาโตชิ ใครๆก็เรียกข้าว่า ซาโต้ ตั้งแต่ยังเด็กๆแล้วที่ข้าปรารถนา จะเป็นจอมปราชญ์ เพื่อจะได้เป็นผู้หยั่งรู้ในทุกสรรพสิ่ง

โลกที่ข้าอยู่มีการแบ่งระดับของจอมเวทย์ ออกเป็น 6ระดับ คือ จอมเวทย์ระดับล่าง จอมเวทย์ระดับกลาง จอมเวทย์ระดับสูง ผู้วิเศษ จอมปราชญ์ และขั้นสุดยอดคือ มหาปราชญ์ ซึ่งไม่เคยมีใครไปถึง ข้าหวังเป็นแค่จอมปราชญ์ เอง มันไม่โลภเกินไปหรอกนะ*-*

ตั้งแต่เด็กแล้วที่ข้ามีร่างกายอ่อนแอ ทำให้ใช้เวทย์ไม่ได้ ข้าจึงทำได้แต่คัดคัมภีร์ภาษาเทพไปวันๆเท่านั้น ซึ่งข้าจะตื่นขึ้นมาคัดตั้งแต่ตอนตี4 ถึง 6โมงเช้าทุกวัน

อยู่มาวันหนึ่งในขณะที่ข้าอายุได้ 17 ปี ขณะที่ข้าคัดภาษาเทพในห้องนอน ที่หัวเตียงนอนของข้า จู่ๆก็ได้ปรากฎ......

วิ้ง วิ้ง วิ้ง

เทพธิดา อินฟีเรีย ตามปกรณัม โปปุรอน ก็ได้มาปรากฏกายต่อหน้าข้า เธอมีนัยต์ตาสีฟ้า แต่งกายด้วยชุดราตรีสีฟ้า ใบหน้ากลมได้รูป คิ้วดั่งคันศร และมีหิมะเย็นๆหมุนวนอยู่รอบกาย

สวยจริงๆ ข้าไม่เคยเห็นใครสวยขนาดนี้มาก่อน นอกจาก จอมปราชญ์ คายะ จอมปราชญ์ประจำราชสำนักโปปุรอน ผู้เปี่ยมด้วยพลังเวทย์

" ข้าจะมอบพรให้เจ้า เจ้าอยากจะได้อะไรล่ะ " เทพอินฟรีเรีย แห่งรัตติกาล เสนอมอบพรให้แก่ข้า เนื่องจากนางชื่นชมในลายมือของข้า ที่เขียนอย่างสละสลวย

" ข้าอยากเป็นจอมปราชญ์ เหมือนอย่างจอมปราชญ์ คายะ " ข้าขอพร

" ได้ตามที่เจ้าประสงค์ แต่เจ้าจะต้องคัดภาษาเทพต่อไปทุกคืน โดยไม่ลืมเปิดผ้าม่านด้วยนะ ข้าจะมาดู ข้าชอบ ลายมือของเจ้า มันสวยงามดี แล้วอย่าลืมสะสมสิ่งบูชาข้าละ "

" ได้ๆ ข้าให้สัญญา " ข้าตอบกลับไปด้วยหัวใจอันเต็มเปี่ยม ไปด้วยความยินดี

วิ้ง วิ้ง วิ้ง

เกิดแสงเรืองรองรอบตัวของข้า มันเป็นแสงสีทองที่มีไอ เย็นๆ หลังจากนั้นกลุ่มก้อนพลังก็ได้เข้ามาในกายข้า บัดนี้ข้าได้กลายเป็นจอมปราชญ์ แล้ว โย้เย้

หลังจากคืนนั้น ข้าก็คัดภาษาเทพมาเรื่อยๆ โดยไม่ลืมที่จะเปิดผ้าม่านเอาไว้

ทว่า....... 

วันหนึ่ง วันซวยของข้าก็มาถึง เมื่อ เทพี ทาวีน่า เทพีแห่งปัญญาผ่านมา แล้วเห็นข้าคัดภาษาเทพ โดยเปิดผ้าม่านไว้ มันเป็นการโอ้อวดอย่างมาก สำหรับ เทพี ทาวีน่า

" เจ้าบังอาจ เปิดม่านมาคัดภาษาเทพ ในเวลาแห่งเทพงั้นรึ " เทพี ทาวีน่าได้สาปข้า ด้วยความโกรธ

" โอ้ว เจ้าเป็นจอมปราชญ์อย่างนั้นรึ ข้านึกคำสาปดีๆได้แล้ว เทพี ทาวีน่า สาปให้ข้าเป็นจอมปราชญ์ แต่เป็นจอมปราชญ์ ที่ไม่มีความรู้ทางเวทย์มนต์ เมื่อใช้พลังเวทย์ไม่เป็น ก็ไม่ต่างกับคนธรรมดา

ข้าได้ทำการขอโทษ ต่อนาง และสัญญาว่าจะไม่คัดภาษาเทพ โดยเปิดผ้าม่านอีก นางจึงสาปต่อท้ายให้ข้านิดนึง คือข้าสามารถ ไปเรียนรู้เวทย์มนต์ได้

นับแต่นั้นมา ข้าก็ไม่เคยเปิดผ้าม่านคัดภาษาเทพอีกเลย จนกระทั่งวันหนึ่ง

เทพธิดาอินฟีเรียได้กลับมา และทวงสัญญาจากข้า ด้วยความพิโรธ

" ทำไมเจ้าถึงละความพยายามที่จะคัดภาษาเทพเล่า ข้ายังดูเจ้าคัดไม่จุใจเลยนะ "

ข้าได้เล่าสาเหตุให้เทพธิดา อินฟีเรียฟัง เธอจึงบันดาลโทสะ จะไปเอาเรื่องกับเทพี ทาวีน่า แต่ข้าขอไว้ เพื่อไม่ให้เกิดสงครามระหว่างทวยเทพ*-* ก็ข้าเป็นคนดีนี่นา

เทพอินฟีเรีย จึงเหนื่อยใจต่อข้านัก และกล่าวว่า

" ถ้างั้นข้าจะสถิตย์ อยู่กับเจ้าจนเจ้าได้เป็นจอมปราชญ์ ที่แท้จริง " และเทพธิดา อินฟีเรีย ก็ได้หายเข้าไปในปานสีแดงที่หน้าผากข้า ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ แห่งการเป็นจอมปราชญ์

นางมาอยู่กับข้าเพื่อจะนำทางข้า