คนเรามักจะลืมในสิ่งที่ควรจดจำ และกลับจำบางอย่างที่ควรลืม แม้เวลาจะผ่านไปสักแค่ไหน หรือเขาที่ไม่ควรจำมันได้ด้วยซํ้า กลับเห็นภาพในความทรงจำของใครคนหนึ่งได้ราวกับเพิ่งเกิดกับเขา ไปเมื่อวินาทีที่ผ่านมา
พลับพลึงสีม่วง
รักที่ไม่สมหวังในอดีต ความผิดหวังเสียใจที่เคยได้รับ ในวันนี้...วันที่ได้พานพบคนที่เคยจากลา ความรู้สึกที่จุกแน่นในอกและลำคอ อัดอั้นจนนํ้าตาเริ่มทำให้ภาพตรงหน้าดูเลือนลาง แต่ยังคงจับจ้องชายผู้นั้น...ผู้ที่คงเป็นชายคนเดิมที่ผมรัก
"มีอะไรหรือเปล่า คุณมองหน้าผมแล้วก็นิ่งไปเลย"
"ได้ยินผมมั้ย"
"อ๋อ เปล่าครับ ผมแค่ไม่สบายน่ะ ขอโทษครับ"
"ไหวมั้ยคุณ ให้ผมช่วยอะไรมั้ย"
สัมผัสเดิมที่คุ้นเคย หน้าตา รูปร่าง ส่วนสูง แม้กระทั่งแววตาจากนัยด์ตาสีนิลคู่นั้น ไม่มีสิ่งใดแปรเปลี่ยนไปเลย ยังคงเป็น "พี่ธารา" ของ "ภูผา" ตลอดมา
รีวิว (0)
เรื่องนี้ยังไม่มีรีวิว
Guest
