ซ่อนรักร้าย (ภาคต่อคุณหมอ...อย่าใจร้าย)

เสียงร้องตกใจดังจากปากพรรณพิลาศ เมื่อชมัศชัยที่เดินสะดุดขาตัวเอง ส่งผลให้ร่างเขาถลาไปข้างหน้า เหมาะเจาะเหลือเกินว่า พรรณพิลาศอยู่ตรงหน้าเขาพอดี อ้อมแขนแข็งแรงรัดร่างนุ่มนิ่มที่ไม่ทันตั้งตัว ถอยหลังไปเพียงสองก้าวร่างสาวเสียหลักเอนตัวลงไปบนพื้น โดยมีร่างหนาทาบทับ 

ริมฝีปากเขาและเธอสัมผัสกันอย่างไม่ตั้งใจ ต่างฝ่ายต่างตกใจ ทำอะไรไม่ถูก เหมือนทุกสรรพสิ่งรอบกายหยุดนิ่ง ดวงตาทั้งคู่ขยายกว้างตามความรู้สึก หัวใจสองดวงเต้นเร็วและแรง 

วินาทีนี้เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น และยังไม่ทันที่สองร่างผละห่างกัน ประตูห้องเปิดออก สมบูรณ์กับไชยาที่กำลังเดินเข้ามาในห้องชะงักเท้า ตกใจกับภาพที่เห็น แต่คนที่ตกใจกว่าคือสองเจ้านายลูกน้องสาว 

“นี่แน่ะ” พรรณพิลาศใช้กำปั้นชกไปตรงแก้มของชมัศชัยเต็มแรง 

“โอ๊ย!” ชมัศชัยร้องเจ็บดังลั่น ก่อนที่เขาจะถูกสาวเจ้าผลักจนหงายหลัง พรรณพิลาศทั้งโกรธและอาย เธอจึงชกชมัศชัยไปที่ท้องหนึ่งครั้ง จากนั้นก็มองซ้ายมองขวาหาอะไรบางอย่าง มือสวยคว้านาฬิกาตั้งโต๊ะมาเขวี้ยงใส่ตัวพ่อเลี้ยงที่กลิ้งตัวหลบ ก่อนลุกขึ้นยืน 

“ไอ้ทุเรศ ลามก บ้ากาม” พรรณพิลาศพูดไปด้วยหาข้าวของใกล้มือปาใส่ร่างชมัศชัยไปด้วย ไม่สนใจว่าสิ่งของที่ตนขว้างไปนั้นคืออะไร “คุณคิดแต๊ะอั๋งฉันใช่ไหม นี่แน่ะ คุณต้องโดนสั่งสอนซะบ้าง” 

“ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันสะดุดขาตัวเอง” 

ชมัศชัยบอกพรรณพิลาศ กระโดดหลบสิ่งของที่เธอปาใส่ไม่ยั้ง แม้แต่ปากกาก็เป็นอาวุธได้ 

สมบูรณ์กับไชยามองหน้ากัน ก่อนหันไปมองพรรณพิลาศที่ใจกล้ามาก ฉวยอะไรได้ก็ปาใส่ตัวพ่อเลี้ยงที่หลบอย่างเดียว ก้มมองดูพื้นห้องที่เวลานี้เกลื่อนไปด้วยสิ่งของหลายอย่าง นาฬิกาตั้งโต๊ะ โทรศัพท์ไร้สาย แฟ้มเอกสาร ตะกร้าใส่เอกสารที่เวลานี้เอกสารเกลื่อนพื้น กล่องใส่ปากกา แจกันดอกไม้ และตอนนี้เธอกำลังคว้าโน้ตบุ๊กราคาหลักหมื่นปลายๆ ขึ้นมา 

“อย่านิชา มันแพง” ชมัศชัยร้องเสียงหลง มองโน้ตบุ๊กที่เธอชูขึ้นเหนือหัว กำลังทุ่มใส่เขา 

“ไม่สนโว้ย” แล้วเธอก็ไม่สนใจจริงๆ 

“อย่า” ชมัศชัยร้องเสียงหลงอีกครั้ง แต่ก่อนที่พรรณพิลาศจะทำข้าวของพังพินาศมากกว่านี้ สมบูรณ์กับไชยามาถึงตัวเธอเสียก่อน สมูบรณ์จับโน้ตบุ๊กในมือสาว ไชยาจับตัวเธอไว้ ก่อนปล่อยให้เป็นอิสระเมื่อเห็นโน้ตบุ๊กปลอดภัย “เธอทำของเสียหายมากเลยนะ ยายพังพินาศ เจอหน้าทีไรพังทุกที” 

“สมน้ำหน้า คุณอยากลวนลามฉันก่อนทำไมล่ะ” 

พรรณพิลาศเถียงสู้ มองหน้าเจ้านายเขม็ง ไม่เกรงกลัวบารมีเขาสักนิดเดียว 

“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ได้ตั้งใจ ฉันสะดุดขาตัวเอง ถ้าฉันตั้งใจล่ะก็ ป่านนี้คงจับเธอปล้ำไปแล้ว อีกอย่างนะ คนอย่างฉันไม่ลดตัวปล้ำเธอหรอก รสนิยมฉันสูงพอ” พูดแบบนี้ดูถูกกันชัดๆ 

“โฮะ...อย่างกับตัวเองหล่อตายล่ะ” พรรณพิลาศเบ้ปาก “จะบอกอะไรให้นะ คุณน่ะก็แค่หล่อ แค่รวย แต่ตัวเหม็นยิ่งกว่าขี้ควายซะอีก ปากก็เหมือนด้วย เมื่อกี้ฉันอั้นลมหายใจจะแย่ ดีนะที่พี่ติ๊กกับพี่ค่อมเข้ามาซะก่อน ไม่งั้นฉันอ้วกใส่หน้าคุณแน่ ซึ่งรสนิยมฉันก็ไม่ชอบผู้ชายมีกลิ่นตัวซะด้วย มันชวนอ้วกมากกว่ามีอารมณ์” 

พรรณพิลาศต่อปากต่อคำ อันที่จริงแล้วชมัศชัยไม่มีกลิ่นตัวสักนิดเดียว ร่างกายเขามีกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ที่สาวใดได้เข้าใกล้เป็นต้องลุ่มหลง แต่ที่พูดออกไปเพื่อให้เขาเสียความมั่นใจ เหมือนกับเขาพูดให้เธอรู้สึกว่า ไม่มีค่าในสายตาเขาแม้แต่นิดเดียว