ขาด

ปฐมบท : กรรมเก่า 

นอกรั้วโรงเรียนมัธยม ในจังหวัดริมทะเลแห่งหนึ่ง ..  

แซนดี้ หรือนางสาวแสนดี ทวีพรประเสริฐใหญ่ยิ่ง กำลังเดินก้มหน้าผ่านประตูรั้วโรงเรียนออกมา เธอไม่อยากสบตา หรือมองหน้าใคร..  

แต่ไม่ทันไร.. 

"เฮ้ย ยายนี่ไง ที่มันโดนไล่ออกจากโรงเรียนเก่า มันเห้ มาก เป็นมือตบ แย่งผู้ชาย"  

"ไหนวะ ? ไหน อี๋ย หน้าตาแบบนี้ ผู้เขาคงเอาหรอก ฮะ ฮะ ฮะ" 

"เออดิ ไม่ตบธรรมดานะโว้ย มันกระทืบเขาซ้ำ แล้วก็ลากไปทิ้งไว้ในบ้านร้าง เลวนรกไม่แดกเลยแก"  

แซนดี้จุก.. เพราะสิ่งที่เป็นคำนินทาลอยลมมานั้น เธอทำจริง.. เธอและเพื่อนอีกสี่คนเคยรุมรังแกเพื่อนร่วมห้องที่ไม่มีปากมีเสียงจนเป็นเรื่องราวใหญ่โต ทำให้เธอต้องโดนเชิญออกจากโรงเรียน แต่จะให้ยอมรับว่า ชะตากรรมเธอเป็นเช่นนี้เพราะการกระทำของตัวเธอเอง เธอก็ทำไม่ได้หรอก.. เธอไม่ผิดสักหน่อย เธอแค่โชคร้าย สิ่งที่เธอทำ ใครๆ เขาก็ทำกัน.. แค่มีใครจับได้หรือเปล่าเท่านั้นเอง เธอเชื่อของเธออย่างนั้น 

ผลัวะ ! ใครสักคนปาแก้วพลาสติกใส่น้ำแดงลงมาแตกขวางทางเธอ.. สีของน้ำแดงบนพื้นดูเหมือนเลือดไหล.. 

ไม่ ไม่ เราไม่ผิด เราแค่สั่งสอนยายนั่น แซนดี้ผลักความทรงจำในอดีตที่ดูเหมือนจะทวงถามหามโนสำนึกของเธอ เธอรีบจ้ำหนีเสียงนินทาถากถาง ร่างผอมแห้งเพราะฐานะทางครอบครัวด้อยลงก้าวเร็วๆ .. ผ่านร้านขายของชำ ผ่านร้านขายเครื่องเขียน ผ่านร้านสะดวกซื้อ ผ่านร้านรับจำนำ..  

แซนดี้เม้มปาก เธอเกลียดการเดินตากแดดกลับบ้านเป็นที่สุด ถ้าพ่อไม่หย่ากับแม่ เธอคงได้นั่งรถคันหรูไปกลับโรงเรียน มีโชเฟอร์ประจำตัว มีตะกร้าใส่ขนมนำเข้าจากญี่ปุ่นเกาหลีกินเล่นรอในรถ ที่เธอสั่งให้เปิดเพลงที่เธอชอบเท่านั้น..

ไม่มีแล้ว.. ทุกสิ่งทุกอย่างหายวับไปกับการเลิกกันของพ่อกับแม่ของเธอ เพราะหลังจากที่เธอก่อเรื่องบุลลี่เพื่อนร่วมห้องอย่างหนัก พ่อกับแม่ของเธอทะเลาะกันใหญ่โต พ่อของเธอที่เป็นนักการเมืองกำลังจะลงสมัครรับเลือกตั้ง รับไม่ได้กับข่าวความประพฤติของเธอ แล้วก็โทษว่าเป็นความผิดของแม่เธอที่ไม่ดูแลเธอให้ดี ทั้งที่พ่อของเธอเองก็ไม่ได้ดีกว่าสักเท่าไร ส่วนแม่ของเธอก็โวยวายว่า พ่อของเธอต่างหากที่ผิดที่ให้ท้ายลูก

แต่พ่อของเธอถือไพ่เหนือกว่า พ่อที่ไม่ยอมจดทะเบียนสมรสกับแม่ ไล่แม่ของเธอกับเธอออกจากบ้านอย่างหน้าตาเฉย.. แม่ของเธอจึงจำใจพาเธอย้ายกลับมาอยู่ที่นี่ จังหวัดบ้านเกิดของแม่.. บ้านเกิดของแม่ที่เธอแสนเกลียด.. เพราะตายายยากจน บ้านก็เป็นแค่บ้านไม้ผสมปูนเก่าๆ แซนดี้ไม่เคยนึกว่า เธอต้องมาเรียนโรงเรียนรัฐ และดันเป็นโรงเรียนที่มีแต่คนรู้เรื่องราวของเธอในอดีต..

เธอพยายามซ่อนความขมขื่นในใจ เด็กสาวชินกับการเป็นจุดสนใจ และมีแต่คนป้อยอ ถูกบังคับให้ปรับตัวให้เอาตัวรอดในสภาพแวดล้อมใหม่ ความฉลาดทำให้เธอทำได้ แต่ก็ใช่ว่าเธอจะมีความสุข..

เราต้องมีกลุ่ม.. เราต้องหาพวก เธอผู้เลียนแบบพฤติกรรมนักการเมืองนักเลงของบิดาของตนโดยไม่รู้ตัว เริ่มคิดวางแผน..  

สายตาของเธอเหลือบไปมองรั้วโรงเรียน กำแพงที่มีรูปวาดลายการ์ตูนสีสันสดใสฝีมือเด็กประถม เขียนข้อความคติธรรมสอนใจประกอบรูปเด็กนักเรียนหน้ายิ้มแย้ม คบคนพาล พาลพาไปหาผิด คบบัณฑิต บัณฑิตพาไปหาผล  

เด็กสาวยิ้มหยัน เพราะกำแพงสีสันร่าเริงพยายามเตือนใจอันนี้ อยู่ติดกับซอยที่เลี้ยวเข้าไปร้านเหล้า.. ร้านเหล้าที่เป็นแหล่งมั่วสุมของนักเลงประจำโรงเรียน...

เด็กสาวใบหน้าเรียวผอม ผมยาว มองดูซอยแคบๆ ซอยนั้น ...แววตาลังเล.. เธอไม่เคยเข้าไปในนั้น ไม่ใช่เพราะไม่อยากเบียร์ อยากบุหรี่ อยากสนุก แต่เพราะการมั่วสุมต้องใช้เงิน และตอนนี้ ฐานะเธอไม่ดีพอให้เธอใช้ชีวิตเริงร่าตามความพอใจได้อีกแล้ว.. ไม่เหมือนแต่ก่อนที่เธอสามารถโปรยเงินเลี้ยงใคร ดึงใครมาเป็นลูกน้องก็ได้..

เด็กสาวเม้มปาก ทำใจรับความผิดพลาดของตัวเองในอดีตไม่ได้ การโหยหาการยอมรับทำให้เธออยากกลับไปทำตัวเป็นอันธพาลเบอร์ต้นๆ ของโรงเรียนอีกครั้ง แซนดี้จึงตัดสินใจเดินเข้าซอยนั้นไป.. เพราะแซนดี้บอกตัวเองว่าเธอไม่อยากจะทำตัวเหมือนยายผี เพื่อนนักเรียนที่เธอบุลลี่ไปอย่างหนักหน่วง ยายผีมันยากจน ไม่มีปากมีเสียง แต่ก็ดันมีรุ่นพี่มามอง และตั้งใจเรียนจนได้ทุน..

น่าหมั่นไส้.. เธอผลักความคิดถึงเรื่องเก่าๆ ออกไปจากสมองของเธอ สองเท้าของแซนดี้พาตัวเองเดินไปเรื่อยๆ ดิ้นรนทวงคืนสิ่งที่เธอเคยเสียไปและยังอาลัยอาวรณ์..  

ร่างผอมบางเดินไปหยุดที่หน้าร้านเหล้า แหล่งมั่วสุมประจำของอันธพาลเกเรทุกคนของโรงเรียนใหม่ของเธอ และโรงเรียนอื่นๆ ด้วย..

นักเรียนชายคนหนึ่งหน้าตาดีกระดกเหล้าเสร็จก็หันมามองเธอ เขายิ้มมุมปาก แววตาเย็นชา ลวนลาม..

"มานี่สิ มาใกล้ๆ" เด็กหนุ่มสิบแปดเสียงแหบพร่าเรียกเชื้อเชิญ.. ทำให้เพื่อนๆ ของเขาทั้งหญิงและชายหันขวับ..

เธอเชิดหน้า ทำสีหน้าให้ดูใสซื่อ "อุ๊ย จริงหรือ ? เรา.. เอ่อ เราแค่...." เด็กสาวตั้งใจใส่จริตสักหน่อย ล่อให้ใครสักคนในนี้จีบเธอ แล้วค่อยๆ หาทางเข้าแก๊งนี้..

เธอรอนิดหน่อยแล้วเดินหันหลังกลับ เสียงหัวเราะและเสียงเรียกให้เธอหันกลับมาดังไล่หลังเธอ..

เด็กสาวยิ้มกริ่มคนเดียว อ่อยไว้ก่อน วันหลังค่อยดึงให้เข้ามาหา.. 

แต่เธอไม่รู้หรอกว่าเธอเล่นกับอะไรอยู่... 

-------------  

สวัสดีค่ะ ไรท์เขียนเรื่องนี้ไว้สักพักก่อนฮาโลวีน เพราะอยากค่อยๆ เรียบเรียงให้เป็นทั้งเรื่องที่น่ากลัวและสะเทือนใจค่ะ เรื่องนี้ดาร์คกว่าทุกเรื่องที่เคยเขียน ดังนั้น หากไม่ไหว ข้ามไปเลยนะคะ สำหรับคนที่ไหว เรื่องนี้ยังคงเป็นแนวผี ลึกลับ และการสืบหาความจริงของความโหดร้ายที่เกิดขึ้นแล้วในอดีตค่ะ  

เพียงรำเพย