ขอโทษค่ะ! ท่านประธานของฉันคือแวมไพร์!😈

เอาล่ะ ฉันรู้ว่าพวกประธานบริษัทยักษ์ใหญ่มักจะมีความลับซ่อนไว้ ความลับที่ทำให้คนธรรมดาจะต้องรู้สึกเบ้ปากแล้วก็ส่ายหน้าน่ะ แบบพวกชอบเซ็กส์รุนแรงพิศดารจนมีเลือดออกหรืออะไรพวกนั้น

แต่ท่านประธาน เกเบรียล ฟอลลอน ของฉันคนนี้น่ะเขาต่างออกไปถึงเขาจะชอบเลือดก็เพราะเขาชอบดูดกินมันและพระเจ้า....ฉันคิดว่าเขากำลังอยากจะดูดเลือดจากลำคอระหงส์ของฉันด้วย!

“....ยะ...อย่าเข้ามานะคะ!” ฉันตะโกนตอนหยิบสร้อยไม้กางเขนออกมาจากกระเป๋าโบกไปมาตรงหน้าท่านประธานที่ถึงตอนนี้จะมีดวงตาสีแดงฉานราวแล้วก็มีเขี้ยวโง้งออกมาจากเรียวปากที่เผยออ้าออกนั่นแต่มันก็ยังคงทำให้เขายังคงหล่อเหลาแทบหยุดหายใจเหมือนกับทุกครั้ง

“ให้ตายสิ เอวา คุณคิดจริง ๆ หรอว่าไอ้เศษไม้นั่นจะทำอะไรผมได้?” เสียงเข้มลึกของเกเบรียลดังก้องไปอยู่รอบตัวเมื่อเจ้าตัวค่อย ๆ ย่างกายเข้ามาหา

“อย่ามาใกล้กว่านี้นะ! ฉันเอาไม้กางเขนปักอกคุณจริง ๆ ด้วย!” ใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้าฉายแววขบขันตอนเขาส่ายหน้าน้อย ๆ กับคำเตือนของฉันก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงตำหนิ

“เอวามีคนพยายามที่จะฆ่าผมมาตลอดเกือบพันปีนี่ คิดว่าพวกเขาลองไม้กางเขนไปกี่ร้อยอันแล้ว?” ตัวเองกลืนน้ำลายตอนค่อย ๆ ถอยหลังไปเมื่อเห็นว่าเขายังคงมุ่งมั่นและดึงดันขณะก้าวเท้ามาหา แล้วฉันก็หวีดร้องเมื่อเขาในพริบตาเขาก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าจนทำให้ฉันหงายหลังลงไปบนโซฟาโดยที่มีเขามาคร่อมอยู่เหนือตัว

“.....ไหนดูสิ ผมจะลงโทษที่พยายามจะฆ่าคุณยังไงดี?” ดวงตาสีแดงฉานของเขาวาววับ

“จูบแบบคืนนั้นดีมั้ย?” น้ำเสียงแหบต่ำของเขาสั่นพร่า

ตายแล้ว

ตาย

แล้วไหงฉันถึงใจเต้นด้วยความตื่นเต้นแทนความกลัวล่ะเนี่ย!?!