หวนพิศวาส

"ฝันท้องค่ะ..." 

ภวินท์ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินประโยคนั้นของพาฝัน

"ใครเป็นพ่อของเด็กในท้องล่ะ นี่คงไม่ได้กะจะให้ฉันรับผิดชอบใช่ไหม เธอก็รู้ว่าฉันป้องกันดีตลอด"

ร่างเล็กชาวาบไปทั้งร่างเพราะไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคนี้จากปากของเขา

"ทำไม เธอมั่วถึงขนาดนึกไม่ออกเลยเหรอว่าใครเป็นพ่อของเด็กในท้อง" น้ำเสียงของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

“เธอก็รู้ดีว่าตอนอยู่บนเตียงฉันอารมณ์รุนแรงขนาดไหน ถ้าไม่อยากให้มารหัวขนคลอดก่อนกำหนดก็รีบไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อยซะ คงไม่ให้บอกใช่ไหมว่าต้องทำยังไง” 

ร่างเล็กแทบจะล้มทั้งยืนเมื่อได้ยินประโยคเย็นชาแสนร้ายกาจอีกครั้ง ดวงตากลมโตร้อนผ่าว แต่ก็ต้องรีบกล้ำกลืนความรู้สึกปวดร้าวให้ลึกสุดหัวใจ เพราะไม่อยากดูน่าสมเพชในสายตาของเขาไปมากกว่านี้

“เหลือเวลาอีกแค่สามอาทิตย์จะหมดสัญญา ถ้าคุณจะยังพอมีความเมตตา ฉันขอไว้ชีวิตเขาไว้ได้ไหมคะ ฉันสัญญาว่าจะทำงานใช้หนี้คุณให้คุ้มค่าทุกบาททุกสตางค์เหมือนเดิม” 

ในเมื่อเขาไม่ต้องการลูก ก็ไม่จำเป็นต้องวิงวอนร้องขอ 

และไม่ว่าจะเป็นตายร้ายยังดียังไง เธอจะเลี้ยงดูเขาให้ดีที่สุดเท่าที่แม่คนหนึ่งจะทำได้ โดยที่จะไม่มีวันไปรบกวนคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่ออย่างเขาอีกเลยแม้แต่ครั้งเดียว เธอสาบาน