ไม่กล้าลืมคุณ

​ 

​ 

​​ 

ความพลาดพลั้งในครั้งนั้น ทำให้ฉันไม่กล้าลืมคุณค 

ธีรักษ์กฎไม่ทำงานกับนางแบบที่เห็นแล้วอยากจับปล้ำ เขาจึงเสนองานนั่งดื่มเป็นเพื่อนตลอดคืนให้กับสาวสวยอายุสิบเก้าปีอย่าง น้ำหวานและทิ้งเธอไว้คนเดียวในเช้าวันถัดมา 

หลายปีผ่านไปทั้งคู่ได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง น้ำหวานเลยอดไม่ได้ที่จะเอาคืน แต่เขากลับร้ายกาจกว่าที่คิดไว้มาก หาข้ออ้างบังคับให้เธอมาอยู่ด้วย เดี๋ยวก็ทำตัวแปลก ๆ ถามอะไรงง ๆ เหมือนกับคนแก่ขี้ลืม แล้ววันดีคืนดีก็กลายเป็นป๋าสายเปย์ หรือไม่ก็ปากร้ายขี้วีนใส่คนที่มาแกล้งเธอ... 

​ 

“ที่แท้หนูโกรธที่ผมให้ข่าวว่าโสด?” ธีรักษ์เลิกคิ้วถาม “ร้องไห้เพราะเรื่องนี้ใช่ไหม”  

“ไม่ได้ร้องสักหน่อย อย่างคุณเนี่ยนะจะทำให้น้ำหวานร้องไห้ได้ ขนาดนอนเตียงเดียวกันตั้งหลายคืนยังไม่กล้าทำอะไรน้ำหวานเลย อ๊ะ!” ภัควรินทร์อุทานเมื่อถูกเขาผลักลงบนเตียง ยังไม่ทันจะออกฤทธิ์ขัดขืนก็ชาวาบไปทั่วแผ่นหลังเพราะคำพูดของเขา 

“เมื่อคืนหนูบอกว่าไม่เจ็บก้นแล้ว งั้นผมไม่ใจดีนะ...”  

ธีรักษ์รีบโน้มตัวทาบทับร่างบางที่นอนกึ่งนั่งอยู่บนเตียง ไม่เปิดโอกาสให้เธอเถียง สอดลิ้นมอบจูบเร่าร้อนให้สมกับที่อัดอั้นมานาน พอกันทีกับคำว่าอดทน ในเมื่อเธอกล่าวหาว่าเขาไม่กล้าจริง มันก็ถึงเวลาแล้วที่จะเปิดเผยความดุดันและความต้องการส่วนลึกของหัวใจตัวเองสักที 

มือหนาบีบเคล้นทุกสัดส่วนอวบอัด เว้นแค่บั้นท้ายที่ลูบไล้เบา ๆ ผ่านชุดนอนตัวบาง เขายังกลัวว่าเธอจะเจ็บ ส่วนไหนควรรอก็ต้องรอ แต่จะให้หยุดแค่แตะต้องกันนิดหน่อย หัวใจของเขาไม่แข็งแรงขนาดนั้น 

“คุณธาร…ปล่อย ปล่อยน้ำหวานนะคะ” 

ภัควรินทร์ขอร้องเสียงสั่นสะท้าน หวาดหวั่นกับสัมผัสหวามในยามที่เขาจัดการกับเสื้อผ้าเธออย่างใจเย็น เหลือเพียงแค่บราเซียร์และแพนตี้ที่ยังขวางกั้นตัวตนของเขาไม่ให้รุกล้ำเข้ามา และถึงแม้หัวใจของเธอจะปรารถนาให้เขาเติมเต็มความต้องการจนไม่กล้าห้ามเต็มเสียง แต่ลึก ๆ กลับกลัวว่าตื่นเช้าแล้วเรื่องจะออกมาเป็นเหมือนเดิม เธอกลัวว่าเขาจะหายไป  

“น้ำหวานไม่อยากเป็นของเล่นคุณเหมือนเมื่อห้าปีก่อน คุณปล่อยน้ำหวานเถอะนะคะ” ภัควรินทร์รับมือกับการถูกทิ้งไม่ไหวจริง ๆ หากต้องเริ่มต้นใหม่หลังจากถลำลึกทั้งกายและใจ เธอต้องเจ็บมากกว่าครั้งก่อนแน่ ๆ 

ธีรักษ์ไม่สนใจฟังคำขอร้องออดอ้อน รีบถอดแว่นตาวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง ตามด้วยเสื้อผ้าที่เกะกะขึ้นมาเสียอย่างนั้น และก่อนที่ภัควรินทร์จะตั้งสติคลานหนีไปได้ เขาก็พาร่างเกือบเปลือยเปล่าโถมทับเธอให้อยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน 

“ไม่ปล่อย ผมชอบหนูมากขนาดนี้ พลาดจากหนูมานานขนาดนี้…” เขางับใบหูเล็กที่จำได้ว่าเป็นจุดอ่อนของเธอเบา ๆ ก่อนกระซิบประโยคที่ทำให้คนฟังแทบจะละลายไปทั้งตัว 

“ถ้าคืนนั้นหนูไม่บ่นอยากกินโจ๊ก ผมกับหนูคงใช้คำว่าโสดไม่ได้มาตั้งนานแล้ว” 

“คุณธาร…”  

ภาพในหัวของภัควรินทร์ฉายชัดขึ้นมาอีกครั้ง ใช่แล้ว เธอบ่นว่าหิวและอยากกินโจ๊กร้านประจำที่หน้ามหาวิทยาลัย เขาจึงจูบเธอ บอกเธอว่าจะจัดการให้ อยากได้อะไรจะตามใจทุกอย่าง ขอแค่เธอไม่ดื้อ รีบโตเร็ว ๆ และมีเขาคนเดียวก็พอ 

“อื๊อ คุณธาร...เราคุยกันก่อนดีไหมคะ”  

“หมดเวลาคุยแล้วน้ำหวาน”  

ธีรักษ์ยิ้มกริ่ม ตรึงข้อมือเล็กไว้แล้วปลดบราเซียร์สีหวานออกอย่างเชื่องช้าทะนุถนอม เผยความงดงามที่กระตุ้นให้ความเป็นชายของเขาปวดร้าว ปรารถนาที่จะถูกความอ่อนนุ่มโอบกอดรัดรึงให้หลุดพ้นจากความทรมานอันแสนหวาน 

“ตอนนี้ถึงเวลากิน…ผมจะกินหนูให้หายอยากเลย” 

​ 

​