“คุณเกลียดคู่หมั้นฉันไม่ใช่หรอ?” นัยน์ตาสีเข้มของเขาจ้องมองมาตอนฉันดูท่าจะไม่สะทกสะท้านหรือหวาดกลัวเขาเลยสักนิดที่ต้องมาอยู่ในนี้สองต่อสองกับผู้ชายที่คนรักของตัวเองเกลียดที่สุดในโลก มุมปากตัวเองยกขึ้นเป็นรอยยิ้มร้ายกาจตอนจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของผู้ชายตรงหน้า
“ไม่เอาน่า ใครก็รู้ว่าคุณกับเขาเกลียดกันขนาดไหน” มือที่ถือแก้วไวน์ของตัวเองยกขึ้น ขอบแก้วจรดกับริมฝีปาก เขายังคงเงียบงันตั้งใจกับสิ่งที่ฉันกำลังจะพูด
“เพราะงั้นในเมื่อเราเกลียดเขากันทั้งคู่ ทำไมเราไม่มาร่วมมือแก้แค้นเขากันล่ะ” ท่าทางของเขาเปลี่ยนไปทันทีตอนโน้มตัวมาข้างหน้า กอดอก นัยน์ตาวาวโรจน์ราวกับเปลวเพลิงสีดำ
“คุณต้องการอะไรของคุณกันแน่?”
ฉันจิบไวน์พลางส่งเสียงครางในลำคออย่างอารมณ์ดี
“ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น….” เขามองดูฉันยกกระดกยื่นมือที่ถือแก้วไวน์ออกไปนอกระเบียง เอียงแก้วเทไวน์แสนแผงนั่นลงไปที่ถนนเบื้องล่างขณะพูดด้วยน้ำเสียงเกลียดชัง
“……นอกจากเห็นไอ้สารเลวนั่นไม่เหลืออะไรเลย”
ใช่ ฉันจะทำให้มันไม่เหลืออะไรเลยสักอย่าง ดูสิว่าตอนที่ฉันเอาทุกอย่างของมันมา นังแพศยานั่นยังอยากจะแย่งมันไปจากฉันอยู่มั้ย
ฉันอุตส่าห์ย้อนเวลากลับมาแก้ไข้ความผิดพลาดในชีวิตได้ทั้งที่ แก้แค้นไอ้ชั่วสองตัวนั่นสักนิดหน่อยให้มันได้บทเรียนสักหน่อยจะเป็นไรไป
Guest
