18.00 น. พระราชวังหลวง
"ราชินี...ฉันอยากให้เธอโทรหาพี่สะใภ้ ฉันอยากให้เธอมาพบฉันที่นี่" พระราชาที่นอนอยู่บนเตียงมีสายน้ำเกลือระโยงระยาง ยื่นมือไปจับมือภรรยาของเขา
"ฝ่าบาทก็รู้นิเพค่ะ เธอเข้าวังไม่ได้" เธอมีสีหน้าไม่สบายใจกับคำพูดนี้
"เราก็แอบไปพบเธอเงียบๆสิ"
"ไม่ได้นะเพค่ะ"
"ในเมื่อรัชทายาทตัวจริงหายตัวไป เธอจะให้พี่ทำไง"
"..." ราชินีเงียบก่อนจะรีบนั่งคุกเข่าลงกับพื้น
"ผิดที่หม่อมฉันเองเพค่ะ หม่อมฉันปกป้องลูกของเราไม่ได้"
"ลุกขึ้นเถอะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว" บทสนทนาในห้องเงียบลงก่อนที่ทุกคนจะอยู่ในความเศร้า
เช้าวันใหม่ ในออฟฟิศย่านดาวน์ทาวน์
ลองหลับตานึกถึงสายลมเย็นๆในฤดูหนาวพัดเอื่อยๆ สายลมที่มากระทบกับผิวหนังเบาๆ แค่นึกถึงฉันก้ฟินสุดๆแล้วสำหรับหน้าร้อนนี้ ขณะที่ฉันกำลังนั่งมโนถึงอากาศหนาวๆในหน้าร้อนนั้นเสียงใครคนนึงเดินมาจากด้านหลัง "เอมี่" เสียงแหลมๆนั้นทำเอาฉันสะดุ้งแทบตกเก้าอี้
"อะไรอีกหล่ะ ขอเวลาพักหลับตาตากแอร์เย็นๆซักสิบห้านาทีได้มั้ยค่ะ " ฉันบ่น
"ไหนของฝากฉัน" เพื่อนสาวร่วมชะตากรรมในออฟฟิศมหาประลัยแห่งนี้โผล่เข้ามาอย่างมีความหวัง แน่นอนเธอรอคอยของฝากจากอังกฤษ เมืองผู้ดีที่ฉันไปทำงานมาสองอาทิตย์เต็มๆ ฉันเองก็เพิ่งจะกลับมาถึงเมื่อเช้านี้
"อยู่นั่นอ่ะ บนโซฟา" เธอรีบปรี่เข้าไปเปิดถุงช้อปปิ้งใบใหญ่ทันที
"ว้าว...เธอนี่รสนิยมใช้ได้เลยนะเนี่ย ตาถึงนะเนี่ย" เธอหยิบชุดเดรสเกาะอกสีขาวขึ้นมา
"ไม่ใช่ๆ ของเธออยู่ในถุงเล็ก" ฉันลุกขึ้นมาหยิบถุงใบเล็กยื่นให้เธอ ในนั้นมีเครื่องสำอางค์อยู่ภายใน ฉันหวังว่าคงถูกใจเธอ
เธอหยิบมันขึ้นมา แกะ ออกมาดู เธอดูชอบ เธอขอบคุณฉันก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ฉันมองชุดเดรสสีขาวที่วางไว้บนโซฟา
"ผมหวังว่า ผมคงจะได้เห็นคุณใส่ชุดนี้มางานเลี้ยงวันศุกร์นี้นะครับ" ฉันอ่านกระดาษโน๊ตจบก็ขยำกระดาษใบเล็กนั่นลงถังขยะ
ฉัน คือ เอมิ ผู้หญิงในวัย 26 ปี ฉันเป็นพนักงานออฟฟิศของบริษัทจัดหาพนักงานให้กับสายการบินชั้นนำ ฉันเป็นลูกคนเดียวค่ะ แม่ของฉันท่านจากไปแล้ว ส่วนพ่อก็ทิ้งฉันไว้คนเดียวตั้งแต่ฉันเรียนจบมัธยมปลายพ่อหายไปอย่างไร้ร่องรอย พ่อให้สร้อยเส้นนี้ไว้พ่อบอกว่าซักวันฉันจะโชคดีเพราะสร้อยเส้นนี้ ให้รักษาเอาไว้ให้ดี พ่อฉันเป็นหมอดูค่ะท่านทำนายอนาคตของฉันเอาไว้แบบนั้น บางทีตอนนี้พ่ออาจจะไปบวชอยู่ที่ไหนซักที่บนโลกใบนี้
งานของฉันคือ บินไปบินมา ค่ะ ฉันมีหน้าที่หาคนมาทำงาน นัดสัมภาษณ์งาน สอนเรื่องงานให้กับคนที่เราหามาได้ แล้วก็พาคนพวกนั้นไปเข้าทำงานค่ะ หลังจากจบงานที่อังกฤษ วันมะรืนนี้ฉันต้องไปอิตาลี่ต่อ งานฉันมันดูเหมือนสนุกนะ แต่มันเหนื่อย!
ฉันเดินไปเดินมาจัดเอกสารใส่แฟ้ม ก่อนจะกลับมานั่งเปิดทีวีดูที่ห้องรับแขก
"เซน่า ทำไมมีแต่ข่าวราชวงศ์ทุกช่องเลยเนี่ย" ฉันกดเปลี่ยนช่องพลางถามเซน่า
"ช่วงนี้เป็นช่วงหน้าสิ่วหน้าขวาน เธอไม่ค่อยได้ดูข่าวสินะ ตอนนี้ราชวงศ์กำลังไร้คนสืบทอดน่ะสิ" เซนาพูดพลางปัดมาสคาร่า และ ลองแต่งหน้าด้วยเครื่องสำอางค์ที่ฉันซื้อมาให้เธอ
"เธออย่าพดแบบนี้ข้างนอกออฟฟิศเชียวหละ ระวังลิ้นจะขาดเอานะ"
"ก็เจ้าชายรัชทายาทนะสิ ดันมี 2 คน แกคิดว่าใครจะได้เป็นหละ ฉันว่าจะฆ่ากันตายซะก่อน แย่งบัลลังค์ไง" เซนาเดินมานั่งใกล้ฉัน
"อ้าวก็ต้องให้สิทธิ์คนเป็นพี่ก่อนสิ"
"ก็ดันอายุเท่ากัน จะให้ใครหล่ะทีนี้" เซนาพูดจบก็ดูทีวีต่อ
"ฉันว่าใครจะเป็นก็ไม่เห็นจะกระทบอะไรกับใครเลย เราสองคนก็ไม่เห็นจะได้เงินเดือนเพิ่มเลยนิ" ฉันกับเซนาหัวเราะกัน
แน่นอนตำแหน่งรัชทายาทต้องรีบทำก่อนที่กษัตริย์คนปัจจุบันจะสวรรคต ฉันเองไม่ชอบการเมืองซะด้วยสิ มันน่าเบื่อนะ คุณว่ามั้ย ?
Guest
